ΟΧΙ άλλο υποκριτικό «σώου» με το μεταναστευτικό! Άρθρο της Πίτσας Στασινοπούλου
Το φτωχό και ταλαιπωρημένο μου μυαλό, κάποιες φορές αποδεικνύεται πολύ μικρό για να συλλάβει τα παιχνίδια των Μέσων με την κοινή γνώμη. Σε αρκετά καταφέρνει να διακρίνει την ύπουλα κρυμμένη σκοπιμότητα, σε πολλά όμως σηκώνει τα χέρια ψηλά! Μέρες τώρα παρακολουθώ την εικόνα του πνιγμένου αγοριού από τη Συρία, του 3χρονου Αϊλάν, να διακινείται με τρομερή σπουδή σε όλα τα Μέσα, ξεσηκώνοντας όπως είναι φυσικό καταιγισμό συναισθημάτων. Από αβάσταχτη οδύνη μέχρι ασυγκράτητη οργή… Διάβασα σχόλια και άρθρα γεμάτα πόνο για τον τραγικό χαμό ενός παιδιού που στα τρία χρόνια της ζωής του δεν γνώρισε παρά μόνο το αποτρόπαιο πρόσωπο του κόσμου και παράλληλα γεμάτα αγανάκτηση για την αδιαφορία μπροστά στη συνεχιζόμενη τραγωδία… Άκουσα τις συνήθεις μελοδραματικές κορώνες δημοσιογράφων να «ντύνουν» το ρεπορτάζ… Άκουσα τον Μπόνο των U2 σε συναυλία του να μνημονεύει το όνομα του αγοριού σε στίχους τραγουδιού του… Είδα σε δημοσιεύματα να αναγορεύεται ο Αϊλάν σε «σύμβολο της τραγωδίας», ικανό να «ευαισθητοποιήσει» την κοινή γνώμη… Είδα με αφορμή το χαμό του έντονη κινητοποίηση για συλλογή υπογραφών…
Κοιτώντας την αποτρόπαιη εικόνα της ντροπής με το άψυχο κορμάκι ξεβρασμένο σαν κομμάτι ναυαγισμένου καραβιού και μοιραζόμενη τα ίδια, έντονα συναισθήματα των πολλών, αυτά που δΙακρίνουν οποιονδήποτε ανήκει στο ανθρώπινο είδος… ΔΕΝ μπορώ να συγκρατήσω την οργή μου και απευθύνομαι φωναχτά και δημόσια κατά πρώτον στα υποκριτικά Μέσα, ντόπια και ξένα:
– Πέντε χρόνια τώρα που η Συρία συνταράσσεται από τρομερό εμφύλιο σπαραγμό, οδηγώντας χιλιάδες απελπισμένους στο θάνατο και τη φυγή, ΕΣΕΙΣ θεωρείτε την είδηση ως «ανάξια» ακόμη και στα ψιλά, διότι προφανώς ως… ρουτίνα πλέον, συνιστά «ΜΗ είδηση» και δεν πουλά.
– Πέντε χρόνια τώρα που χιλιάδες καταδιωγμένοι από τον πόλεμο πέφτουν στα νύχια δουλεμπόρων και πνίγονται μαζικά στη Μεσόγειο μετατρέποντάς την σε απέραντο υγρό τάφο, ΕΣΕΙΣ θορυβείστε κι ανεβάζετε τόνους ΜΟΝΟ όταν το κακό συμβεί στο Αιγαίο. Ενώ σε άλλα σημεία της Μεσογείου… στα ψιλά και ΑΝ.
– Πέντε χρόνια τώρα που η Ευρωπαϊκή Κοινότητα παραμένει σοκαριστικά απαθής στο δράμα, ΕΣΕΙΣ το βουλώνετε και εστιάζετε αποκλειστικά σε δανειστές και δάνεια, τράπεζες, ευρωζώνες, επενδυτές, συμμετέχοντας στα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια των… «αλληλέγγυων».
– Πέντε χρόνια τώρα που οι κατατρεγμένοι βιώνουν την απόλυτη απαξίωση της έννοιας «ανθρώπινη ζωή» με ό,τι τραγικότερο σημαίνει αυτό, διωγμένοι από παντού και εκμεταλλευόμενοι άγρια, ΕΣΕΙΣ «συγκινείστε» ΜΟΝΟ όταν τους συναντήσετε σε εγχώριο έδαφος.
