Μετά από δεκατέσσερα χρόνια γάμου, ο Ρίτσαρντ αποφασίζει να απατήσει και να εγκαταλείψει τη γυναίκα του. Η σύζυγός του επιχειρεί και εκείνη να τον απατήσει, χωρίς όμως πραγματικά να το θέλει. Αφηγούμενος τα τελικά στάδια του διαλυμένου γάμου ενός ζευγαριού, ο Κασσαβέτης θίγει μια σειρά μόνιμων θεμάτων στο έργο του.
Αυτά τα θέματα είναι η κρίση των σχέσεων, η απιστία, η απουσία επικοινωνίας, η βία των λέξεων. Ταυτόχρονα, πριμοδοτεί την ελευθερία των ηθοποιών του, καρφώνοντας στην κυριολεξία την κάμερα πάνω στα πρόσωπά τους. Αδιαφορεί για την όποια τεχνική ή αισθητική αρτιότητα των πλάνων. Το αποτέλεσμα του φιλμικού έργου άφησε άφωνο τον καλλιτεχνικό κόσμο της εποχής του και προτάθηκε για τρία Όσκαρ.
Στη συγκεκριμένη ταινία, ο Κασσαβέτης αναλύει την απομόνωση του ατόμου και το πώς αυτή η κατάσταση αντανακλάται και εκφράζεται στη νεύρωση του προσώπου. Αυτός είναι ο λόγος που η κάμερα εστιάζει στο πρόσωπο και το δείχνει σε κοντινό πλάνο. Η ένταση της ταινίας δημιουργείται από τα προσωπικά ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά, τα οποία οδηγούν εξελικτικά καθέναν από τους ηθοποιούς του στη δημιουργία ενός αντιφατικού, σύνθετου και πολυεπίπεδου ατόμου.
Σαν να πρόκειται για θεατρικό έργο, ακολουθώντας μια αλληλουχία μη-γεγονότων, ξεσπασμάτων, καταστάσεων περισυλλογής και εκ νέου ξεσπασμάτων. Σκηνοθετεί, με αυτό τον τρόπο, τις ανεξέλεγκτες ψυχολογικές διαρθρώσεις των ηθοποιών σε ρόλο ενηλίκων που πληγώνονται και πληγώνουν.
Ο Κασσαβέτης έχοντας ζήσει ο ίδιος στο πετσί του την μοναξιά, την απομόνωση και την κενότητα του σύγχρονου δυτικού κόσμου, είχε την ικανότητα να μεταγγίζει στα έργα του σχεδόν εκρηκτικά την πολυμορφία της ανθρώπινης κατάστασης. Ακόμη την απόγνωση που το άτομο νιώθει ως μακρινή αντανάκλαση του βαθύτερου εαυτού του.Δεν είναι άλλωστε τυχαίος ο τρόπος που επιλέγει να φωτίσει τα θέματά του. Όπως δεν είναι τυχαίος καθόλου και ο ερμηνευτικός κώδικας που είχε υιοθετήσει για να καταδείξει τα αποτελέσματα που επιφέρουν στο άτομο η αλλοτριωμένη κοινωνία και οι αποξενωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μετά την προβολή θα συζητηθούν με τους θεατές τα θέματα που διερευνά η ταινία. Αυτά τα θέματα, μοναξιά, αλλοτρίωση, αποξένωση, ρήγματα και διασπάσεις του κοινωνικού ιστού είναι σήμερα περισσότερο ορατά από ότι στην εποχή που η ταινία σκηνοθετήθηκε. Το 1968 ήταν η χρονιά που η απελευθέρωση, σεξουαλική και μη, ήταν η προμετωπίδα που άφησε να φανούν τα πολύ σοβαρά θέματα της καταπίεσης του ανθρώπου στην καπιταλιστική κοινωνία και οδήγησαν σε μαζικές διαδηλώσεις και εξεγέρσεις παγκοσμίως.
Στο 2025 αυτά τα θέματα όχι μόνο δεν έχουν λυθεί, το τραύμα είναι μεγαλύτερο στον κάθε άνθρωπο, εγγράφεται στο κοινωνικό πεδίο με πολύ οδυνηρότρόπο που οδηγεί στην βία που είναι πλέον λιγότερο λεκτική και περισσότερο σωματική, διαλύοντας, ουσιαστικά, την κοινωνία.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ταινία: Πρόσωπα (Faces)
Σκηνοθέτης: Τζων Κασσαβέτης
Διάρκεια: 130΄
Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
Χώρος προβολής: κινηματοθέατρο Αθήναιον, Βασ. Όλγας 35, Θεσσαλονίκη (στάση ΟΑΣΘ Φάληρο, σταθμός μετρό Ευκλείδης)
Ημέρα προβολής: Τετάρτη 26/3/2025, 9.15 μμ
