Ο Edward Lodewijk Van Halen γεννήθηκε το 1955 στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας και όταν ήταν εφτά χρονών, η οικογένειά του μετακόμισε στις Η.Π.Α. έχοντας 50 δολάρια και ένα πιάνο, καθότι ο πατέρας του ήταν επίσης μουσικός. Τα αδέλφια Alex και Eddie ξεκίνησαν μαθήματα πιάνου από έξι ετών. Ο μπαμπάς, τους προόριζε για κλασικούς πιανίστες και τους δύο, και τους έστειλε μάλιστα για μαθήματα, σε ένα μεγάλο Λιθουανό πιανίστα για να το σιγουρέψει. Το rock ‘n’ roll όμως τους είχε κερδίσει ήδη και ο Alex ξεκίνησε να μαθαίνει ηλεκτρική κιθάρα ενώ ο Eddie μοίραζε εφημερίδες για να μαζέψει λεφτά και αγόρασε τύμπανα. Όταν ο μικρός Eddie κατάλαβε ότι ο μεγάλος του αδελφός ήταν καλύτερος από αυτόν στα τύμπανα, του χάρισε το σετ, και άρχισε να παίζει κιθάρα. Οι κύριες επιρροές του ήταν ο Eric Clapton και ο Jimmy Page και πέρασε μεγάλο μέρος της εφηβείας του κλεισμένος στο δωμάτιό του μελετώντας και δημιουργώντας το στυλ παιξίματος που τον έκανε γνωστό. Δεν εφηύρε αυτός το τάπινγκ στην κιθάρα (αν αρχίσεις να ψάχνεις τις ρίζες του θα φτάσεις μέχρι τον Παγκανίνι και ίσως ακόμα πιο πίσω) αλλά ήταν αυτός που το έκανε γνωστό στο ευρή κοινό. Το μελέτησε και το εξέλιξε τόσο πολύ που έγινε σημαντικό κομμάτι των σόλο του και κατ’ επέκταση όλων των ροκ και μέταλ κιθαριστών από τη δεκαετία του 80 και μετά.
Τα δύο αδέλφια ξεκίνησαν την πρώτη τους μπάντα το 1964 με την οποία έπαιξαν σε πολλά πάρτυ και άρχισαν να γίνονται γνωστοί. Το 1972 έφτιαξαν μια καινούρια μπάντα που ονόμασαν Genesis. Δεν είχαν ιδέα για μια άλλη μπάντα με το ίδιο όνομα, και όταν το μάθανε μετονομάστηκαν σε Mammoth. Στην αρχή τραγουδούσε ο Eddie σε αυτήν την μπάντα, και για τις εμφανίσεις τους νοίκιαζαν ένα ηχοσύστημα από τον David Lee Roth. Κάποια στιγμή αποφάσισαν να γλιτώσουν τα λεφτά που του έδιναν κι έτσι έβαλαν τον David στη θέση του τραγουδιστή. Λίγο μετά αντικατέστησαν τον μπασίστα Mark Stone με τον Michael Antony και ήταν αυτή η σύνθεση που τους έκανε γνωστούς σε όλο τον κόσμο. Στην αρχή έπαιζαν πεντάωρα σόου πέντε μέρες την εβδομάδα. Αυτό πιστεύω είναι το καλύτερο σχολείο για έναν μουσικό. Δεν σου δίνει κανένα πτυχίο αλλά σου μαθαίνει πραγματικά τι είναι μουσική. Μια πολύ καλή για την εποχή ιδέα, ήταν το ότι μοίραζαν φλάυερ παντού για να διαφημίσουν τις εμφανίσεις τους.
