Από τη Ρένα Καλπάκη
Παίρνω το «μαγικό χαρτάκι» στην τσέπη, οι σφυγμοί ανεβαίνουν. Επιτέλους θα πάω! Το χαρτάκι μου γράφει Β6 και υπό άλλες συνθήκες ίσως θα αναφέρονταν στη θέση που μου αντιστοιχεί σε κάποιες κερκίδες της συναυλίας των Editors. Τώρα όμως είναι το «μαγικό χαρτάκι» που μου επιτρέπει μία θέση στον ήλιο, την έξοδό μου μετά από μέρες από το σπίτι! Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι ποιος υπερρεαλιστής ζωγράφος θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτό που ζούμε ή ποιος σεναριογράφος θα μπορούσε να το εξιστορήσει… ή μήπως το έχουν κάνει;
Βγαίνω στο δρόμο και η ερημιά που επικρατεί μου δίνει την αίσθηση ότι όλοι έχουν πάει στη συναυλία. Η μέρα έχει μεγαλώσει μετά την αλλαγή της ώρας, ο καιρός είναι υπέροχος, στοιχεία που σου δίνουν κίνητρο για λίγη ακόμη ζωή. Τι καλύτερο λοιπόν να βρεθώ στρυμωγμένη σε ένα συναυλιακό χώρο με αγνώστους που περιμένουν με πάθος τη ροκ συναυλία της χρονιάς. Το να περπατάω αντ’ αυτού μόνη στα άθλια, έρημα στενά μιας πόλης μοιάζει με εφιάλτη. Τελικά δεν βρίσκεται κάποιος να με ξυπνήσει ή έστω να με σκουντήσει οπότε καταλαβαίνω ότι ζω την πραγματικότητα!
Μια πραγματικότητα ανθρωποφοβική, όπου η ρήση «τον βλέπω κι αλλάζω πεζοδρόμιο» δεν είναι επειδή δεν θέλω να δω τον συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά τον κάθε άνθρωπο. Τούτη την ώρα οι Editors μπορεί να έβγαιναν στη σκηνή με το “Smokers Outside The Hospital Doors” (Καπνιστές έξω από τις Πόρτες Νοσοκομείου) τη στιγμή που η έννοια του «νοσοκομείου» ειδικά στις μέρες μας αποτελεί πλέον το εφιαλτικό σενάριο του επόμενου επεισοδίου. Στην προσπάθειά του κάποιος να μείνει υγιής, σωματικά και ψυχικά, βγαίνει για τρέξιμο στο δρόμο αλλάζοντας πάντα πεζοδρόμιο όταν συναντά κάποιον.
Στο επόμενο στενό συναντώ έναν αρουραίο να απολαμβάνει αμέριμνος τη βόλτα του. Αλλάζω τη διαδρομή μου για να αποφύγω τη συγκεκριμένη πηγή μικροβίων. Δεν ξέρω ποια διαδρομή θα επέλεγα ενστικτωδώς αν σε αυτή συναντούσα άνθρωπο. Αναρωτιέμαι ποια επιλογή θα μου έδινε ο αλγόριθμος κάποιας μηχανής τεχνητής νοημοσύνης σε αυτή την περίπτωση εκτιμώντας τη λιγότερο επικίνδυνη. «Οι άνθρωποι είναι εύθραυστοι … πρόσεχε σε τι τους υποβάλεις» κάποιοι από τους στίχους του “Munich” που θα έπαιζε το συγκρότημα τώρα…
.
.
Όπως στην κοσμοσυρροή μιας συναυλίας υπάρχουν άνθρωποι της ασφάλειας, αντιστρόφως ανάλογα κι εδώ συναντώ αστυνομικούς τους οποίους φροντίζω να αποφύγω, παρά το ότι φέρω το «μαγικό χαρτάκι». Είναι η έξοδός μου και κανένας δεν θα ήθελα να μου χαλάσει το κλίμα. Το μάρκετινγκ της εποχής απαιτεί προσαρμογή και η βιτρίνα εμπρός μου προτείνει “Step Into Your Spring” (Μπες στη δική σου Άνοιξη). Ο Ελύτης βέβαια μας έχει δώσει εδώ και χρόνια οδηγίες περί άνοιξης. Απλά τώρα καλούμαστε να εισέλθουμε, μια κίνηση προς τα μέσα και όχι έξω. Να δούμε τι έχει ανθίσει μέσα μας αν θέλουμε κάτι να καρποφορήσει. Να «συνθέσουμε» τη μουσική της προσωπικής μας συναυλίας.
Οι Editors τώρα θα έλεγαν και το “Papillon” αλλά εγώ έχω εντοπίσει μια πραγματική πεταλούδα να δίνει χρώμα πάνω σε ένα βρώμικο πεζούλι. Υπήρχε πάντοτε ζωή σε αυτή την πόλη ή εμφανίστηκε τώρα που η ανθρώπινη παρουσία έχει εκλείψει; Επιστρέφοντας φέρνω μαζί μου, εκτός από τη μυρωδιά της εξάτμισης τουντελιβερά, την ευωδιά από τις ανθισμένες νεραντζιές που είναι γεμάτο το κέντρο της πόλης.
Μυρίζω, αναπνέω, είμαι υγιής!
Φωτογραφικό υλικό
