.
Από τον Μανώλη Ιωαννίδη.
.
Ούτε στιχουργικά ούτε μουσικά δε μου λέει πάρα πολλά το άλμπουμ. Κοινοτυπίες και η φόρμουλα που έχει καθιερώσει τον Εντ σ’ αυτό που είναι. Λίγο αναλώσιμα όλα. Μα θ’ ακούσεις τέτοιου είδους μουσική για τους βαθυστόχαστους/βαρύγδουπους στίχους ή τις φοβερά ευφάνταστες συνθέσεις; Κι εδώ πάμε στην ουσία.
Ξεκάθαρα πιστεύω ότι κάθε τραγούδι/άλμπουμ/βιβλίο έχει το χρόνο και τον τόπο του. Ας το πούμε η αρχή της περίστασης-περιεχόμενου. Το άλμπουμ δε βγήκε τυχαία κατακαλόκαιρο (Ιούλιο). Είναι για νύχτες κλάμπινγκ, όπου το αλκοόλ ρέει άφθονο, όλα φαίνονται ευφορικά και χρειάζεται μουσική επένδυση για να αρχίσει το τελετουργικό ζευγαρώματος μεταξύ των ξαναμμένων θηλαστικών. Σ’ αυτή την ατμόσφαιρα θεωρώ ότι ταιριάζει το εγχείρημα του Έντι και σ’ αυτή τη συνθήκη μπορεί να καρποφορήσει.
Πέρα από μουσικά είδη και στεγανά, υποθέτω ότι ο Sheeran μάζεψε όποιους καλλιτέχνες γούσταρε κι έκανε ένα άλμπουμ που ναι μεν δεν έχει συνοχή αλλά ξεδιπλώνει τα ετερόκλητα ακούσματά του, λίγο πολύ την προσωπικότητά του. Το ίδιο έκανε και στα ξεκινήματά του το 2011, με το EP του No. 5 Collaborations Project όταν προσπαθούσε να βρει δισκογραφική. Οπότε ξαναγυρνάει στις ρίζες του ο τύπος και το αυθεντικό (αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ ως τέτοιο) είτε μου αρέσει είτε όχι, το εκτιμώ σφόδρα.
.
Πάμε τώρα να πούμε ένα δυο λογάκια για τα τραγουδάκια. Αρχίζουμε με το “Beautiful People”, όχι του Marilyn του Manson, δικό του. Μαθαίνω ότι περνάει μηνύματα ότι δε χρειάζεται να είσαι όμορφος αλλά ο περίεργος, μοναδικός εαυτός σου. Το ταίρι σου είναι ό,τι χρειάζεσαι σ’ ένα κόσμο «όμορφων ανθρώπων». Μου ‘ρχεται στο μυαλό η φράση από βιβλίο αποθανόντα μακρυμάλλη συγγραφέα εξ Αμερικής: Όλοι είναι πανομοιότυποι στη κρυφή τους πεποίθηση που ποτέ δεν ξεστομίζουν- ότι πολύ βαθιά μέσα τους είναι διαφορετικοί απ’ όλους τους άλλους. Το “South of the Border” είναι μια χαρά ποπ χιτ, ό,τι πρέπει για ‘κείνη την βραδιά-επίδειξη χορού, με ματιές-παιχνίδια με τον τυπά/τύπισσα απέναντι, μην επαναλαμβανόμαστε. Δε νομίζω να ενδιαφέρεστε με τι στίχους ντύνεται εκείνη η βραδιά. Η ατμόσφαιρα σας νοιάζει και νομίζω το τραγούδι είναι εξαιρετικό για τις περιστάσεις που αναρωτιέστε αν σας κοιτάει το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς.
Στο “Cross Me”, ο Εντ και ο Chance the Rapper, o ράπερ, υμνούν την κοπέλα τους λες κι είναι κάνα τρόπαιο. Είναι απ’ τα λίγα τραγούδια του άλμπουμ που προσωπικά απολαμβάνω και μουσικά. Αλλά νομίζω είναι τόσο πασπαρτού όλα τα τραγούδια που υπάρχει ένα να επιλέξει ο καθένας. Στο “Take Me Back to London”, ένα τραγούδι grime (υποείδος ηλεκτρονικής dance λέει η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια), αρχίζουμε την κανονικότατη επέλαση του ραπ για το οποίο σίγουρα αυτοί που απολαμβάνουν το είδος θα έχουν πιο πολλά να παρατηρήσουν. Εγώ που δεν ακούω ραπ και δεν βρήκα κάτι απ’ τους στίχους να πιαστώ, βρήκα το τραγούδι μάλλον ευχάριστο. Στο δίλημμα μη μουσική ή μουσική διαλέγω το δεύτερο. Αλλά να φτάνει κανείς σ’ αυτό, νομίζω είναι μια παράμετρος που πρέπει να υπολογίσουμε. Ίσως να πρέπει να ξαναδιαβάσω τους στίχους.
Εξεπλάγην που στην πρώτη ακρόαση ξεχώρισα εκτός απ’ τη θεότητα “BLOW”, το “Best Part of Me”. Είναι αυτά τα γνωστά μελιστάλαχτα που τουλάχιστον εμένα μ’ αγγίζουν, τ’ άτιμα. Πολύ ευχάριστη στερεοτυπική μπαλάντα για να φαντάζεται κανείς έναν δήθεν ατελή-τέλειο έρωτα. Στη συνεργασία με τον JB, νομίζω ότι εκφράζεται η γενική ιδέα του άλμπουμ στον τίτλο του τραγουδιού: “I Don’t Care”. Και ξέρετε κάτι, εμένα δε με πειράζει καθόλου που αυτοί είναι οι μουσικοί αυτοκράτορες της εποχής. Εννοώ πιο πολύ τον Eddie. Τουλάχιστον μιλάει για έρωτα, μ’ αυτό τον happy-go-lucky τρόπο του που είναι νομίζω ζωτικός όταν θες τραγούδια να ξεχαστείς λίγο απ’ τον βόθρο της καθημερινότητας.
Στο “Antisocial” έχουμε πάλι αυτή τη στροφή στο ραπ, τραπ, τι-στο-κέρατο-είναι, που απ’ όσο καταλαβαίνω ήταν ανέκαθεν στις ρίζες του Εντ. Κάλλιστα μπορώ να φανταστώ να περπατάω και να ακούω γυμνασιόπαιδα να έχουν αυτό το τραγούδι στη διαπασών. Στο “Remember the Name” μας ενημερώνει για τις δυσκολίες της πρότερης ζωής του, για ότι δεν θα τα παρατήσει ποτέ, με τη συμβολή του φαινομενικά αειθαλή Marshall Mothers και του Fifty. Γιατί, ως γνωστόν, αν δεν είσαι ήρωας της εργατικής τάξης δεν είσαι ήρωας.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1: Φωτογραφία με 50 Cent, Eminem και Sheeran από το Heavy.com
“Feels” και συνεχίζουμε με πιο ξεκούραστους ρυθμούς. “Put It All on Me” πάλι έχουμε τα ερωτιάρικα μέσου τέμπο άσματα, πιο ξεκούραστα και εύκολα να κρατήσουν τον μέσο πολίτη αυτού του κόσμου.
Το “Nothing on You” είναι απ’ αυτά τα sexy τραγουδάκια, κάτι σαν το ευγενικό ξαδερφάκι του “Shape of You”. Μάλλον επειδή μου άρεσε το συγκρίνω με το “Shape of You”.
“I Don’t Want Your Money” και πάμε σ’ αυτά τα μελωδικά ποπ άσματα που νομίζω δύσκολά απογοητεύουν. Περνάει κι ευχάριστο μήνυμα. Το “1000 Nights” συνεχίζει με τις εξιστορήσεις και είναι πάλι μία καλή ματιά στις πρότερες ζωές του Ed. Πάλι το “Way to Break my Heart” είναι ένα ποπ τραγούδι που μπορεί να σας αρέσει ή μπορεί και όχι, τόσο απλά. Θα μπορούσε να είναι του Sheeran, ή κάποιου άλλου ή του παράλλου.
Και φτάνουμε στο “BLOW”. Αν δεν ήταν του Sheeran αλλά κανενός χαϊδεμένου των rockmedia νομίζω θα μιλούσανε για τραγουδάρα και νεκρανάσταση της ροκ και τέτοια. Κι αν δεν τα λέγανε, θα ‘πρεπε. Προφανέστατα και είμαι προκατειλημμένος αφού το “BLOW” είναι πολύ κοντά στα ακούσματά μου αλλά ακριβώς και γι’ αυτό θα ήμουν και πιο απόλυτος αν δε το γούσταρα τόσο πολύ. Νομίζω ότι είναι τραγούδι βγαλμένο από arena rock καταστάσεις που κάποια άλλη νεολαία έκανε ανελέητο head banging. Στον 21ο αιώνα μπορούμε να κάνουμε head banging μπροστά στην οθόνη μας του υπολογιστή μας σαν πολιτισμένοι άνθρωποι. Αν με ρωτούσε κανείς, αξίζει να υπάρχει το άλμπουμ μόνο και μόνο επειδή περιλαμβάνει και το “BLOW”.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 2: Screencap από το βίντεο κλιπ του BLOW
Ομολογώ πως δεν είναι του είδους μου το άλμπουμ. Τι θα πει δεν είναι το είδους σου, αν είναι καλό υπερβαίνει είδη, εποχές, κτλ, κτλ. Αυτό που εννοώ είναι ότι ένα άλμπουμ που απευθύνεται ίσως σ’ ένα άλλο κοινό, το οποίο κι έχει ήδη καθιερώσει τον Sheeran ως αυτοκράτορα της mainstream μουσικής βιομηχανίας και πολύ καλά κάνει. Ένα κοινό με διαφορετικά ακούσματα άρα και διαφορετική εννοιολόγηση του καλού και αυτού που σ’ αγγίζει. Διαφορετικά γούστα, βρε αδερφέ. Αλλά έχει για όλους ο Θεός οπότε όλα καλά.
ΦΩΤΟ ΤΕΛΟΥΣ: Εξώφυλλο Άλμπουμ
.
Κάθε 6, 16 και 26στις σελίδες του Kulturosupa.gr
————————
——————–
—————-
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
