Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα.
Πριν από οποιαδήποτε γκρίνια που αφορά σε πρόγραμμα της ΕΡΤ, οφείλω πρωτίστως να χαιρετήσω την πολυαναμενόμενη «αφύπνιση» (επιτέλους!) του «γίγαντα» της δημόσιας τηλεόρασης, που χρόνια περιμέναμε να ξυπνήσει από τον βαθύ λήθαργο, να βγει από το τέλμα της απραξίας και των αδιάφορων «μουσειακών» εκπομπών με θεάσεις υπό του μηδενός, να προσφέρει έστω ένα ελάχιστο ανταποδοτικό όφελος έναντι του χαρατσιού που καταβάλλουμε ως φορολογούμενοι για πάρτη της, αλλά ΔΕΝ… «μη μου τους κύκλους τάραττε» για την εθνική κοιμωμένη, που βολεμένη με το δημόσιο χρήμα και ως αυθεντική «δημόσια υπάλληλος» σου λέει γιατί να μπω στον κόπο της παραγωγής και τη λαίλαπα του ανταγωνισμού, μια χαρά έχω την ησυχία μου κι ας μη σώσει άνθρωπος να πατήσει το κουμπί … διότι είναι γεγονός ότι μεγάλη πλειοψηφία τηλεθεατών «αφαίρεσαν» από το κοντρόλ το κουμπί της παντελώς αδιάφορης ΕΡΤ, αφήνοντάς το εντελώς ανέπαφο, γυαλιστερό σαν καινούργιο!
Μέχρι που τελευταίως έγινε το ανέλπιστο θαύμα από το πουθενά- κάτι σαν επουράνια επιφοίτηση ένα πράμα- και η κοιμωμένη άρχισε να κουνιέται, να τεντώνεται, να ψιλοανοίγει τα μάτια, να ανακάθεται στο στρώμα, δείχνοντας επιτέλους να ξυπνά από τη νάρκη δεκαετιών! Κι αφού αποτίναξε τη νύστα από τα βλέφαρα, πήρε βαθιά ανάσα και ναι, έπιασε δουλειά εντατικά, πασχίζοντας μάλιστα να καλύψει το κενό των χαμένων χρόνων, σε σημείο να… τη φτύνουμε μη βασκαθεί! Επένδυσε στη μυθοπλασία με πληθώρα σήριαλ, μετέφερε στην οθόνη αξιόλογα λογοτεχνικά έργα, ενέταξε στο πρόγραμμά της κοινωνικές εκπομπές ποικίλου περιεχομένου καλύπτοντας μια μεγάλη γκάμα σύγχρονων θεμάτων, αξιοποίησε καινούργια πρόσωπα σε ενδιαφέροντα κόνσεπτ, πρόβαλλε τον πολιτισμό με ποιοτικές επιλογές, εγκαινίασε μουσικές εκπομπές με φρέσκια ματιά…
Μεταξύ των τελευταίων το «Μουσικό κουτί» με τον Νίκο Πορτοκάλογλου και τη Ρένα Μόρφη, ως σπάνιο διαμάντι – πρότυπο ανάλογης εκπομπής που είχαμε πολλά χρόνια να απολαύσουμε και το φετινό «Δυνατά» με τον Κωστή Μαραβέγια, που ξεκίνησε επίσης με καλές προθέσεις φιλοδοξώντας να δικαιώσει τον πολλά υποσχόμενο τίτλο του… Προφανώς είναι εντελώς αντιδεοντολογικό να συγκρίνει κανείς εκπομπές- έστω κι αν αυτό για ομοειδείς συμβαίνει αναπόφευκτα και υποσυνείδητα- πολύ δε περισσότερο που η προηγηθείσα «Μουσικό κουτί», με το καλημέρα έθεσε πολύ ψηλά τον ποιοτικό πήχυ με το εμπνευσμένο κόνσεπτ, την εξαιρετική χημεία του διδύμου, τις απρόβλεπτες «μείξεις» καλεσμένων και μουσικών επιλογών, την άρτια μπάντα, το θαυμάσιο κλίμα κλπ. προσφέροντας αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου και αυθεντικής απόλαυσης. Και επειδή το να συνυπάρχουν σε μια εκπομπή τόσες πολλές ευτυχείς συγκυρίες μαζεμένες μοιάζει με… πρώτο λαχνό λαχείου, πέραν της δεοντολογίας θα ήταν άδικη οποιαδήποτε σύγκριση, οπότε θα δούμε τη δεύτερη μουσική εκπομπή «Δυνατά» ως αυτόνομο πρόγραμμα όπως πρέπει και σε σχέση με αυτά που προσφέρει…
