Από την Πίτσα Στασινοπούλου.
Κατόπιν της παρούσας τρισμέγιστης δημοσιογραφικής επιτυχίας, μπορώ πλέον να ατενίζω με ύφος μεγατόνων τα λοιπά δημοσιογραφικά γατάκια! Ξέρω ότι αθώοι αναγνώστες και μοχθηροί ανταγωνιστές πεθαίνουν από περιέργεια να μάθουν το ΠΩΣ και ΠΟΥ ανακάλυψα το ακριβοθώρητο λαβράκι μου, αλλά δεν σφάξανε! Επικαλούμαι το απόρρητο των δαιμόνιων πηγών μου και θα πώ μόνο ότι τον συνάντησα σε στέκι αντισυμβατικό με πορφυρό ημίφως, ενδεδυμένο κόκκινη βελούδινη ρόμπα, θωπεύοντας κόκκινη τουλίπα και πίνοντας αρειμάνια κόκκινο κρασί… Γοητευτικά χαλαρός, με σαρκαστικό χιούμορ, βλέμμα σπινθηροβόλο και χέρια αισθησιακά. Μετά τις πρώτες τυπικές συστάσεις μου πρόσφερε κρασί και σοκολατάκι – καρδούλα. Ωστόσο το απόλυτα κόκκινο σύμπαν του που μέσα του ασφυκτιούσα, πυροδότησε την έκρηξή μου και ξέσπασα η κοκκινόπληκτη…
Με συγχωρείτε κιόλας… αλλά αυτή η απίστευτη δικτατορία του κόκκινου που έχετε επιβάλλει, ειλικρινά με ξεπερνά!
Φοβάμαι ότι δεν αρχίσαμε καθόλου καλά! Αποκαλείτε «επιβληθείσα δικτατορία» μια λαϊκή αποδοχή στην οποία ο ίδιος ουδόλως συνέβαλα! Μήπως είδατε μεγαλοπρεπείς ναούς στο όνομά μου; Περιφορές θαυματουργής εικόνας και ιερά προσκυνήματα πιστών; Δωρεές, κεριά και τάματα; Ή έχετε κάτι με το συγκεκριμένο χρώμα και τους συμβολισμούς του; Υπάρχει κάτι ΠΙΟ παθιασμένο, επαναστατικό, ορμητικό, «αιματοβαμμένο» από τον ΕΡΩΤΑ;
Θα τολμήσω να πω η… αριστερά. Θα γνωρίζετε φαντάζομαι ότι πρόσφατα αποκτήσαμε…
Νάτο, το περίμενα! Αλλά όχι και με το «καλησπέρα»! Λοιπόν, κατανοώ τον ενθουσιασμό, να τη χαίρεστε την κυβέρνησή σας που μακάρι να ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ αριστερή, καλορίζικη, αλλά νισάφι! Παρακαλώ ας κρατήσουμε ένα επίπεδο στην κουβέντα. Και θέλετε να σας πώ κάτι; ΝΑΙ λοιπόν, ο έρωτας είναι βαθιά αριστερός! – Σιγά!!! Θα πνιγείτε!… Έλεγα λοιπόν ότι πιστεύει στην επανάσταση, την ανατροπή, την κοινοκτημοσύνη, τη δυαδική ισότητα, το δίκαιο μοίρασμα… Και παρεμπιπτόντως, ποιος σας εμποδίζει να γιορτάσετε – εάν και εφόσον… βεβαίως!- με φυστικί! Ή με καναρινί αν σας κάνει κέφι!
Ξέρετε, εμένα με φτιάχνει το μαύρο σαν χρώμα, αλλά φοβάμαι μήπως με θεωρήσετε αιρετική και βρεθώ ξαφνικά αφορισμένη…
Πόσο λίγο με ξέρετε! Έχω εγώ καμία σχέση με το συντηρητικό συνάφι των συναδέλφων; Το δικό μου ανοιχτό μυαλό με το αρτηριοσκληρωμένο της θρησκευτικής μάζας; Πού κολλάω εγώ στο μίζερο, υποκριτικό κατεστημένο; Έτσι άλλωστε εξηγείται η διακριτική απόσταση (το λέω κομψά) των συναδέλφων… Αφήστε πια η μισαλλοδοξία Ορθόδοξων – Καθολικών! Να φανταστείτε δεν με καλούν καν στις Συνόδους και όταν με συναντούν τυχαία, αποστρέφουν το βλέμμα και λιβανίζουν για εξαγνισμό από την «φέρουσα αμαρτία»… Φαιδρότητες! Κατανοώ όμως το φθόνο όταν βλέπουν την τεράστια απήχησή μου- χωρίς καμιά «ιερή» προώθηση και μάλιστα στα πολυπόθητα «νεανικά κοινά»… για να μιλήσω στη γλώσσα σας. Αλλά ποσώς με απασχολεί, τιμή μου και καμάρι μου!
