Από την Πίτσα Στασινοπούλου
Ο λόγος για το επιτυχημένο «Your face sounds familiar» που έριξε αυλαία, αφού συντρόφευσε μεγάλη μερίδα κοινού τις Κυριακές, με τρόπο ψυχαγωγικό κι ευχάριστο, παρότι προσωπικά διατηρώ ορισμένες ενστάσεις για τη «φιλοσοφία» των μιμήσεων και κατά πόσο «νομιμοποιείται» η μετατροπή σε καρικατούρα – καρναβάλι κάποιων σπουδαίων καλλιτεχνών από ατυχή προσέγγιση ή λόγω τυχαίας «τυφλής» επιλογής, ακριβώς για τη διακωμώδηση και το φαν της υπόθεσης. Με βασικότερο γκροτέσκο στοιχείο- ως συνήθη πηγή γέλιου, την αλλαγή φύλου των συμμετεχόντων, όπου πχ μια ντελικάτη κοπελίτσα τραγουδίστρια κληρώνεται να ενσαρκώσει έναν βαρύμαγκα ρεμπέτη και… να πείσει (!) ή αντίθετα ένας βαρύς κι ασήκωτος τύπος καλείται να υποδυθεί μια σέξυ ναζιάρα πεταλουδίτσα, με αντίστοιχες απαιτήσεις περί πειθούς, όπου επιπλέον η,,, πειστικότητα βαθμολογείται! Ωστόσο υπάρχουν και οι «τυχερές» επιλογές που κολλάνε γάντι ή οι πολύ δουλευταράδες παίκτες που ενίοτε καταφέρνουν την υπέρβαση, προσφέροντας συχνά ένα ενδιαφέρον απολαυστικό τρίωρο σε μια όντως προσεγμένη (φέτος) παραγωγή και με σταθερή αξία την παρουσιάστρια Μαρία Μπεκατώρου, πάντα οικεία, κεφάτη και χαριτωμένη, αν και με έναν τόνο υπερβολής…
Και βεβαίως με καινούργια φέτος κριτική επιτροπή! Της οποίας η σύνθεση αρχικά μου φάνηκε αρκετά ως πολύ απρόβλεπτη, ενθυμούμενη αμυδρά μόνο τον Γιώργο Μαζωνάκη που είχε πάρει το μάτι μου κάποτε ως κριτή σε κάποιο τάλεντ σώου που μου διαφεύγει (και καλά κάνει)… οι άλλοι τρεις, ήτοι Μιμή Ντενίση, Δημήτρης Σταρόβας, Αλέξης Γεωργούλης, μου φάνταζαν «κάπως»… κάπως ουρανοκατέβατοι; Ετερόκλητοι; Ασύνδετοι; Σαν τις μύγες στο γάλα; Διότι ναι μεν οι κατέχοντες τις ιδιότητες του ηθοποιού και μουσικού είναι τυπικά κατάλληλοι να κρίνουν τραγουδιστικές ενσαρκώσεις- μιμήσεις, όμως οι συγκεκριμένοι σαν να μη μου κολλούσαν γι αυτό το ρόλο, σε αυτό το σώου και μεταξύ τους… ας πούμε τον Μαζωνάκη δεν τον είχα με τίποτα γι αυτό που λέμε «επικοινωνιακός τύπος» με τηλεοπτική άνεση και γερό κριτήριο… τον Σταρόβα, που έχει «καεί» ολοσχερώς από την κατάχρηση του Μέσου – πανταχού παρών και τα πάντα (όλα όμως!) πληρών, δεν μπορούσα να τον πάρω στα σοβαρά… την Ντενίση με την αψεγάδιαστη σαν παγωμένη εικόνα, την ελαφρώς σνομπίστικη, υπεροπτική, κυριλάτη, αδύνατο να τη φανταστώ να κρίνει μιμήσεις… τον Γεωργούλη, με μοναδικό προσόν το ευειδές του προσώπου (για μια μερίδα) και πέραν τούτου ουδέν, εδώ κι αν ήταν αδύνατο να τον φανταστώ σε ρόλο κριτή!
