Πήγαμε χθες βράδυ στη Μαύρη Ταράτσα του 360ο Taratsa film festival και σχολιάζουμε ταινίες, κλίμα, ατμόσφαιρα…
Για τη πρώτη μέρα του φεστιβάλ επιλέξαμε να σκαρφαλώσουμε στη ταράτσα του ΕΒΕΘ (Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης) και να παρακολουθήσουμε ταινίες μικρού μήκους από νέους δημιουργούς (μιας και τις ταινίες που έπαιζαν στις υπόλοιπες ταράτσες τις είχαμε ήδη δει).
Μέχρι να φτάσω στο νεοκλασικό με το περίεργο όνομα επί της Τσιμισκή δεν είχα ιδέα τι σήμαιναν τα μυστηριώδη αυτά αρχικά. Δυστυχώς το ασανσέρ ήταν χαλασμένο, οπότε μετά πόνων, βασάνων και γκρίνιας ανεβήκαμε στη ταράτσα του κτιρίου. Ανάμεσα σε δυο ψηλότερες πολυκατοικίες, σε ένα λευκό πανί προβλήθηκαν 13 ταινίες μικρού μήκους από το διαγωνιστικό του φεστιβάλ.
Οι υπεύθυνοι μοίραζαν τασάκια στους καπνιστές, ο κόσμος αρκετός, όλοι σχεδόν νέοι και πανευτυχείς. Πόσες ευκαιρίες έχουμε να παρακολουθήσουμε σινεμά δωρεάν σε ταράτσες; Τα καρεκλάκια δεν φτάνανε και καταλήφτηκαν από τους γηραιότερους σινεφίλ, ενώ εμείς οι νέοι –νέες επιλέξαμε να καθίσουμε κατάχαμα στις πλάκες της ταράτσας. Τα φώτα έσβησαν. Οι κόκα-κόλες, οι μπύρες και τα πατατάκια από το περίπτερο ανοίχτηκαν. Νιώθοντας το καυτό πλακάκι και μυρίζοντας τη μασχάλη του μπροστινού(που προφανώς είχε ξεχάσει να βάλει αποσμητικό), η προβολή ξεκίνησε…
Το πρόγραμμα μπορούμε να πούμε πως ήταν πλούσιο (ίσως παραπάνω από όσο χρειαζόταν μιας και κράτησε περίπου 3 ώρες!!!) ενώ οι περισσότερες δουλειές στο διαγωνιστικό είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η θεματολογία ακόρεστη, και χωρίς περιορισμούς, είχε λίγο απ’όλα. Ξεκινήσαμε με weird γαλλικό sci-fi, και παρακολουθήσαμε μέχρι και βρετανικό θρίλερ (από αυτά του νέου ρεύματος του βρετανικού σινεμά). Φυσικά δεν έλειπαν και τα συνηθισμένα μικρού μήκους ταινιάκια, χωρίς υπόθεση(ή έστω με χιλιοειπωμένη κουραστική υποτυπώδη υπόθεση) που δεν μας δείχνουν τίποτα ουσιώδες παρά μόνον εξαίρετη φωτογραφία και κινηματογράφηση, μουσικές, στροβιλιζόμενες φιγούρες και τοπία.
Μπορούμε να πούμε πως από τη συγκεκριμένη βραδιά ξεχωρίσαμε τα εξής:
The Dive (Delphine Le Courtois): για την ευαίσθητη ματιά της, σε ένα μικρό ταξίδι ενηλικίωσης που γίνεται κατά τη διάρκεια μιας βουτιάς σε μια πισίνα και το γλυκό λυρισμό του.
Mienin(David Cordero): για την ενδιαφέρουσα αφηγηματική τεχνική, το φοβερό στυλιζάρισμα και φυσικά την κεντρική ιδέα για ένα κόσμο που τελειώνει. Θυμίζει μεγάλους σκηνοθέτες και σίγουρα θα τον ξαναδούμε σε μεγάλου μήκους.
La Mirada Perdida (Damian Dionisio): από το Rio de Janeiro, ένα φιλμ με αρχή μέση και τέλος, πολύ προχωρημένη ιδέα, ενδιαφέρουσα υπόθεση και ευαίσθητο θέμα. Θα μπορούσε να είναι μια σκηνή από μια μεγάλου μήκους ταινία παρότι ήταν μια μικρή ιστορία από μόνη της , με ιστορικό υπόβαθρο.
Μαμά Βασίλισσα (Artemis Anastasiadou) : το weird greek cinema είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό και με δουλειές από νέα παιδία. Με έντονο στυλιζάρισμα και ενέργεια, μας έκανε τελικά να χαμογελάσουμε με την τρυφερότητα του.
Volti (Antonio De Palo): Η ιστορία ενός παλιάτσου, ή τριών γενιών από παλιάτσους με εξαιρετική επιλογή καστ και μουσική, εκφραστική αποτύπωση της κίνησης και των συναισθημάτων στο φιλμ και μια εντυπωσιακή αισθαντικότητα των συναισθημάτων. Μας κράτησε στο κόσμο του για 30 ολόκληρα λεπτά.
Η δουλειά της κριτικής επιτροπής, αν κρίνουμε από το επίπεδο της χτεσινής βραδιάς, θα είναι σίγουρα δύσκολη, μιας και τους περιμένουν περίπου 30 μικρού μήκους φιλμάκια ακόμα τα οποία θα προβληθούν στις 21 και 22 Αυγούστου. Η απονομή των βραβείων θα γίνει στις 24/8 στη Μαύρη Ταράτσα και θα συνοδευτεί με μια συναυλία της Mila και live performance με τη Δροσιά Τριαντάκη – Die-Wolke.
ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ, ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ ΠΑΜΕ ΣΕ ΑΛΛΗ ΤΑΡΑΤΣΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ
Φωτογραφικό υλικό
