Η ανδρόγυνη αισθητική, η γκλιτεράτη λαγνεία, η discoφορεμένη παραγωγή είναι τα στοιχεία που με
τράβηξαν κι εμένα στο συγκεκριμένο πόνημα.
Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Σας αρέσει ο χορός; Θέλει να εκσφενδονίσετε μια ντισκομπάλα στους ανεγκέφαλους σταυροφόρους της καταδίκης της disco; Γουστάρετε synthesizer, νέες τεχνολογίες και βαρύτονους ερμηνευτές που μπορεί να κλέψουν και το αγόρι και το κορίτσι σας μαζί; Τότε, δεν έχετε παρά να ακούσετε το δεύτερο άλμπουμ των Dead or Alive, Youthquake, που θα κυκλοφορήσει στις 3 Μαΐου 1985 στην παγκόσμια αγορά!
You Spin Me Round (Like A Record)
Baba O’ Riley. Smells Like Teen Spirit. Welcome to the Jungle. Highway to Hell. Τραγούδια που ανοίγουν άλμπουμ και σκέφτεται κανείς “Και μόνο αυτό να υπήρχε, πάλι κερδισμένη θα’ ταν η ανθρωπότητα”. Κι έρχεται το μνημειώδες You Spin Me Round (Like A Record, ντε, right round, round, round) και κοντράρει όλα τα προαναφερθέντα αριστουργήματα στα ίσα. Άνετα. Παλικαρίσια. Αμφισεξουαλικά παλικαρίσια. Υπερσεξουαλικά παλικαρίσια.
Καρακιτσαριό, μουσικό βίντεο οπτικό έκτρωμα, εναλλακτικά καρναβαλική αισθητική και τα μυαλά στα κάγκελα- αν όχι χαμένα απ’ το σπουδαιότερο ναρκωτικό της δίποδης ράτσας, ονόματι μουσική. Γιατί είναι το καλό το κιτς, ο ωραίος ο οπτικός εμετός, το (σ)έξαλλο το καρναβάλι που οπωσδήποτε πρέπει να ζήσεις πριν τα κακαρώσεις.
Να κάνεις τους ανθρώπους να συγκινούνται ή να κλαίνε είναι πανεύκολο. Δώστε μου κάνα κουτσό κουτάβι και μια κάμερα και σας κάνω παπάδες (ροκάδες). Να τους κάνεις να ευχαριστηθούν ζωή όμως; Χα; Αυτό το τραγούδι είναι για μένα η χαρά της ζωής, η ενέργειά της, η ανόθευτη μπόμπα που σε ταξιδεύει σε μια πολύχρωμη τρύπα μέσα σε ένα χωροχρονικό ασυνεχές και σε πετάει κάπου, όπου, χωρίς παντελόνι, σκέψεις ή ιδέες.
Για την αρχοντιά μου πρόκειται για ένα απ’ τα καλύτερα τραγούδια των άγιων 80’s, ένα από τα καλύτερα χορευτικά τραγούδια που γράφτηκε ποτέ ή απλώς ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει-δει-βιώσει παντοιοτρόπως. Ένα τραγούδι που αν ήταν να καταστραφεί η ανθρωπότητα, θα έπρεπε οπωσδήποτε να διασωθεί ως απολίθωμα των μεγαλείων της.
Αν με ρωτάει κανείς, που δε με ρωτάει, γι’ αυτό και ηδονίζομαι που τα λέω (από) μόνος μου, τι μουσική θα έπρεπε να ακούσει, προτού γίνει συννεφάκι, θα ‘λεγα: Τζένη Βάνου, The Smiths, Guns n’ Roses και ένα ολιγομελές κοινοβούλιο διαμαντιών σαν το παραπάνω τραγούδι.
I Wanna Be a Toy
Πώς συνεχίζεις μετά το τέλειο; Πώς σηκώνεσαι το πρωί μετά το ονειρεμένο βράδυ, να επιβιώσεις από μια καθημερινότητα-βομβαρδισμένο τοπίο, όπου όλα είναι μουντά και μέτρια;
Παρόλα αυτά, αξιοπρεπέστατο τραγούδι το οποίο έχει κι ένα τσιτάτο που με τρελαίνει και θα το κάνω t-shirt. “I wanna be a toy, I can’t be treated like no ordinary boy”.
