Η One from the Heart παρουσιάζει τη νέα ταινία του Άντονι Τσεν (Anthony Chen), «Ο πάγος που καίει» (Ran Dong – The Breaking Ice – Un Hiver à Yanji).
Η κινέζικη παραγωγή έκανε πρεμιέρα στο επίσημο πρόγραμμα Ένα Κάποιο Βλέμμα (Un Certain Regard) στο Φεστιβάλ Καννών και στη συνέχεια προβλήθηκε στα Φεστιβάλ Τορόντο, Μελβούρνης, Στοκχόλμης, Ζυρίχης, Βαρσοβίας, Γάνδης, Ρίο ντε Τζανέιρο, ενώ ήταν η επίσημη ταινία λήξης του Φεστιβάλ Q Cinema στις Φιλιππίνες (ταινία έναρξης ήταν η ταινία Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου).
Στην Ελλάδα η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσία του σκηνοθέτη. Η ταινία είναι η Επίσημη Πρόταση της Σιγκαπούρης (χώρα καταγωγής του σκηνοθέτη) για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας και τέλος Ιανουαρίου βγήκε στις αίθουσες στις ΗΠΑ, αφού έχει ήδη κυκλοφορήσει με επιτυχία στη Γαλλία.
Μετά την ταινία Η Εποχή της Βροχής (Wet Season), ο πολυπράγμων και βραβευμένος με Χρυσή Κάμερα (δια χειρός Ανιές Βαρντά για το ντεμπούτο του Ilo Ilo) Άντονι Τσεν επέστρεψε το 2023 με δύο ταινίες (Drift, The Breaking Ice) πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Η ταινία Ο Πάγος που Καίει γυρίστηκε μέσα στον παγωμένο χειμώνα στα σύνορα της Κίνας με τη Βόρεια Κορέα, και είναι ανάμεσα στις ταινίες που ξεχώρισαν από το Φεστιβάλ Καννών σύμφωνα με το Hollywood Reporter και το Indiewire.
Γυρισμένη στην πόλη Γιαντζί, μια μεθοριακή πόλη στη Βόρεια Κίνα, η ταινία ακολουθεί την τυχαία, αλλά καθοριστική, συνάντηση τριών νέων που βρίσκονται στην αρχή της ενήλικης ζωής τους, κατά τη διάρκεια λίγων ημερών μέσα στο χιονισμένο τοπίο όπου κάτω από τις καθαρές παγωμένες επιφάνειες σιγοκαίει το πάθος για τη ζωή, τον έρωτα και την επικοινωνία. Το σε διαρκή μεταμόρφωση στοιχείο του νερού, άλλοτε ρευστό άλλοτε στερεό και κάποτε …αερικό μετατρέπεται σε μια ιδανική μεταφορά για τη μεταβλητότητα και τις δυνατότητες της ίδιας της ζωής. Ο Άντονι Τσεν σε ένα φόρο τιμής στη γαλλική νουβέλ βαγκ, από τον Τριφό ως τον Γκοντάρ, δημιουργεί ένα αλησμόνητο ερωτικό τρίγωνο, ιδανικό οδηγό σε έναν ύμνο στη νεότητα και τους ανοιχτούς δρόμους της ζωής κόντρα σε κάθε εμπόδιο και αντιξοότητα.
