Συνέντευξη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ Facebook
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο ΚΘΒΕ και για πολλά χρόνια δούλεψε σε μεγάλες θεατρικές παραγωγές. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην τηλεόραση το 2000 με ένα μικρό ρόλο στη σειρά Γεώργιος Βιζυηνός: Η σιωπή των αγγέλων. Το 2004 πρωταγωνίστησε στην δραματική σειρά «Έτσι Ξαφνικά» σε σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου. Συμμετείχε σε σειρές όπως Safe Sex TV Stories, Το Κόκκινο Δωμάτιο, Επαφή, Φύγε εσύ, έλα εσύ και Η τελευταία παράσταση,που αποτελεί τη βιογραφία της Έλλης Λαμπέτη. Τη σεζόν 2007-2008 πρωταγωνίστησε μαζί με την Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους στην κωμική σειρά Μπαμπά μην τρέχεις, ενώ το 2009 εμφανίστηκε στις Επτά Θανάσιμες Πεθερές και σε δύο ιστορίες της σειράς Εργαζόμενη Γυναίκα.Πρωταγωνίστησε με την Παναγιώτα Βλαντή στησειρά Μ+Μ, έκανε κάποιες έκτακτες εμφανίσεις στην κωμική σειρά Κλινική Περίπτωσηκαι σε κάποια επεισόδια της σειράς Μοντέρνα Οικογένεια. Το 2018 πρωταγωνίστησε μαζί με την Φιόνα Γεωργιάδη στην ερωτική τηλεταινία Η γεύση της αγάπης, στην κωμική σειρά Πέτα τη Φριτέζα μαζί με τον Γιάννη Μπέζο και τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση.Τη σεζόν 2020 – 2021 έπαιξε στην σειρά Έρωτας με διαφοράκαι το2022 σειρά Maestro στο MEGA
Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ταινία Γαμήλια νάρκη και ακολούθησαν οι ταινίες Πέντε λεπτά ακόμα με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και την Παναγιώτα Βλαντή, Το κορίτσι, Bank Bang, Πεθαίνω για σένα με την Ελένη Ράντου, Αν… του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, Amore mio, Τζαμάικα.
Στο θέατρο συμμετείχε σε πολλές μεγάλες παραγωγές όπως Βάκχες, Αίαντας, Πέρσες, Ιφιγένεια εν Αυλίδι και σε πολλές ακόμη παραστάσεις. Φέτος ενσαρκώνει τον εμβληματικό ρόλο του Ιάσωνα στην παράσταση Μήδεια του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη.
Απίστευτα αληθινός και αυθόρμητος, ο Φάνης Μουρατίδης μιλάει για την Μήδεια και το Μαέστρο αλλά και την αδερφική φιλία του με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Αναλύει τον έρωτας, το πάθος και την προδοσία που είναι τα συστατικά της Θεατρικής Μήδειας του Ευριπίδη αλλά και την αδυναμία μας να ερωτευτούμε στις μέρες μας.
Συνέντευξη στην Ελπίδα Παπαδανιήλ για την Κουλτουρόσουπα.
«Το έργο είναι μια πολύ γνωστή ιστορία, ίσως η ωραιότερη ερωτική και πιο σημαντική ιστορία που γράφτηκε ποτέ στην ανθρωπότητα, έχοντας πίσω μας ένα εξαιρετικό μύθο δύο ανθρώπων. Ίσως με σύγχρονους όρους θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για σχέση Bonnie & Clyde, που καταλήγει σε μια ιστορία προδοσίας με τις απρόβλεπτες συνέπειες που έχει αυτή η προδοσία».
