Και γιατί ρε τσιμπούρια με μάτια, τα δικά σας τα στιγμιαία λάθη να γίνονται δικές μας παντοτινές ερινύες;

Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα

 Η διαγνωστική ομάδα

Στίχοι: Πασχάλης (Αρβανιτίδης)

Μουσική: Στέλιος Βλαβιανός

Αυτό που λατρεύω στην πανδημία που ορισμένες φορές αποκαλείται ανθρωπότητα, είναι που οι μικροοργανισμοί της δε στεναχωριούνται, (ότ)αν κάνουν κάτι κακό. Στεναχωριούνται, που τους πιάνουνε! Με τα παντελόνια κάτω, που λένε και οι φίλοι μας οι WASP (όχι το συγκρότημα). Στο συγκεκριμένο αριστούργημα δεν ξέρω, αν πρόφτασαν να ξεκουμπωθούν παντελόνια και να εκσφενδονιστούν εσώρουχα (ελπίζω ναι), αλλά η κουτσουκέλα έγινε. «Η ζαβολιά επετεύχθη» που θα ‘λεγε κι ο φίλος μου (αν και από άλλο κοιτώνα) ο Χάρης ο Κεραμίδης.

Και τύπου φταίμε εμείς, που «ξεφυτρώσαμεεκεί», επειδή ο Καζανόβας της κακιάς ώρας δεν μπορούσε να ελέγξει τα φλεγόμενα λαγόνια του και τον πετύχαμε την ώρα του κορτέ, τον κορτάκια της κακιάς ώρας Βεργίτση! Εγώ την Πανάθα ήρθα να δω, να πάρω το αψέντι μου και να τη βγάλω σε μια γωνία παρέα με τη μούχλα του μαγαζιού- τα σαλιαρίσματά σου, Δον Ζουάν των Γαργαλιάνων,μ’ αφήνουν παντελώς… συγκινημένο- που η θεά φύση επιβραβεύει τέτοιους ανόητους, για να μπορεί να διαιωνίζεται. Αλλά είναι  η κακιάη στιγμή κι όχι η κακή η κεφάλα μερικών μερικών που την έχουν μόνο για διακόσμηση.

Και να σου οι απολογίες, και τα δεν-είναι-αυτό-που-νομίζεις και οι παραστάσεις που και οι πιο πρωτοποριακοί σκηνοθέτες γερμανικού εξπρεσιονισμού θα ζήλευαν και Γάλλοι ιμπρεσιονιστές θα κρατούσαν σημειώσεις. Γιατί ως γνωστόν απ’ την μπόλικη, την α-γά-πη υ-περ-βολι-κή!, ξενοκοιτάμε και ξερογλυφόμαστε.

Αλλά το κορυφαίο, το πηγαία και αυθεντικά κωμικό είναι το πρώτη φορά. «Μια φορά έγινε, μωρέ. Ουδείς άσφαλτος», που να έβρισκα οδοστρωτήρα και να ‘κανα plankingαπό κάτω μήπως και γλυτώσω από μια μοίρα που εμμέσως πλην σαφώς υπηρετώ. «Πρώτη φορά, ρε συ. Απ’ τη δεύτερη και πάνω ανοίγουμε μπλοκάκι». Η κωμικότητα αυτού του τραγουδιού στο περιεχόμενο, θεωρώ προσωπικά, ανταγωνίζεται άνετα το μεγαλειώδες μουσικό catchinessτου (γιατί… ευλογημένα 80’s, με synths, Rhodespianoκαι ποπ που χτυπάει στ’ αφτάκια). Ότι, ας πούμε, μια φορά έγινε άρα δε μετράει- τι νοστιμότατη λογική!

Το καλύτερο είναι ομολογουμένως να ξανακερδίζεις την εμπιστοσύνη κάποιου- μόνο και μόνο για να τον ξαναπορδώσεις! Δεν έχω καλύτερο πραγματικά, το βάζω ως ένα απ’ τα τρία καλύτερα χιουμοράκια της ζωής. Είναι όταν εραστές παίζουν τον ρόλο του Δημήτρη Κάρευ και του Γιώργου Δανιήλ σε μια μπλοκμπάστερντιζάστερ «Ο Ηλίθιος κι ο Πανηλίθιος». Το λατρεύω: απ’ τη μια ο εξαπατημένος, που, εκείειειει, έχει τιτάνια προσήλωση στην ταπείνωσή του κι απ’ την άλλη ο εξαπατητής, που φοβάται μη χάσει την πισινή (ή την μπροστινή, για του λόγου το ψευδές) και του σκάει μια στα μούτρα και που τον είδατε τον Παναγή (ή Παναγιώτη, 2024 έχουμε).

Το θράσος. «Το Ανεκδιήγητο Θράσος». Τι; Δε θα ‘ταν ταιριαστός εναλλακτικός τίτλος; Δηλαδή, μοιχοί και μοιχαλίδες, -η κάμερα σε μένα-, ξαναλέω, μοιχοί και μοιχαλίδες, μπορείτε λίγο… να πεθάνετε; Τύπου- πεθάντε! Τιμή σας και καμάρι σας, γι’ αυτά που κάνετε και εύγε! Άλλα μετά μην κοιτάτε σαν δαρμένα κουτάβια, ωσάν Βασιλάκηδες Καΐλες για τις φωτιές που ανάψατε εσείς στα στεφάνια σας. Δηλαδή κάπου ώπα! Γιατί όπως έλεγε και μια φίλη μου σερβιτόρα, έχει κι η … βλακεία τα όριά της!

