Οι Ghost σε δική τους ρότα χωρίς να ρωτάνε κανέναν.
Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Και κουρδίζω, που λέτε την κιθάρα μου πριν κάνα δίχρονο έναν τόνο κάτω, οπότε τι παίζουμε τώρα; Motley Cure, με μνημειώδη Dr. Feeldgood, Kickstart My Ηeart αλλά μέχρι εκεί-γιατί μου βγάζουν μια φυσική αντιπάθεια; Gojira, με αριστουργηματικά Silvera, Stranded αλλά μέχρι εκεί-γιατί μετά πατάνε υπερβολικό pedal to the metal;
Ghost! Και Cirice, Rats, Square Hammer, Jesus He Knows Me, κοκ. Οπότε από τότε άρχισα να τους εκτιμώ υπερβολικά, εν μέρει λόγω και της όλης παρουσίασης (μάσκες, κοστούμια, κόνσεπτ), που βρίσκω αληθινά θεσπέσια, σε σχεδόν κάθε μορφής της. Γεννηθήτω σκοτάδι, ας κυβρνήσει το μυστήριο!
Οπότε να ‘μαστε στο έκτο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο Skeletá.
Peacefield
Να ‘σου ο λεγόμενος AOR ήχος (Album-oriented Rock/Adult Oriented Rock, διαλέχτε και πάρτε). Feelgood soundtrack ταινίας 80’s άνετα. Βλέπω Ghost αλλά δεν ακούω Ghost. Και ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν πρόκειται για μομφή παρά στοιχειώδης αναγνώριση της διαφορετικής ρότας. Ενδιαφέρον ξεκίνημα, βαριά ποπ, έμφαση σε μια πιο “λουλουδένια”, mainstream έκφανση ροκ ήχου.
Lachryma
Ghostάρα, απλά. Μνησίκακο χαρακτηριστικό riff, pop εκεί που πρέπει, αρμονίες διαβολικά ταιριαστές κι ένα απελπιστικά κολλητικό ρεφρέν που αποδεικνύει πόσο μυαλό είναι ο εγκέφαλος (και άλλα μέλη μαζί) πίσω απ’ την μπάντα, Tobias Forge. Για το αριστούργημα το βίντεο κλιπ να μη μιλήσω. Θα δείξει ο χρόνος αλλά, το βάζω κοντά στο έπος Rats.
Τα κοστούμια, οι μάσκες (που λέγαμε), οι κινήσεις, η ατμόσφαιρα είναι καλοκουρδισμένα, γυαλισμένα, σενιαρισμένα στην εντέλεια. Ίσως να χρειαζόταν λίγο παραπάνω αίμα; Λίγες παραπάνω ουλές; Και δεν αναφέρομαι στο οπτικό της υπόθεσης. Αλλά δε γίνεται να ‘χει κανείς λειτουργικά αφτιά και να μην αγαπά τέτοιους ήχους. Δε στοχεύουν στα υπέροχα, ιδρωμένα, βδελυρά καταγώγια αλλά στις υπερπλήρεις αρένες. Κι εγώ αυτό το σέβομαι, και αφού πρόκειται και για τέτοιο ήχο, το γουστάρω.
Κάθε crash/kick των ντραμς στο ρεφρέν χτυπάει στα βάθη της κατάμαυρης ψυχής μου. Το solo άρτιο, τα synths επίσης. Καταλαβαίνω ότι είμαι ο σφηνωμένος θείος που άμα κολλήσει, κόλλησε, άλλα αν το άλμπουμ ήταν Lachryma *10, θα ‘ταν no skip. Τελεία, παύλα και πεντάλφα.
Satanized
Back to back τα single. Το βίντεο, ως συνήθως θεϊκό ή μάλλον (καλύτερα) διαβολικό. Σουηδικός εξπρεσιονισμός (αστειεύομαι, μη με λιντσάρετε σινεφιλ).
Το ρεφρέν επίσης κολλητικό. Τα τελευταία δευτερόλεπτα με το πλάνο που γίνεται η εμφάνιση της νέα εκδοχής του ιερατείου είναι ανατριχιαστικά και πιο ενδιαφέροντα από πολλές ταινίες που είδα με 5 αστεράκια από κάτι παιδιά που έπιναν το νερό απ’ το σίδερο και κατέληξαν κριτικοί κινηματογράφου. Τσουτσούριασα.
