Γράφει ο Γιώργος Τοκμακίδης για την Κουλτουρόσουπα
Εισαγωγή και Αναδρομή:
Τα ξημερώματα στις 3 Μαρτίου θα διενεργηθεί η 97η τελετή απονομής των πολυπόθητων για την αμερικανική κινηματογραφική κοινότητα βραβείων Όσκαρ. Ένας αιώνας σχεδόν και πολλές ταινίες που άφησαν εποχή, που εμπνέουν και συνεπαίρνουν με τον ίδιο τρόπο, όπως και κατά την πρώτη τους προβολή στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Από τα κλασικά: «Όσα Παίρνει Ο Άνεμος», «Ρεβέκκα», «Καζαμπλάνκα», «Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι», «Το Λιμάνι Της Αγωνίας», «Η Γέφυρα Του Ποταμού Κβάι», «Μπέν Χούρ», «West Side Story», «Ο Λόρενς Της Αραβίας», «Η Μελωδία Της Ευτυχίας».
…στα πιο μοντέρνα: «Ο Νονός», «Ρόκι: Τα Χρυσά Γάντια», «Ο Ελαφοκυνηγός», «Οι Δρόμοι Της Φωτιάς», «Πέρα Από Την Αφρική», «Platoon», «Ο Άνθρωπος Της Βροχής»
…στα πιο σύγχρονα: «Χορεύοντας Με Τους Λύκους», «Η Λίστα Του Σίντλερ», «Φόρεστ Γκάμπ», «Braveheart», «Τιτανικός», «Ο Μονομάχος», «Ο Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή Του Βασιλιά», «Ο Πληροφοριοδότης», «Slumdog Millionaire»
…στα πιο πρόσφατα: «12 Χρόνια Σκλάβος», «Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή Της Αφέλειας», «Τα Παράσιτα», όλα τα φιλμ είχαν κάτι να πουν στο κοινό και το κοινό επιθυμούσε να ακούσει.
Τα τελευταία χρόνια όμως παρατηρείται μία «στροφή στην ποιότητα» (!)
Ταινίες που δεν άκουσε και δεν είδε κανείς αναλαμβάνουν την καθολική αποδοχή των βραβείων, με άμεσο αποτέλεσμα ο κόσμος να αποστρέφεται από αυτά και με έμμεση συνέπεια να χάνουν την παλιά τους αίγλη και γόητρο. Η φετινή απονομή δε διαφέρει από την πρόσφατη παράδοση και δεν αναμένονται ιδιαίτερες συγκινήσεις.
«Και οι Προτεινόμενοι είναι»:
Για την κατηγορία καλύτερης ταινίας έχουμε τις εξής ταινίες: «Wicked: Μέρος 1ο», «The Substance: Το Ελιξίριο Της Νιότης», «Ανόρα», «Κονκλάβιο», «The Brutalist», «Dune: Μέρος 2ο», «Εμίλια Περέζ», «Nickel Boys», «AComplete Unknown» και «I’m Still Here». Εμείς, από μεριάς μας θα θέλαμε να δούμε τον Ντενί Βιλνέβ μαζί με τους συνεργάτες του να κρατάει το χρυσό αγαλματίδιο για τη δεύτερη ταινία του σύμπαντος του «Dune». Η ακαδημία όμως έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν προτιμάει να βραβεύει τις συνέχειες των ταινιών, αλλά τις πρωτότυπες αντίστοιχες. Αυτό σημαίνει πως η «Εμίλια Περέζ» και το «The Brutalist» έχουν τις περισσότερες πιθανότητες για την πρωτιά.
Για την κατηγορία καλύτερου πρωταγωνιστή έχουμε τους εξής ηθοποιούς: τον Τιμοτέ Σαλαμέ για το «A Complete Unknown», τον Ρέϊ Φάινς για το «Κονκλάβιο», τον Άντριεν Μπρόντι για το«The Brutalist», τον Κόλμαν Ντομίνγκο για το «Η Παράσταση του Σινγκ Σινγκ» και τέλος ο Σεμπάστιαν Σταν για το «The Apprentice». Η ερμηνεία του Σαλαμέ είναι άψογη καταφέρνοντας να φέρει έναν «πραγματικό» Μπόμπ Ντίλαν επί σκηνής, αλλά η κόντρα ανήκει στους Μπρόντι και Φάινς.
