.
«Εικόνων Λέξεις» – Κάθε Κυριακή στο Kulturosupa.gr
.
Μια ιστορία του σκηνοθέτη και ηθοποιού Σταύρου Παρχαρίδη* εμπνευσμένη από μια φωτογραφία που απέστειλε o αναγνώστης Γιάννης Σιταρίδης και ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της στήλης «Εικόνων Λέξεις».
.
Επεισόδιο όγδοο: «Ο σιωπηλός στρατιώτης»
Η δυνατή βροχή έκανε το χαράκωμα να μοιάζει ακόμη περισσότερο με βούρκο. Τα πόδια των στρατιωτών σε κάθε βήμα τους βουλιάζαν ακόμη πιο βαθιά στην λασπωμένη γη.
Περισσότερο μοιάζανε με σκιές που βαδίζουνε αργά στην λάσπη, παρά με νέοι άνθρωποι οι οποίοι εκτελούν το καθήκον τους προς την πατρίδα κάτω από άθλιες συνθήκες. Τα πρόσωπά τους μπορούσες να τα διακρίνεις μόνο αν κάποια αστραπή έφεγγε τον τόπο. Παρόλο που έβρεχε καταρρακτωδώς και μπουμπούνιζε, με ευκολία μπορούσε να ακούσει κανείς τα κανόνια που βροντούσαν μερικά μόλις χιλιόμετρα πιο κάτω, με μοναδικό στόχο να σπείρουν παντού τον θάνατο.
Ο Ζαν ήταν μόλις δεκαέξι χρονών όταν τον στρατολόγησαν, σήμερα ήταν τα γενέθλιά του, γινόταν δεκαοχτώ, μην έχοντας κάποιον να το πει, αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα στην μητέρα του. Η δύνη του πολέμου καταπίνει κάθε χαρμόσυνη μέρα. Έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί και αφού σάλιωσε την άκρη του μολυβιού για να γράφει καλύτερα, άρχισε να ψάχνει μια καλή αρχή για το γράμμα του. Μια αρχή που δεν θα έκανε τους δικούς του να ανησυχούν. Πάντα πίστευε πως έπρεπε στα γράμματα σου να γράφεις την αλήθεια, αλλά την αλήθεια μπορείς να την πεις με πολλούς τρόπους. Ο καλύτερος ήταν να δείχνεις μέσα από το γραπτό σου πως είσαι καλά, έχεις ηθικό ακμαίο και παρά τις όποιες δυσκολίες τα καταφέρνεις μια χαρά. Είχε μάλιστα βρει και έναν τρόπο για να είναι βέβαιος πως ότι γράφει δεν θα έβαζε σε ανησυχία τους δικούς του στο σπίτι. Ο τρόπος ήταν απλός, πριν γράψει κάτι το έλεγε δυνατά να δει πως ακούγεται όταν θα το διαβάζει η μητέρα του στα αδέρφια του και στην γειτονιά την άλλη μέρα. Το γράμμα του κάθε στρατιώτη ήταν και μια μικρή ειδησεογραφικού χαρακτήρα ανταπόκριση, για το πως πάνε τα πράγματα στο μέτωπο. Αυτό ο Ζαν το ήξερε και τόνιζε ακόμη περισσότερο τα πληροφοριακά στοιχεία στο γράμμα του, μιας και πάντα ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Το μόνο που δεν άλλαζε ήταν οι πρώτες αράδες που πάντα έγραφαν. «Αγαπημένη μου μητέρα και λατρεμένες μου αδερφές εύχομαι υγεία και δύναμη. Για να διαβάζεται το γράμμα μου, είμαι, όπως καταλαβαίνετε, απολύτως καλά.» Μετά έγραφε το τι συνέβη τις τελευταίες μέρες σε αυτόν και τους συμπολεμιστές του. Αυτό έκανε και σήμερα έγραψε την συνηθισμένη αρχή και ύστερα συνέχισε.
«…. Τώρα που σας γράφω βρέχει αδιάκοπα οι συμπολεμιστές μου όπως και εγώ, υπομένουν καρτερικά την κάθε κακουχία. Ακούστηκε πως ο εχθρός αύριο θα προβεί σε οπισθοχώρηση και αυτό δίνει δύναμη και κουράγιο σε όλους. Ο διοικητής άλλαξε πριν δύο μέρες. Ο καινούργιος είναι το ίδιο αποφασιστικός, αλλά δεν έχει την ίδια εμπειρία όπως ο προηγούμενος. Ένας λοχίας που ήρθε από την πρώτη γραμμή τραυματίας, είπε πως οι εχθροί πριν υποχωρήσουν θα κάνουν μια μεγάλη μαζική επίθεση. Δεν ξέρω γιατί άγνωστοι άνθρωποι, άνθρωποι που δεν τους πείραξε ποτέ κανείς από εμάς θέλουν ότι είναι δικό μας.
Τι χαρά μπορεί να κρύβει το να κλέψεις την ελευθερία του άλλου; Να του πάρεις το σπίτι, να του αρπάξεις τα λίγα υπάρχοντα που μπορεί να έχει. Τι νόημα έχει μάνα, να σηκώνεις το ντουφέκι και να σκοτώνεις τον γιο μιας άλλης μάνας, τον αδερφό μιας ανύπαντρης αδερφής; Εδώ που βρίσκομαι, μέσα στο υγρό και λασπωμένο αυτό λαγούμι ένα σας λέω, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Το μόνο σίγουρο μάνα είναι, πως όσοι θέλουν αυτά που εμείς υπερασπιζόμαστε και μας ανήκουν δικαιωματικά, δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, ούτε καν στα μετόπισθεν. Ούτε αυτοί και σίγουρα ούτε και τα παιδιά τους.
