Γράφει ο μουσικός Φώτης Τουμανίδης.
Πριν από δέκα μέρες, δυστυχώς αποχαιρετίσαμε έναν καταπληκτικό ντράμερ αλλά και απίστευτο στιχουργό, τον Νηλ Περτ των “Ρας”. Οι Ρας είναι πηγή έμπνευσης για πολλούς μουσικούς, σε πολλά επίπεδα. Όλοι πολύ καλοί μουσικοί, με διάθεση για πειραματισμούς, χωρίς κολλήματα και δεμένοι προσωπικά σαν φίλοι.
Ξεκίνησαν το 1968 σε μπλουζο-χαρντ ροκ μονοπάτια της εποχής, από τον Άλεξ Λάιφσον (που έμεινε μέχρι το τέλος ο κιθαρίστας της μπάντας), τον μπασίστα και τραγουδιστή Τζεφ Τζόουνς και τον ντράμερ Τζον Ράτσευ. Μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες από τη δημιουργία τους, είχαν κάνει μία ζωντανή εμφάνιση και πριν τη δεύτερη ο Τζόουνς έφυγε και ήρθε στη θέση του ο καταπληκτικός Γκέντυ Λη.
Σε αυτό το στυλ συνέχισαν μέχρι το 1974 όταν ο Νηλ Περτ κάθισε στα τύμπανα. Μπήκε στην μπάντα δύο εβδομάδες πριν την πρώτη περιοδεία του συγκροτήματος στις Η.Π.Α. και το παίξιμό του έδωσε από την αρχή μια δόση προγκρέσιβ, στον ήχο της μπάντας. Αυτόν τον επαγγελματισμό δυστυχώς δεν τον έχουμε εδώ στην μπουζουκία. Το να κυκλοφορήσεις ένα δίσκο με τα κομμάτια σου και να κάνεις περιοδεία σε πόλεις για να τα παίξεις ζωντανά, και αυτό να το κάνεις σαν επάγγελμα. Είναι ήρωες όλοι αυτοί οι μουσικοί που το κάνουν στην Ελλάδα και δεν ανταμείβονται ποτέ. Αλλά ξέφυγα από το θέμα μου, αυτά αναλυτικότερα σε άλλο άρθρο.
.
.
Το στιχουργικό κομμάτι των τραγουδιών ανέλαβε ο Νηλ Περτ, κάτι που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη φορά που άκουσα τραγούδια τους. Οι περισσότεροι τραγουδιστές έχουν κόλλημα και θέλουν να γράφουν οι ίδιοι τους στίχους, αλλά ο Γκέντυ Λη δεν πολυψηνόταν. Ο Περτ είχε μεγάλη αγάπη για την φανταστική λογοτεχνία αλλά και την φιλοσοφία, και αυτό αντανακλούσε στη θεματολογία πολλών τραγουδιών τους. Οι δύο πρώτοι δίσκοι με τη νέα σύνθεση δεν είχαν την απήχηση που περίμεναν και η εταιρία τους πίεζε να γράψουν πιο εμπορικά κομμάτια. Απ’ το ένα αφτί μπήκε και από το άλλο βγήκε και οι Ρας γράψαν το 2112, ένα 20λεπτο κομμάτι με επτά τμήματα. Ένας μουσικός ύμνος που ακούσαμε ξανά και ξανά και έκανε τους υπεύθυνους της εταιρίας να χαίρονταν που η μπάντα τους έγραψε στα… παλιά τους τα παπούτσια. Ο δίσκος έχει πουλήσει 3 εκατομμύρια αντίτυπα και είναι ο δεύτερος σε πωλήσεις.
Κυκλοφόρησαν άλλους δύο δίσκους σε αυτό το στυλ, επηρεάστηκαν από μπάντες όπως οι Γες και οι Κινγκ Κρίμσον και προχώρησαν πιο βαθυά στις θάλασσες της προγκρέσιβ ροκ, αλλά κράτησαν και κάποια πράγματα από το στυλ του πιο απλού μπλουζο-ροκ παρελθόντος τους. Και μετά ήρθε η εποχή που λατρεύω εγώ, η δεκαετία του 80. Τα συνθεσάιζερ έγιναν πιο έντονα και τα κομμάτια τους μίκρυναν σε διάρκεια. Σε μια συνέντευξη του Λη που είχα διαβάσει πολλά χρόνια πριν στο περιοδικό “Μπασίστας” (Μπέης πλέυερ), ο καναδός είχε εκμυστηρευτεί ότι, είχαν επηρεαστεί από τους “Πολίς” την εποχή εκείνη, ενώ κάποια χρόνια αργότερα επηρεάστηκαν και από τους “Πράιμους”.
.
.
Το “Μούβινγκ Πίκτσερς” του 1981 ήταν το άλμπουμ που εκτόξευσε την δημοτικότητα της μπάντας. Το “Τομ Σώγιερ” σε στίχους του Ντυμπουά, δουλεμένους από τον Περτ είναι πιθανότατα το πιο γνωστό κομμάτι των Ρας. Οι στίχοι του Νηλ περιελάμβαναν τώρα και πιο κοινωνικά- ψυχολογικά θέματα όπως το “σάμπντιβίζιονς”, το “λούζινγκ ιτ” ή το “ρεντ σεκτορ Α” που μπορεί να φαίνεται σαν επιστημονική φαντασία, το εμπνεύστηκε όμως από την αφήγηση της μητέρας του Γκέντυ Λη η οποία είχε γλυτώσει από ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Στη δεκαετία του 90 η μπάντα ξαναγύρισε στον χαρντ ροκ ήχο με πιο εμφανή την κιθάρα και λιγότερα πλήκτρα, που σιγά σιγά έγινε ακόμα πιο σκληρός και βαρύς. Συνέχισαν να ηχογραφούν δίσκους και να περιοδεύουν μέχρι και το 2015 εκτός από ένα διάλειμμα στα τέλη του 90. Η κόρη του Περτ σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό και δέκα μήνες μετά η γυναίκα του πέθανε από καρκίνο, που σύμφωνα με τον Νηλ προκλήθηκε από τη στεναχώρια της. Ο ντράμερ δήλωσε παραίτηση στα άλλα δύο μέλη της μπάντας, πήρε τη μηχανή του και ξεκίνησε ένα ταξίδι στην κεντρική Αμερική για να μπορέσει να συνέλθει. Μετά από 88.000 χιλιόμετρα, και πολλές ιστορίες που αποτύπωσε στο βιβλίο του “Γκοστ Ράηντερ: Ταξίδια στον θεραπευτικό δρόμο” αποφάσισε να επιστρέψει στους Ρας.
Ήταν ντροπαλός (γι’ αυτό δεν έβγαινε ποτέ να συναντήσει τους φαν), αγαπούσε το ροκ εν ρολ, τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία, και οδηγούσε πάντα τη μηχανή του στις περιοδείες. Μπορούμε απλά να τον φανταστούμε να φεύγει με αυτήν στο ηλιοβασίλεμα, σαν να ήταν ο ήρωας κάποιου μυθιστορήματος. Ευχαριστούμε Νηλ Περτ για όσα μας έδωσες. Θα συνεχίσουμε να σε θυμόμαστε και να τραγουδάμε τους στίχους σου.
———————–
——————-
————-
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
