Ανταπόκριση απ’ το δωμάτιο του Μανώλη Ιωαννίδη*
Λίγα λόγια, γιατί θα πω πολλά αργότερα: Ελλάδα, Eurovision, επιλογή τραγουδιού σε Εθνικό Τελικό, 12 συμμετοχές. Δεν υπάρχουν ούτε καν βίντεο κλιπ να κρίνουμε, άγνωστες οι αισθητικές βουλές των υποψηφίων, το μόνο που ξέρουμε είναι τα κομμάτια όπως τα ανέβασε πριν ολίγες ημέρες η ΕΡΤ στα γιουτιούμπς και τέλος.
Ένας (πιωμένος) θεός ξέρει, πώς θα παρουσιαστούν, τι θ’ αλλάξει απ’ το στούντιο μέχρι τη βραδιά του τελικού και αν το photoshop των μουσικών που ονομάζεται autotune μας παραπλάνησε περισσότερο από όσο παραπλάνησαν εμένα μερικά γατόψαρα στο Tinder.
1. Lost my Way – Andy Nicolas
Ευχάριστη ποπ μπαλάντα, της πεπατημένης οδού, παρά ταύτα καλά καμωμένη. Πολύ καλή ερμηνεία, ικανοποιητική σύνθεση, όλα μια χαρά. Ένα ωραίο τραγούδι, αλλά μάλλον όχι ακριβώς για Eurovision.
Νομίζω ότι είναι τύπου Eurovision, don’t get me wrong. Αλλά δεν ξέρω για πόσο ψηλές πτήσεις. Δε θέλω να είμαι αρνητικός, αλλά μου κάνει για τραγούδι που λένε όλοι τι ωραίο που είναι (που όντως είναι) και τι συναισθηματικό και τι καλό (κι απ’ αυτά είναι) και βγαίνει τοπ-5 στον ημιτελικό. Απ’ το τέλος. Σε κρατάει το τραγούδι, έχει μελωδία, έχει ευαισθησία αλλά δεν έχει την απαραίτητη σχιζοφρένεια που απαιτείται για ένα πάρτι κουμπωμένο στις σκόνες ονόματι Eurovision. Δεν έχει αυτή την τρικλοποδιά στη λογική, αυτήν τη μούντζα στην καλαισθησία, τα φτερά, τα πούπουλα, γιατί όχι και την πίσσα…
Παρένθεση (μεγαλύτερη του κυρίου θέματος, αλλά πρόβλημά μου)- απ’ όσο μου επιτρέπουν τα ελληνικά μου να καταλαβαίνω, διαγωνισμός σημαίνει προσπαθώ να επιτύχω κάτι μέσω μιας δοκιμασίας, επιχειρώ να καταφέρω να κερδίσω ή να διακριθώ μέσω της ικανότητάς μου ή του όλου vibe μου (που θα έλεγε κι ο παππούς μου). Οπότε, εκτός από κουραστικό, είναι και γελοίο να κάνουμε ότι δε μας ενδιαφέρει η κατάταξη κι ότι αξία έχει η χαρά της συμμετοχής και οι συναφείς λουζεριές. Αυτή η νοοτροπία είναι των καταδικασμένων στη μετριότητα που αντί να τραβήξουν τον εαυτό τους απ’ τα μαλλιά για να βγουν απ’ το λάκκο της αδυσώπητης αδιαφορίας, κάνουν πλεξούδες προσπαθώντας να πείσουν έτερους ότι καλά είναι και στην υγρασία της γης.
Rant over. Πολύ ωραία φωνή, θα ‘χει ενδιαφέρον να την ακούσουμε και live. Θ’ αρέσει μάλλον στις μεγαλύτερες ηλικίες (οι οποίες δεν ψηφίζουν). Πολύ αξιόλογη προσπάθεια, προσωπικά το θεωρώ όμορφο τραγούδι (χωρίς να είναι καθόλου του στιλ μου), αλλά με σεβασμό στους δημιουργούς, πιο ταιριαστό σε κάποια άλλη πλατφόρμα απ’ αυτήν της Eurovision.
Τι λένε τα στοιχήματα: Περισσότερες πιθανότητες έχω να πάω εγώ στη Eurovision.
