Συνέντευξη στη Βένια Αδαμάκου
Αυτόν τον μήνα στο In Tempo φιλοξενούμε μια ταλαντούχα μουσικό, η οποία από τα 17 της χρόνια φαινόταν πως θα είχε μια λαμπρή πορεία ως καλλιτέχνης, καθώς πήρε το Ελληνικό Εθνικό Δίπλωμα-Πιστοποιητικό στο βιολί με εξαιρετική επίδοση καταλαμβάνοντας το πρώτο βραβείο. Η αγάπη της για το βιολί συνεχώς μεγάλωνε και έτσι δε δίστασε να μετακομίσει στην Αμερική, όταν έλαβε υποτροφία, ώστε να κυνηγήσει το όνειρο της και να διευρύνει τις γνώσεις της.
Ο λόγος για τη Ραφαηλία Καψοκαβάδη που παρά το νεαρό της ηλικίας της έχει ήδη παίξει το Κοντσέρτο Tchaikovsky Violin στο Di Menna Center και το Rose Studio στη σχολή Juilliard στη Νέα Υόρκη και έχει περιοδεύσει στη Βόρεια Ευρώπη.
–Πες μου λίγα λόγια για σένα. Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;
Με λένε Ραφαηλία, είμαι 21 χρονών, μουσικός της κλασικής και παίζω βιολί εδώ και 16 χρόνια. Αποφάσισα να ακολουθήσω το όνειρο μου στην Αμερική πριν 4 χρόνια. Ήταν μια μεγάλη απόφαση που πήρα με τους γονείς μου. Ήρθα για πρώτη φορά στην Αμερική για να παίξω μπροστά σε επιτροπή που έδινε υποτροφίες. Έτσι, όταν πήρα τη δεύτερη μεγαλύτερη υποτροφία, αποφάσισα να μη σπουδάσω στην Ελλάδα, αλλά στην Αμερική με μερική υποτροφία. Πιστεύω ότι ως μουσικό με χαρακτηρίζει η επιμονή, η υπομονή καιο συνεχής αγώνας για βελτίωση και αναβάθμιση σε αυτό που κάνω στη ζωή μου. Αυτό πιστεύω μου το δίδαξε η ζωή της Αμερικής. Αν δεν κοπιάσεις για κάτι πολύ, δεν θα έχεις τα αποτελέσματα που επιθυμείς στο τέλος. Η ζωή της Αμερικής είναι δύσκολη και διαφορετική από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.
–Πώς περνάς τις μέρες της καραντίνας στην Αμερική; Πώς είναι πλέον η καθημερινότητά σου;
Οι μέρες εδώ περνάνε δύσκολα και όχι πολύ εύκολα. Μένω μέσα στο σπίτι εδώ και 2 μήνες και προσπαθώ να κάνω πράγματα που τα είχα παραμελήσει πριν κάποιους μήνες λόγω πολλαπλών υποχρεώσεων που είχα. Για παράδειγμα, αφιερώνω τον χρόνο μου σε σόλο συναυλίες και πολλές ακροάσεις σε διαφορετικά μέρη της Αμερικής, από τη Βοστώνη μέχρι το σαν Φρανσίσκο, Καλιφόρνια. Οπότε, αυτό το διάστημα αφοσιώθηκα σε αυτά που δεν είχα χρόνο να κάνω πριν την καραντίνα. Εννοείται πως για συντροφιά μου έχω και το βιολί με το οποίο ασχολούμαι καθημερινά μελετώντας για πολλές ώρες.
–Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με τη μουσική;
Είχα κλίση από πολύ μικρή στη μουσική. Στην αρχή, βέβαια, δεν ήξερα ότι πραγματικά ήθελα να ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα σε όλημου τη ζωή. Με τα χρόνια, όμως, το αγάπησα και αποφάσισα να ακολουθήσω τη μουσική (κλασική μουσική πάντα!). Επίσης, η φημισμένη Κλειώ Δενάρδου που τραγουδούσε σε πολλές ελληνικές ταινίες και ήταν σοπράνο στην Ελλάδα μαζί με τον παππού μου που ήταν πιανίστας και μαέστρος στη φιλαρμονική της Κέρκυρας, με ώθησαν στο να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα.
–Γιατί επέλεξες ως όργανο το βιολί;
Είχα ξεκινήσει όταν ήμουν τεσσάρων χρονών το πιάνο και το φλάουτο και να πω την αλήθεια δε μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Μετά από έναν χρόνο αποφάσισα να κάνω μαθήματα βιολιού με τον πρώτο μου δάσκαλο, ο οποίος έκανε το διδακτορικό του πριν μερικά χρόνια στο Χάρβαρντ της Βοστώνης. Με τον δεύτερο μου δάσκαλο τα πράγματα “σοβάρεψαν” και ήμουν πιο αποφασισμένη πως ήθελα να ακολουθήσω τη μουσική ως επάγγελμα.
