Γράφει ο #ΚωνσταντίνοςΠρωτόπαπας για την #Κουλτουρόσουπα
Μου αρέσει να είμαι πιστός στο ραντεβού μου. Αυτό με κάνει να νιώθω: α. μια σιγουριά για εμένα καθώς δεν με ξεχνάω, β. δημιουργώ μια συνέχεια-μια ίσως εμμονή, που οδηγεί ίσως σε μια αποτελεσματική προσέγγιση του όποιου εγχειρήματος. Το ραντεβού μου είναι σχεδόν ιερό, δύσκολα αλλάζει μα γίνομαι πολύ επιθετικός και άγριος όταν με στήνουν. Τούτο ‘δω όμως το ραντεβού δεν εκπίπτει σε τέτοιες διαδικασίες. Σήμερα έχουμε ραντεβού για να μιλήσουμε για τα καλύτερα μουσικά άλμπουμ της χρονιάς που πέρασε κι αν έχεις όρεξη να ακούσεις καινούρια πράγματα απλά συνέχισε να διαβάζεις.
Θα αρχίσω με την αγαπημένη Susanne Sundfor και το Βlomi.
Η Νορβηγίδα τραγουδίστρια με συνεργασίες όπως Madrudaga και Röyksopp, τι και αν έπιασε πικ σύνθεσης με το καθόλα εξαιρετικό Music For People In Trouble του 2017 συνεχίζει το ίδιο εξαιρετικά 6 χρόνια μετά. Το Blomi είναι αιθέριο, είναι μαγικό, είναι η συνέχεια του Music For People…. που θα ήθελες να ακούσεις. Στο άλμπουμ του 2017 επιστρέφω συχνά πυκνά και είναι κάτι που πάντα με ευχαριστεί, μακάρι να γίνει το ίδιο και για τo Blomi.
Ακούστε με προσεκτικά. Η τύπισα που λέγεται Josienne Clarke δεν παίζεται. Χμ τι εννοώ με αυτό ε;
Ακούστε, υπάρχουμε πλέον πολλοί στον κόσμο, είναι πολλοί αυτοί που ξέρουμε και πάρα πολλοί όσοι αγνοούμε. Από την άλλη όμως γιατί να μάθουμε και άλλους σε τι θα μας ωφελήσει. Εντάξει δεν θα σε πάω κόντρα σε αυτό απλά θα σου πω πως με το Onliness έχω κολλήσει σαν χαζός από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Η Clarke, που τα βάζει με την ανδροκρατούμενη μουσική βιομηχανία και τα μηδαμινά πνευματικά δικαιώματα που παίρνει από τους δίσκους της, επαναπροσδιορίζει τη μουσική της ξαναδουλεύοντας παλιά της τραγούδια. Η φωνή της είναι βαθιά, κοφτή και γλυκιά. Διαφέρει. Έχει λόγο, έχει βήμα. έχει και εμένα και στην χαρίζω.
Θέλω να γράψω 5 γραμμές για το επόμενο άλμπουμ και τον επόμενο καλλιτέχνη και φοβάμαι πως ότι και να γράψω δεν θα είναι πραγματικά αντάξιο της προσφοράς του.
Ο Bonnie Prince Billy ή αλλιώς Will Oldham ή παλαιότερα γνωστός ως Palace Music κυκλοφορεί το 21ο του άλμπουμ και είναι υπέροχο. Είναι ο τύπος που ποτέ δεν μπορεί να σε απογοητεύσει. Θυμάμαι πριν από κανένα μήνα ενώ είχα μια αγνώστου προελεύσεως λίστα να παίζει ξαφνικά πετάγεται κομμάτι από το Days in the Wake από Palace Brothers του 1994. Ο χρόνος πάγωσε, ήθελα να δω τι παίζει και ήταν το I Send My Love To You, διάολε Billy είπα από μέσα μου είσαι μεγάλος μπαγάσας.
Η Cinder Well με παίρνει από τα μούτρα.
Κυλάει με τη βαθιά της μουσική μέσα στο κεφάλι μου και με αποσυντονίζει. Τη φαντάζομαι μόνο με μακριά ρούχα, με μακριά μαλλιά και με μεγάλο στόμα. Μια σειρήνα της στεριάς. Τη βλέπω στη φωτογραφία του εξωφύλλου και θέλω να τη δω να κάνει μπάνιο, άραγε θα τραγουδάει το ίδιο μέσα στη θάλασσα; Το αληθινό όνομα της γυναίκας πίσω από το πρότζεκτ είναι Amelia Baker και δεν έχει καμία σημασία. Η γεννημένη στην Καλιφόρνια Amelia ήταν μέσα σε αναρχικές κοινότητες και τα τελευταία χρόνια έχει εντρυφήσει στον βαθύ Ιρλανδέζικο ήχο. Η σκοτεινή πλευρά της φολκ μουσικής είναι εδώ.
Για το τέλος άφησα το κερασάκι που ακούει στο όνομα MF Tomlinson.
Ακούγοντας για πρώτη φορά το δίσκο του MF νόμιζα ότι κάνω λάθος, ότι τα αυτιά μου είχαν βουλώσει με άγνωστη ως τότε μουσική. Έτρεξα σπίτι και άνοιξα τα μεγάλα ηχεία, τα ίδια. Έβαλα τα καλά ακουστικά που είχαν πιάσει σκόνη, τα ίδια. Δεν έκανα λάθος όπου και να το άκουσα. Φέτος ο MF έβγαλε για εμένα το δίσκο της χρονιάς δίχως καμία αμφιβολία. Ψυχεδελικά & παραδοσιακά στημένα με ροκ τρόπο, τραγούδια που χάνονται και ξανάρχονται σαν εχθρικές σφαίρες. Το We Are Still Wild Horses μου θύμισε πόσο ωραία είναι να ακούς κάτι ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.
Στο μπόνους επίπεδο του απολογισμού αυτού του έτους θα σας δώσω τρία ακόμη συναρπαστικά για διαφορετικούς λόγους, δισκάκια. Ο κοντραμπασίστας Petros Klampanis κυκλοφόρησε το εξαιρετικό Tora Collective με την Enja Records. Γέφυρες μεταξύ τζαζ και παραδοσιακής μουσικής στήνονται από τον Πέτρο και τους μουσικούς του. Γέφυρες που δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Οι Ιρλανδοί Lankum κυκλοφόρησαν το τέταρτό τους άλμπουμ το οποίο αν και μουσικά κατώτερο από το ύψιστο The Livelong Day είναι άξιο αναφοράς. O Prins Obi μπορεί να κάνει μουσικά σχεδόν τα πάντα και κάθε φορά μπορεί να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Το New World Boi μπορεί να είναι μια νέα αρχή ή ένα οριστικό τέλος αλλά δεν ξέρω κατά πόσο έχουν σημασία οι υποθέσεις.
