Από τον Μανώλη Ιωαννίδη
Οχτάλεπτες συνθέσεις σ’ ολόκληρο άλμπουμ, επικίνδυνες όσο και βοηθητικές να περάσουν την ιστορία και να απλώσουν το συμπαντικό χαλί από το οποίο θα ατενίσουμε τον κόσμο. Δείχνουν κιόλας νομίζω κι ένα ενδιαφέρον πέρα από τα live, που άντε να το τραβήξεις το τραγούδι 6 λεπτά αν είναι χιτάκι. Εξ’ ου και το concept album. Και πόσο Zvara-Karakolia-Riza να παίξουν οι άνθρωποι, σε μία λούπα που μάλλον καταδίκη θα φαίνεται και στους ίδιους και στους φανατικούς ακολούθους τους.
Λογότυπο των VIC, από το bandcamp του συγκροτήματος
.
Ξεκινάμε λοιπόν με το καλωσόρισμα-πρόσκληση και ας μη λέμε ψέματα, πρόκληση για εμάς τους αδαείς σ’ αυτά τα μουσικά λημέρια, στο γαλαξιακό ταξίδι . «Welcome» λοιπόν, η αρχή κάτι καινούριου. Δε νομίζω να είναι τυχαίο. Το «Age of Aquarius» δεν χωρίζεται στην ουσία από την εισαγωγή. Κλιματικό και αντιπροσωπευτικό φρονώ του τι έπεται. Είναι η νέα χροιά των VIC, είναι αυτό που θέλουν να πουν τώρα. Για το outro κρίνω ως επαρκή τη λέξη εξαιρετικό, κατά την όχι και τόσο ταπεινή μου γνώμη. Τα φωνητικά και η παραγωγή θα είναι τόσο υψηλής ποιότητας στη συνέχεια όσο και σ’ αυτό το τραγούδι.
«Part V» και το κτύπημα του ρολογιού δίνει μια καλή αφορμή να μιλήσουμε για τις θεματικές του άλμπουμ. Είναι το ταξίδι στον χωροχρόνο, η διαγαλαξιακή ενατένιση, η αιώρηση στις διαστάσεις τις πραγματικότητας. Στιχουργικά δεν υπήρχε κάποιο σημείο που να με συγκλόνισε. Αλλά είναι που δε μ’ ενδιαφέρει η θεματική κι όχι οι στίχοι καθαυτοί. Κι επειδή δεν είμαι και φαν ακριβώς της μουσικής κατεύθυνσης που πάει το άλμπουμ, απλώς ακολουθούσα στο ταξίδι. Νομίζω αφορά πιο stoner/εναλλακτικές/progressive καταστάσεις και ένα πιο ειδήμον στα παραπάνω κοινό.
ΦΩΤΟ 2:
Φωτογραφία από Αλεξάνδρα Κατσαρού
.
«Dance of Night» και σκέφτομαι πως ίσως, λέω ίσως, αυτό το άλμπουμ να είναι δομημένο και για μια αντιεμπορικότητα που πολύ μπορώ να εκτιμήσω. Δεν απολαμβάνω αλλά εκτιμώ, γιατί καλό είναι να δείχνει κανείς τις ρίζες του και τα άνθη που αυτές ξερνούν κι ας μείνουν λιγότεροι να τα μυρίσουν. Μου φαίνεται ότι σα να πολυλογούν τα τραγούδια που και στη μέση να τα κόβαμε πάλι πάνω από 4 λεπτά θα ’ταν. Αλλά αν η εξιστόρηση το απαιτεί, είναι απολύτως δικαιολογημένη η διάρκεια. Βαρύ τραγούδι, δυνατό άκουσμα, που δυναμώνει σε ένταση κάθε φορά που τ’ ακούς. Αλλά δεν ξέρω αν έχουμε αρκετή ζωή ν’ ακούμε κάθε νέο άλμπουμ 3-4 φορές. Φοβερό outro, έχει τη δομή που θα ‘θελα να ‘χει όλο το άλμπουμ.
.