Ε.Π.: Θα μας συστήσετε το δικό σας ρόλο, τον Ιάσωνα;
Φ.Μ.: Εγώ λοιπόν, είμαι ο Ιάσωνας. Τον ρόλο μου δεν μπορώ να τον δω απλά σαν ένα χαρακτήρα αλλά πάντα σε σχέση με την Μήδεια. Και αν για μένα η Μήδεια είναι ο εκπρόσωπος της φύσης, της ζωής, του συναισθήματος, των μυθικών άγραφων νόμων, του ενστίκτου, της ενόρασης και της παρόρμησης, ο Ιάσωνας είναι ο εκπρόσωπος του κοινωνικού μοντέλου της εποχής. Είναι αυτός που προσπαθεί να πετύχει το «success story», δηλαδή να γίνει βασιλιάς, πράγμα που το προσπαθεί σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας αλλά δεν το καταφέρνει. Ζητάει την κοινωνική αποδοχή και είναι απόλυτα ορθολογιστής, θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι είναι ο εκπρόσωπος του ορθολογισμού. Εκφράζει την κοινωνία και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και επικοινωνούμε μέσα στους κόλπους της, τους νόμους με «τις ιδιαιτερότητες και τις ιδιομορφίες» που έχει κάθε χώρα, με τους δικούς της κανόνες και τα στερεότυπα. Όταν κάποια στιγμή οι ανάγκες διαφοροποιούν τον Ιάσωνα από τη Μήδεια, μοιραία οδηγούμαστε στην ιστορία της προδοσίας.
Ε.Π.: Θα δούμε κάποια διαφορετική εκδοχή του έργου;
Φ.Μ.: Δε θα δούμε νέα εκδοχή του έργου αλλά θα λέγαμε μια πιο διαφορετική ματιά, μια πιο προσωπική ανάγνωση από την πλευρά της σκηνοθέτιδος. Σίγουρα δε θα δούμε κάτι ανατρεπτικό, κάτι extreme, μια καινοτόμα πρόταση. Βλέπουμε μια άλλη ματιά, μια άλλη ανάγνωση, όπως και κάθε παράσταση είναι μια άλλη ματιά και μια άλλη ανάγνωση. Από τη στιγμή που καταθέτουμε την προσωπική μας εμπειρία σε αυτό το ταξίδι, ο καθένας μας αποκτά μια άλλη εμπειρία ακόμη και το ίδιο γεγονός, το ίδιο συμβάν, το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Στην ουσία βλέπουμε αυτό που καταθέτει κάποιος από το δικό του ταξίδι, με αυτή την ομάδα των ανθρώπων, πάνω σε ένα πολύ σπουδαίο κείμενο.
Ε.Π.: Και ο έρωτας είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι..
Φ.Μ.: Ο έρωτας δεν είναι απλά ένα πολύ σημαντικό κομμάτι αλλά ΤΟ σημαντικότερο.. Στο κείμενο υπάρχει ένας έρωτας σχεδόν κινηματογραφικός, ίσως από αυτούς που δεν μπορεί να τους συλλάβει εύκολα η λογική μας. Είναι ένας έρωτας έτοιμος να κάνει τα πάντα και που εκ του αποτελέσματος μπορεί να διαμελίσει, άρα δεν ανήκει στον μέσο όρο.. Και αυτός ο έρωτας δεν διαμελίζει μόνο στο φινάλε αλλά ήδη έχει διαμελίσει από την αρχή, από το ξεκίνημά του. Γιατί για να φύγει η Μήδεια με τον Ιάσωνα από την Κολχίδα, τεμαχίζει, διαμελίζει τον αδερφό της για να καταφέρει να ξεφύγουν. Άρα καταλαβαίνουμε το μέγεθος του έρωτα.
Επίσης έχουμε μια σωρεία εγκλημάτων αυτού του ζευγαριού, για αυτό έκανα το συσχετισμό με σχέση Bonnie & Clyde. Πάντα βέβαια με κεντρική πρωταγωνίστρια τη Μήδεια. Άρα, ένα πρόσωπο το οποίο εγκληματεί για ένα έρωτα, καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να μπει στα μέτρα και τα σταθμά που ο μέσος άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί.
