Ανταπόκριση απ’ το δωμάτιο του Μανώλη Ιωαννίδη*
Λίγα λόγια, γιατί θα πω πολλά αργότερα: Ελλάδα, Eurovision, επιλογή τραγουδιού σε Εθνικό Τελικό, 12 συμμετοχές.
Δεν υπάρχουν ούτε καν βίντεο κλιπ να κρίνουμε, άγνωστες οι αισθητικές βουλές των υποψηφίων, το μόνο που ξέρουμε είναι τα κομμάτια όπως τα ανέβασε πριν ολίγες ημέρες η ΕΡΤ στα γιουτιούμπς και τέλος.
Α’ μέρος διαβάστε εδώ – Β’ μέρος διαβάστε εδώ
-
High Road – Georgina Kalais, John Vlaseros
Να ‘το και το μπλουζάκι. Και είναι τιμιότατο.
Ζουμερό ντουέτο, που μιας και δεν έχω αλλεργία στον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας (τουναντίον!), το απολαμβάνω. Ωραίες φωνές, πειστικές ερμηνείες, καλά καμωμένη εσωτερικότερη στιγμή. Δεν απολαμβάνω blues, αλλά είναι μια πρόταση που εφόσον πρόκειται για διαγωνισμό και η σύγκριση είναι απαραίτητη και αναπόφευκτη, ξεχωρίζει για το διαφορετικό της τέμπο, εκτός απ’ την προφανέστατη διαφορετική τηςκατεύθυνση. Όποιοι ήταν υπεύθυνοι για τις επιλογές του ελληνικού τελικού, συμπλήρωσαν μια ενδιαφέρουσα ποικιλία ετερώνυμων ακουσμάτων. Για να βγουν στο τέλος τα ηλεκτρονικοχορευτικά (άλλη ιστορία για αγρίους αυτή)…
Οκέι, για Eurovision μπορεί να μην έχει περισσότερες αξιώσεις απ’ όσες, ας πούμε, ένας νέος εργαζόμενος για σύνταξη, αλλά νομίζω ότι μπορώ άνετα, τουλάχιστον, να το φανταστώ σε διαφορετικό “γήπεδο”: ημι-κυριλέ ροκ μπαράκι, Σάββατο βράδυ, live, ποτό και συζήτηση (μετά που ολοκληρωθεί το δρώμενο, μην είστε κέρατα). Για άλλα τραγούδια, απ’ την άλλη, δε φαντάζομαι κάτι άλλο πέραν από Eurovision ή Καιάδας. Ή ταν ή επί πίσταν, με λίγα λόγια.
Μου είναι τρομερά ενδιαφέρον, ότι τα τραγούδια που θεωρώ πως θα ‘χαν αξιώσεις σε πιο κεντροευρωπαϊκές αγορές, φιγουράρουν στις τελευταίες θέσεις των προγνωστικών. Και δυστυχώς, πραγματικά δυστυχώς, δε νομίζω να είναι μόνο οι ψηφοφόροι της Eurovision που θέλουν μόνο ηλεκτρονικά τσιφτετέλια και νταχντιριντί στις playlist τους.
Τι λένε τα στοιχήματα: Χρυσό μετάλλιο. Σε ανεστραμμένη κατάταξη.
Τι λέει η αφεντιά μου: Δεν πειράζει καθόλου.
-
Play it! – Xannova Xan
Επιστροφή στα πάτρια εδάφη της Eurovision. Χορευτικό, ξεσηκωτικό, απ’ αυτά τα τραγούδια που εγώ δε παραγνωρίζω, καθώς σέβονται τη στιγμή και ανυπόκριτα προσπαθούν να προσφέρουν ένα τρίλεπτο ευφορίας, θεωρώντας οποιαδήποτε άλλη ενδοσκοπική απαίτηση παράταιρη.Δεν ξέρω αν θα το θυμάσαι, αλλά θα θυμάσαι ότι κουνήθηκες λιγάκι, κι αυτό είναι, για ‘μένα, σπουδαίο επίτευγμα, αν όχι το σπουδαιότερο. Αν ήθελα να κάνω νοητικές πιρουέτες ή να εμπλακώ φιλοσοφικό βρομόξυλο, θα διάβαζα Hegel και Husserl, δε θα καιγόμουν στη Eurovision.