Αναρωτιέται κανείς (κανείς δεν αναρωτιέται αλλά αναρωτιέμαι εγώ) υπάρχει άλλη μορφή μη-πλατωνικής νεανικής σχέσης-αλληλεξάρτησης που να επιτρέπει την στράγγιση ευχαρίστησης από αυτό το σαδομαζό βαλς, όπου τα τακούνια του ενός βρίσκουν πρόθυμες υποδοχές στα κουντεπιέ του άλλου. Και τι γίνεται, όταν όλοι οι φύσει υποτακτικοί θέλουν να είναι dom, μόνο και μόνο, επειδή η μανούλα τους έκανε όλα τα χατίρια;
Επίσης, πόσο υπέροχη εφεύρεση τα synths τα οποία ο κάποτε Άγιος Morrissey (συγκεκριμένα κατά το διάστημα 1983-1987) βδελύσσεται ολοκληρωτικά…
DJ Hit That Button
Είναι η ζωή ένα ατέλειωτο πάρτι; Όχι. Μπορεί να γίνει; Όχι. Εκτός αν είσαι α) πλούσιος, β) νοστιμούλα, γ) άνθρωπος-πασπαρτού, μάλλον δε θα τη βγάλεις και πολύ φίνα. Καλούμαστε όλοι να αποδεχτούμε την ευλογία του να είναι κανείς Συνηθισμένος. “Μακάριοι οι Συνηθισμένοι” γράφει κάπου στις γραφές. Ή μου το είπε ένας μεθυσμένος πριν προσπαθήσει να με κλέψει όξω από ένα μπαρ παλιά.
Για αυτό υπάρχουν τα κακοφωτισμένα κλαμπάκια (άρα τέλεια φωτισμένα), οι χορευτικές πίστες, η παραίτηση από κάθε φτιασίδωμα που αδυνατεί να μετατρέψει τις σκιές σε παλλόμενα πνεύματα.
Νομίζω ότι είναι ένα όχι-και-τόσο-αξιομνημόνευτο τραγούδι, που βροντοφωνάζει σε ποια εποχή ανήκει, αλλά μ’ αρέσει να το σκέφτομαι ότι πρόκειται για την πρόσκληση σε μια κραιπάλη που είναι αναγκαία για όσους έχουν κατά λάθος βγάλει τα γυαλιά ηλίου κι έχουν αντικρίσει τις φρίκες τούτης της ζωής κατάματα.
ΥΓ. Εν τω μεταξύ τους Συνηθισμένους δεν ξέρω γιατί τους γράφω με κεφαλαίο, αφού ούτε τους σέβομαι ούτε αναγνωρίζω την κυριαρχία τους κι ας είναι δεδομένη και παντοτινή.
In Too Deep
Η βικυσελίδα του τραγουδιστή του συγκροτήματος, Peter Burns, είναι (τουλάχιστον) ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Από έναν βιασμό που υπέστη στην εφηβεία και τον άφησε αδιάφορο, μέχρι την μητρική, μάλλον, κακοποιητική συμπεριφορά που δεν του άλλαξε άποψη ότι πρόκειται για “την καλύτερη μητέρα του κόσμου”. Η αιχμηρή συμπεριφορά, η μετέπειτα μανία με τις πλαστικές επεμβάσεις, η συνειδητή απουσία προσδιορισμού ως προς τα συμβατικά φύλα.
Εντάξει, όπως και να το κάνουμε, πρέπει να ξέρεις και πώς να το πουλάς το προϊόν, πρέπει να έχεις και ένα στυλ. Και αυτό, σας αρέσει ή όχι, απαρχαιωμένο ή όχι, οι Dead or Alive μια χαρά το διαθέτουν.
Όσον αφορά το συγκεκριμένο κομμάτι, το βρίσκω λίγο πέρα από τα όρια του ενοχλητικού και του απαράδεκτα άχρωμου (για μια μπάντα που μπορεί να εκπέμψει σε δυνατές αποχρώσεις εκτόνωσης), έχοντάς το ακούσει δύο-τρεις φορές. Δύο-τρεις φορές περισσότερες απ’ όσες έπρεπε.
Big Daddy of the Rhythm
Εδώ σαν να ανεβαίνουν οι στροφές και η ακολασία συνεχίζεται ομαλώς. Αλλά ο Peter Burns, ήταν περίπου ένα τέταρτο του αιώνα γράφοντας αυτούς τους στίχους και αυτό φαίνεται. Ίσως να μην είναι καλό σημάδι ότι παρατηρώ τους στίχους σε ένα τραγούδι άλμπουμ που εντάσσεται στις κατηγορίες “Hi NRG”, “synth pop” και “disco”. Αλλά υπάρχει πάντα το ενδιαφέρον να μην καρφώνεις το βλέμμα στο κέντρο της σκηνής, αλλά να αλεπουδεύεις και στα περίχωρα.
Cake and Eat it
Πνευστά και Ανατολάς απ’ το πουθενά και πόσο φάση έχει το πάθος και η λαγνεία… όταν κοιτάς από μακριά. Καλά όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά, αλλά πόσο μάλλον, όταν μπορείς να γελάσεις με την κατάντια των ερωτοκαμμένων.