Τι λέει η αφεντιά μου: Eurovision- όχι, τραγούδι σαν τραγούδι- ναι.
2. Sirens – BARBZ
Όσο τη λένε την Ελληνίδα Billie Eyelash, μου γεννιέται μια φυσική αντιπάθεια. Καλά να είναι η κοπέλα (η BARBZ), απλώς επειδή το βλέπω σχεδόν σε κάθε δεύτερη είδηση σε σχέση με αυτήν, μου δημιουργούνται αρνητικά αισθήματα, λόγω του συσχετισμού.
Λίγο περίεργη μίξη dance στοιχείων με καθαρόαιμη σύγχρονη ηλεκτρονική pseudo-μπαλάντα. Δεν καταλαβαίνω αν το τραγούδι θέλει χορό ή ενδοσκόπηση- μια υγιή δόση και των δύο μάλλον. Eίναι λίγο συγκεχυμένο στα αφτιά μου, αφού πατάει και στο επικό (από συναισθηματικής πλευράς) και το ξεσηκωτικό (από χορευτικής πλευράς), χωρίς να κάθεται κάπου.
Επίσης, αξιόλογο ποπ τραγούδι. Βουτηγμένο στο τώρα, πιάνει το πνεύμα της Eurovision. Έχει μια δραματικότητα, μια ένταση, κάποια stakes, που λένε και στο χωριό μου. Μου αρέσει η εκφορά της ερμηνεύτριας, γιατί τη βρίσκω λίγο περίεργη και δεν καταλαβαίνω τα μισά σύμφωνα. Θα ‘χει πολύ ενδιαφέρον και αυτή η μετάφραση του τραγουδιού απ’ το studio στο live του Εθνικού Τελικού.
Τι λένε τα στοιχήματα: Κοντά στα φαβορί.
Τι λέει η αφεντιά μου: Γιατί όχι;
3. Vále – Evangelia
Βρε, εσύ είσαι το μικρό αδερφάκι του “Zari”; Έλα εδώ , βρε χαμένο, να σε ταχταρίσω!
Η ομοιότητα για εμένα είναι εντυπωσιακή- και καθόλου κατακριτέα. Αυτό που ξεκίνησε με την εκμετάλλευση του “filotimo” και του “meraki” και την απλόχερη εξαγωγή μεσογειακού κιτς η περσινή συμμετοχή, το συνεχίζει η φετινή υποψήφια. Το περσινό κομμάτι είναι η αλήθεια, προσωπικά το θεωρούσα τοπ- περιμέναμε εξάρες, πιο κοντά στο ασόδυο έφερε η Ελλάδα, αλλά δεν πειράζει. Κέρδισε σε clout, οπότε είναι άξιο. Γιατί έτσι μετριούνται τα καλλιτεχνικά έργα τη σήμερον νύχτα.
Παραδοσιακά πνευστά πέρσι- αδέσποτη λύρα φέτος. Ελληνικός στίχος πέρσι- ελληνικός στίχος με αγγλικά διαλείμματα εφέτο- να κάνουμε και το απαραίτητο άνοιγμα στας δύσεις. MA-RI-NA πέρσι, EVAN-GELIA φέτος!
Το τραγούδι απλώς ΕΙΝΑΙ Eurovision. Αν ζητούσατε απ’ το chat gpt να σας γράψει τραγούδι για Eurovision, για βαλκανική χώρα, που θέλει να πλασαριστεί κάπου γύρω στις θέσεις 8-15, το αποτέλεσμα μάλλον θα ‘ταν κάτι σαν αυτό. Υπακούει σαν στρατιώτης της Γερμανίας του ‘30 στο meta της εποχής. Μελωδικότητα και ραπάρισμα, δυναμικές, έθνικ ηλεκτρονικός Φρανκενστάιν κι εγώ το αγοράζω. Ρεφραίν χωρίς λόγια, ταμάμ σκυλεκτρονικό (σκυλάδικο + ηλεκτρονικό= σκυλεκτρονικό) άσμα αξιώσεων, χορευτικά, φωτορυθμικά και τα μυαλά στα κάγκελα.