Αυτά τα λογοπαίγνια στους τίτλους τον τραγουδιών με κάνουν να τον εκτιμώ παραπάνω τον Forge. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή είχε παρόμοιο όνομα.
Τραγούδι grower not a shower για την αφεντιά μου. Λίγο ακόμα να το ακούσω και θα πρέπει να παίρνω τον παπα-Γεράσιμο της ενορίας μου να με ξορκίσει. Σπουδαίο pop metal, με λίγο αδύναμο το κουπλέ για την ελάχιστης σημασίας άποψή μου.
Guiding Lights
Πρώτη φορά το άκουσα ανακατεμένο το άλμπουμ. Το λέω για να κομπάσω ότι μάντεψα σωστά ότι το τραγούδι είναι κοντά στη μέση. Αν και το περίμενα λίγο πιο μετά.
Τραγούδι-άνοιγμα, όπως αυτές οι στροφές των κομμάτων προς την κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, κεντροκεντρώα, ένα πράγμα. Power ballad, πιο 80’s πεθαίνεις. Του τύπου που γενικά δυστυχώς δεν πολυακούω. Όχι ακριβώς του γούστου μου και πρόβλημά μου. Γενικά πιστεύω, όταν πέφτει το τέμπο, πρέπει να ανεβαίνει κάτι άλλο. Ο στίχος; Η μελωδία; Η εκκεντρικότητα; Αλλά εδώ δε βρήκα κάτι να με πιάσει, whatevs.
De Profundis Borealis
Τι πεντάμορφη, μπερδευτική εισαγωγή. Δεν ξέρεις πού θα το πάει ο ποιητής. Έκανα το ολέθριο λάθος να το ακούσω 2-3 φορές και τώρα μου κόλλησε πραγματικά χωρίς αύριο. Και μπράβο του!
Επιθετική ταχύτητα, απίστευτο ρεφρέν, outro ευλογία. Ίσως το αγαπημένο μου, μαζί με Lahcryma. Οψόμεθα.
Όλα στο μπλέντερ- AOR, hard rock, μέταλ, classic rock έως και punk (;). Έχει ποπ δομή το τραγούδι, δεν μπλέκει με αυτοαναφορικούς αυνανισμούς στο όνομα ενός progressive ψευδοπροφήτη δήθεν ανόθευτης αυοτέκφρασης κι αυτό μου αρέσει. Μακάρι να αγκαλιαστεί και να κάνει χαμούλη στα live.
Ο τίτλος συνειδητή μνεία στον Άγιο Όσκαρ, οπότε κι άλλοι κερδισμένοι πόντοι. Βαρύ κι ασήκωτο, ενεργητικό, σε πιάνει μαλακά απ’ τον γιακά. Μακάρι να εκτιμηθεί δεόντως από το ποίμνιο, γιατί σε στάδιο η φάση θα είναι να κόβεις φλέβα (με την καλή την έννοια, βρέι).
A, και, ρε Tobias, βρε καλέ μου, μας πέθανες στο λατινικό, ρε φίλε. Είμαστε κι εμείς της 2ης δέσμης και συγχώρα με που καταλαβαίνω μόνο από κομπιούτερς κι αριθμούς δηλαδή.
Επί τη ευκαιρία καλή τύχη στα αμνοερίφια που δίνουν πανελλήνιες. Με το καλό να γεμίσουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που επιτέλους φτάσανε και στο Ellada 2.0 ή 0.2 ή σ’ όποια, στο κέρατο, βερσιόν είμαστε τώρα.
Cenotaph
Σε μια κριτική που διάβασα (πρέπει να το κόψω αυτό το χούι) έλεγε ότι μπορεί να αρέσει το άλμπουμ σε όσους αρέσκονται σε Journey. “Ώπα μας;” ξεφωνώ εγώ. Not. Αλλά δεν περίμενα τέτοια κατεύθυνση.
