Θέλω να στα πω απλά Λαυρέντη αγαπημένε. Όπως τα μιλούσες εσύ κι όπως ήθελες να τ’ ακούς. Χωρίς φανφάρες, σάλτσες ή διανοουμενίστικα τερτίπια. Θα μου πεις ε και; Μια φωνή ακόμα ανάμεσα στις άπειρες που συνοδεύουν το τελευταίο σου ταξίδι- ναι, πρέπει να χωνέψω αυτό το άτιμο «τελευταίο»… ξέρεις όμως, είναι που αυτή η φωνή θα σκάσει αν δεν βγει από μέσα μου, άσε που νιώθω να στη χρωστάω. Όπως καταλαβαίνεις ακόμα παλεύω με το σοκ και το δέος… δεν μπορεί να φεύγουν έτσι οι άνθρωποι, σαν σύννεφα που πήρε ο βοριάς μέχρι να γυρίσεις το κεφάλι… δεν μπορεί χθες να τραγουδούσες εκεί κι αύριο εδώ και σήμερα να μην υπάρχεις… δεν μπορεί να έδινες ραντεβού με την υπόσχεση «θα τα ξαναπούμε» και τούτη τη στιγμή το μόνο που έχουμε να πούμε είναι το στερνό αντίο… Αβάσταχτο ζόρι αδελφέ μου να χωνέψεις τέτοιο φευγιό… τόσο ξαφνικό, τόσο άδικο, τόσο πρόωρο…
Μου έκανες την καρδιά κομμάτια και θα μου πάρει καιρό να τα μαζέψω… σε περίμενα με λαχτάρα στη Θεσσαλονίκη να τραγουδήσουμε αντάμα όσα δικά σου λάτρεψα, κι εσύ «δραπέτευσες» για τη γειτονιά των αγγέλων σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου… δεν σου ρίχνω ευθύνη αγαπημένε, ξέρω ότι κανείς δεν ρώτησε ούτε εσένα, ούτε εμάς… καθώς φαίνεται η επουράνια γειτονιά θέλησε να πλουτίσει τη συλλογή των εκλεκτών, αδιαφορώντας για την δική μας επίγεια φτώχεια… Άδικο και άνισο, για να μη πω άπληστο κι ακουστώ ασεβής. Φοβάμαι όμως ότι κι εσύ προκάλεσες όταν ζητούσες «μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω» και ποιος φανταζόταν ότι κάποιος εκεί ψηλά το πήρε τοις μετρητοίς, το μετέφρασε κυριολεκτικά και σου ‘δωσε την ευκαιρία, άσχετα πόσο πόνεσε εμάς… Σκέφτηκα προς στιγμήν να φωνάξουμε με δύναμη και πάθος όλοι μαζί, οι αμέτρητοι που σ’ αγαπήσαμε «Πόσο σε θέλω», μήπως καταφέρναμε κάποια εξαίρεση, αλλά μάλλον μάταιο… βλέπεις το ίδιο φωνάζει κι ο Παράδεισος για πάρτη του και πώς να τα βάλεις μαζί του…
Η θλίψη φράζει σαν κόμπος τον λαιμό κι η γεύση κινίνου στο στόμα δεν λέει να γλυκάνει. Ίδια μ’ αυτήν όταν χάνεις δικό σου αγαπημένο άνθρωπο… τί σημασία έχει Λαυρέντη που δεν φάγαμε μαζί, δεν ήπιαμε κρασί, δεν περπατήσαμε πλάι- πλάι, δεν μοιραστήκαμε τα καθημερινά και τα βάσανα; Ξέρεις καλά ότι ήσουν από τους πιο «δικούς» μας… όχι μόνο γιατί η απλότητα, η αυθεντικότητα, η ντομπροσύνη σου μας ταίριαζαν γάντι… όχι μόνο γιατί το ήθος σου στάθηκε πάνω από κάθε φτήνεια και δεν δίστασες ποτέ να μιλήσεις με λόγια σταράτα… όχι μόνο γιατί παρέμεινες μια ψυχή λεύτερη από δεσμά και συμβάσεις… αλλά γιατί τα τραγούδια σου αδελφέ μου σημάδεψαν ανεξίτηλα με στόχο κέντρο