–Είναι εύκολο για μία νέα μουσικό να εξελιχθεί;
Πιστεύω ότι είναι αρκετά δύσκολο και υπάρχει τρελός ανταγωνισμός εδώ στην Αμερική στο επάγγελμα όπως και σε άλλα επαγγέλματα επίσης. Θεωρώ δηλαδή ότι δεν είναι εύκολο για μια νεαρή μουσικό να εξελιχθεί γρήγορα. Χρειάζεται χρόνια για να κατακτήσει το κοινό, να το προσελκύσει στις συναυλίες και να αποκτήσει κύρος και αναγνώριση. Πρέπει να πάει σε πολλά σεμινάρια και σε πολλούς διεθνείς διαγωνισμούς στο βιολί για να αποκτήσει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα.
–Περίμενες να αναγνωριστεί τόσο γρήγορα το ταλέντο σου;
Πιστεύω ότι αν δεν έπαιρνα την απόφαση να έρθω στην Αμερική, δε θα είχα τόσες ευκαιρίες στο βιολί. Μέσα σε μερικά χρόνια έπαιξα σε αρκετές συμφωνικές ορχήστρες, πήρα μέρος σε διαγωνισμούς, σόλο συναυλίες και πάνω από 20 ακροάσεις μέσα στην Αμερική. Η αναγνωρισιμότητα έρχεται σιγά σιγά όχι μέσα σε ένα βράδυ (doesn’t happen overnight όπως λέμε και εδώ).
–Θεωρείς πως σε ωφέλησε η επιλογή να συνεχίσεις τις σπουδές σου στο εξωτερικό;
Πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη επιλογή που έχω πάρει ποτέ και δεν θα το άλλαζα αυτό. Ήταν μια απόφαση που σκεφτόμουν να πάρω από τις αρχές του λυκείου και τελικά έγινε πραγματικότητα. Με έχει ωφελήσει σίγουρα από πολλές απόψεις.
–Πώς αισθάνεσαι κάθε φορά που ανεβαίνεις στη σκηνή;
Τα αισθήματα είναι ανάμεικτα. Για παράδειγμα νιώθω σαν να παίρνω μέρος σε μεγάλους αγώνες κάθε φορά που είμαι έτοιμη να βγω στη σκηνή να παίξω ένα κομμάτι του Μπετόβεν ή του Τσαϊκόφσκι. Με μια λάθος νότα και το κοινό δεν είναι πολύ ευχαριστημένο. Ωστόσο, είναι και πολλά τα συναισθήματα χαράς όταν ξέρεις ότι κάτι πήγε πολύ καλά. Η καθημερινή εξάσκηση είναι κάτι που απαιτεί μεγάλη σωματική και πνευματική αντοχή. Δεν είμαστε μηχανές για να τα κάνουμε όλα αψεγάδιαστα, αλλά οφείλουμε να προσπαθούμε για μια πιο σωστή και καθημερινή μελέτη που θα αποφέρει αποτέλεσμα.
–Ποιοι καλλιτέχνες αποτελούν έμπνευση για εσένα;
Βιολονίστες όπως ο Itzak Perlman, Kavakos, Julia Fischer, James Ehnes και πολλοί άλλοι Αμερικάνοι και Γερμανοί βιολονίστες αποτελούν κορυφαία παραδείγματα για μένα σαν νέα μουσικό.
–Συμφωνείς πως ο covid-19 αποτελεί πλήγμα για τον πολιτισμό;
Εννοείται, αυτός ο ιός είναι μεγάλο πλήγμα για τον πολιτισμό σε όλες τις χώρες. Εφόσον σταματάει η οικονομία, δεν υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης σε κανέναν τομέα.
–Ποια θα είναι τα επόμενα μουσικά σου βήματα; Πού στοχεύεις;
Μόλις πήρα το πτυχίο μου στο violin performance και τα επόμενα μου βήματα θα είναι σταθερά. Θα συνεχίσω το μεταπτυχιακό μου στη Νέα Υόρκη στο αναγνωρισμένο Mannes Conservatory of Music το φθινόπωρο ελπίζοντας όλα να πάνε καλά με τον ιό και τα πράγματα να γίνουν πιο ήπια.
–Κι ένα μήνυμα προς τους αναγνώστες μας;
Ένα μήνυμα που έχω να δώσω στους αναγνώστες, νεαρούς και μη, είναι να μην το βάζετε κάτω ποτέ και να αγωνίζεστε για το καλύτερο. Όσο για τον covid-19, ας μείνει πίσω μας και ας τον θυμόμαστε για να καταλάβουμε ότι πολλά πράγματα έπρεπε να μας γίνουν μάθημα. Όταν φτάνουμε στο σημείο να μην μπορούμε να βγούμε από το σπίτι ούτε για ψώνια ή για έναν καφέ με τη φίλη μας, σημαίνει ότι πρέπει να αρχίσουμε να δίνουμε αξία ακόμα και στα πιο απλά πράγματα στη ζωή.
Ευχαριστούμε!
1
:
—
3η χρονιά InTempo
(κάθε 20 του μηνός στην “Κ“)
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