Έχει κάτι “Aphrodite” και κάτι “Athena”, κάτι σκόρπια ελληνικά προς το τέλος για να μην ξεχάσουμε και ποια χώρα διαφημίζουμε (όπως οι Γάλλοι εκφωνητές των βαθμών που έχουν τον Πύργο του Άιφελ, μήπως και δεν ξέρουμε ποιοι είναι), ένα έντονο χορευτικό στοιχείο στο ρεφρέν, κορώνα στο τέλος (άραγε θα επιχειρηθεί στο live;)- κομμάτι κάργα Eurovision δηλαδή.
Η ερμηνεύτρια μάλιστα μάλλον πάει να συμπληρώσει ένσημα, μιας κι έχει ήδη την εμπειρία απ’ την Junior Eurovision, στην οποία εκπροσώπησε την Ελλάδα, Χώρα του Φώτος, το 2005, φέρνοντας την έκτη θέση, παρακαλώ πολύ. Τίτλος του τραγουδιού τότε “Τώρα είναι η σειρά μας”. Ίσως με το ίδιο μότο να συμμετέχει και στον διαγωνισμό των μεγάλων. Να δούμε αν το τηλεοπτικό κοινό θα το συμμεριστεί.
Τι λένε τα στοιχήματα: Με το ποσοστό που έχει για πιθανότητες επικράτησης, μπαίνει και δε μπαίνει Βουλή.
Τι λέει η αφεντιά μου: Για Eurovision ό,τι πρέπει.
-
Asteromata – Klavdia
Και πάμε στο βαρύ πυροβολικό… Σ’ ένα τραγούδι που ξέρει ΑΚΡΙΒΩΣ πού βρίσκεται και τι κάνει. Και το κάνει υπερβολικά καλά.
Πολύ ωραίο, σύγχρονο μοιρολόι που εκτός από περιτύλιγμα, στα δικά μου μάτια, έχει και περιεχόμενο. Δεν αναφέρομαι στα αφτιά, γιατί όποιος αμφισβητεί αυτό που ακούει, μάλλον είναι κωφός και καλύτερα θα ήταν να είναι και κωφάλαλος. Αυτό το μείγμα ηλεκτρονικής δυναμικής και παραδοσιακού κλεισίματος του ματιού νομίζω είναι υπεραρκετό για να πείσει όχι μόνο όσους ψηφίζουν ανεγκέφαλα (ή/και προκατειλημμένα) σε ένα πολυδιαφημισμένο, πανάκριβο μουσικό πάρτι, αλλά και όσους έχουν τη διάθεση να περάσουν ένα βράδυ Μαΐου γεμάτο καινούρια, ετερόκλητη, σε στιγμές ενδιαφέρουσα μουσική.
Μελωδικό αλλά όχι βαρετό, αισθηματικό αλλά όχι μελό, με τις κορυφώσεις του και το απαραίτητο drama,τραγούδι που θα μπορούσα να ακούσω κι εκτός Eurovision, σε κάποια μεταμεσονύκτια τσάρκα στα γιουτιούμπς. Απλώς από εκεί που θα ‘ταν ένα χαμένο λουλουδάκι στον λαβύρινθο του ίντερνετ, τώρα θα είναι -μάλλον- το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον Μεγάλο Τελικό της Eurovision της Ελβετίας το 2025.
Το ‘χω ακούσει περίπου 250 φορές το τραγούδι. Δε λέω ότι είναι “Άνοιξη”, δε λέω ότι είναι “Ελλάδα, Χώρα του Φωτός”. Αλλά είναι κάτι παραπάνω από μια καλή ζαριά με αξιώσεις. Νομίζω ότι έχει τις δυνατότητες να σπάσει τον μυστικό συνδυασμό των ψηφοφόρων και να γίνει, αν όχι το νούμερο ένα, ένα απ’ τα τραγούδια που θα βλέπουμε απ’ τη μέση και πάνω της κατάταξης.