Για την κατηγορία καλύτερης πρωταγωνίστριας έχουμε τις εξής ηθοποιούς: την Μίκι Μάντισον για την «Ανόρα», τη Φερνάντα Τόρες για το «I’m Still Here», την Ντέμι Μούρ για το «The Substance: Το Ελιξίριο Της Νιότης», την Κάρλα Σοφία Γκασκόν για την «Εμίλια Πέρεζ» και την Κίνθια Ερίβο για το «Wicked: Μέρος 1ο». Η Μάντισον καταφέρνει κάτι πολύ σπουδαίο μέσα από τον ρόλο της, αλλά η Μούρ αξίζει όσο καμία άλλη το βραβείο, όχι μονάχα για την ερμηνεία της, αλλά και για τη μεγάλη της επιστροφή. Βέβαια, η Γκασκόν έχει την υποστήριξη της Ακαδημίας λόγω της γραμμής βράβευσης που επέλεξε τα τελευταία χρόνια. Ανεξαιρέτως της κατάληξης, η Ντέμι Μούρ πέτυχε πολλά παραπάνω από τις συναγωνιζόμενες της.
Για την κατηγορία καλύτερου συμπρωταγωνιστή έχουμε τους εξής ηθοποιούς: τον Κίραν Κούλκιν για το «Αληθινός Πόνος», τον Έντουαρντ Νόρτον για το «A Complete Unknown», ο Γιούρα Μπορίσοφ για την «Ανόρα», ο Γκάι Πίρς για το «The Brutalist» και ο Τζέρεμι Στρόνγκ για το «The Apprentice». Είχαμε καιρό να δούμε τον Πίρς να συμμετέχει σε ένα πολυβραβευμένο πρότζεκτ, και αυτή είναι η ευκαιρία του επιτέλους να λάμψει. Βέβαια, περισσότερο ο Κούλκιν και λιγότερο ο Στρόνγκ εμφανίζονται ισχυροί για την ανάληψη του βραβείου.
Για την κατηγορία καλύτερης συμπρωταγωνίστριας έχουμε τις εξής ηθοποιούς: την Ζωή Σαλντάνα για την «Εμίλια Πέρεζ», την Αριάνα Γκράντε για το «Wicked: Μέρος 1ο», την Ισαμπέλα Ροσελίνι για το «Κονκλάβιο», την Μόνικα Μπαρμπάρο για το «A Complete Unknown» και τη Φελίσιτι Τζόουνς για το «The Brutalist». Σε αυτή την κατηγορία η Σαλντάνα διαγωνίζεται κάπως μονάχη της με τα προγνωστικά να μετρούν υπέρ της νίκης της.
Για την κατηγορία καλύτερης σκηνοθεσίας έχουμε τους εξής σκηνοθέτες: τον Μπράντι Κόρμπετ για το «The Brutalist», τον Ζακ Οντιάρ για την «Εμίλια Πέρεζ», τον Σόν Μπέικερ για την «Ανόρα», την Κοραλί Φαρζά για το «The Substance: Το Ελιξίριο Της Νιότης» και τον Τζέιμς Μάνγκολντ για το «AComplete Unknown». Ο Μπέικερ αποδίδει μία ταινία με εκπληκτικό ρυθμό, αλλά η Ακαδημία θα στηρίξει το δίπολο ανάμεσα σε Κόρμπετ και Οντιάρ με την απουσία του Βιλνέβ να είναι ενοχλητικά αισθητή.
Για την κατηγορία καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου έχουμε τα εξής: «The Substance: Το Ελιξίριο Της Νιότης», «Ανόρα», «The Brutalist», «Αληθινός Πόνος», «September 5». Το μεγάλο στοίχημα δόθηκε με την ιδέα πίσω από την ταινία «Ανόρα», αλλά το σενάριο του Τζέσι Άϊσενμπεργκ κερδίζει συνεχώς έδαφος.
Για την κατηγορία καλύτερης μεταφοράς ιστορίας σε σενάριο έχουμε τα εξής: «Κονκλάβιο», «Εμίλια Περέζ», «NickelBoys», «A CompleteUnknown», «Η Παράσταση του Σινγκ Σινγκ». Σε αυτή την περίπτωση, η μεταφορά της ιστορίας του «Κονκλάβιο» αποτελεί σημαντικό εγχείρημα, αν και η ιστορία της «Εμίλια Περέζ» διαθέτει την πρωτότυπη χροιά που επιζητά διακαώς ή και όχι η Ακαδημία.
Για την κατηγορία καλύτερης φωτογραφίας έχουμε τα εξής: «The Brutalist», «Νοσφεράτου», «Εμίλια Περέζ», «Dune: Μέρος 2ο», «Maria». Αδιαμφισβήτητα, ο Γκρέγκ Φρέιζερ, φωτογράφος της ταινίας «Dune» αξίζει όσα βραβεία μπορεί να κερδίσει. Οι ταινίες «Νοσφεράτου» και «Maria» κυμαίνονται σε αυστηρές χρωματικές παλέτες, ενώ για άλλη μία φορά, η «Εμίλια Περέζ» ενισχύεται στο κομμάτι αυτό από τα μουσικά της νούμερα.