Ε.Π.: Το συναίσθημα της Μήδειας φαίνεται πιο απόλυτο σε σχέση με του Ιάσωνα…
Φ.Μ.: Είναι πιο απόλυτο, ναι. Η Μήδεια είναι απόλυτα δοσμένη σε αυτό που νιώθει. Είναι αφοσιωμένη, έχει θυσιάσει τον εαυτό της, τη δυναμική της στην υπηρεσία ενός άνδρα. Είναι δηλαδή μια γυναίκα «τεραστίων δυνατοτήτων», η οποία περιόρισε το «ποια είναι» για να υπηρετήσει και να αποθεώσει έναν άνδρα. Και τη στιγμή που προδίδεται από αυτόν είναι έτοιμη να τον αποκαθηλώσει. Γενικώς, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που ερωτεύεται αυτό που εν δυνάμει μπορεί να τους διαμελίσει. Με λίγα λόγια παρατηρούμε την αγριότητα ενός έρωτα.
Ε.Π.: Συναντάμε όμως και σήμερα τέτοιες καταστάσεις..
Φ.Μ.: Η αλήθεια είναι ότι ο συγγραφέας μας, ο Ευριπίδης, είναι μεγάλος μάστορας γιατί χρησιμοποιεί αυτές τις αρχετυπικές μορφές για να μας μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις και γενικά για τα ανθρώπινα, τα οποία καθώς βλέπουμε να αλλάζουνε οι κοινωνίες μας, σε όλους μας λειτουργούν με κάποιο τρόπο. Για αυτό φτάσαμε σήμερα στο σημείο να φοβόμαστε τη δυναμική του έρωτα και να μην επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να ερωτευτούν.
Ε.Π.: Σήμερα λοιπόν, ποια είναι η θέση του έρωτα στη ζωή μας;
Φ.Μ.: Δεν γνωρίζω να σας απαντήσω με βεβαιότητα αλλά έχω την αίσθηση, με την έννοια που εγώ αντιλαμβάνομαι τον έρωτα, ότι έχει περιοριστεί πάρα πολύ αυτό το φαινόμενο.. Έχει αλλάξει ο τρόπος με το οποίο προσεγγίζουμε το διαφορετικό, τον άλλο άνθρωπο. Πραγματικά δεν μπορώ να το αξιολογήσω γιατί είμαι φορέας άλλης γενιάς και παρατηρώ ότι η εποχή αλλάζει μαζί με τον τρόπο που επικοινωνούν οι άνθρωποι, τον τρόπος που φλερτάρουν οι άνθρωποι… Στα νέα παιδιά υπάρχουν άλλες ταχύτητες σε όλα. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, πιο ωμά ίσως, πιο γρήγορα, χωρίς να υπάρχει αυτό το παιχνίδι της φαντασίας. Κατά κάποιο τρόπο αλλάζουν οι προτεραιότητές μας. Βασικά σήμερα αποθεώνεται η εικόνα.
Παρόλα αυτά, η αίσθηση που έχω, χωρίς αυτό να έχει την περιβόητη νοσταλγιολαγνεία ας πούμε, στις μέρες μας δεν υπάρχει αυτή η ποιότητα της έντασης στις σχέσεις, που εμένα προσωπικά με συγκινεί.
Ε.Π.: Δημιουργείται και μια «περίεργη» συνθήκη ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά..
Φ.Μ.: Εμείς είμαστε γονείς μιας άλλης εποχής, που θέλουμε να λύνουμε τα προβλήματα και δεν αφήνουμε τα παιδιά να παλέψουν να βρουν λύσεις. Κατά αυτόν τον τρόπο τους στερούμε την ευκαιρία της ικανοποίησης. Πάντως, αυτό που παρατηρώ είναι ότι πολύ γρήγορα «μετακινούμαστε».. Θυμάμαι εποχές που για να ξεπεράσεις κάτι ίσως να χρειαζόσουν και χρόνια και δεν ξεπερνιόταν εύκολα, ας πούμε μια ιστορία προδοσίας. Ίσως γιατί υπήρχε μια συναισθηματική εγγύτητα με τον άλλο, πολύ πιο δυνατή απ’ ότι στις μέρες μας. Αισθάνομαι ότι ο κόσμος φοβάται πια αυτή τη συναισθηματική εγγύτητα, την αποφεύγει και έχει δώσει μεγαλύτερη βάση στην εικόνα του, στο lifestyle του όπως λέμε, στον τρόπο με τον οποίο υπάρχει και φωτογραφίζεται συνεχώς στο διαδίκτυο. Τα social πλέον παίζουν πολύ κυριαρχικό ρόλο. Δημιουργούν μια άλλη κουλτούρα, μια άλλη αντίληψη ζωής, ένα άλλο κώδικα επικοινωνίας.