Στο «Arrival» αν βάζαμε βαριές, στιβαρές κιθάρες από πίσω, θα έλεγα ότι θα ‘ταν αυτό που ένα αξιόλογο ποσοστό ακροατών θα περίμενε ν’ ακούσει. Δεν εξαιρώ τα μούτρα μου. Το «Father Sun» δια δύο (σε διάρκεια) θα ‘ταν για μένα ακόμη πιο βαρύ, ακόμη πιο επιδραστικό, να μη σ’ αφήνει να μην κουνηθείς. Επισημαίνω ότι ο ήχος των VIC είναι αυτός που θέλουν οι VIC να είναι κι όχι οι ονειρώξεις κάθε τυχάρπαστου. Ούτως ή άλλως πρόκειται για μια εκ των αγαπημένων μου στιγμών/σταθμών του άλμπουμ. Ωμή δύναμη είναι αυτό το τραγούδι, η ενέργεια προσωποποιημένη. Απ’ τις κιθάρες μέχρι τα φωνητικά, μέχρι τις παύσεις, μέχρι τα πάντα.
ΦΩΤΟ 3:
Φωτογραφία #2 από Αλεξάνδρα Κατσαρού
«Millennium Blues» και καλά παραπέμπει το όνομα, κινούμαστε σε πιο αργές αλλά πάλι βαριές καταστάσεις. Κανονικότατο heavy blues κομμάτι και με την blues εκφορά και με τα σόλο του και τις δεύτερες και τα όλα του. Με το «Cosmic Soul» ξαναγυρνάμε στα πιο γνώριμα λημέρια του άλμπουμ. Πολύ ωραίες οι αρμονίες στα φωνητικά, είναι έτσι κι αλλιώς υψηλότατη θεωρώ η ποιότητα της παραγωγής και της εκτέλεσης.
Στο «For the Innocent» νομίζω ότι πραγματικά δοκιμάζεται η προοδευτικότητα της φωνής τους, με τα κλαρίνα να πρέπει να δέσουν με τον αλέγκρο, heavy rock ρυθμό κι όχι με το δοκιμασμένο (και τέλειο) heavy rock ηπειρώτικο μοιρολόι. Επιτυχέστατο το εγχείρημα για μένα, που δεν το πολυκαταλάβα για να ‘μια ειλικρινής με το πρώτο άκουσμα. Μου άρεσε τόσο –απεριόριστα- το «For the Innocent» που θα δω τιμές σε κλαρίνα μόνο και μόνο για να μάθω αυτό το τραγούδι. Αυτό το τραγούδι είναι ανόθευτη ενέργεια, φωνάζει, σε κρατάει και δεν είναι δυνατόν να μην το νιώσεις σχεδόν να σε διαπερνάει. Εμμονή έπαθα πλάκα-πλάκα, τα πιάσαμε τα λεφτά μας…
Το άλμπουμ κλείνει με το ορχηστρικό «Sparkle out of Black Hole» που λειτουργεί και σαν επίλογος του διαπλανητικού χειμάρρου ονόματι «For the Innocent». Αρμονικό τέλος το βρίσκω.
Το άλμπουμ δεν ξέρω αν θα το ξανάκουγα ολόκληρο, όχι ότι έχει και μεγάλη σημασία. Οι VIC βημάτισαν. Ένα βήμα απελευθερωτικό υποθέτω, προς την κατεύθυνση που νιώθουν ότι πρέπει να ακολουθήσουν, δυσκολεύοντας τους κακεντρεχείς και μη να τους χαρίσουν τη ρετσινιά του στερεότυπου, καλτ συγκροτήματος. Ως τολμηροί πρέπει και να τολμήσουν να δεχτούν και την ειλικρινέστερη ίσως αποδοχή αλλά και την εξίσου ειλικρινή αντίδραση του τύπου «από μένα είναι όχι, καλή συνέχεια».
Ο ήχος των Villagers of Ioannina City, έτσι όπως ξεδιπλώνεται στο δεύτερο άλμπουμ τους, δεν είναι ακριβώς για τ’ αυτάκια μου αλλά ίσως για ένα πιο ειδικό (περιορισμένο;) κοινό εμπειρότερο σε αυτές τις γαλαξιακές γειτονίες. Εγώ βρήκα κάποια τραγούδια-εκρήξεις ενέργειας και μελωδικού τραντάγματος, που εκτίμησα ανελέητα. Κι αν το άλμπουμ δεν είναι για όλους υπάρχουν και τα σημεία που πολλοί γίνονται ένα κουβάρι στην θάλασσα της έκφρασης του χορού και της έκφρασης και αφήνονται νομίζω. Άρα αξίζει, θα ‘λεγα, να ακούσει κανείς αυτό το άλμπουμ κι ας μην έχει σχέση με heavy/stunner rock ή πειραματικές προσεγγίσεις.
ΦΩΤΟ 4:
Φωτογραφία από Ζήση Τσούμπο
———————–
——————-
————-
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
