Όμηροι χλιαρών καταστάσεων, τραυματισμοί στα ρινγκ της οικογένειας και η αυτοκαταστροφή ως δρόμος μονής κατεύθυνσης. Αν δεν το ‘χετε κάνει, διαβάστε τον πρόλογο-επεξήγηση, αυτό.
Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα
Το Παιχνίδι του Χρήματος (Money Monster), 2016, 95 λεπτά, θρίλερ – εγκλήματος
-Διαθέσιμο ως: Τετάρτη, 19 Νοεμβρίου, 23:59
Νεαρός τυπάς που ‘χασε όλες του τις οικονομίες εξαιτίας τυφλής ακολούθησης γελοίων συμβουλών μεσήλικα Αμερικαραγκιόζη (Αμερικανού+καραγκιόζη=Αμερικαραγκιόζη) παρουσιαστή infotainment, μπουκάρει α λα καουμπόης σε σαλούν στο στούντιο σε ζωντανή σύνδεση, πιάνει όμηρο τον προαναφερθέντα κοπρίτη και… διεκδικεί το δίκιο του; Τη λύτρωση μέσω της παραδοχής ότι το σύστημα είναι στημένο; Τα βάζει με το επικοινωνιακό λόμπι που προωθεί τα μεγάλα συμφέροντα; Κάτι θέλει το παλικάρι, τέλος πάντων, μην το ψάχνετε (ή ψάξτε το- εμένα ας μου επιτρέψετε να μη σας συνοδεύσω).
Όχι δεν είναι παρωδία, σοβαρή ταινία είναι. Με σκηνοθέτιδα την Τζόντη τη Φόστερ. Που να σε’ τρωγε, ο Αντώνης ο Χόπκης, ρε Τζόντη, άμα είναι να γυρνάς τέτοιες ταινίες…
Δεν πρόκειται για κακή ταινία και δε μετανιώνω που την είδα. Αλλά πρόκειται για εμπειρία που προσωποποιεί την παντελή, για τα δικά μου γούστα, έλλειψη γωνιών. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη, απλώς υπάρχει εκεί έξω. Την προτείνω όμως ανεπιφύλακτα και ειλικρινά, μιας και πιστεύω ότι υπάρχει κοινό (στην ηλικία των τρισάγιων) που θα εκστασιαστεί με αυτό που εγώ αναγνωρίζω ως ανόθευτη χλιαρότητα. Και στην τελική, θα ‘μαι χαρούμενος, αν κάποιος αντλήσει κάτι που δεν κατάφερα να κάνω εγώ.
.png)
Πρόκληση Προσωπικά, να καταλάβω πώς γίνεται να έχει παίξεις σε μια Σιωπή των Αμνών και μετά να σκηνοθετείς τέτοια ταινία.
Ατάκα Δε μου έμεινε καμία. Ξανάβαλα την ταινία, έριξα βελάκια στους διαλόγους, κράτησα το παρακάτω χωρίο: “Πιστεύεις στο χρήμα. Δεν πιστεύεις στους ανθρώπους”. Υπό άλλες συνθήκες, ατάκα με ζουμάκι. Υπό τις μεσοβέζικες, μπερδεμένες συνθήκες τις ταινίες, απλά γεμίζει χρόνο.
Πορνογραφικότητα Μνημειωδώς ενδιαφέρον θέμα, που μπορεί να μη μ’ άφησε παγερά αδιάφορο, αλλά δε με ‘κανε να ενδιαφερθώ μήπως και συμπάσχω με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ χαρακτήρα.
Αδεσποτοσύνη Του αρνητικού είδους. Δηλαδή, συγκεχυμένη υφολογία και μπερδεμένα νοήματα. Ή παραείμαι στόκος, αγνοώντας τις λεπτότητες πίσω απ’ την τεταμένη κατάσταση, δεν αποκλείω τίποτα.