Άλλο ένα χάπι go lucky τραγούδι για ταινία κάπου 40 χρονάκια πριν, κάπου ανάμεσα στο mainstream και cult. Περίεργα αισιόδοξο, γιατί όχι καλοδεχούμενο σε μια κακοτράχαλη πραγματικότητα που το μόνο που κρατάει ζωντανούς τους νεκροζώντανους είναι ενέσεις placebo ελπίδας.
Missilia Amori
Mουσική για στριπτίζ καθ’ ομολογία του Toby. Άρα έχουμε αυξημένες προσδοκίες οι απανταχού πρόθυμοι σαρδανάπαλοι. Μοιάζει με Kiss αλλά όχι με τους ύμνους που ‘χουν γράψει, για εμένα. Ε, και με τίτλο Missilia Amori (“Πύραυλοι της Αγάπης”), δεν ξέρω αν το ενδεές ηθικότητας μυαλουδάκι μου χρειάζεται να επιδοθεί σε ασκήσεις αλτικότητας για να διακρίνει την προστυχιά του στίχου “Love rockets, shot right between your eyes”. Ατιμούλικο, Toby, τα ξέρει τα καμώματά σου η μάνα σου; (Ναι, τα ξέρει και πάντα τον ενθάρρυνε σε μια καριέρα που δε θα ήταν ακαδημαϊκή ή τυπική. Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι γονείς).
Marks of the Evil One
Δε νομίζω να ξανακούσω ολάκερο το άλμπουμ κάπου σύντομα. Αλλά πρόκειται για χρόνο που δε μετάνιωσα. Εγώ το βλέπω σαν μαυροφορεμένο ποπ από έναν τύπο που φαίνεται να έχει κάτι πολύ παραπάνω από λειτουργικό εγκέφαλο- πράγμα σχεδόν ανήκουστο στη μέταλ σκηνή. Θα ήθελα να ‘ταν λίγο πιο κακιασμένο, λίγο πιο “μαυροφορεμένο” στην μουσική προσέγγιση. Κι όταν λέω λίγο, εννοώ αρκετά. Κάπως χάνομαι στην υπερβολικά ποπ προσέγγιση. Γενικά, δεν μπορώ τα γενικόλογα πράγματα και τις χλιαρές βολές.
Umbra
Άλλο ένα ευχάριστο arena rock κομμάτι.
Excelsis
Ίσως να είναι κουτό να σκέφτομαι το Life Eternal, αλλά τι να κάνουμε. Αυτό μου έρχεται στο μυαλό. Κι ενώ το Excelis είναι αξιοπρεπές κομμάτι, τι να πει κανείς για το Life Eternal, που αν δε σε στοιχειώνει, μάλλον ΕΣΥ είσαι το πρόβλημα.
ΕΝ ΚΑΤΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ
Παραπλανητικά μη-σατανίζον άλμπουμ. Παρόλα αυτά το βλέπω ο παπα-Γεράσιμος να με βάζει να λέω το “Πιστεύω” 10 φορές, για να μετανοήσω. Spoiler alert: θα το πω άλλα δε θα του πω σε ποιον πιστεύω.
Δεν έχω ακούσει ολόκληρο άλμπουμ Ghost άλλη φορά. Ακούγοντας το Skeletá δε μου έφυγε το τσερβέλο αλλά είχε τις στιγμούλες του. Για τη μουσική αστυνομία- τους μεταλάδες δηλαδή που είναι οι Swifties του σκληρού ήχου: ιι Ghost παίζουν ό,τι γουστάρουν. Κι αφού δεν το πιάνετε, ας το κάνουμε λιανά: παίζουν mock, i.e. metal+rock. Ας αφήσουμε τους Ghost λοιπόν να κάνουν το mock τους και να πάρουν μαζί τους σε όποια κατεύθυνση επιυθυμούν αυτούς που γουστάρουν.
Εγώ δεν μπορώ να πω ότι θα βγάλω εισιτήριο για το hype train αυτού του άλμπουμ. Γι’ αυτό όμως υπάρχει και το Youtube, για να μπορώ ανενόχλητος να βρίσκω κάτι Cirice και κάτι Rats που δύσκολα επαναλαμβάνονται (και γιατί να επαναληφθούν κιόλας).