στην καρδιά… όταν έχω ανατριχιάσει μαζί σου, έχω βουρκώσει, έχω ξεσπάσει, όταν υπήρξες συντροφιά και παρηγοριά μου, όταν μου καθόρισες στιγμές, όταν μου γέννησες αισθήματα από το πουθενά, πώς να μη σε λογαριάζω δικό μου άνθρωπο; Κι όχι απ’ αυτούς που βρέθηκαν τυχαία δίπλα μου, αλλά απ’ αυτούς που διάλεξα συνειδητά να γίνουν γιατί μαζί σου ένοιωθα λίγο καλύτερη… έβλεπα τον κόσμο με πιο ευαίσθητα «μάτια δίχως λογική»…
Δεν ξέρω πώς το κατάφερες… δεν ξέρω πώς το καταφέρνετε εσείς οι χαρισματικοί… πώς η ευλογημένη έμπνευση χαράζει δρόμο μέσα στο χάος… εκείνο που ξέρω είναι ότι τίμησες τούτο το χάρισμα με τον τρόπο των μεγάλων, γενναιόδωρα, χωρίς καμιά έκπτωση… Λάτρεψα τις μουσικές σου, από τη πιο σκληρή ροκιά μέχρι τη πιο τρυφερή μπαλάντα κι ήταν φορές που έμεινα άφωνη για το πώς κατάφερνες να τα συνδυάζεις τόσο «διαβολικά» ακόμα και στο ίδιο κομμάτι! Ας πούμε το «Διδυμότειχο μπουζ» το ‘χω λιώσει κυριολεκτικά και σε κάθε άκουσμα ανακαλύπτω όλο πιο βαθιά την εμπνευσμένη ιδιοφυία σου… που δεν έμεινε μόνο στις συνθέσεις, αλλά επεκτάθηκε στην επιλογή των στίχων- μιλώντας γα στιχουργικά διαμάντια, αλλά και στις ενορχηστρώσεις, από τις πιο ευφάνταστες και ψαγμένες μέσα στη λιτότητά τους… Ναι, έχω λιώσει τα σιντί σου, έχω βραχνιάσει σε συναυλίες σου, ξέρω απέξω κάθε νότα και κάθε στίχο, ξέρω ακριβώς τί ακολουθεί ενορχηστρωτικά, και κάθε φορά θαρρώ ότι ο θαυμασμός μεγαλώνει…
Ξέρεις όμως κάτι; Σίγουρα έφτανε να σε λατρέψω μόνο για τα υπέροχα τραγούδια σου… για τον μοναδικό τρόπο που πάντρεψες ρυθμό και μελωδία πάνω σε λόγια ποιητών και τα κάρφωσες μέσα μου… όμως δεν είναι μόνο αυτό… Πέρα από χαρισματικό δημιουργό, σε λάτρεψα και γι αυτό που υπήρξες σαν άνθρωπος… Κι όχι, μη μου πεις ότι αυτά πάνε πακέτο, έχω δει χαώδεις αποστάσεις ανάμεσα σε δημιουργούς και το έργο τους. Σε σένα οι ποιότητες ταυτίστηκαν… κι όσο απολάμβανα να σ’ ακούω να τραγουδάς, άλλο τόσο απολάμβανα το δημόσιο λόγο σου. Ευθύς, ειλικρινής, απλός, ακομπλεξάριστος, ξεκάθαρος, να λες τα πράγματα με τ’ όνομά τους χωρίς φόβο και με πάθος… να παίρνεις θέση σε ζητήματα- «αγκάθια» ως συνειδητός πολίτης βαθιά πολιτικοποιημένος, χωρίς να σε νοιάζει το κόστος… να λες καθαρά τη γνώμη σου για τα πάντα χωρίς να μετράς απώλειες ή δημόσιες σχέσεις… να απορρίπτεις τις ανούσιες ταμπέλες- συχνά χλευάζοντας τη δηθενιά του «έντεχνου» χώρου και να καταργείς τα στεγανά χωρίς την παραμικρή ανασφάλεια… να κάνεις χιούμορ, να αυτοσαρκάζεσαι, να σπας πλάκα, να γελάς σαν σκανταλιάρης έφηβος, χωρίς ούτε στιγμή να χάνεις την τρυφερότητά ή να κρύβεις την απίθανη ευαισθησία σου.