Ρέμβη Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως: τρομερά ενδιαφέρουσα θεματική. Αναπόφευκτος ο αναστοχασμός, που οφείλεται όμως σε όχι-πολύ-μεγάλο ποσοστό στην ταινία.
Ηθοποιία Καθόλου κακή αλλά και τίποτα το αξιόλογο. Εκτός απ’ τον νεαρό πιστολέρο, που μου φάνηκε να υστερεί σε σχέση με το πρωταγωνιστικό ντουέτο βετεράνων-κραχτών. Αν δεν ήταν ο Ντάνι και η Τες, δεν ξέρω αν εξ αρχής θα παρακολουθούσα.
Ατμόσφαιρα Νομίζω η βέλτιστη θέαση της ταινίας γίνεται κάποια κουρασμένη βραδιά καθημερινής, όταν δε θέλετε και πολλά-πολλά πριν τα νάνι.
Σιδερένια Γροθιά (The Iron Claw), 2023, 126 λεπτά, βιογραφία, δράμα
Διαθέσιμο ως: Τετάρτη, 26 Νοεμβρίου, 23:59
Ξέρετε το “κατς”; Τη μούφα πάλη, ντε! Είναι κάτι σαν ριάλιτυ προορισμένο για τον ανδρικό πληθυσμό. Ε, λοιπόν μια ιστορίας μιας ένδοξης, “καταραμένης” οικογένειας του χώρου εξιστορείται με πρωταγωνιστή τον Troy Bolton (γνωστό και ως Zac Efron), με μεγάλη, κατά τη γνώμη μου, επιτυχία.
Γιατί το αίμα και οι τραυματισμοί και οι φιλοδοξίες μέσα στο ρινγκ απεικονίζονται με ευκολία και μέσα σε μέτρο. Το θέμα είναι οι αόρατες πληγές έξω απ’ την παλαίστρα, εκεί που η ζωή σου δίνει τα σχολιανά σου χαρίζοντας σου άγρια θηρία για γονείς, απ’ τα πιο επικίνδυνα. Αυτά που δε βρυχώνται, αλλά σ’ αφήνουν να τουρτουρίζεις μες την παγωνιά ενός αδιάφορου σύμπαντος.
Με νοηματικό κέντρο, στα μάτια μου, περισσότερο την έννοια της οικογένειας και λιγότερο το αθλητικό δρώμενο, δυνατή μαστοριά γύρω απ’ την αδελφικότητα, τη διαπαιδαγώγηση των τέκνων απ’ τους γονείς, την αναζήτηση λίγης επιβεβαίωσης σ’ έναν κόσμο που πρέπει να είσαι ο καλύτερος, ο σκληρότερος, ο γρηγορότερος για να επιβιώσεις.
Ταινία που ήθελα να δω, όταν πρωτοβγήκε, αλλά στο χωριό που μένω και μου αξίζει, δεν έχει κινηματογράφο και βαρέθηκα να πάω στην πρωτεύουσα του κεφαλοχωριού.
.png)
Πρόκληση Δεν παρουσιάζει τρομερή και δε χρειάζεται. Γιατί αυτό δε σημαίνει ότι τα θέματά της δεν κουβαλάνε από πίσω τόνους νοημάτων και ερμηνειών. Μ’ αυτά, τα γνωστά που καταπιάνεται, το κάνει θαυμάσια.
Ατάκα “Μπορώ να σου μιλήσω για κάτι;” (γιος στη “μητέρα”). “Γι’ αυτό έχεις τ’ αδέρφια σου” (“μητέρα” στον γιο).
Πορνογραφικότητα Πολλοί χαρακτήρες, κι όμως η ροπή στη δημιουργία καρικατούρων αποφεύγεται. Ακόμη και οι γλοιώδεις, οι πραγματικά υπογείως και υπεργείως εμετικοί γονείς, προσεγγίζονται με καλλιτεχνική εντιμότητα, προσφέροντας στον θεατή την ευκαιρία όντως να γνωρίσει προϊόντα (και γρανάζια) μιας καταστροφικής κοσμοαντίληψης.