– Πέντε χρόνια τώρα που χιλιάδες παιδιά, από νεογέννητα μέχρι έφηβοι, έχασαν με τραγικό τρόπο τη ζωή τους σε στεριά και θάλασσα… χιλιάδες παιδιά θάφτηκαν κάτω από ερείπια… διαμελίστηκαν από βόμβες… πνίγηκαν στα νερά της Μεσογείου με το σαπιοκάραβο που τους οδηγούσε μακριά από μία φρίκη για να συναντήσουν μια άλλη χειρότερη… τα κορμιά τους έμειναν στον πάτο ή ξεβράστηκαν στις ακτές… ΕΣΕΙΣ, τα πανταχού παρόντα Μέσα, οι φωτογράφοι, τα μεγάλα πρακτορεία, οι δημοσιογράφοι, οι ανταποκριτές, ΠΟΥ ήσασταν;
ΓΙΑΤΙ δεν ταρακουνήσατε εξ αρχής, γιατί δεν βομβαρδίσατε την κοινή γνώμη με φωτογραφίες – γροθιά στο στομάχι σαν αυτή του Αϊλάν; Είναι δυνατόν να μην είχατε την ευκαιρία ή τις κρατάτε για μια «δεδομένη» στιγμή; ΓΙΑΤΙ περιμένετε επί χρόνια την ολοκλήρωση της καταστροφής για να δώσετε στη δημοσιότητα τέτοια δυνατά πλάνα που αποδεδειγμένα συγκλονίζουν και κινητοποιούν; Ξέρετε, ΟΛΑ αυτά τα χιλιάδες, τα τραγικά αδικοχαμένα παιδιά, τα συνομίληκα του Αϊλάν, είχαν ΚΑΙ αυτά ΟΝΟΜΑ!!! Είχαν επίσης μια μάνα, ένα πατέρα, έναν αδελφό. Είχαν κι αυτά μια έστω μικρή, δυο- τριών χρόνων ιστορία πίσω τους, άσχετα αν δεν πρόλαβαν να ζήσουν άλλο από πόλεμο.ΔΕΝ ήταν ανώνυμα θύματα, ΔΕΝ ήταν νούμερα σε θλιβερούς καταλόγους νεκρών, ΔΕΝ ήταν άψυχα ποσοστά σε στατιστικές… Να υποθέσω ότι στα τόσα χρόνια φρίκης και πνιγμών, δεν «έτυχε» κανένας φωτογράφος να απαθανατίσει αντίστοιχη σοκαριστική εικόνα; Να της δώσει «ονοματεπώνυμο» που αμέσως προσωποποιεί το δράμα και μοιραία το βγάζει δυνατά μπροστά; Να διακινήσει ευρέως την εικόνα-σοκ ώστε να πετύχει κινητοποίηση όπως τώρα; Να θυμίσω μήπως τον τεράστιο ρόλο που έπαιξαν στον αφοπλισμό, παρόμοιες εικόνες –σοκ από τον πυρηνικό όλεθρο στη Χιροσίμα ή από τον άγριο πόλεμο στο Βιετνάμ;
Ειλικρινά ΔΕΝ ξέρω πια τί να υποθέσω… Βλέπω την εικόνα του παιδιού στις οθόνες κι ακούω το θρήνο, βλέπω τις ακρότητες εναντίον των μεταναστών, ακούω απίστευτες ρατσιστικές δηλώσεις σαν αυτές του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας και όχι μόνο, βλέπω από την άλλη τα παιχνίδια της Γερμανίας να υποδέχεται… πανηγυρικά με μπαλόνια και μουσικές τους μετανάστες! Με λίγα λόγια βλέπω το τραγικό και τεράστιας σοβαρότητας μεταναστευτικό θέμα ως είδος… ευκαιριακού σώου, τώρα που λόγω έξαρσης προσφέρεται, με σκηνές αποσπασματικές, άλλοτε αποτρόπαιες κι άλλοτε γιορτινές! Προφανώς δεν είναι η ευαισθησία το κίνητρο των Μέσων όταν έχουν στα χέρια τους μια εικόνα ή ένα πλάνο με δεδομένη απήχηση. Πρόκειται για εμπορικές επιχειρήσεις που θα το πουλήσουν με οποιονδήποτε τρόπο ως ακριβό προϊόν, όσο, όπως και όπου μπορούν. Άσχετα αν πάνω στην αγωνία της πώλησης, χρειαστεί να το ευτελίσουν, να το εκμεταλλευτούν, να το κανιβαλίσουν… Το «ποινικό τους μητρώο» επ’ αυτού είναι ΠΟΛΥ βεβαρυμένο!