Ένα «πακέτο» με αυθεντική σφραγίδα που έδειξε χειροπιαστά τί σημαίνει ροκ- για όσους fake ψάχνουν τον ορισμό στις βιτρίνες… Ένας ροκάς με απέριττη μορφή και τεράστιο εκτόπισμα, μια ασυμβίβαστη ψυχή μεγάλου «κυβισμού», βγαλμένη σε έργο αξεπέραστο… Και ξέρεις ποιο είναι το πιο ωραίο Λαυρέντη; Που εσύ κι οι όμοιοί σου- να, σαν τον Λουκιανό ας πούμε, κοντά στα άλλα έχετε καταφέρει ερήμην σας κάτι σχεδόν μαγικό: να συνενώνετε τους πάντες! Να καταργείτε όποιες διαφορές μας χωρίζουν και να βρίσκετε τον «κοινό μας τόπο», εκείνο το σημείο αναφοράς που άπαντες ομονοούμε κάτω από την τέχνη σας… να ξεχνάμε ακόμα και τις χαώδεις αντιθέσεις μας με τον διπλανό και να τραγουδάμε φιλιωμένοι τα τραγούδια σας με κοινό παλμό… Δεν συμφωνείς ότι πρόκειται για την απόλυτη δικαίωση του Καλλιτέχνη και της Τέχνης; Να σε κάνει λίγο πιο «ανθρωπένιο»;
Μόνο που μετρώ καλέ μου το μέγεθος της απώλειας και τρομάζω… ναι, όλες πονούν, μα κάποιες ζυγίζουν πιο βαριά και ξέρεις ότι το κενό που αφήνουν ΔΕΝ πρόκειται να αναπληρωθεί. Σε καιρούς που τα μεγέθη συρρικνώνονται τραγικά σε επίπεδο νάνων, πώς να βρεις «αναπληρωτές» του δικού σου αναστήματος κι άλλων σπουδαίων που έφυγαν πρόωρα, έχοντας πολλά ακόμη να δώσουν… Η εποχή της μετριότητας παράγει μονάχα αναλώσιμα προϊόντα μιας χρήσης και μοιραία τα κενά των μεγάλων που αποχωρούν θα γιγαντώνουν την καλλιτεχνική- πνευματική μας φτώχεια… και πώς να ντύσεις τη γύμνια με κουρέλια όταν κάποτε φορούσε μεταξωτά… Και πού να βρεις σήμερα μεταξωτά… ψάχνεις στους πάγκους διαλογής με τα τσίτια, τα ρετάλια, τις μαϊμού-απομιμήσεις και αποκαρδιώνεσαι με την ευτέλεια που κραυγάζει αλύπητα για να πουλήσει το εμπόρευμα…
«Μεταξωτέ» μου Λαυρέντη, σε κούρασα… και δεν κατάφερα να στα πω απλά όπως ήθελα, δεν απέφυγα τις σάλτσες, παλιό μου χούι… τα ‘βγαλα όμως από μέσα μου, γιατί το ‘νοιωθα ανάγκη και χρέος σαν ύστατο ευχαριστώ για τα δικά σου μεγάλα δώρα… Να προσέχεις καλέ μου εκεί στο Νότο που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο… εγώ θα συνεχίσω να λιώνω τα σιντί σου, τώρα μ’ έναν κόμπο… Στο καλό να πας…
Φωτογραφικό υλικό