Ε.Π.: Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείστε με ένα τέτοιο έργο..
Φ.Μ.: Όχι βέβαια.. Τελείωσα το ΚΘΒΕ και δούλεψα ως επαγγελματίας 6-7 χρόνια. Ήρθα στην Αθήνα και όλο αυτό το διάστημα υπηρέτησα το κλασικό ρεπερτόριο αφιερώνοντας μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Συμμετείχα σε μεγάλες παραγωγές όπως τις Βάκχες, Αίαντας, Πέρσες, Ιφιγένεια εν Αυλίδι και πολλά ακόμη.. Υπηρέτησα πολλά χρόνια το Θέατρο Αμόρε και το Ελεύθερο Θέατρο όπου και κατά βάση εκεί δραστηριοποιούμαι. Επειδή όμως τα τελευταία χρόνια ήρθαν έτσι τα πράγματα και υπηρέτησα περισσότερο την κωμωδία, αν και δεν είμαι εκ φύσεως κωμικός, ο κόσμος με τοποθέτησε σε αυτό το σημείο.. Γιατί πραγματικά ο κόσμος έχει μία τάση να «τακτοποιεί», να «τοποθετεί» λίγο τους ανθρώπους, να τους βάζει σε κάποια ράφια που τους αναγνωρίζει κατά αυτό τον τρόπο. Γενικά είμαι ένας ηθοποιός που παίζει και στην κωμωδία και στο δράμα, σε όλα τα είδη που μπορώ να υπερασπιστώ όσο το δυνατόν καλύτερα κάθε φορά, με βασικό κίνητρο την αγάπη για το αντικείμενό μου αλλά και την αγάπη που έχω στο να προσφέρω, να διασκεδάσω, να ψυχαγωγήσω, να εκπαιδεύσω τον κόσμο που έρχεται να μας δει είτε στο θέατρο, είτε στην τηλεόραση ή ακόμη και στον κινηματογράφο.
Ε.Π.: Σας αγαπάει ο κόσμος.. Έχετε μια αμεσότητα με το κοινό..
Φ.Μ.: Ειλικρινά το εύχομαι γιατί δεν έχω τρόπο να πάρω το feedback παρά μόνο από τον κόσμο που συναντάω στο δρόμο. Τα δικά μου socialmedia είναι απολύτως ρεαλιστικά, μιλάω και επικοινωνώ με τον κόσμο στο δρόμο και αυτό μου αρέσει πολύ. Για αυτό και προσπαθώ κάθε φορά ό,τι καλούμαι να δημιουργήσω, να το κάνω για τον κόσμο, όσο το δυνατόν καλύτερα ώστε να επικοινωνήσει το νόημα του έργου, η ιστορία που θέλουμε να πούμε.
Ε.Π.: Ποιο είναι τι πιο ωραίο σχόλιο που πήρατε;
Φ.Μ.: Κοιτάξτε είναι πολλαπλής υφής… Ανάλογα με τον τρόπο που σε πλησιάζει κάποιος καταλαβαίνεις και τί θα σου πει…Χαίρομαι, που πια μετά από τόσα χρόνια μου μιλούν για σειρές που έχουν δει και μπορεί να παίζουν σε επανάληψη, για το θέατρο, για κάποια ταινία που έχουνε δει… Μέσα από όλα αυτά καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος αρχίζει και συνδέει τα διάφορα σημεία της ζωή σου και φτιάχνει για σένα ένα πορτρέτο που είτε του αρέσει είτε όχι.