Από τις αρχικές μου εκτιμήσεις, ομολογώ ότι διαψεύστηκα πανηγυρικά σε τρεις, πλην μίας που επιβεβαιώθηκε πλήρως, έτσι για να… σώσω την τιμή μου. Διότι ο μεν Μαζωνάκης αποδείχθηκε μια χαρά άνετος και χαλαρός, λιγομίλητος μεν ακριβής δε, χωρίς περιττές σάλτσες και γλύκες, ειλικρινής και άμεσος στην αρνητική κριτική, θερμότατος στην θετική και πάντα με προσωπικό στυλ… Ο δε «μπαλαντέρ» Σταρόβας αποδείχθηκε απρόσμενα σοβαρός χωρίς να του λείπει το χιούμορ, ιδιαίτερα εύστοχος και ειλικρινής ομοίως, με καίριες παρατηρήσεις και γνώσεις, με «λίγα λόγια και σταράτα» χωρίς να χαϊδεύει αυτιά αλλά και χωρίς να χάνει το μέτρο της ευγένειας… Τα κοινά χαρακτηριστικά ήταν αναμενόμενο να οδηγήσουν στην ανάπτυξη χημείας μεταξύ των δύο και σύμπνοιας στις απόψεις τους, συμπληρώνοντας συχνά ο ένας τον άλλο και ανταλλάσσοντας χαριτωμένα πειράγματα, τόσο μεταξύ τους όσο και με την παρουσιάστρια με την οποία επίσης η άνεση ήταν αυθόρμητη… Όσον αφορά λοιπόν στους μουσικούς της επιτροπής όλα μια χαρά…
.
Και πάμε στο άλλο ήμισυ, ήτοι τους ηθοποιούς, ξεκινώντας από την Μιμή Ντενίση, όπου εισέπραξα μια διάψευση της αρχικής μου προκατάληψης… από δω ως απέναντι! Για την ακρίβεια, η παρουσία της υπήρξε για μένα -που κάθε άλλο παρά «φαν» της θα με χαρακτήριζα- μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη, διαπιστώνοντας μέσα από τον απρόβλεπτο ρόλο του (της) κριτή, την ποιότητά της ως προσωπικότητα κι αυτό που λέμε μια αυθεντική Κυρία… ένας τίτλος τιμής που ελάχιστα (έως καθόλου) σχετίζεται με την αναμφίβολα κομψή εμφάνιση και προσεγμένη αισθητική, αλλά με το ήθος, τη σοβαρότητα, τη γοητεία μιας γυναίκας με έμφυτη αρχοντιά. Ανατρέποντας τα στερεότυπα με τα οποία την είχα συνδέσει, είδα έναν φύσει ευγενή άνθρωπο, απρόσμενα ζεστό, χαριτωμένο και άνετο, με άψογο λόγο, πολύ εύστοχες παρατηρήσεις «to the point», εξαιρετικά γενναιόδωρο, που ακόμη και σε ατυχείς εμφανίσεις έβρισκε κάτι θετικό να επισημάνει, με ιδιαίτερη προσοχή στη διατύπωση μιας αρνητικής κριτικής ώστε να μη θίξει στο ελάχιστο. Αυθόρμητα χαμογελαστή και καθόλου στημένη, δεκτική στα πειράγματα και με χιούμορ, η τεκμηριωμένη κριτική της λειτούργησε ευεργετικά κι ήταν προφανές ότι απολάμβανε τις στιγμές… εν ολίγοις, μου συστήθηκε μια διαφορετική αξιολάτρευτη Ντενίση κι είπα μέσα μου «χαίρω πολύ» εννοώντας το κυριολεκτικά!
