7 ΑΣΙΑΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ, ΣΟΚΑΡΑΝ, ΕΞΟΡΓΙΣΑΝ ΚΑΙ ΑΗΔΙΑΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΦΙΛΟΥΣ.
Και όταν λέω συγκλόνισαν, εννοώ με την κακή έννοια, όχι που επηρέασαν ή εντυπωσίασαν, αλλά που σόκαραν, εξόργισαν και ενίοτε αηδίασαν κυρίως το δυτικό κοινό. Αναμενόμενα, σχεδόν όλες προέρχονται από την Ιαπωνία, η οποία υπήρξε από παλιά, ανοιχτή σε θεάματα που δεν άντεχε να παρακολουθεί ο υπόλοιπος κόσμος. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι στον “βρώμικο” ασιατικό κινηματογράφο.
Onibaba(1964) του Κανέτο Σίντο, από την Ιαπωνία
Η βία και οι σεξουαλικές σκηνές που περιείχε ήταν ανήκουστες για την εποχή, με τον σκηνοθέτη να αναγκάζεται να συστήσει την δική του εταιρεία παραγωγής για να την κυκλοφορήσει. Η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε αρχικά στο Ηνωμένο Βασίλειο αν και αργότερα κυκλοφόρησε λογοκριμένη. Παρ’όλα αυτά έγινε εμπορική επιτυχία και είναι από τις γνωστότερες παραγωγές του δημιουργικότατου Σίντο.
.
Emperor Tomato Ketchup(1970) του Σούτζι Τεραγιάμα, από την Ιαπωνία
Οι Stereolab δανείστηκαν το όνομα του δίσκου τους από το φιλμ του προαναφερθέντα σκηνοθέτη, θεατρικού συγγραφέα και ποιητή, ο οποίος θεωρείται ο κύριος εκπρόσωπος του αβάν γκαρντ στην Ιαπωνία, με έργα που ήταν πάντοτε προκλητικά και ενάντια σε κάθε ταμπού. Η ταινία περιέχει γυμνό και ερωτικές σκηνές με παιδιά καθώς και ενήλικες που εξευτελίζονται από παιδιά που έχουν πάρει στα χέρια τους την εξουσία. Το φιλμ απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες, με το τελευταίο περιστατικό να συμβαίνει το 2004, στο Όστιν του Τέξας, όπου ακυρώθηκε μια προβολή του, κατά την οποία θα ακουγόταν και το ομώνυμο μουσικό άλμπουμ.
.
Η αυτοκρατορία των αισθήσεων (1976) του Ναγκίσα Οσίμα, από την Ιαπωνία
Ο πιο γνωστός τίτλος της λίστας, με πολλούς να διαφωνούν ακόμα και σήμερα για το αν πρόκειται για υψηλής αισθητικής έργο ή απλώς για ένα πορνογράφημα. Μπορεί η τελική σκηνή του ευνουχισμού, η οποία βασίζεται σε αληθινό γεγονός που συνέβη το 1936, να είναι ψεύτικη, είναι όμως και η μόνη, μιας και ο σκηνοθέτης επέλεξε να βάλει τους ηθοποιούς του, Έικο Ματσούντα και Τατσούγια Φούτζι, να συνουσιάζονται πραγματικά, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Η επιλογή του αυτή τον οδήγησε στο να απομακρύνει λαθραία το φιλμ από την Ιαπωνία και να το μεταφέρει στην Γαλλία, όπου το βάφτισε γαλλοιαπωνική παραγωγή, για να μπορέσει να το ολοκληρώσει. Κατά τη διάρκεια της κυκλοφορίας του στους κινηματογράφους είτε απαγορεύτηκε είτε υπέστη εκτεταμένη λογοκρισία σε χώρες όπως οι Η.Π.Α., ο Καναδάς, η Γερμανία και η Ιαπωνία ενώ χρειάστηκε να φτάσουμε στην δεκαετία του ΄90 για να προβληθεί ολόκληρο το φιλμ. Στην Ιρλανδία είναι ακόμα και σήμερα απαγορευμένο.
.
Guinea Pig: Flower of Flesh and Blood (1986) του Τζιούνκο Οκαμότο, από την Ιαπωνία
Πρόκειται για το δεύτερο μέρος μιας σειράς εφτά ταινιών σπλάτερ, που έγιναν περιβόητα παγκοσμίως για τρεις λόγους:
1. Μετά την κυκλοφορία των δύο πρώτων (το προαναφερθέν είναι το δεύτερο), ο παραγωγός της ταινίας, Σατόρου Όγκα, χρειάστηκε να πείσει τις αρχές πως κανένας από τους ηθοποιούς δεν υπέστη πραγματικές σωματικές βλάβες και πως κανένας δεν δολοφονήθηκε στην πραγματικότητα. Ναι, οι σκηνές ήταν τόσο ρεαλιστικές.
2. Κατά την έρευνα στο σπίτι του κατά συρροήν δολοφόνου, Τσουτόμου Μιγιαζάκι βρέθηκε (ανάμεσα σε πολλές άλλες) και η συγκεκριμένη βιντεοκασέτα, αν και αργότερα αποκαλύφθηκε πως επρόκειτο για το έκτο μέρος της σειράς. Επίσης ευρέως διαδεδομένη, αν και εξίσου λανθασμένη, ήταν η φήμη πως ο δολοφόνος είχε αναπαραστήσει στην πραγματικότητα μία από τις δολοφονίες που απεικονίζονταν στην ταινία.