Προλάβατε την ερώτησή μου! Αλήθεια, πότε και πώς αγιοποιηθήκατε;
Άλλη ερώτηση παρακαλώ… ανοίξτε κάποιο ιστορικό βιβλίο να ενημερωθείτε, δεν σπαταλώ τον πολύτιμο χρόνο μου με γνωστές και ανούσιες πληροφορίες.
Διαπιστώνω ότι είστε… κάπως ιδιαίτερος και μάλλον δύσκολος…
Το «ιδιαίτερος» σε σχέση με τη θλιβερή μάζα σας το εξήγησα και το θεωρώ τίτλο τιμής. Κι όσο για το «δύσκολος»… προφανώς, παρασυρμένη από το μάρκετινγκ, συγχέετε αυτό που εκπροσωπώ με ρόζ συννεφάκια, καρδούλες, τούρτες- φράουλα, αρκούδους και τα συναφή… Έχετε ζήσει τον ΈΡΩΤΑ … ματώσατε, ή απλά τον έχετε ακουστά; Τον θεωρείτε εύκολη υπόθεση;
Αστειεύεστε; Γόρδιος δεσμός και λίγα λέω! Όμως ένας ερωτευμένος, λογικά γιορτάζει κάθε μέρα. Προς τί ο χαμός στη δική σας γιορτή;
Μα δεν έχετε βαρεθεί χρόνια τώρα με τις σαχλές κοινοτυπίες; Ξέρετε, και η μητρότητα γιορτάζει κάθε μέρα, αλλά δεν είδα να αντιδράτε για τη «γιορτή της Μητέρας»… και η γυναίκα γιορτάζει το φύλο της κάθε μέρα αλλά τσιμουδιά για τη «γιορτή της Γυναίκας»… και τα καρναβάλια γιορτάζουν καθημερινά, αλλά μια χαρά ξεφαντώνετε στην παρέλαση του Καρνάβαλου! Αρκετά πια με τη μιζέρια των στερημένων!
Μα σε αυτά δεν υπάρχει η υπερβολή της δικής σας γιορτής που αγγίζει τη γραφικότητα μέχρι υστερίας!
Σωστά χρυσή μου! Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι Αποκριές ας πούμε, αποτελούν την επιτομή της συντηρητικότητας και τον ορισμό του μέτρου! Επιτέλους… ΑΝ δεν είναι ο ερωτευμένος υπερβολικός, γραφικός, υστερικός ή ό,τι άλλο ακραίο, ΠΟΙΟΣ θα είναι;;;; Ο προσκυνητής του Πανάγιου Τάφου; Αν είναι ξενέρωτος… θα σας έλεγα ΤΙ ακριβώς είναι, αλλά με κρατά η αγιοσύνη μου! Μη με προκαλείτε όμως! Δεν καταλαβαίνω τί κακό βρίσκετε στα δώρα, τα λουλούδια, τις καρδούλες, τα γλυκά ή ακόμη στα… δαντελωτά στριγκάκια!
Άγιε με σοκάρετε! Σας θυμίζω ότι η συνέντευξη θα δημοσιευτεί, οπότε βγάλτε τα πέρα με τα πειθαρχικά σας όργανα…
Συνεχίζετε να παραβλέπετε το ανοιχτό μου μυαλό και λυπάμαι…Παρακαλώ μην το κόψετε!
Θέλω να πω ότι τελικά αυτοί που γιορτάζουν είναι οι ανθοπώλες, ζαχαροπλάστες, πωλητές αρκούδων μέχρι πωλητές στριγκακίων!