Αδεσποτοσύνη Το μέγα μέτρο της κατηγορίας αυτής έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με το τέλος. Και χωρίς να θέλω το χαλάσω, προς το τέλος έχουμε μια αλλαγή στο μοτίβο. Αλλά τίποτα δε φαίνεται αδικαιολόγητο ή τρομερά δουλοπρεπές σε συμβάσεις ειδών που παραμορφώνουν το αφήγημα.
Ρέμβη Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα…
Ηθοποιία Να με σχωράτε, αλλά εγώ βλέπω τον Troy Bolton με στεροειδή και six-pack. Δε διακρίνω κάποια υπέροχα απεικονιζόμενη συναισθηματική δυσκοιλιότητα στο πρόσωπο του Zac του Efron, αλλά σκέτο δυσκοιλιότητα. Κατά τ’ άλλα, όλοι ένας κι ένας: κι ο αρκουδιάρης, ο Jeremy o Allen o Άσπρος κουβαλάει το φορτίο του χαρακτήρα επιτυχώς, κι ο Χάρης ο Dickinson ως πιο τσαούσος, τα λέει έξω απ’ τα δόντια. Και οι γονείς, χαμερπείς, άρα υπέροχοι.
Ατμόσφαιρα Μπορούσε να προσγειώσει και βαρύτερα χτυπήματα, να γίνει πιο πνιγηρή, να γίνει ίσως κι απ’ τις ταινίες που εκτιμάς αλλά δεν αντέχεις να ξαναδείς. Ηλεκτρική, παρόλα αυτά, με απίστευτα όμορφη φωτογραφία, καμιά σχέση με φθηνές παραγωγές που διαφημίζουν τη μουντάδα κι αδιάφορη εικόνα τους σαν στιλιστική κόνξα.
Θλιμμένη Τζάσμιν (Blue Jasmine), 2013, 94 λεπτά, ρομαντική, δραματική
Διαθέσιμο ως: Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου, 23:59
Ό,τι έπιανε ο Μίδας, γινόταν χρυσός. Ό,τι ακουμπά η πρωταγωνίστρια της ταινίας μας, Τζάσμιν, πάει με μια αξιοθαύμαστη φυσικότητα, κατά διαόλου! Γιατί ο πάμπλουτος αγαπητικός της αποδείχτηκε λέρα και διπρόσωπος και αντιπρόσωπος και οι κομπίνες του τον οδήγησαν στης φυλακή τα σίδερα (πρώτα) και στης κόλασης τα σίδερα (μετά). Τώρα χήρα κι απένταρη πρέπει να βρει τη θέση της στον κόσμο σαν κάτι άλλο από trophy wife, μη έχοντας καν πτυχίο πανεπιστημίου. Κι όσο κοστίζει η υλική πενία, άλλο τόσο βαραίνει η ψυχολογική. Που για να είμαι ειλικρινής δε διέκρινα να ενδιαφέρει τόσο την πρωταγωνίστρια. Κι όσοι δε μένουν στην πρώτη ανάγνωση των συμφραζομένων ίσως να συμφωνήσουν.
Ενδιαφέρουσα μελέτη χαρακτήρα, αυθεντικά κι αβίαστα αντιπαθούς που σε κάθε παράδρομο της ζωής φροντίζει να παίρνει τον αδιέξοδο. Ένας χαρακτήρας όχι τόσο πολύπλοκος όσο θα ‘θελε να φαίνεται, παρόλα αυτά στρογγυλεμένος κι ενδιαφέρον.