Για την κατηγορία καλύτερου μοντάζ έχουμε τα εξής: «Wicked: Μέρος 1ο», «Ανόρα», «Κονκλάβιο», «The Brutalist», «Εμίλια Περέζ». Σε αυτή την κατηγορία κρίνεται η αφήγηση και ο ρυθμός μίας ταινίας. Αν μην τι άλλο τόσο η «Ανόρα», όσο και το «Κονκλάβιο» διαθέτουν μία τρομερή ροή. Η πρώτη, αν και μακροσκελής, αποκρύβει τεχνηέντως τη διάρκεια της, ενώ η δεύτερη διαχειρίζεται το βαρύ κομμάτι του διαλόγου της με ενδιαφέρουσα μαεστρία. Ας ελπίσουμε ότι δε θα κάνει η ταινία «The Brutalist» την ανατροπή με την εξωφρενική της διάρκεια των 3 ωρών και 34 λεπτών.
Για την κατηγορία της καλύτερης παραγωγής έχουμε τα εξής: «Wicked: Μέρος 1ο», «Κονκλάβιο», «TheBrutalist», «Dune: Μέρος 2ο», «Νοσφεράτου». Θα φανεί ότι επαναλαμβανόμαστε, αλλά το «Dune» αφήνει πολλά στρέμματα ερήμου πίσω του τις υπόλοιπες διαγωνιζόμενες ταινίες. Βέβαια, η ταινία «Wicked: Μέρος 1ο» στηρίχτηκε σε αυτό το κομμάτι και ίσως να είναι δίκαιο να αναλάβει τους καρπούς της επιχείρησης της.
Για την κατηγορία της καλύτερης ενδυμασίας έχουμε τα εξής:«Wicked: Μέρος 1ο», «Κονκλάβιο», «A CompleteUnknown», «Νοσφεράτου», «Μονομάχος 2». Η πρώτη συμμετοχή του «Μονομάχου», αλλά δεν έχει ελπίδα για κάτι περισσότερο από αυτή του τη θέση. Αντιθέτως, βαμπίρ και μάγισσες θα μονομαχήσουν για την πρωτιά με τις ευλογίες της καθολικής εκκλησίας!
Για την κατηγορία καλύτερου ήχου έχουμε τα εξής: «Wicked: Μέρος 1ο», «Dune: Μέρος 2ο», «Εμίλια Περέζ», «A Complete Unknown», «Ατίθασο Ρομπότ». Τα βραβεία των τεχνικών κομματιών ανήκουν ξεκάθαρα στο «Dune», ακόμα και αν θέλαμε να δούμε τη Ρόζι, «το Ατίθασο Ρομπότ» να βραβεύεται αντιστοίχως. Βέβαια, η ανατροπή μπορεί να έρθει και από το βιογραφικό «A Complete Unknown».
Για την κατηγορία καλύτερου μακιγιάζ έχουμε τα εξής: «Wicked: Μέρος 1ο», «TheSubstance: Το Ελιξίριο Της Νιότης», «Εμίλια Περέζ», «Νοσφεράτου», «Ένας Διαφορετικός Άνθρωπος». Σε αυτή την κατηγορία όλα είναι πιθανά, καθώς όλοι οι συναγωνιζόμενοι βασίστηκαν σε αυτό το κομμάτι. Βέβαια, ο «Νοσφεράτου» έχει ένα προβάδισμα, δεδομένου του συνολικού μακιγιάζ του υπεραιωνόβιου βαμπίρ.
Για την κατηγορία καλύτερου πρωτότυπου μουσικού θέματος έχουμε τα αντίστοιχα των εξής: «The Brutalist», «Κονκλάβιο», «Εμίλι αΠέρεζ», «Wicked Μέρος 1ο», «Το Ατίθασο Ρομπότ». Η νίκη κρίνεται τόσο στο εκάστοτε είδος, όσο και στα επιμέρους σημεία. Λόγω της φυσικής μας έφεσης προς το επικό άκουσμα, η ταινία «Ατίθασο Ρομπότ» έρχεται για να αφυπνίσει και να συγκινήσει, ενώ η απουσία του ονόματος του Χάνς Ζίμερ από τις υποψηφιότητες για την ταινία «Dune Μέρος 2ο» δημιουργεί σύγχυση. Βέβαια, τόσο η «Πέρεζ» όσο και το «Wicked» έχουν στοιχεία μιούζικαλ και το προβάδισμα επί του εν λόγω πεδίου.