Κάτι που δεν θα μπορούσα να πω σε καμιά περίπτωση για το τέταρτο μέλος της επιτροπής, ήτοι τον Αλέξη Γεωργούλη, στον μόνο που επιβεβαιώθηκαν και μάλιστα επαυξημένα οι αρχικές μου ενστάσεις. Απορώντας ακόμη, φτάνοντας πια στο τέλος, για ποιους λόγους επέλεξε η παραγωγή τον συγκεκριμένο σε ρόλο κριτή! Προφανώς ωραίοι για τη διακόσμηση του πάνελ -πολύ περισσότερο του Γεωργούλη- υπάρχουν πολλοί… χάθηκε να προτείνουν σε κάποιον που πέραν της ομορφιάς (λέμε τώρα) να διαθέτει άνεση λόγου, επικοινωνιακή ικανότητα, γνώσεις, εμπειρία, καλλιτεχνικά κριτήρια;;; Διότι μέχρι στιγμής για τον εν λόγω γνωρίζαμε την υποκριτική αταλαντοσύνη του… τώρα, στον ρόλο του κριτή, ανακαλύψαμε και τη φαιδρότητά του ως προσώπου κι όχι μόνο! Να δυσκολεύεται να συντάξει μια ολοκληρωμένη απλή πρόταση, αγωνιζόμενος να εκφράσει μια μπερδεμένη σκέψη χωρίς νόημα… να καταφεύγει μόνιμα σε βαρετά επαναλαμβανόμενα κλισέ άνευ ουσίας… να χαζογελάει αμήχανα ως μωρός προς επίδειξη της οδοντοστοιχίας… να επιχειρεί κρύα, ατυχή αστειάκια, τύπου χαριτωμενιές -αμερικανιές (καθότι μετεκπαιδευθείς, αλίμονο!) που η παγωμάρα σήκωνε παλτό… να εστιάζει συχνά σε «άλλα αντ’ άλλων» με φαιδρά σχόλια, αγγίζοντας ενίοτε την αγένεια και εκδηλώνοντας ένα είδος «δυσκολίας προσαρμογής» στο κλίμα, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις του, που όμως δεν έπειθαν κανέναν… Τώρα γιατί επελέγη αυτό το φρούτο, άβυσσος η ψυχή του παραγωγού!
Γεγονός ωστόσο είναι ότι πολλοί καλλιτέχνες, έξω από την ασφάλεια των δικών τους, γνώριμων οριοθετημένων πλαισίων, όπως είναι ένας γραμμένος ρόλος ή μια τραγουδιστική εμφάνιση στην πίστα, μένουν εκτεθειμένοι και «γυμνοί» όταν καλούνται να λειτουργήσουν ως ο εαυτός τους, εν προκειμένω ασκώντας κριτική. Διότι ακόμα και στη συνέντευξη, συνειδητά ή ασυνείδητα, υπηρετούν μια εικόνα… στην καρέκλα του κριτή όμως, η εικόνα μοιραία υποχωρεί για να δώσει τη θέση της σε ουσιαστικά προσόντα άλλου τύπου, και τόσο η ύπαρξη όσο και η ανυπαρξία τους δεν μπορούν να κρυφτούν… Είναι λογικό λοιπόν, πολλοί να φοβούνται παρόμοια έκθεση- αποκάλυψη όντες απροστάτευτοι έξω από τα «οικεία» νερά τους και να εκδηλώνουν υπό παρόμοιες συνθήκες αμηχανία έως ανασφάλεια. Πόσω δε μάλλον όταν και… μέσα στα χωράφια τους δεν θα τους έλεγες «εξπέρ», σαν τον Αλέξη Γεωργούλη… Άλλοι πάλι, έχοντας αυτογνωσία των ουσιαστικών προσόντων τους και πατώντας γερά στα πόδια τους, δεν έχουν ανάγκη από τεχνητές «προστασίες» για να λειτουργούν αποτελεσματικά οπουδήποτε ως προσωπικότητες με εσωτερική λάμψη, σαν τη Μιμή Ντενίση…
.
Δείτε & αυτά:
/
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