Ξεκινώντας βέβαια από τον τίτλο, δεν μπορούμε να μη σχολιάσουμε ότι πιο ανέμπνευστος, επίπεδος και πρόχειρος δεν γινόταν, παραβλέποντας το γεγονός ότι με το άκουσμα και μόνο καλλιεργεί… δυνατές προσδοκίες κι απορεί κανείς που τόσοι εγκέφαλοι δεν κατέβασαν καμιά καλύτερη ιδέα για τίτλο μουσικής εκπομπής, λίγο πιο ψαγμένο, πιο ευφάνταστο, πιο δελεαστικό, παρά αρκέστηκαν στο χαζό, παιδαριώδες «Δυνατά»… Ωστόσο, ας πούμε μικρό το κακό – παρότι ένας τίτλος γενικά πέρα από καθοριστικός «κράχτης» σηματοδοτεί πολλά για το περιεχόμενο- κι ας προχωρήσουμε στα «ενδότερα», αρχής γενομένης από τον τιμονιέρη Κωστή Μαραβέγια σε ρόλο παρουσιαστή κατά κύριο λόγο, αλλά εμβόλιμα και μουσικού- τραγουδιστή… Αναμφίβολα πρόκειται για συμπαθέστατη φυσιογνωμία, ένας αυθεντικά ευγενής άνθρωπος με θετική αύρα, ένας καλλιτέχνης με μουσικές γνώσεις, με παιδεία, με σωστά ελληνικά, με πιστό κοινό των ανάλαφρων τραγουδιών του και της χαριτωμένης παρουσίας του…
Θα έλεγε κανείς χωρίς να το «κουράσει» ότι διαθέτει τα κατάλληλα προσόντα για τον εν λόγω τηλεοπτικό ρόλο, μόνο που αυτά στην περίπτωσή του είναι εντελώς ασύμβατα με την έννοια του «Δυνατά»- προϊδεάζοντας για κάτι εξαιρετικό και έντονο- αντίθετα ταιριάζουν γάντι με το «Χλιαρά», όπως ήταν αναμενόμενο να αποδειχθεί στην πράξη, κάνοντας το χαζό «Δυνατά» να μοιάζει ακόμα πιο οξύμωρο για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, κινούμενο από πάντα με γνώμονα το μέτρο… Του οποίου ναι μεν η θετική ενέργεια, το χαμόγελο, η ευγένεια, το ήθος είναι πολύτιμα και σαφώς εκτιμητέα, όχι όμως ικανά να εγγυηθούν μια δυνατή εκπομπή που θα προσφέρει το ξεχωριστό και θα κρατήσει το ενδιαφέρον εν μέσω σκληρού ανταγωνισμού… Διότι καλά κι άγια ετούτα, όμως για πολλούς από το ευρύ τηλεοπτικό κοινό που δεν ανήκουν στους θαυμαστές του, υπάρχει «διαφορετική ανάγνωση» και διαπιστώνουν παράλληλα πολλές στιγμές αμηχανίας εκ μέρους του, μια άτεχνα στημένη χαλαρότητα, ανούσια ελαφρότητα εν είδει σαχλού παλιμπαιδισμού, συχνές κι αχρείαστες χαριτωμενιές που παραπέμπουν απευθείας στην απωθητική «αμερικανιά», γλυκανάλατο χιούμορ ενίοτε παγωμένο, αδιάφορα σχόλια και ερωτήσεις καλεσμένων… Όλα βέβαια με κομψότητα και καθωσπρεπισμό, αλλά τί να το κάνεις το χαρτί περιτυλίγματος- άσε που για κάποιους δεν είναι καν του γούστου τους κι όλη αυτή η χαζοχαρούμενη φιλοσοφία του «τί ωραία, τί καλά, τσιγκολελέτα και τραλαλαλα» από την κοσμάρα του καλλιτέχνη, ενίοτε… σπάει νεύρα!