Ε.Π.: Είναι επίκαιρο το έργο; Ακουμπά στο σήμερα;
Φ.Μ.: Πιστεύω ότι καθετί που διαπραγματεύεται θέματα που έχουν να κάνουν με την αλήθεια της ζωής, των σχέσεων, της ανθρώπινης φύσης γενικότερα, δεν σταματά ποτέ να είναι επίκαιρο. Άλλωστε, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο βρίσκει την δίοδο να ακουμπήσει στο ασυνείδητο, στο υποσυνείδητο, σε περιοχές που και εσύ ο ίδιος δεν γνωρίζεις αλλά υπάρχουν ερήμην σου… Ίσως και να ανοίξει ένα παράθυρο κάπου μέσα σου, μια σκέψη και να ενεργοποιήσει ένα μηχανισμό και να δεις διαφορετικά τις σχέσεις σου αλλά και τη ζωή σου.. Τεράστιος είναι βέβαια και ο ρόλος του μεταφραστή και εμείς είμαστε πολύ τυχεροί σε αυτό γιατί έχουμε ένα σπουδαίο άνθρωπο, έναν σπουδαίο δημιουργό που αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο του ελληνικού θεάτρου, τον Μίνωα Βολανάκη.
Είχαμε την τύχη να συναντήσουμε το πνεύμα του μέσα από τη μετάφραση του έργου, η οποία είναι ένα πόνημα πολλών χρόνων ενασχόλησης του δημιουργού-μεταφραστή. Με την μετάφραση έρχεται να καταθέσει το τί αυτός έχει βιώσει και πώς ο ίδιος έχει συναντηθεί με το αυτόν το συγγραφέα, πώς έχει συνομιλήσει μαζί του και πως μας τον συστήνει, πως μας προτείνει να τον γνωρίσουμε. Το να γνωρίσω λοιπόν τον Ευριπίδη μέσα από τη δική του ματιά, μου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσω και λίγο τον Βολανάκη και να συναντηθώ και μαζί του μέσα από αυτό το πόνημα που έχει κάνει. Για μένα είναι πολύ μεγάλη ευλογία να συναντιέται κανείς με τέτοιου τύπου και μεγέθους μεταφραστές. Το παιχνίδι των λέξεων, το να τοποθετεί κανείς ένα παράθυρο εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα, είναι κάτι μαγικό γιατί ανοίγει δίοδο στη φαντασία μας, στο συναίσθημά μας και προσπαθούμε να τα μεταφέρουμε με τη σειρά μας στο κοινό.
Ε.Π.: Πώς είναι η συνεργασία σας με τη Μαρία Κίτσου και τη Λέα Μαλένη που σκηνοθετεί την παράσταση;
Φ.Μ.: Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τις δύο κυρίες και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Η Μαρία είναι μια σπουδαία ηθοποιός και ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα. Η Λέα είναι ένας άνθρωπος που προσεγγίζει με όλη την ευαισθησία της ένα τέτοιο κείμενο. Με πάρα πολύ δουλειά, με πάρα πολύ αφοσίωση, με ευγένεια και ήθος προσπαθεί με τους ανθρώπους που συνεργάζεται να δώσει μορφή σε αυτό επίλεξε.
Ε.Π.: Τι σας ενοχλεί περισσότερο στις συνεργασίες σας;
Φ.Μ.: Με ενοχλεί η αγένεια, η αγνωμοσύνη, όταν υπάρχει έλλειψη ορίων μεταξύ μας, κακόγουστες επιλογές συμπεριφορών ας πούμε. Επίσης πολύ σημαντικό για μένα είναι κατά πόσο κάποιος είναι ανοιχτός και ευέλικτος στη συνεργασία μας, γιατί το να ξέρεις να συνεργάζεσαι είναι μεγάλη υπόθεση και για μένα αυτό προηγείται του ταλέντου. Μια καλή, πραγματική συνεργασία είναι μια εμπειρία που μένει ανεξίτηλη στη μνήμα μας.
