Ένας καλλιτέχνης που έχει καταφέρει να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο το κλασικό με το σύγχρονο. Με τη χαρακτηριστική βελούδινη φωνή του, μας ταξιδεύει σε μουσικά μονοπάτια που συνδέουν τη λόγια μουσική με το έντεχνο τραγούδι.
Τον Θοδωρή τον αγαπάμε, είναι «δικό» μας παιδί. Η πορεία του, που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους μας. Η σκληρή δουλειά και η αφοσίωσή του είναι αυτά που τον οδήγησαν να γίνει ο καλλιτέχνης που είναι σήμερα. Με μεγάλη χαρά τον συναντάμε για μια συζήτηση γενικού ενδιαφέροντος, λίγο πριν την πολυαναμενόμενη συναυλία του στη Μονή Λαζαριστών, ερχόμενη Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Θοδωρής μάς μιλά για τη μουσική του, τις καλλιτεχνικές του επιρροές και τη ζωή του εκτός σκηνής. Μέσα από τις απαντήσεις του, ανακαλύπτουμε έναν καλλιτέχνη με όραμα και έναν άνθρωπο με αυθεντικότητα.
Συνέντευξη στον Γιάννη Τσιρόγλου για την Κουλτουρόσουπα
- Σπουδάσατε Νομική πριν στραφείτε επαγγελματικά στο τραγούδι. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση και τι ρόλο παίζει η προηγούμενη εκπαίδευσή σας στη σημερινή σας καλλιτεχνική πορεία;
Μπήκα στον κόσμο της μουσικής από παιδί. Μαθαίνοντας πιάνο, θεωρητικά, πηγαίνοντας στη χορωδία της Καλαμαριάς και αργότερα στη Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης. Η νομική μου άρεσε μέσα από τις δικαστικές ταινίες. Έπαθα εμμονή. Φανταζόμουν ότι αυτό είναι η ζωή του δικηγόρου. Φυσικά και απέχει πολύ από την πραγματικότητα, ωστόσο δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν ασχολήθηκα. Το τραγούδι ήταν με έναν τρόπο πάντα στη ζωή μου και στην εφηβεία μου πήγαινα σε συναυλίες και ονειρευόμουν να ανέβω στη σκηνή. Το ήξερα μέσα μου. Απλά η γνώση αυτή εξωτερικεύτηκε πιο σοβαρά τελειώνοντας τη νομική και με αφορμή μια προθεσμία που έχασα για ένα μεταπτυχιακό και την αντίστοιχη υποτροφία στην Ολλανδία. Τότε, δίνοντας λίγο χρόνο παραπάνω στη μουσική μου πλευρά, γνώρισα τον Δημήτρη Μαραμή και τραγούδησα μαζί με τη Dulce Pontes στη Μονή Λαζαριστών.
Έκτοτε δεν επέστρεψε καμιά άλλη σκέψη για το δρόμο μου και την απόφαση για το τι θα κάνω στη ζωή μου. Όλες οι πλευρές μας ενισχύουν την ταυτότητα μας, το ποιοι είμαστε. Κανένας καλλιτέχνης δεν είναι ένα πράγμα μόνο. Και αυτό καλό είναι να το συνειδητοποιούμε και να το φωτίζουμε. Και πρέπει οι γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους να έχουν μια κλίση, ένα ταλέντο, να τα υποστηρίζουν και να τους βοηθούν να ανοίξουν τα φτερά τους. Κανένας νέος άνθρωπος δεν πρέπει να νιώθει μόνος του σε αυτή την αναζήτηση. Γιατί η ζωή μας δίνει τα ταλέντα και θεωρώ ότι είναι «προδοσία» προς τη ζωή να μην τα καλλιεργήσουμε.
.jpg)
- Έχετε συνεργαστεί με σημαντικούς Έλληνες και διεθνείς δημιουργούς, όπως ο Nicola Piovani, η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Σταύρος Ξαρχάκος. Τι έχετε αποκομίσει από αυτές τις συνεργασίες και ποιες στιγμές ξεχωρίζετε;
Αυτές οι συνεργασίες είναι κομμάτια της ζωής μου και της πορείας μου πολύ σημαντικά. Είναι αλήθεια πως μέσα σε λίγα χρόνια συνάντησα πολλούς από τους ανθρώπους που θαύμαζα και μεγάλωσα με τις μουσικές και τα τραγούδια τους. Αυτό ήταν σαν επιβράβευση για μένα. Σαν να μου χτυπάει κάποιος τον ώμο και να μου λέει «καλά πας». Και βέβαια χαρά, μεγάλη χαρά. Ειδικά με τη Λίνα Νικολακοπούλου και το Nicola Piovani είναι σαν να σταμάτησε ο χρόνος σε μια εποχή που όλα είναι τόσο αθώα και αληθινά. Όλες όμως οι συνεργασίες μου αφήνουν κληρονομιά και κυρίως με τους δημιουργούς νιώθω ότι μπορώ και βλέπω λίγο από το σύμπαν τους, που είναι διαφορετικό από αυτό του τραγουδιστή. Έτσι ένιωσα και με τον Σταύρο Ξαρχάκο, με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, με τον Χρήστο Λεοντή, με το Νίκο Ξυδάκη, με το Μιχάλη Γκανά, με το Δημήτρη Μαραμή φυσικά… Είναι μοναδικό να μπορείς να συνομιλείς με τους δημιουργούς για τα τραγούδια τους, για τα έργα τους. Η τριβή αυτή πιστεύω πως με εξέλιξε πολύ.