Το μείζον όμως αγαπητέ Κωστή είναι ότι ενώ έταξες κάτι «δυνατό», κατέφυγες στη γνώριμη συμβατικότητα που φυσικά οδηγεί μοιραία στη χλιαρή μετριότητα μιας κοινότυπης μουσικής εκπομπής, χωρίς έμπνευση, χωρίς νεύρο και ενέργεια, χωρίς τίποτα καινούργιο, χωρίς ιδέες, χωρίς διακριτό κόνσεπτ… Μια σκηνή για την μπάνταμε προβλήματα στο αρμονικό της δέσιμο και ενίοτε ατυχώς εκτελεσμένες διασκευές, που επιπλέον ξεχνάς να συστήσεις… ένα καναρινί σαλονάκι πλαισιωμένο από σκηνικό ζαλιστικών χρωμάτων σε σημείο ναυτίας, που υποδέχεσαι τους καλεσμένους για χαλαρή κουβέντα, ωστόσο συχνά η αμηχανία σου, η έλλειψη άνεσης σε συνεντεύξεις, οι αδιάφορες ερωτήσεις, καπελώνουν αυτό το κομμάτι που μοιάζει σαν «αναγκαίο κακό»… λίγοι θεατές καθισμένοι απέναντι ως ψευδαίσθηση «ζωντανού κοινού», που αν δεν πήγαινες να κάτσεις ανάμεσά τους «ανέμελα» (πόσο πιο στημένο!), ουδείς πλην της κάμερας θα έπαιρνε χαμπάρι την παρουσία τους με την ανύπαρκτη ενέργεια…μια ροή που θυμίζει δρόμο μετ’ εμποδίων, καθώς καλεσμένος και παρουσιαστής πηγαινοέρχονται από τη σκηνή στο σαλονάκι και τούμπαλιν άσκοπα, του τύπου ένα τραγούδι επάνω- μισή κουβέντα κάτω- ξανά ένα τραγούδι- ξανά μισή κουβέντα, με τον παρουσιαστή- σβούρα μια να κάθεται στην καναρινί πολυθρόνα, μια στην καρέκλα στο κοινό, μια να πηδάει σαν ακρίδα στη σκηνή για να τραγουδήσει ή να παίξει πλήκτρα ή ντεμέκ να «χορέψει», σαν να πρόκειται για δοκιμαστική πρόβα κι όχι δομημένη εκπομπή με σαφές πλάνο…
Το μόνο που μέχρι στιγμής κρατά χλιαρά το ενδιαφέρον είναι η επιλογή κάποιων καλεσμένων από χώρους διαφορετικούς, πχ. ηθοποιοί ή τηλεοπτικά πρόσωπα σε ρόλο τραγουδιστικό, που ως κάτι ασυνήθιστο παρουσιάζει μια φρεσκάδα, καθώς και η πρόσκληση έντεχνων καλλιτεχνών με ποιοτικό ρεπερτόριο που ενίοτε δοκιμάζονται και σε άλλα είδη, αν και όχι πάντα με επιτυχία, ωστόσο προσφέρουν κάτι εναλλακτικό μέσα στη συμβατικότητα του πράγματος… που βέβαια στο ξεκίνημα της εκπομπής εντάχθηκαν εμβόλιμα και κάποια χαριτωμένα ή χιουμοριστικά βιντεάκια κυρίως από την προετοιμασία που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε μια ευρηματική ενότητα, όμως έληξαν άδοξα… Διότι αν δεν υπάρχουν έστω μικρές πινελιές διαφοροποίησης από τα τετριμμένα, δεν βλέπω τον λόγο να παρακολουθήσει κανείς «μία από τα (πολυφορεμένα) ίδια» που σερβιρίστηκε παραπλανητικά ως «δυνατό» μενού κι αποδείχθηκε νερόβραστη σούπα με ολίγον από αφελή «τραλαλό» κουλτούρα…
.
Ολα τα τελευταία νέα της Μουσικομανίας της “Κ” εδώ .
Δείτε & αυτά: