Οι συνεντεύξεις μας
Αποτελεί και είναι μια από τις καλύτερες και πληρέστερες ερμηνεύτριες στο θεατρικό χώρο και γι’ αυτό την ευχαριστούμε που δεν κάνει εκπτώσεις, δεν χαραμίζεται σε εργάκια και ρόλους και δεν υποκύπτει στις σειρήνες των εμπορικών θιάσων. Προφανώς με κόστος. Ωστόσο έχει το κούτελό της καθαρό, ήσυχη την συνείδησή της και γεμάτη όταν χτίζει μια ερμηνεία. Το «γεμάτη» θα’ ταν λίγο για την ίδια, σίγουρα την αδικεί, ίσως και την μειώνει… γιατί όταν αναλαμβάνει να ερμηνεύσει έναν χαρακτήρα παθιάζεται, δίνεται ολοκληρωτικά, εξαφανίζεται σχεδόν από προσώπου γης, ζει καθολικά την ηρωίδα της. Υστερικό; Καθόλου όταν πρόκειται για μια αυθεντική δοσμένη θεατρίνα που ζει και αναπνέει για το μέγιστο αποτέλεσμα στη σκηνή.
Όταν πριν χρόνια την πρωτοσυνάντησα μετά το τέλος μιας παράστασης για να την χαιρετήσω και να εκφράσω τον θαυμασμό μου ήταν ταπεινή στη συμπεριφορά της με ένα ξένο που την περίμενε έξω από το θέατρο, συγκρατημένα χαμογελαστή και σχεδόν οικεία, αλλά μέχρι εκεί. Όσο δηλαδή κρατούσαν οι χαιρετούρες… Αντιλαμβανόσουν πως κουβαλούσε ακόμη το άρωμα και το πάθος του χαρακτήρα που πριν ώρα είχε αποχαιρετήσει στη σκηνή ενώ την απασχολούσαν λεπτομέρειες που τυχόν ανέφερες ως μικρά πταισματάκια. Ήμουν σίγουρος πως θα τα σκεφτόταν όλο το βράδυ ώστε να μην τα επαναλάβει την επομένη φορά. Μιλήσαμε τηλεφωνικά την επόμενη μέρα και αυτό ακριβώς συνέβη! Και το ερώτημα είναι: πόσες σαν και την «εκλεκτική» έχουμε στη θεατρική και αδηφάγα πιάτσα της Αθήνας; Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού… είναι η απάντηση, μόνο που αυτές οι «διαλεχτές» είναι ακριβοθώρητες ή τις ζορίζουν οι υπόλοιποι ώστε να μην τις αφήνουν να μεγαλουργήσουν… Αλλά ας μην επεκταθώ…
Με την ίδια έχουμε αποκτήσει μια ας την πούμε σεβάσμια σχέση και είναι αδύνατο όταν έρχεται προς τα μέρη μας να μην απολαύσω από κοντά, αυτό θα συμβεί και στο θέατρο Αυλαία με την «Ανθρώπινη Φωνή» του Κοκτώ από την ερχόμενη Τετάρτη.
Η μονάκριβη Λουκία Μιχαλοπούλου μιλά στον Γιάννη Τσιρόγλου για την Κουλτουρόσουπα.
Ωραία εποχή ανεβαίνεις Θεσσαλονίκη. Άνοιξη, και μόνο μια βόλτα στη νέα παραλία αρκεί για να γεμίσεις όμορφες εικόνες, θα το επιδιώξεις Λουκία;
Η Θεσσαλονίκη ήταν και θα είναι απ’ τους αγαπημένους μου προορισμούς. Ειναι μια πόλη που αγαπώ πολύ μου έχει δώσει πολλές χαρές από παραστάσεις που έχω παίξει, δει, από φεστιβάλ. Μου αρέσει να περπατάω ειδικά όταν τελειώνει η δοκιμασία της παράστασης. Ανυπομονώ για αυτές τις βραδινές βόλτες που μέχρι να πάω στο δωμάτιο μπορεί να περάσουν και τρεις ώρες χαζεύοντας στους δρόμους.
Τέσσερα χρόνια έχουμε να σε δούμε μετά την αριστουργηματική «Γίδα». Υπάρχουν πάντα προσδοκίες όταν μεταφέρεσαι σε άλλη πόλη για κάποια παράσταση;
Η μεταφορά μιας παράσταση είναι μια τεράστια πρόκληση …ο χώρος που στήνεται έχει τρομερή σημασία, είναι μέρος της παράστασης, οπότε όταν αλλάζει σπίτι, θέλει μεγάλη προσοχή να μη χαθούν βασικά συστατικά -στοιχεία της παράστασης, Απαιτείται προσαρμοστικότητα και τόλμη να ανατρέψεις πολλές σκηνοθετικές και ερμηνευτικές επιλογές. Αλλάζουν οι διαστάσεις… ο ήχος, η σχέση με το κοινό. Ειναι μ’ ένα τρόπο μια καινούργια παράσταση.
Τι αλήθεια ιδιαίτερο ξεχωρίζεις –και αν θαυμάζεις- από τη Θεσσαλονίκη σε σχέση με την πρωτεύουσα;
Μ’ αρέσουν πολύ τα στέκια της Θεσσαλονίκης και υπάρχουν θέατρα όπως το Αυλαία που θα παίξω, που αγαπώ πολύ…
Βέβαια, μας φέρνεις μια παράσταση που δεν είναι της «Άνοιξης», της χαράς, ωστόσο έχει ένα περιεχόμενο που τσακίζει συναισθήματα (και αντοχές)… ήμουν μόλις 20 χρόνων όταν πρωτοείδα και σκεφτόμουν μα υπάρχουν τόσο χαζές γυναίκες; Σήμερα που έχουν περάσει τα χρόνια έχω άλλη οπτική γι’ αυτή την ηρωίδα που πέφτει στα πατώματα για έναν άνδρα… Υπάρχουν στιγμές που την δικαιολογείς;
Την ηρωίδα μου την δικαιολογώ και την καταλαβαίνω όπως και τον συνομιλητή της, για να την ερμηνεύσω, οφείλω να τη καταλάβω και μετά να συνδεθώ μαζί της. Θαυμάζω τη γενναιοδωρία της ,τη δύναμη να τα δίνει όλα για κάτι -κάποιον, το ότι δε φοβάται να εκτεθεί και να γίνει χίλια κομμάτια για ότι πιστεύει. Η στάση της έχει πολύ φως και δύναμη.
Πόσο πρόκληση είναι αυτός ο ρόλος για σένα και αν υπάρχουν σημεία που «συναντιέστε»;
Καταλαβαίνω την αφοσίωση σε κάτι που θέλει και πιστεύει, η σχέση μου με το θέατρο έχει πολλά κοινά με τη τρόπο που δίνεται-παραδίνεται εκείνη σε αυτόν τον άντρα.
Άκουσα πως γίνεσαι χίλια κομμάτια, πως δίνεσαι ολοκληρωτικά… πως μετά χρειάζεσαι ώρες να συνέλθεις… Για μια ηθοποιό σαν και σένα από πότε αρχίζει να γίνεται δώρο ένας ρόλος και πότε ξεκινά η …τυραννία;
Το να ασχολείσαι με το αντικείμενο που αγαπάς είναι μόνο δώρο. Τυραννία είναι όταν αφήνεις τους άλλους ή τα διάφορα εμπόδια να σου μολύνουν τον δρόμο και τα όνειρα σου.
Χτίζοντας τον ρόλο υπήρχαν γραφούμενα που αδυνατούσες να κατανοήσεις;
Στην αρχή μου φαινόταν τρομερό πως δεν είχε ίχνος ειρωνείας και πίκρας απέναντι του, τα τόσα συγνώμη που του λέει, ίχνος εγωισμού, αυτό στη πορεία ήταν και το βασικότερο κλειδί για τη σκηνική συμπεριφορά της ηρωίδας. Γιατί είναι καθαρή και δοσμένη απόλυτα.
Σκέφτηκες ποτέ γιατί και για ποιο λόγο ο Κοκτώ έγραψε αυτό τον μονόλογο;
Ο Κοκτώ τρομερά μπροστά για την εποχή του έκανε ένα σχόλιο για το πόσο και πώς εισβάλει η τεχνολογία στη ζωή μας. Αν τελικά μας φέρνει πιο κοντά ή μας απομακρύνει.
Αγγίζει με ρεαλισμό τα γεγονότα της εποχής και τί θα θελες να μεταφέρεις στον θεατή;
Στόχος της παράστασης είναι ο θεατής να γίνει μέρος αυτού του τηλεφωνήματος, να καταφέρω να ακούει αυτό που ακούω. Να μην βρίσκεται απέναντι σε αυτή τη σχέση, αλλά να γίνει μέρος της
Πιστεύεις πως το θέατρο είναι μια εξερεύνηση, μια ψυχοθεραπεία του ίδιου σου του εαυτού;
Το θέατρο για μένα είναι ένας τόπος, που καταργεί την έννοια του χρόνου, τον συμπιέζει και τον διαστέλλει… καταργεί την φυσική ροή και δημιουργεί κάθε παράσταση τη δικιά της φυσικότητα, την δική της πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν είναι τόπος ψυχοθεραπείας σίγουρα όμως είναι ένας τόπος που όλα είναι πιθανά.
Ποιο κυρίαρχο συναίσθημα και ποιες καθοριστικές μνήμες κρατάς από τα πρώτα σου βήματα στο χώρο;
Στάθηκα πολύ τυχερή γιατί από το ξεκίνημα μου βρέθηκα με πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες-δασκάλους, ανθρώπους που ενώ μπορεί να είχαν διαφορετικούς τρόπους πάνω στη δουλειά, τους ένωνε όλους η τρομερή αγάπη, η πίστη και η τελειομανία στο αντικείμενο τους.
Διακρίνεις σήμερα στοιχεία εκείνης της “χρυσής” εποχής;
Πιστεύω στις δυνατότητες μας πως κάθε εποχή μπορούμε να την μετατρέψουμε σε χρυσή κίνηση, θετική η αρνητική ξεκινάει από μας
Αναπολώντας τα χρόνια σπουδών τί κρατάς από τότε ως πολύτιμη παρακαταθήκη που σε επηρέασε καθοριστικά;
Ήθελα διακαώς να δώσω εξετάσεις και να μπω στο Θέατρο Τέχνης ακόμα και αν είχε «μετακινηθεί» απ’ το κλειστό σύστημα της εποχής Κουν, τελειώνοντας τελικά, η ιστορία του με ενέπνεε και με εμπνέει ακόμα καθώς μου δόθηκε η ευκαιρία από πολύ μικρή, φοιτήτρια κιόλας, να παίξω σε εξαιρετικές παραστάσεις, να βρεθώ στη Επίδαυρο, να μάθω ακόμα και τη πρακτική λειτουργία του θεάτρου, όπως καταλαβαίνεις, έχω περάσει απ’ όλα τα πόστα.
Ποιες από τις αξιόλογες δουλειές θεωρείς πως αποτελούν ορόσημο στην καριέρα σου;
Κάθε παράσταση είναι μια δοκιμασία γι’ αυτό και δεν μπορώ να ξεχωρίσω συγκεκριμένη. Το ένα βήμα φέρνει το άλλο, οπότε όλες συμβάλουν σε αυτό που είμαι και με ενδιαφέρει, αλλά πάντα ξεχωρίζω την παράσταση που ασχολούμαι τώρα. Έτσι αποχαιρετώ την «Ανθρώπινη Φωνή» περιμένοντας μετά από τόση διαδρομή -ενασχόληση να με εκπλήξει. Να μην οδηγώ να με οδηγεί.
Από η βράβευσή της με το Α’ Γυναικείο ρόλο στην παράσταση «Η Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια?» στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019
Στον μέχρι στιγμής απολογισμό νιώθεις δικαιωμένη σε σχέση με τα όνειρά σου;
Νιώθω τυχερή και είμαι ευγνώμων γιατί δούλεψα και δουλεύω κατά ένα μεγάλο ποσοστό με τους ανθρώπους και τον τρόπο που ονειρευόμουν.
Το γεγονός ότι παρότι αναγνωρίσιμη, απέχεις (προφανώς) συνειδητά από τη δημοσιότητα, είναι μια επιλογή με σημαντικό «τίμημα» όσον αφορά στην προβολή της δουλειάς σου; Έχεις σκεφτεί να αναθεωρήσεις;
Η αλήθεια είναι πως πιστεύω στη διαχρονικότητα ενός καλλιτεχνικού έργου, η τηλεόραση είναι ένα μέσο που δημιουργεί μια πλασματική αίσθηση για το ποιος είσαι και γιατί είσαι γνωστός, χρήσιμο υποθέτω για τους παραγωγούς, και για την οικονομική δυνατότητα που προσφέρει. Αλλά μέχρι εκεί.
Στις σχέσεις σου, διαπροσωπικές ή επαγγελματικές, ποια είναι τα στοιχεία που εκτιμάς περισσότερο στους άλλους και ποια σε απωθούν… στο μη περαιτέρω;
Εκτιμώ την ειλικρίνεια και την γενναιοδωρία, με απωθεί το κόμπλεξ και η κουτοπονηριά.
Τι είναι αυτό που σε ξεκουράζει μετά από μια παράσταση, ένα γύρισμα, μια εμφάνιση;
Πολλές φορές με κουράζει ο ίδιος μου ο εαυτός… με εξαντλώ συχνά, δε με επιβραβεύω εύκολα, δεν καθησυχάζομαι, όλο
κάτι ψάχνω…
Αν σου ζητούσα τρεις ή περισσότερες αξίες που για σένα σημαίνουν το «νόημα της ζωής», ποιες θα ήταν αυτές;
Δε μπορώ να απαντήσω… πιστεύω στην δυνατότητα και την δύναμη της πίστης ότι και αν είναι αυτό, χωρίς να προκαλούμε τουλάχιστον στον άλλον κακό
Θα θέλα να μοιραστείς κάποια από τα επόμενα επαγγελματικά σχέδια σου;
Αυτή τη περίοδο ασχολούμαι με ένα μοναδικό κείμενο του Έντουαρντ Άλμπι, Πρόκειται για το «Τρεις ψηλές γυναίκες» και θα χω τη χαρά να συνεργαστώ με τις υπέροχες Ρένη Πιττακή και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη όπου έχουμε την τιμή και τύχη να μας σκηνοθετεί o Μπομπ Γουίλσον. Από 22Νοεμβριου στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά.
Λουκία, προσκυνώ, είμαι σκλάβος της υποκριτική σου τέχνης, σ ΄ευχαριστώ.
.
-k-
ΑΥΛΑΙΑ
«Η Ανθρώπινη Φωνή» του Ζαν Κοκτώ.
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Τετάρτη 5 Απριλίου, 21:00
Μια νεαρή γυναίκα συνομιλεί στο τηλέφωνο με τον άντρα της ζωής της, ο οποίος την έχει εγκαταλείψει και την επόμενη μέρα πρόκειται να παντρευτεί μια άλλη. Οι θεατές γίνονται μάρτυρες της απόγνωσης και της δραματικής πτώσης της. Περικυκλωμένη από την έννοια του θανάτου, βιώνει τον πόνο του έρωτα που μετατρέπεται από ευγενές σε καταστροφικό συναίσθημα.
Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης. Ερμηνεύουν: Λουκία Μιχαλοπούλου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Από Τετάρτη 5 έως Κυριακή 9 Απριλίου. Τετάρτη 5/4, Πέμπτη 6/4 & Παρασκευή 7/4 στις 21:00 Σάββατο 8/4, 18:30 & 21:00, Κυριακή 9/4, 20:00
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