Η ιδέα να μετονομαστούν σε Van Halen δεν ήταν ούτε του Alex ούτε του Eddie, αλλά του David. Οι ζωντανές εμφανίσεις τους πάντα είχαν πολύ ενέργεια. Δεν έπαιζαν απλά τα κομμάτια, ένοιωθαν τη μουσική και εκφραζόταν ανάλογα. Ο David ήταν κάπως υπερβολικός, εκτελώντας ζογκλερικές γυμναστικές ασκήσεις επί σκηνής, κάτι που εμένα προσωπικά μου άρεσε, αλλά ίσως δεν άρεσε σε όλους. Οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της μπάντας είχαν αρχίσει να χαλάνε από το 1980 – 81 κιόλας, αλλά συνέχισαν μέχρι το 85. Ο δίσκος 1984 (μαντέψτε ποια χρονιά κυκλοφόρησε) περιείχε το κομμάτι “Jump” το οποίο έγινε επιτυχία στα γενικά τσαρτς και όχι μόνο στα ροκ. Αυτή η επιτυχία όμως μάλλον έφερε την τελική ρήξη και όταν ο David αποχώρησε από το γκρουπ, ο Eddie ζήτησε από τον Sammy Hagar να πάρει τη θέση του τραγουδιστή. Ο Sammy τον εξέπληξε όταν του είπε ότι το περίμενε το τηλεφώνημα, και συμφώνησε να βρεθούν για να δοκιμάσουν. Τελικά πήρε τη θέση και για μια δεκαετία η μπάντα συνέχισε να γράφει υπέροχα κομμάτια που γίνονταν επιτυχίες. Το 1996 όταν έφυγε ο Hagar, έγινε ένα τεράστιο μπέρδεμα με τον Roth για τον αν θα ξαναγυρνούσε στην μπάντα, αλλά τη θέση του τραγουδιστή τελικά πήρε ο Gary Cherone (Extreme).
Κυκλοφόρησαν ένα δίσκο που δεν έκανε καμία επιτυχία και από το 1999 η μπάντα ήταν σε χειμερία (ή μάλλον πολυετή) νάρκη. Το 2004 έκαναν μια παγκόσμια περιοδεία με τον Sammy Hagar και το 2006 τελικά επέστρεψε στο μικρόφωνο ο David Lee Roth αλλά στη θέση του μπασίστα ήταν πλέον ο γιος του Eddie Wolfgang Van Halen.
Γενικά ο Eddie έγραψε την πλειοψηφία της μουσικής και ο εκάστοτε τραγουδιστής έγραφε τους στίχους και τη μελωδία της φωνής. Είχε όμως σοβαρό πρόβλημα αλκοολισμού και χρήσης ναρκωτικών και απ’ ότι είδα στις συνεντεύξεις του, κάπνιζε σα φουγάρο βιομηχανίας. Από μια συνέντευξη του Roth υποψιάζομαι ότι μετά το 1984 αποφάσισε να μικρύνει τις περιοδείες της μπάντας για να μπορεί να ελέγχει όσο γίνονταν το πρόβλημά του. Ο Diamond David όταν αποχώρησε, είχε πει ότι ήθελε να είναι περισσότερο καιρό στο δρόμο ενώ οι υπόλοιποι ήθελαν πλέον να κάθονται και λίγο στο σπίτι τους. Το 2000 του διέγνωσαν καρκίνο στη γλώσσα και του αφαίρεσαν το ένα τρίτο της. Το 2002 είχε πλέον κερδίσει τη μάχη με τον καρκίνο, αλλά τη μάχη με το αλκοόλ την κέρδισε μόλις το 2008. Είχε κάνει όμως μεγάλη ζημιά στον οργανισμό του και τα τελευταία πέντε χρόνια “πάλευε” με τον καρκίνο στα πνευμόνια του.
Τον χάσαμε στις 6 Οκτωβρίου και μαζί του, κάθε πιθανότητα να ξαναδούμε την μπάντα ζωντανά. Άφησε όμως πίσω του αρκετή μουσική να ακούσουν και τα τρισέγγονά μας χωρίς να τη βαρεθούν ποτέ, αλλά και αρκετή δουλειά σε όσους επίδοξους κιθαρίστες ενέπνευσε με το παίξιμό του.
Φωτογραφικό υλικό