Ένα “Πάμε, put your hands up” να πει κι έδεσε το γλυκό. Αν δεν επήλθε κόπωση, απ’ τη διαφήμιση της υπερχρεωμένης, παράταιρης νότιας επαρχίας της Ευρώπης, έχει προοπτικές να χτυπήσει και δεκάδα. Καλά και πέρσι, για πεντάδα ήταν το τραγούδι, αλλά την είχα διαμορφώσει μάλλον την άποψή μου τότε που νόμιζα ότι το πιο σημαντικό της εξάρτημα της ερμηνεύτριας ήταν το μικρόφωνο κι όχι η μπροστινή κάμερα του κινητού.
Τι λένε τα στοιχήματα: Ένα εκ των δύο φαβορί για εκπροσώπηση της Ελλάδος.
Τι λέει η αφεντιά μου: Ναι.
4. Unhurt Me – Ναυσικά Γαβριλάκη
Τίμιο τραγούδι αλλά δυσκολεύομαι να το δω στη Eurovision. Άραγε αν συμπεριλαμβανόταν σε άλμπουμ, θα ήταν το πρώτο single ή έστω το δεύτερο;
Κλασική ποπ μπαλάντα αλλοτινής εποχής: νόστιμο vintage για τους φανς, μακριά-και-ληγμένο για τους επικριτές. Είναι αλήθεια ότι είναι πολύ έξω (κι αυτό) απ’ τα ακούσματά μου, αλλά θεωρώ αν είχε πιο ξεκάθαρη κατεύθυνση προς τα… οπουδήποτε, θα είχε καλύτερη τύχη. Αν ήταν ακόμη πιο παρελθοντολαγνικό ίσως, ή πιο “καμβάς” για καλλιτεχνικό πατινάζ της τραγουδίστριας σε κορώνες και ψηλές, που μετράνε σε κάτι Eurovision, να μπορούσε να αφήνει μια ξεκάθαρη εντύπωση. Είναι λίγο μεσοβέζικο το τραγούδι στην τωρινή του μορφή. Ή ξεγυμνώστε το τελείως να μείνει σχεδόν τσιτσίδι η φωνή της Ναυσικάς ή βάλτε ορχήστρα από πίσω.
Η Eurovision δεν είναι μουσικός διαγωνισμός, προφανώς. Εκφράζω την κοινοτοπία αυτή για να τονίσω το οπτικοακουστικό του όλου θεάματος, καθώς και το μιζερο-πολιτικό του. Άρα, αν δεν είσαι καμιά Σουηδία, πρέπει να ξέρεις πού να χτυπήσεις και πώς, για να αναρριχηθείς στα ανεμοδαρμένα ύψη των πρώτων θέσεων του Τελικού. Δεν αρκεί ένα καλό τραγούδι- το καλό ισούται με το αδιάφορο. Το χτυπητό ισούται με το αξιόλογο, οπότε η ένδυση πρέπει να ταιριάζει με την περίσταση.
Η ερμηνεία, παρεμπιπτόντως, του κομματιού είναι εξαιρετική. Άλλη μια υπενθύμιση πόσο βάναυσα φθονώ τους καλλίφωνους. Αν η ζωντανή εκτέλεση, θυμίζει τα φωνητικά θυμίζουν του στούντιο, τότε πιθανότατα θα κλέψει τις εντυπώσεις. Όχι, το εισιτήριο για Ελβετία, αλλά, σιγά, είναι πολύ ακριβά εκεί πέρα, ποιος να τρέχει…
Τι λένε τα στοιχήματα: Ο τίτλος του τραγουδιού δυστυχώς θα είναι χρήσιμος για τους υποστηρικτές του μετά το τέλος της βραδιάς του εθνικού τελικού.
Τι λέει η αφεντιά μου: Αξία έχει η χαρά της συμμετοχής!
*Παύουν όλες οι υπόλοιπες προγραμματισμένες στήλες , κηρύσσονται σε κατάσταση πολιορκίας και έρχονται τα κείμενα Ανταπόκριση απ’ το δωμάτιο μου: Eurovision 2025 – Ελληνικός Τελικός (Μέρος B‘) στις 17-01 και Ανταπόκριση απ’ το δωμάτιο μου: Eurovision 2025 – Ελληνικός Τελικός (Μέρος Γ’) στις 20-01.