Ε.Π.: Μια και μιλάμε για συνεργασίες, να πούμε για τη συνεργασία σας με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο;
Φ.Μ.: Για μένα ο Βασίλης είναι το alter ego μου… Είμαστε πολλά χρόνια μαζί, από το 2005.. Ο Βασίλης είναι οικογένειά μου και κυριολεκτικά τον αγαπάω, το εκτιμώ και τον θαυμάζω βαθιά. Είναι ο δυνατότερος συνομιλητής που έχω, ακούω την γνώμη του σε πάρα πολλά πράγματα, τον χαίρομαι και θεωρώ ότι είναι σπάνιο πλάσμα. Κάθε μας συνεργασία είναι μια αφορμή να βρεθούμε. Έχουμε μια κοινή ιδεολογία, την ίδια αισθητική στο χώρο της δουλειάς, ένα ωραίο τρόπο να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο και ειλικρινά δεν είναι το έργο αυτό που μας απασχολεί όσο το να βρούμε μια ιστορία και να την διηγηθούμε μαζί στον κόσμο. Η συνεργασία μας είναι πολύ ξεχωριστή γιατί τα πράγματα που συμβαίνουν επί σκηνής συμβαίνουν μόνο με τον Βασίλη, δε θα μπορούσα να τα κάνω με κάποιον άλλο. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι επειδή συμβαίνει με τον Βασίλη θα μπορεί να συμβεί και σε κάποια άλλη δουλειά, αυτό όμως είναι αδύνατον γιατί προκαλείται μέσα από την έμπνευση που δημιουργεί η σχέση μας.
Ε.Π.: Χριστόφορος Παπακαλιάτης και Μαέστρο, θα μας μιλήσετε για αυτή την εμπειρία;
Φ.Μ.: Νιώθω ευλογημένος που συμμετέχω σε αυτή την ομάδα και το οφείλω στο Χριστόφορο. Τον ευχαριστώ που με σκέφτηκε για να είμαστε μαζί σε αυτό το ταξίδι. Είναι ένας άνθρωπος που τον εκτιμώ βαθύτατα για πάρα πολλά πράγματα και τον θαυμάζω για ακόμη περισσότερα. Είναι ένας σπάνιος δημιουργός. Βασικά είναι το μοντέλο των δημιουργών που θα ήθελα να δημιουργήσω μέσω της σχολής του Ant1 Media Lab, όπου φτιάχνω ένα τμήμα υποκριτικής στην κάμερα, το μοντέλο του καλλιτέχνη που θα ήθελα να έχει αυτή η χώρα. Είναι ο άνθρωπος που έχει πολλά συνδυαστικά ταλέντα και όλα αυτά στην υπηρεσία της μυθοπλασίας.
Ε.Π.: Τα γυρίσματα συνεχίζονται;
Φ.Μ.: Έχουμε κάνει ένα πρώτο κύκλο γυρισμάτων και θα συνεχίσουμε το Σεπτέμβρη για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο. Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι γιατί ζήσαμε, ζούμε και εύχομαι να συνεχίσουμε να ζούμε για πολύ καιρό ακόμη αυτή τη μοναδική εμπειρία που μας προσφέρει το Μαέστρο. Είναι κάτι σπάνιο, κάτι μοναδικό και εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους μου να έχουνε και αυτοί αυτή την τύχη που είχαμε και εμείς και να ζήσουνε μια εκατό τοις εκατό επαγγελματική εμπειρία, με επαγγελματικούς όρους, όπου τον ηθοποιός δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο να κάνει τη σκηνή του. Και ξέρει πάρα πολύ καλά ότι μπορεί να αφοσιωθεί σε αυτή γιατί υπάρχει ένας άνθρωπος που φροντίζει όλα τα άλλα, και αυτός ο άνθρωπος είναι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης.
Ε.Π.: Σχέδια της νέας σεζόν;
Φ.Μ.:Τον Σεπτέμβριο συνεχίζω τη δεύτερη σεζόν του «Maestro» και παράλληλα, είμαι στο Ant1 Media Lab, όπου φτιάχνω ένα τμήμα υποκριτικής στην κάμερα, το οποίο θα ξεκινήσει τον ίδιο μήνα. Επιπλέον, διδάσκω στη σχολή σκηνοθεσία και σενάριο. Το χειμώνα θα κάνουμε στο θέατρο «Βέμπο» με την Εβελίνα Παπούλια, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου ένα γαλλικό θεατρικό έργο του Φλοριάν Ζελέρ, που έχει γίνει και ταινία με τον τίτλο «Μην ενοχλείτε, παρακαλώ!» σε παραγωγή των αδερφών Τάγαρη.
