Νύχτες πρεμιέρας 2014, τα συν [+] και τα πλην [-] του κινηματογραφικού φεστιβάλ της Αθήνας.

    Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε πως το φεστιβάλ είχε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, αν και εστίαζε ιδιαίτερα στα αφιερώματα και δεν μας προσέφερε τόσες επιλογές σε νέες ταινίες όσες θα θέλαμε. Πάραυτα, δεν μπορούμε να μην ευχαριστήσουμε τους διοργανωτές για την απόλυτη cult προβολή του Polyester του Τζον Γούοτερς με τις αυθεντικές καρτούλες odorama, που είχε μια χροιά «για να θυμούνται οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουνε οι νέοι». Ένα δεύτερο fail της διοργάνωσης ήταν η επιλογή των ταινιών που κάνουν πρεμιέρες ή ανήκουν στο πανόραμα.

Δυστυχώς πολλές από αυτές παίζονται στο σινεμά λίγες μέρες μετά τη προβολή τους στο φεστιβάλ ή βρίσκονται ήδη στο internet, και κάπως έτσι ο όρος Νύχτες Πρεμιέρας χάνει το νόημα τις πρεμιέρας. Τέλος πολλές προβολές είχαν καθυστερήσεις , θέματα με τους υπότιτλους , διαλείμματα ή ακυρώνονται τελευταία στιγμή, δυσχεραίνοντας το έργο και διαλύοντας το πρόγραμμα του φεστιβαλιζόμενου κοινού, που είτε χάνει μετρό είτε αργεί στις επόμενες προβολές του είτε απλά μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που έβγαλε εισιτήριο για να δει μια ταινία που δεν προβλήθηκε ποτέ (ή προβλήθηκε στο τέλος του Φεστιβάλ). Δυνατά και συμπαθητικά τα πάρτι και τα επιμέρους event και εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, για τα οποία μάλιστα το φιλοθεάμων κοινό προμηθευόταν προσκλήσεις με δωρεάν ποτό ή μπύρα, μετά τις προβολές. Να μια καλή ιδέα και για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Τέλος δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε και το γλυκό 10.000 k.mπου είναι ότι πιο σύγχρονα ρομαντικό και ειλικρινές έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Οι σχέσεις σήμερα είναι σχεδόν όλες μέσω skype και ο Κάρλος Μάρκετ Μαρσετ κατάφερε να πιάσει την ουσία τους  Αυτά όσο αναφορά το διαγωνιστικό, πάμε τώρα και στο κυρίως πρόγραμμα.

Με διαφορά η καλύτερη ταινία που είδαμε σε όλο το φεστιβάλ μπορούμε να πούμε πως ήταν το Kreuzweg/Οι σταθμοί του σταυρού που έκανε πρεμιέρα με την παρουσία του περίεργου και μυστηριώδη σκηνοθέτη. Με έξοχα αποστασιοποιημένα μονοπλάνα και για υπόθεση τη μαρτυρία ενός 14χρόνου φανατισμένου θρησκευτικά κοριτσιού, η ταινία αυτή είναι ενοχλητική όσο χρειάζεται για να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο μας και να μας κάνει να σκεφτούμε λίγο παραπέρα. Πολυαγαπημένο, feel-good και γεμάτο όμορφες μουσικές μιούζικαλ το God help thegirl, που είδαμε πριν πάμε στις νύχτες πρεμιέρας μας έκανε να χαμογελάσουμε και μας παρέσυρε στις indie σκηνές της Γλασκώβης. Τελευταία ταινία που ξεχωρίσαμε από τις πρεμιέρες ήταν το Whiplash, γεμάτο τζαζ ήχους και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, μας τράβηξε από τα μαλλιά μέσα στη σχέση μουσικού και καθηγητή, σε ένα μέρος όπου με σκληρή δουλεία τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Σε πρεμιέρα είδαμε επίσης το Starred up/ Γροθιές στους τοίχους, Palo Alto, Gemma Bovary, Welcome to NewYork και άλλα πολλά που ήδη κυκλοφορούν στους κινηματογράφους πριν το φεστιβάλ προλάβει να ρίξει την αυλαία του.