Πιθανόν κάποιος να μου προσάψει αντιφάσεις. Ότι πώς είναι δυνατόν να πιστεύω στη δύναμη της εικόνας και στη συνέχεια να μέμφομαι τα Μέσα – που ασχέτως κινήτρων- εντούτοις καταφέρνουν μέσω αυτής την ποθούμενη κινητοποίηση της κοινής γνώμης. Εδώ λοιπόν απαντώ ξεκάθαρα ότι οι εικόνες που πετιούνται σποραδικά ως ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ επειδή «πουλάνε», ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ και ελάχιστα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση ενός ΤΟΣΟ καυτού ζητήματος σαν το μεταναστευτικό που πέρα από ανθρώπινη τραγωδία έχει πλέον πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτες! Δεν αρκεί μια μεμονωμένη (και τραγικά καθυστερημένη!) εικόνα ενός πνιγμένου παιδιού που απευθύνεται ευκαιριακά στο θυμικό, η κοινή γνώμη εκτονώνει στιγμιαία το συναίσθημα και μετά ξεχνά μέχρι να έρθει… η επόμενη. Και στα ενδιάμεσα η απόλυτη σιγή, η απόλυτη απάθεια! Αυτή η λαίλαπα που η «αλληλέγγυα» Ευρώπη αγνόησε προκλητικά για χρόνια, αφήνοντας τις χώρες του νότου – κυρίως Ελλάδα και Ιταλία- να την παλέψουν μόνες, πετώντας μερικά ψωροευρώ για άλλοθι, τώρα απειλεί να την πνίξει και δεν σώζεται πλέον με «σώου» και εικόνες. Ενώ αν από την αρχή της τραγωδίας τα Μέσα χρησιμοποιούσαν γι αυτό τον σκοπό την τεράστια δύναμή τους, τα πράγματα ποτέ δεν θα έφθαναν σε σημείο τόσο οριακό!
Μπορεί κάποιος Ευρωπαίος άραγε να φανταστεί τον εαυτό του στη θέση των Σύρων; Να βλέπει τα πάντα να χάνονται, την οικογένειά του να ξεκληρίζεται, τα παιδιά του να πνίγονται μπρος τα μάτια του; Μπορεί κάποια ευρωπαϊκή χώρα να υποθέσει τί θα γινόταν αν η ίδια βίωνε τις πολεμικές συνθήκες μιας ασιατικής ή αφρικανικής χώρας; Άραγε σε αυτήν την περίπτωση, η παγκόσμια κοινότητα, οι διεθνείς οργανισμοί, ο ΟΗΕ, οι παγκόσμιες οργανώσεις, θα επιδείκνυαν την ίδια αδιαφορία και απάθεια για χρόνια, ως ανάλγητοι θεατές ενός διαρκούς δράματος; Ή θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν σε χρόνο-ρεκόρ να σταματήσει το κακό εν τη γενέσει; Γιατί στην περίπτωση της Συρίας και άλλων εστιών πολέμου, οι «φωτισμένοι» ηγέτες μπαλώνουν όπως- όπως το σύμπτωμα – μετανάστες κι αυτό ΜΟΝΟ όταν σκάσει με πάταγο στην πόρτα τους κι όσο για την αιτία –πόλεμο που το δημιουργεί… ας καεί το σύμπαν αφού είναι μακριά! Εκτός αν υπάρχει «λόγος» (λέγε με πλουτοπαραγωγικές πηγές) που… δικαιολογεί επέμβαση και εν ανάγκη την προκαλεί! Προφανώς για τις «αξίες» των «εκλεκτών» Δυτικών, ο κόσμος χωρίζεται σε «παιδιά ενός ανώτερου θεού» και «παιδιά ενός κατώτερου»… Ο Διαφωτισμός που πέρασε από τη Δύση και ΔΕΝ ακούμπησε…
Καλό ταξίδι Αϊλάν
Καλό ταξίδι χιλιάδες «Αίλάν» που δεν μάθαμε ποτέ το όνομά σας
Καλό ταξίδι χιλιάδες αδικοχαμένοι- θύματα της αδιαφορίας ημών
Το σώμα σας έζησε τον πόλεμο, ας αναπαυθεί τουλάχιστον η ψυχή σας «εν ειρήνη»…
Φωτογραφικό υλικό