Η πρωταγωνίστρια Ζου Ντονγιού (Zhou Dongyu), υποψήφια στα φετινά Ασιατικά Όσκαρ Asian Film Awards θεωρείται ήδη μία από τις πιο σπουδαίες ηθοποιούς της γενιάς της, ανακάλυψη του Ζαν Γιμού και πρωταγωνίστρια στην επόμενη ταινία του. Με τον Άντονι Τσεν γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας όταν συνεργάστηκαν στην ταινία μικρού μήκους The Break Away, μέρος μιας ανθολογίας ταινιών μικρού μήκους από καταξιωμένους σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο (Τζαφάρ Παναχί, Λόρα Πόιτρας, Απιτσατπόνγκ Βιρασεθακούλ, Ντέιβιντ Λόουερι, ανάμεσα σε άλλους) με τίτλο The Year of the Everlasting Storm, παραγωγής της Neon.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
Όλη η διαδικασία της δημιουργίας αυτής της ταινίας ήταν γύρω από την αποδοχή της αλλαγής, γύρω από το σπάσιμο της συνήθειας ακόμα και στις διαδικασίες παραγωγής και γυρίσματος. Ήταν ταυτόχρονα εξουθενωτική και συναρπαστική. Πολλά από τα στοιχεία της ταινίας τα εμπνεύστηκα από τα πράγματα που παρατηρούσα κατά τη διάρκεια της αναζήτησης των τοποθεσιών για τα γυρίσματα στην πόλη Γιαντζί και στις γύρω περιοχές. Ακόμα και ο μύθος της αρκούδας στην ταινία προέκυψε από την έρευνα μου στο βουνό Τσανγκμπάι. Μου προξένησε έκπληξη πόσες ιδέες προέκυπταν σε αυτό το ξένο μέρος και έβρισκαν το δρόμο τους στο σενάριο. Υπάρχει μια μαγική ατμόσφαιρα στην πόλη Γιαντζί και ήθελα να την αποτυπώσω.
Έμοιαζε με μια περιπέτεια, μια περιπέτεια με μεγάλο ρίσκο. Ήθελα να κάνω μια ταινία για την σημερινή γενιά νέων ανθρώπων στην Κίνα και την πνευματική ελευθερία που όλοι αναζητούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η προσέγγιση που ακολούθησα για την πραγματοποίηση αυτής της ταινίας ήταν τόσο απελευθερωτική όσο τα θέματα που εξερευνούσα.
Ξεκινήσαμε με μεγάλο αυθορμητισμό. Δεν είχαμε το τελικό σενάριο όταν αποφάσισα να κάνω πραγματικότητα αυτό το σχέδιο. Ειρωνικά ίσως, αυτή η ελευθερία προέκυψε και από μια λίστα αναγκαίων περιορισμών και μια επιλογή να βγω από τη ζώνη ασφαλείας μου. Οδήγησα τον εαυτό μου να κάνει μια ταινία σε ένα μέρος που δεν γνώριζα, σε ένα κλίμα που δεν έχω ξαναδουλέψει και σε ένα χρονικό διάστημα γυρισμάτων που αποφασίστηκε πριν ξεκαθαρίσει η δομή της ιστορίας που θα αφηγούμασταν.
Είναι όλο και πιο προφανές ότι οτιδήποτε κι αν κάνω, πάντα θα υπάρχουν κάποια κοινά θέματα που αναδεικνύονται σε κάθε ταινία μου. Όλες οι ταινίες μου ασχολούνται με ανθρώπους που δεν είναι στο προσκήνιο ή είναι από άλλο τόπο, καθώς και με τους δεσμούς που δημιουργούνται ανάμεσα σε ξένους. Στην ταινία μου Ilo Ilo, μιλούσα για τη σχέση της γυναίκας από τις Φιλιππίνες με το δεκάχρονο παιδί που φροντίζει. Στην ταινία Η Εποχή της Βροχής ήταν στο επίκεντρο η σχέση μιας καθηγήτριας κινέζικης γλώσσας από τη Μαλαισία με τον δεκαεξάχρονο μαθητή της στη Σιγκαπούρη. Στην ταινία Drift, υπάρχει η σχέση μιας γυναίκας πρόσφυγα από την Αφρική και μιας αμερικανίδας ξεναγού. Νιώθω άνετα με αυτή την ταυτότητα του ξένου, του αουτσάιντερ. Με έχει απελευθερώσει από πολλά βάρη. Θα βρω ποίηση και ομορφιά σε πράγματα που οι ντόπιοι μπορεί να θεωρούν βαρετά ή συνηθισμένα.