- Το άλμπουμ σας με τίτλο «Όμορφη Ζωή» και το ομότιτλο τραγούδι σας έκαναν ευρύτερα γνωστό. Πώς αισθάνεστε για αυτή την επιτυχία και τι σημαίνει για εσάς η μουσική του Nicola Piovani;
Όπως σας είπα και πριν, εκεί ο χρόνος σταμάτησε για μένα, εκπληρώνοντας ένα μεγάλο μου όνειρο. Η μουσική του Πιοβάνι ήταν για μένα, από τα 18 μου περίπου, σημείο αναφοράς. Είναι ένας απόλυτα οικουμενικός συνθέτης, με αστείρευτο φως στις μελωδίες του. Μάλιστα, κάτι που δεν έχω ξαναπεί ποτέ, είχα στείλει ένα email μόνος μου στο γραφείο του το 2013 αν δεν κάνω λάθος, μαζί με μια live ηχογράφηση με δυο τραγούδια του από το «Πλατώ» στη Χαριλάου. Μου είχαν απαντήσει μάλιστα τότε ότι τα μηνύματα αυτά διαγράφονται γιατί δεν έχουν χρόνο να τα εξετάσουν και μου ευχήθηκαν καλή τύχη στο μουσικό μου μέλλον. Φανταστείτε ότι λίγα χρόνια μετά κάναμε έναν ολόκληρο δίσκο παρέα, πήγα σπίτι του, στο γραφείο του, κάναμε πρόβα στο θέατρο στη Ρώμη, τραγούδησα μαζί του στη Θεσσαλονίκη. Το χαμόγελο μου για αυτή τη συνεργασία θα είναι πάντα διάπλατο. Η επιτυχία ήρθε μετά και επιβεβαίωσε ότι αυτό που ένιωθα ήταν απολύτως αληθινό.
- Έχετε ενεργή συμμετοχή και στο μουσικό θέατρο, με παραστάσεις όπως ο «Ερωτόκριτος» και ο «Moby Dick». Ποια είναι η σχέση σας με το θέατρο και πώς συνδυάζεται η υποκριτική με το τραγούδι για εσάς;
Το θέατρο και η μουσική συνομιλούν υπέροχα. Από όταν γνώρισα το μουσικό θέατρο, του φυλάω μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και πάντα θέλω να επιστρέφω όταν μου γίνεται μια ωραία πρόταση που ταιριάζει στη φωνή και την αισθητική μου. Ξεχωρίζω σίγουρα τον «Ερωτόκριτο» που ήταν η αφορμή να μπω σε αυτό τον κόσμο και να μυηθώ.
- Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Θεσσαλονίκη. Πώς έχει επηρεάσει η πόλη αυτή την καλλιτεχνική σας ταυτότητα και ποια είναι η σχέση σας με το κοινό της;
Η Θεσσαλονίκη έχει μια ενέργεια πολύ ιδιαίτερη που πιστεύω επηρεάζει κάθε καλλιτέχνη, και ευτυχώς έχει βγάλει πολλούς. Υπάρχει πραγματικά αυτό που λέμε «σχολή Θεσσαλονίκης» σε πολλές μορφές τέχνης. Η κληρονομιά θεωρώ ότι είναι πρωτίστως η σχέση με τη θάλασσα αλλά και αυτή η γείωση που μου έχει προσφέρει μέσα από την αμεσότητα στις σχέσεις με τους ανθρώπους και την οικειότητα με απλά πράγματα. Το «Όταν ανθίζουν πασχαλιές», το «Κάπου νυχτώνει», το «Ήτανε αέρας» και τα «Λαδάδικα» είναι τραγούδια που πάντα έχω μέσα μου. Η σχέση μου με το κοινό της συνεχίζει να χτίζεται γιατί κανείς από τους «δυο» μας δεν είναι στατικός. Και μέσα σε αυτή την εξέλιξη ψάχνω να βρω τις συγγένειες ή τι καινούργιο έχω να προσφέρω που νιώθω ότι η Θεσσαλονίκη χρειάζεται καλλιτεχνικά. Ενεργειακά πάντως το κοινό της Θεσσαλονίκης, όταν αγαπάει κάτι, το δείχνει με έναν παλμό που δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο κοινό. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την καταγωγή μου και τους φίλους μου που ζουν εκεί. Πιστεύω είναι αντικειμενικό.