Για την κατηγορία καλύτερου τραγουδιού έχουμε τα αντίστοιχα των εξής: «Never Too Late» για το ομώνυμο ντοκιμαντέρ, «El Mal» και «Mi Camino» για την «Εμίλια Πέρεζ», «Like A Bird» για την «Παράσταση Των Σινγκ Σινγκ», «The Journey» για το «The Six Triple Eight». Σε αυτή την περίπτωση, η «Πέρεζ» βγαίνει ξανά εμπρός αφενός λόγω της διπλής συμμετοχής, αφετέρου εξαιτίας της δημοσιότητας που έχουν πάρει τα αντίστοιχα τραγούδια για όλους τους καλούς και μη λόγους.
Για την κατηγορία καλύτερων οπτικών εφέ έχουμε τα εξής: «Άλιεν: Ρωμύλος», «Better Man», «Dune: Μέρος 2ο», «Το Βασίλειο Του Πλανήτη Των Πιθήκων», «Wicked Μέρος 1ο». Πέρα από την τελευταία ταινία, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στις υπόλοιπες ακριβώς επειδή είχε σεκάνς με ψηφιακά εφέ, όλες οι υπόλοιπες αξίζουν μερίδιο από το βραβείο. Βέβαια, η εισπρακτική επιτυχία του «Dune» ίσως να δράσει με καταλυτικό τρόπο.
Για την κατηγορία καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας έχουμε τις εξής: «I Am Still Here» από την Βραζιλία, «Το Κορίτσι Με Την Βελόνα» από τη Δανία, «Εμίλια Πέρεζ» από τη Γαλλία, «Ο Σπόρος Της Ιερής Συκιάς» από τη Γερμανία, και το «Flow: Η Γάτα Που Δε Φοβόταν Το Νερό» από τη Λετονία. Ο κινηματογράφος της Βραζιλίας παραδοσιακά αποδίδει άμεσα συναισθηματικά φορτισμένες ταινίες, όπως και στο παρελθόν με την ταινία «Η Πόλη Του Θεού» (2002). Συνεπώς, Βραζιλία, είμαστε μαζί σου!
Για την κατηγορία καλύτερου κινουμένου σχεδίου έχουμε τα εξής: «Το Ατίθασο Ρομπότ», «Flow: Η Γάτα Που Δε Φοβόταν Το Νερό», «Τα Μυαλά Που Κουβαλάς», «Wallace & Gromit: Vengeance Most Fowl», «Αναμνήσεις Ενός Σαλιγκαριού». Η άποψη μας είναι πλέον ευδιάκριτη, το «Ατίθασο Ρομπότ» αποτελεί προσωπικό αγαπημένο, αλλά το «Stop Motion» των «Wallace & Gromit» έχει παράδοση στην κατάκτηση βραβείων, όπως εξάλλου έκανε και προσφάτως.
Για την κατηγορία καλύτερου ντοκιμαντέρ έχουμε τα εξής: «Black Box Diaries», «Καμία Άλλη Γη», «Porcelain War», «Σάουντρακ Για Ένα Πραξικόπημα», «Sugarcane». Αναμφίβολα, η «Καμία Άλλη Γη» αποτελεί μία κάλυψη όμοια καμίας άλλης. Αποτυπώνει το δράμα ενός ολόκληρου λαού από την πατρογονική του εστία, μέσα από τη βιντεοσκόπηση ενός παλαιστίνιου ακτιβιστή και ενός ισραηλινού δημοσιογράφου. Ας μη ξεχνάμε ότι αυτή η τραγωδία έχει στιγματίσει σε άλλη εποχή με άλλη μορφή την ιστορία και του δικού μας λαού.
Για τις τρεις κατηγορίες των καλύτερων μικρού μήκους ταινιών, κινουμένων σχεδίων και ντοκιμαντέρ έχουμε τις εξής προτάσεις: «The Last Ranger», «Magic Candies», «Incident» αντιστοίχως. Η βραδιά των Όσκαρ ωστόσο θα μας δείξει αν πέσαμε μέσα.
«Και οι νικητές είναι…»
Ο ρόλος της παρουσίασης πέφτει στους έμπειρους ώμους του Κόναν Ο’ Μπράϊεν. Το θέμα είναι ότι δεν επρόκειτο να αποτελέσει εμπειρία οτιδήποτε και αν σκεφτούν οι αρμόδιοι για να εντυπωσιάσουν. Οι διαγωνιζόμενοι σε μεγάλο βαθμό είναι αδιάφοροι, την στιγμή που έχουν αφεθεί εκτός υποψηφιότητες με καλλιτεχνικό βάρος.
Οι μεγάλοι νικητές φημολογείται πως θα είναι οι ταινίες «The Brutalist», ένα φλύαρο δράμα και η «Εμίλια Πέρεζ», μία «woke» φιέστα. Κάποτε οι διεκδικητές έγραφαν κινηματογραφική ιστορία και άφηναν εποχή. Ελάχιστοι θα θυμούνται την βραδιά την επομένη της 2ας Μαρτίου.