Θαυμάσια τα κλισέ σας! Τί να κάνουμε, στις γιορτές των λοιπών αγίων γιορτάζουν οι κηροπλάστες, οι πωλητές λιβανιού, θυμιάματος, εικονιδίων, κομποσχοινίων, «τιμίου ξύλου»… Άλλωστε καμιά γιορτή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν! Έπειτα, ξέρετε καμία που να ΜΗ συνοδεύεται από δώρο ή λουλούδι; Εσάς δηλαδή τι θέλατε να σας προσφέρει ο καλός σας; Μπρόκολα από τη λαϊκή ή κοψίδια από το χασάπη; Κι εσείς πάλι, προσφέρετε λουλούδια μόνο στον επιτάφιο; Και στο κάτω –κάτω ποιος σας εμποδίζει να δώσετε ΜΟΝΟ ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα «σ’ αγαπώ», ένα γράμμα ή ΤΙΠΟΤΑ! Ποιος σας εμποδίζει επίσης να τα κάνετε ή όχι, όποτε σας κάνει κέφι! Επιτέλους ας πάμε παρακάτω, βαρέθηκα αφόρητα…
Μην εκνευρίζεστε… συζήτηση κάνουμε… Είναι ξέρετε κι όλη αυτή η τηλεοπτική υστερία της «κόκκινης καρδιάς» και του «ροζ αρκούδου»…
Κοιτάξτε, κι εμένα με διαολίζουν (θου Κύριε…) οι λιγωμένες μπίμπο – παρουσιάστριες, λουσμένες στο κόκκινο από κραγιόν μέχρι γόβα, φορτωμένες λουλουδικό και χάχανα, με το στούντιο τίγκα στο λούτρινο ζωικό βασίλειο – μέχρι και ροζ αλιγάτορα είδα πάνω σε κονσόλα– και ξαμολυμένα τριγύρω γιγαντοκαρδιές, φιόγκους, φραουλο-καταστάσεις, σαχλαμαριζέ ερωτικές μπουρδολογίες… Υπάρχει όμως το σωτήριο μαγικό κουμπάκι και… ουδέν πρόβλημα!
Δεν έχετε άδικο… Όμως αναλογιστήκατε την ψυχολογική πίεση που βιώνουν οι μοναχικοί; Βλέπετε δεν διαθέτουμε Άγιο… Μπακουρίνο, ούτε Άγιο… Βαλεφτύνο!
Μμμμ, μου αρέσει η δημιουργική φαντασία και δεν αποκλείεται να εισηγηθώ σχετικά… γιατί όχι; Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ανακατεύετε εμένα με τα μπακούρια. Αν δηλαδή είστε εσείς ερωτευμένη πρέπει να χωρίσετε γιατί ασκείτε πίεση στη single φίλη σας; Πώς το βλέπετε;
Χλωμό, ομολογώ…Και φτάνοντας στο τέλος αυτής της αποκαλυπτικής συζήτησης, θα θέλατε να προσθέσετε κάτι άλλο;
Μόνο τα αυτονόητα. Ο έρωτας είναι από μόνος του γιορτή του πνεύματος και των αισθήσεων, το αντίδοτο στη φθορά και το θάνατο. Και το ύψιστο δώρο προς τιμήν του είναι να τον ΖΕΙΣ! Όλα τα υπόλοιπα καταναλωτικά ουδόλως αφορούν εμένα, αναζητήστε το «ερωτικό μάρκετινγκ»… ή έστω τη σημειολογία των συμβολισμών… ή αν θέλετε την δραματοποίηση του αισθήματος… Με ένα γεράνι του κήπου, ένα «σ’ αγαπώ» στο χαρτί, ένα γιορτινό φιλί ή μόνο ένα βλέμμα! Σε ανύποπτο χρόνο…
Ένας κόμπος στο λαιμό με μπλόκαρε… Κοίταξε ίσια στην υγρασία των ματιών, μου έσφιξε το χέρι, μου χάρισε την κόκκινη τουλίπα και μου πρόσφερε ακόμη ένα σοκολατάκι- καρδούλα, κλείνοντας με νόημα το μάτι… Μόλις που κατάφερα να αρθρώσω ένα «Ευχαριστώ».