- Πρόσφατα κυκλοφορήσατε το τραγούδι «Το πρώτο μου τριαντάφυλλο» σε συνεργασία με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Μιλήστε μας για αυτή τη νέα δουλειά και τι σηματοδοτεί για εσάς.
«Το πρώτο μου τριαντάφυλλο» είναι ένα άλμπουμ με εννιά υπέροχες μουσικές και με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου που κατάφερε για ακόμη μια φορά να δημιουργήσει ένα νέο ήρωα για μένα και τη φωνή μου. Κατάφερε δηλαδή η Λίνα να δώσει εννιά τραγούδια, που δεν τα λέω από συγκυρία ή επειδή έτυχε να βρεθούν στο δρόμο μου, αλλά γιατί έχουν, κουβαλάνε, κάτι δικό μου. Θα της είμαι πάντα ευγνώμων για αυτό. Ένα άλμπουμ που με μετατοπίζει κατά ένα τρόπο δισκογραφικά, από αυτό που είχα μέχρι τώρα δώσει ως δείγμα, που ήταν τα πιο συμφωνικά, κινηματογραφικά, και ποιητικά τραγούδια. Έχει στοιχεία από την ethnic, τη folk και την pop σκηνή. Με κρητική λύρα, ούτι, κρουστά, χάλκινα πνευστά, αλλά και ηλεκτρονική λούπα, και άλλους ηχητικούς πειραματισμούς, κάναμε με αυτά τα τραγούδια έναν κύκλο που με αφορά στο σήμερα και πιστεύω και στο μετά. Κι όπως λέει κι ο στίχος της «αν βρήκες κάτι ν’ αγαπάς, ο κύκλος γίνεται χορός» (γέλια). Δεν μπορώ να μη ξεχωρίσω από αυτή τη δουλειά δυο θρυλικές συνεργασίες, αυτή με τη Dani Klein των Vaya Con Dios στο ντουέτο “Una Mujer” και αυτή με τον Ara Dinkjian που ξανασυναντήθηκαν με τη Λίνα τριάντα χρόνια μετά το «Μένω Εκτός».
Από τη περσινή, 2024, συναυλία στους Λαζαριστές
- Έχετε δηλώσει ότι νιώθετε ελεύθερος μέσα από το τραγούδι. Τι εννοείτε με αυτό;
Το τραγούδι με απελευθέρωσε, μου έμαθε ποιος είμαι. Όταν τραγουδάω όλα μπορούν και βρίσκουν τη θέση τους, ή τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Όταν βρίσκεις αυτήν τον οδό στη ζωή σου, δεν την αφήνεις με τίποτα. Μέσα σε τρία λεπτά, όλα μπορούν να συμβούν. Και είναι εντάξει να συμβούν γιατί σε αυτή τη «συζήτηση» είσαι εσύ και το τραγούδι. Όταν πια μπόρεσα ως τραγουδιστής αυτό να το δώσω και στον κόσμο, κατάματα, χωρίς φόβο, συστολή, τότε ακριβώς συμβαίνει αυτό που λέω, η απόλυτη απελευθέρωση.
- Πέρα από τη μουσική, υπάρχουν άλλες μορφές τέχνης που σας εμπνέουν και σας επηρεάζουν;
Φυσικά. Όλες θα έλεγα. Πέρα από την αγάπη μου για το σινεμά που με έχει επηρεάσει βαθιά, αγαπώ και το θέατρο γιατί νιώθω ότι με συντονίζει δομικά. Επίσης η ζωγραφική και η γλυπτική με γοητεύουν απίστευτα. Χάνομαι όταν βλέπω ένα ωραίο γλυπτό ή έργο τέχνης. Ειδικά όταν βλέπω έναν εικαστικό να δημιουργεί εκείνη την ώρα. Τέλος, η λογοτεχνία είναι πάντα μεγάλη λύτρωση. Ένα ωραίο βιβλίο, ένα ποίημα, μπορούν αυτές οι λίγες σειρές λόγου να επηρεάσουν όλη τη σκέψη μου. Αυτό είναι τέχνη. Μια ψηφίδα της αρκεί για να γίνει το θαύμα.
- Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Ολοκληρώνουμε τις εμφανίσεις μας ύστερα από ένα καλοκαίρι γεμάτο συναυλίες σε υπέροχα μέρη της Ελλάδας. Η Θεσσαλονίκη θα είναι το σήμα μας για την αλλαγή της εποχής. Ύστερα, μετά και την παρουσίαση μας στην Αθήνα στο θέατρο Λαμπέτη, θα αρχίσω να ετοιμάζομαι για το χειμώνα και τη νέα σεζόν θα φέρει καινούργια πράγματα και πάντα ανυπομονώ για τα καινούργια. Τραγούδια, συναυλίες, παραστάσεις, πολλά.
Θοδωρής Βουτσικάκης: «Σαν ταξιδάκι αναψυχής» στη Μονή Λαζαριστών