Γιατί, οκέι, εσείς είστε έρποντα αποβράσματα τυλιγμένοι ο ένας με τη γελοιότητα του άλλου, δεκτόν. Οι υπόλοιποι, ρε κερατάδες, τι σας φταίμε να λερώνουμε το μπεζ ποινικό μας μητρώο για πάρτη σας;Διόρθωσις: δεν είστε εσείς οι κερατάδες,αλλά juststaying. Σου θυμώνουν κι από πάνω, αυτές οι γλίτσες με πόδια! Σου κάνουν και αυτόν τον διάβολο που λένε οι νεολαίοι, αυτό το gaslighting. Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι, ελληνιστί. Γιατί είναι πνευματικός τους συγγενής, θα μου πείτε).

Και γιατί ρε τσιμπούρια με μάτια, τα δικά σας τα στιγμιαία λάθη να γίνονται δικές μας παντοτινές ερινύες; Ναι, φυσικά η άγνοια είναι το καλύτερο γιατρικό απέναντι στη ζωή. Αλλά γιατί να έχουμε εμείς την ευθύνη για τα δικά σας τ’ ανορθόγραφα;

Τα σπασμένα, βρε αηδίες με θράσος, να τα πληρώσετε μοναχοί σας. Που ζητάτε και τα ρέστα από πάνω! Τους κρετίνους τους δέχομαι, τους αχάριστους όμως όχι. Ακούς εκεί, που θα πληρώσουμε εμείς τη νύφη σ’ αυτόν τον ματωμένο γάμο…

Εγώ τα καθάρματα γενικά τα σέβομαι. Τα παρατηρώ να κάνουν τη δουλειά τους καιίσως θαυμάζω τις ικανότητές τους (το ίσως το έβαλα, επειδή παριστάνω ότι έχω επίπεδο- κάντε το σίγουρα). Αν μπορείς να είσαι ο Αυγερινός και το Ωμέγα του άλλουκαι του κάνεις το μυαλό χειροποίητο drumset για πειραματική beatποίηση, μπράβο! Αλλά μη μας σέρνεις και μας, βρε κινούμενη λίγδα, στη δικιά σου λάσπη, που είναι ιαματική μόνο για το χοντρόπετσό σου. Δηλαδή πόσες φορές πρέπει να ξαναπούμε ότι η ντροπή πρέπει να κάνει ένα μεγάλο comeback πάντοθεν…

Απολαμβάνω κιόλας την Κλίμακα Απιστίας. Υπάρχει η «Σοβαρή», η «Ασόβαρη», η «Λίγο Σοβαρή», η «Σοβαροφανής» απιστία, «η Καλαμπουρτζού», η «Θα μεγαλώσει και θα ωριμάσει» απιστία, και πόσες άλλες. Ελπίζω να γίνομαι κουραστικός και θα επαναλάβω ότι βιολογική ενηλικίωση δε σημαίνει και ψυχολογική. Όποιος και πνευματικά γηρατειά δεν προϋποθέτουν πλούτο γνώσης και τριβής με τα πράγματα.

Στην τελική μου αρέσει που όσο πάει τα αμφισβητούμε και γκρεμίζουμε όλα και πάμε προς μια άπειρη υποκειμενικότητα, όπου τα πάντα είναι τα πάντα και anythinggoes. Γιατί αν σχέσεις μπορούν να ανθίσουν σε τέτοιο λουτρό αίματος με έξτρα μπουρμπουλήθρες, τότε ούτε ο Death δε θα τις κάνει part(y).

Συμπερασματικά, σε λίγο θα βγει κι από πάνω, ο κρετίνος-μοιχός και θα σου την πει κιόλας, γιατί τον τσάκωσες και με ποιο δικαίωμα. Οπότε στην κινούμενη άμμο των ανθρώπινων σχέσεων- διόρθωση, στην κινούμενη λάσπη των ανθρώπινων σχέσεων ίσως η καλύτερη επιλογή είναι να βλέπεις απ’ έξω όσο μπορείς, προτού βάλεις αναπόφευκτα και με βαριά καρδιά και ελαφριά μυαλά, τις γαλότσες, προσπαθώντας να περάσεις απέναντι στο πουθενά.

Νευρωτικός στοχαστής για τον έρωτα και τίποτα άλλο

– Αν μια μέρα σε χάσω (από φίλο που προσπαθεί να με φορτώσει μ’ ενοχές)… θα ευχαριστήσω την τύχη μου!

– Σ’ έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω, τα μάτια αυτά είναι τόσο αδειανά…

– Και η τούρτα ολόκληρη και το σκυλί ταϊσμένο και παράπονα στους άλλους που δε γέννησαν κι άλλη μια τούρτα για να κατευνάσεις την ακόρεστη γούλα σου.

– Εγώ όχι απλώς θα τα μαρτυρούσα- θα το ‘κανα προσπαθώντας να κρύψω και το χαμόγελό μου κιόλας.