Το μόνο κακό είναι που θα περιμένουμε μέχρι το τέλος να τ’ ακούσουμε τη βραδιά του ελληνικού τελικού, γιατί εμφανίζεται προτελευταίο. Πόσο συμβολικό- η φίρμα πάντα εμφανίζεται στο τέλος. Ή μήπως κάτι ξέρουν εκεί στην ΕΡΤ..; Το θέμα, για ‘μένα, δεν είναι να κάνει φωνητικά ακροβατικά ή υπερ-φανταζί παρουσίαση, να βάλει τουαλέτα α λα Μαντώ ή να φέρει το Circue de Soleil επί σκηνής. Το επίτευγμα θα είναι να μεταφέρει την εκτέλεση του studio, ζωντανά και σε μια σκηνή που μπορεί μάλλον όντως να φάει τον αγλέουρα.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ! Σε αδέσποτη συνέντευξη άκουσα την Κλαυδία να δηλώνει ότι παρακολουθούσε Eurovision από μικρή. Αυτό είναι το σημαντικό; Όχι. Τη ρώτησαν αν ψήφισε ποτέ κάποιον και δήλωσε ότι πρώτη φορά που ψήφισε ήταν το 2023. Τη Φινλανδία. Τον Käärijä. Κι από κείνη τη στιγμή αναλογίζομαι αν έχει φτάσει η στιγμή να ψηφίσω κι εγώ πρώτη φορά την Κλαυδία.
Όλα τα καλά του κόσμου της εύχομαι, όλα να της πάνε καλά και στη Eurovision και στη ζωή της και στην καριέρα της και παντού. Και, ένα τεράστιο, τσιριχτό μπράβο, για το αψεγάδιαστο γούστο της ή τουλάχιστον το γούστο της στην προκείμενη περίπτωση.
Τι λένε τα στοιχήματα: Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πρέπει να αγχώνεται η Κλαυδία. Για το πώς θα παρουσιάσει το τραγούδι στην Ελβετία.
Τι λέει η αφεντιά μου: Αξίζει.
-
Γη μου – Κώστας Αγέρης
Άλλη μια πολύ ωραία φωνή (περιμένουμε και το live εννοείται), αλλά το electro-βαλκανο-beat δεν ξέρω ποιον ακριβώς αφορά ή μπορεί να συγκινήσει αρκετά, για να καταστήσει το τραγούδι, αν όχι άξιο ψήφου, έστω άξιο μνείας. Αυτού του είδους το ηλεκτρονικό folk (;) δε νομίζω ότι είναι του είδους που ρίχνει το σαγόνι μου στο πάτωμα και αν κρίνω απ’ την κάπως χλιαρή υποδοχή και του ψηφιακού κόσμου, μάλλον ούτε κι εκείνου.
Δεν το λέω με κακία, αλλά μου θυμίζει τραγούδι που ακούμε στους Ημιτελικούς Eurovision και καθόμαστε να το απολαύσουμε, γιατί ξέρουμε ότι είναι πιθανότατα η τελευταία φορά που θα τ’ ακούσουμε. Είναι για εμένα ευχάριστο και μάλιστα υπάρχουν και κομμάτια του που τα βρίσκω και πολύ όμορφα και μπορώ να πω ότι το ζω κιόλας. Το σόλο με τη λύρα, ας πούμε. Ή τοoutro, που νομίζω ότι εκεί είναι η απογείωσή του κι αν ήταν όλο το τραγούδι έτσι θα μιλούσαμε για άλλη ιστορία.Αλλά δεν την μπορώ αυτήν την σκληροπυρηνικά παραδοσιακή εκφορά. Ίσως με άλλη ενορχήστρωση ή άλλη έμφαση στην παραγωγή, το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό και αν θέλουμε να θυμηθούμε και πού βρισκόμαστε, πιο ανταγωνιστικό.
Ή απλώς εμένα δε μου αρέσουν τα παραδοσιακά, όταν δεν είναι ντυμένα με ροκ ή επιθετικά ηλεκτρονικές φορεσιές. Whatevs.
Τι λένε τα στοιχήματα: Μπααα…
Τι λέει η αφεντιά μου: Μπααα…