3. Σε ένα περιστατικό που αγγίζει τα όρια του αστικού μύθου, ο Τσάρλι Σιν, μετά την παρακολούθηση της ταινίας σε ένα πάρτι, την παρέδωσε στο FBI, πιστεύοντας ότι πρόκειται για snuff, ένας ορισμός που αποδίδεται σε φιλμ, όπου οι ηθοποιοί βασανίζονται και δολοφονούνται στην πραγματικότητα.
Η ταινία απαγορεύτηκε στην Ιαπωνία, κυρίως λόγου του δεύτερου αιτίου και δεν μπορούσε να την βρει κανείς μέχρι την επανακυκλοφορία της συλλογής σε dvd, από μία γερμανική εταιρεία το 2002 ενώ μία πλήρης έκδοση κυκλοφόρησε το 2005 στις Η.Π.Α.
.
Το Νησί (2000) του Κιμ Κι Ντουκ, από την Κορέα
Η αλήθεια είναι πως τα Pieta και Moebius είναι πιο αποτρόπαια στο σύνολό τους, η συγκεκριμένη όμως διαθέτει, κατά πάσα πιθανότητα, τις δύο πιο δύσκολες στην παρακολούθηση σκηνές της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη. Αναφέρομαι στις δύο απόπειρες αυτοκτονίες με αγκίστρια που λαμβάνουν χώρα, οι οποίες πραγματικά σόκαραν κοινό και κριτικούς. Χαρακτηριστικό είναι πως κατά την προβολή της στο φεστιβάλ Sundance, στις Η.Π.Α., ένα μεγάλο μέρους του κοινού αποχώρησε ενώ στην Βενετία αναφέρθηκαν περιστατικά με θεατές να λιποθυμούν. Και για κερασάκι στην τούρτα περιλαμβάνονται σκηνές με βία κατά ζώων, για τις οποίες ο σκηνοθέτης υποστήριξε πως ήταν αληθινές. Το γεγονός αυτό ήταν και η αιτία που η ταινία καθυστέρησε αρκετά να προβληθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο
.
Ichi the killer (2001) του Τακάσι Μίικε, από την Ιαπωνία
Η αλήθεια είναι ότι, όσο αναφορά τον συγκεκριμένο και τον προηγούμενο δημιουργό, θα μπορούσα να αναφέρω παραπάνω από μία ταινίες τους, μιας και ένα μεγάλο κομμάτι της φιλμογραφίας τους θα χωρούσε άνετα στο αφιέρωμα. Για να μην ξεφύγω όμως από χώρο θα εστιάσω σε έναν τίτλο από τον καθένα.
Το συγκεκριμένο φιλμ, που περιστρέφεται γύρω από έναν ψυχωτικό, εξαιρετικά βίαιο δολοφόνο και έναν σαδιστή μαφιόζο, είναι τόσο γεμάτο από σκηνές βασανιστηρίων και βίαιων φόνων, που οι διανομείς της αναγκαστικά αποφάσισαν πως έπρεπε να εκμεταλλευτούν το γεγονός για να την προωθήσουν: Κατά την διάρκεια της προβολής του φιλμ σε φεστιβάλ στο Τορόντο και στην Στοκχόλμη, μοιράστηκαν στους θεατές σακούλες σε περίπτωση που ήθελαν να ξεράσουν. Τουλάχιστον ένας την χρησιμοποίησε και ένας λιποθύμησε.
Η γραφική απεικόνιση της βίας σόκαρε τις επιτροπές ελέγχου, με τις Η.Π.Α και την Γερμανία να κυκλοφορούν εκτεταμένα λογοκριμένες εκδόσεις ενώ άλλες χώρες την απαγόρευσαν εντελώς. Η Νορβηγία, ακόμα και σήμερα, απαγορεύει την προβολή, διανομή και κατοχή της ταινίας.
.
Grotesque (2009) του Κότζι Σιραΐσι, από την Ιαπωνία
Η ταινία, που στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς της περιγράφει τους βασανισμούς ενός ζευγαριού από έναν παρανοϊκό, απαγορεύτηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τους υπευθύνους να υποστηρίζουν πως κύριος σκοπός της ταινίας είναι η απόλαυση των σαδιστικών βασανιστηρίων (συμπεριλαμβανομένου και ερωτικού σαδισμού) και πως δεν προσφέρει έστω ένα μίνιμουμ σεναρίου ή ανάπτυξης χαρακτήρων, σε αντίθεση με άλλα φιλμ του είδους, όπως το Hostel και το Saw. Λίγο αργότερα το Amazon απέσυρε το dvd από την σελίδα του. Ο σκηνοθέτης από την άλλη δήλωσε κολακευμένος από τις αντιδράσεις , μιας και σκοπός του ήταν να αναστατώσει τους αυτοαποκαλούμενους ηθικολόγους.
Προφανώς, οι ταινίες που περιέγραψα απευθύνονται σε πολύ ιδιαίτερο κοινό και σε καμία περίπτωση δεν ανήκουν στην κατηγορία “προτεινόμενες”.
Παρακολουθείστε τες αν θέλετε, με δική σας ευθύνη.
Φωτογραφικό υλικό