Και στην τελική: Γούντι Άλεν. Δηλαδή τι παραπάνω θέλετε;
.png)
Πρόκληση Να περάσουμε πέρα απ’ το στάδιο του “υποφέρειν” της πρωταγωνίστριας μέχρι το “συμπάσχειν”. Που ακριβώς επειδή μοιάζει ανθρώπινος δε μας το κάνει δύσκολο.
Ατάκα Αδικία ως κι αδύνατο να διαλέξει κανείς ατάκα από ταινία Γούντι Άλεν. “Ίσως να ωραιοποίησα κάποια γεγονότα, να παρέλειψα μερικές άσχημες λεπτομέρειες, αλλά κατά βάση, τα αισθήματά μου, οι ιδέες μου, το χιούμορ μου… Αυτή δεν είμαι; Χριστέ μου!”
Πορνογραφικότητα Παρακολουθούμε από κοντά τους στροβιλισμούς του ψυχισμού μιας ηρωίδας που απέχει έναν (ακόμα) νευρικό κλονισμό απ’ τη μόνιμη διαμονή σε ειδικό κατάστημα φροντίδας τέτοιων περιπτώσεων. Δεν απομακρυνόμαστε κι απ’ τα τεκταινόμενα της άδοξης ζωής του υποστηρικτικού καστ (της αδερφής) και συμβαδίζουμε στα κουλουάρ (σε διαφορετικά τερέν) των χαρακτήρων.
Αδεσποτοσύνη Ίσως αλλού να ‘θελε να το πάει ο ποιητής. Ίσως να φταίω εγώ που δεν ακολούθησα. Αλλά μου φαίνεται κάπως γραμμική εξέλιξη ενός διάφανα καημένου χαρακτήρα που δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή έξω απ’ τα φίλτρα των γυαλιών ηλίου που φροντίζει να φοράει μπρος την πολυχρωμία της ζωής.
Ρέμβη Μου θύμισε ελαφρώς η πρωταγωνίστρια, και κυρίως η τάση της να ραγίζει τόσο φυσικά κι αβίαστα ό,τι αγγίζει, μια πρωταγωνίστρια από άλλη ταινία που νομίζω προσπαθούσε να το παίξει φεμινιστικό πρότυπο (και βάσει κριτικών, τα κατάφερε ολότελα) αλλά κατέληξε για μένα μια δηλητηριώδης, γελοιότητα για σαπιοκέφαλα, ψυχολογικά-υστερημένα υποκείμενα (Κορσές, 2022, με τον αρσενικό Κόναν Ο’ Μπράιαν στον πρωταγωνιστικό ρόλο). Αλλά, ποιος ξέρει, μπορεί να τις ξαναδώ αμφότερες τις ταινίες με άλλα μάτια, και να γυρίσουν ανάποδα τα πράγματα. Και γιατί όχι.
Ηθοποιία Η Καίτη η Μπλάνσετ δε σάρωσε όποιο βραβείο υπήρχε και δεν υπήρχε τυχαία. Φουλ αβανταδόρικος ρόλος, που εκπληρώθηκε στον ύψιστο βαθμό από μια ηθοποιό που μάλλον το τιμάει το επάγγελμά. Καλά, για το υπόλοιπο, ετεροκλητότατο καστ, μόνο ενθουσιασμό έχω, οπότε όλη η ομάδα βρισκόταν σε ψηλές πτήσεις.
Ατμόσφαιρα Το συνηθισμένο, υπέροχο πάντρεμα δράματος με περιτύλιγμα κωμωδίας του Γούντι Άλεν. Ή το αντίστροφο. Δεν ξέρω και καλύτερα.
* Σημαντική διόρθωση για εκπομπή 1/11: Στο Aftersun δεν είναι Σκοτσέζος ο πατέρας- είναι Ιρλανδός. Την ειλικρινή μου απολογία στα δύο ένδοξα αυτά έθνη, που διαβάζουν απνευστί τις εκπομπές μου. Ελπίζω να μην προκάλεσα διπλωματικές εντάσεις με το αθώο λάθος μου.