Με μία ωραία συνθηματική εκφορά έχουμε αναφορά στην απαράλλακτη φύση των ανθρώπων και δη των εραστών. Ποιος δε θέλει και το παλιόσκυλο χορτάτο και την τούρτα στο ψυγείο; Τώρα που τα λέμε, αυτό δεν είναι η ανθρώπινη πάθηση; Να μη σου φτάνει τίποτα. Να κυνηγάς αυτό που με το γίνει δικό σου, η ίδια ιδιοκτησία σου προκαλεί ένα καινούριο κενό που θα τραφεί απ’ την καινούρια ιδιοκτησία που θα θρέψει ένα καινούριο κενό και ο κύκλος συνεχίζεται εσαεί. Το πιο πολύ, φέρνει ακόμη πιο μεγάλη όρεξη και να γιατί η λαιμαργία είναι θανάσιμη αμαρτία- γιατί είναι στη φύση, οπότε πρέπει να τη μισούμε.
Πολύ κακό για το τίποτα. Απλώς, στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει Ηρώ για τον Κλαυδίο και ο Βενέδικτος όντως μισιέται με τη Βεατρίκη και μόνο.
Lover Come Back to Me
Fillers λέγονται τα τραγούδια που θεωρείται ότι “γεμίζουν” τον χώρο σε ένα άλμπουμ. Επίσης, fillers είναι κάτι που βάζουν συνήθως άνθρωποι χωρίς Υ χρωμοσώματα, επειδή θέλουν να δείχνουν νεότεροι και μοιάζουν λες και βγήκαν από 12 γύρους με τον Mike Tyson. Συνήθως τα τραγούδια αυτά (i.e. τα fillers) δε συνοδεύονται από βίντεο μιας και θεωρούνται οι παρακατιανές χωριάτες μπροστά στις πρωτευουσιάνες-singles που λούζονται τα φώτα του προσκηνίου.
Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο κομμάτι πρόκειται για single μετά το τιτανομέγιστο You Spin Me Round κι έχει και βίντεο, πράγμα που θα το ταξινομήσει στα πράγματα που δεν κατανοώ σ’ αυτήν τη ζωή.
My Heart Goes Bang (Get Me to the Doctor)
Έχοντας αφαιρέσει τα τραγούδια του άλμπουμ που επαναλαμβάνονται σε διαφορετικά μήκη και πλάτη, πλησιάζουμε προς το τέλος ενός ταξιδιού που η αλήθεια είναι περίμενα κάπως διαφορετικό. Όντως η μεγαλύτερη επιτυχία κάποιου, μπορεί να αποτελέσει μια ανελέητη καταδίκη.
Χαρακτηριστικός new wave ήχος που είναι η αλήθεια με ξενίζει επειδή τον βρίσκω λίγο χωρίς κατεύθυνση ή λόγο. Δε βοηθά κι ότι ο τίτλος του τραγουδιού επαναλαμβάνεται πεντακόσιες εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδες φορές.
It’s Been a Long Time
Μετά από μια σειρά τραγουδιών, που, sorry, Pete, αλλά ήταν κάπως αξιολησμόνητα βρίσκουμε το οκτάλεπτο κλείσιμο που είναι ταμάμ για κλαμπ, όπου είναι το βέλτιστο κλίμα άνθισης τέτοιων μουσικών.
ΕΝ ΚΑΤΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ
Πρόκειται για ένα άλμπουμ που ανήκει ξεκάθαρα στην εποχή του. Τολμώ να υποθέσω ότι αν παίρναμε ένα δείγμα με ηλικίες που ξεκινάνε με το δύο και πήγαιναν προς τα κάτω, πιο πολύ αστείο θα το ‘βρισκαν παρά μοδάτο. Είναι μάλλον μια μουσική που δεν αφορά κανέναν, ένα niche είδος που έχει αποκτήσει το αναπόφευκτο cult κύρος εξαιτίας περισσότερο μάλλον της εκκεντρικότητας του μπροστάρη του και του μεγαθηρίου-mega-hit του, παρά της αυτόφωτης ποιότητάς του.
Η ανδρόγυνη αισθητική, η γκλιτεράτη λαγνεία, η discoφορεμένη παραγωγή είναι τα στοιχεία που με τράβηξαν κι εμένα στο συγκεκριμένο πόνημα. Κι αν πρόκειται για τραγούδια που δεν θα είναι στα καθημερινά μου ακούσματα, δεν πειράζει καθόλου. Φτάνει η γνώση ότι υπάρχει μια κατεύθυνση στη ζωή που όλα είναι πολύχρωμα, ανάλαφρα και δεν παίρνουν τον εαυτό τους σοβαρά. Εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει.