Αναρωτιέμαι αν κανένας από αυτούς που τόσο πολύ θέλουν να μας δουν με το κεφάλι σκυμμένο, έχουν διαβάσει έστω και μια σελίδα ιστορία. Αν το είχαν κάνει θα ήξεραν πως τίποτα και κανείς δεν κράτησε κάτι για πάντα δικό του. Πόσο άπληστος πρέπει να είναι κανείς για να ζητά από ένα παιδί να πάει να σκοτώσει ένα άλλο παιδί; Πόσο ματαιόδοξος πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει πως μπορεί να μοιράσει τον κόσμο μέσα σε ένα γραφείο; Όταν βρίσκεσαι εδώ που βρίσκομαι εγώ μάνα, μόνο τότε καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν αξίζει όσο ένα πιάτο ζεστή σούπα σερβιρισμένη στο τραπέζι από τα χέρια σου.
Όλα τα άλλα είναι φτώχια. Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την κατσούφικη έστω καλημέρα του γείτονα. Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την καλημέρα που γράφει η δασκάλα στον μαυροπίνακα της τάξης και της ζωής. Δεν θέλω να λυπάστε αν δεν τα καταφέρω. Θέλω να είσαστε περήφανοι για μένα. Όχι γιατί πολέμησα, αλλά γιατί κατάλαβα πόσο μάταιο είναι να θες ότι δεν σου ανήκει. Τόσο καιρό που είμαι εδώ είδα πολλά. Είδα τον ήλιο να ανεβαίνει και να κατεβαίνει στον ουρανό αμέτρητες φορές. Είδα το φεγγάρι να χάνεται, να γίνεται μισό κι ολόκληρο ακόμη τόσες. Είδα ορδές οπλισμένων μισθοφόρων να ακολουθούν από απόσταση κορίτσια και αγόρια που ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν ότι τους ανήκει. Την ελευθερία τους για ζωή. Τι μπορεί να σε πειράζει στην φωνή ενός νέου ανθρώπου. Τι μπορεί να σε εξοργίσει στα γελαστά πρόσωπα αυτών, που η ζωή τους ανήκει; Η ακόμη και σε αυτούς που βάδισαν το μεγαλύτερο μέρος από το μονοπάτι της. Τι μπορεί να φοβάσαι τόσο πολύ, για να βάλεις μισθοφόρους να ακολουθούν τα βήματα της αθωότητας, τα βήματα της ελευθερίας;
Πολλά βλέπεις όταν βρίσκεσαι καθηλωμένος στο λαγούμι σου για καιρό. Δεν σας είπα πως εδώ και πολύ καιρό έχω και έναν καινούργιο φίλο τον μοναδικό φίλο που έχω. Δεν μιλάει ποτέ. Όμως με την παρουσία του τα λέει όλα. Εγώ τον αποκαλώ «Σιωπηλό στρατιώτη». Δεν θα το πιστέψετε βρίσκεται πάντα πάνω από το κεφάλι μου. Έχει λέει μια περίεργη ειδικότητα. Δεν ξέρω καν σε ποιο στρατιωτικό σώμα ανήκει. Είναι εδώ για να μας κρατάει ζωντανούς, αυτό είναι το καθήκον του.
Πως μπορεί να πιστεύει κανείς, πως μπορεί να σε κρατήσει για πάντα ζωντανό;
Να σας πω και ένα ευχάριστο, εδώ που βρίσκομαι, δεν χρειάζεται να σαλιώνω το μολύβι μου να γράψει, το κάνουν αυτό οι σταγόνες της βροχής. Αυτές μου δροσίζουν το πρόσωπο όταν η οργή μου το κάνει να παίρνει φωτιά. Είμαι ελεύθερος το ίδιο ποθώ και για εσάς…»
«Υ.Γ. Αν ποτέ με επισκεφτείτε να μου φέρετε ένα ζεστό πιάτο σούπα. Τι πιο πολύτιμο από ένα πιάτο ζεστό σούπα φτιαγμένο από τα χέρια της μητέρας σου στο τραπέζι που τριγύρω του κάθεται ότι ο καθένας θεωρεί οικογένεια.»
Ακούστηκε μια έκρηξη το μολύβι γλίστρησε από τα ματωμένα δάκτυλα του Ζαν. Οι σταγόνες της βροχής κύλησαν απαλά στο μαύρο του μολυβιού και έκαναν ασπρόμαυρο πίνακα ζωγραφικής τις λέξεις στο χαρτί.
Κανείς δεν θα μάθαινε τι έλεγε αυτό το γράμμα αν δεν βρισκόταν εκεί ο Σιωπηλός στρατιώτης ο οποίος ήξερε πως δεν ήταν μόνο ένα κομμάτι πέτρας ή μαρμάρου με ένα όνομα και δυο ημερομηνίες σκαλισμένες πάνω στην όψη του. Γνώριζε πως βρίσκεται εκεί, ως σιωπηλός στρατιώτης, για να υπηρετεί στο πέρασμα των χρόνων όσους υπηρέτησαν το φως και το φως δεν πρέπει να το σβήσει η λήθη . Βρίσκεται εκεί για να λέει ξανά και ξανά σε όποιον θέλει να ακούσει το γράμμα που χάθηκε στην λάσπη, και έτσι να μάθει για ποιον λόγο έδωσε την ζωή του ο Ζαν, ο Τζον, ο Γιάννης, ο Τζοβάνι, ο Σπυρίδων, ο Θεόδωρος, η Μαρία, ο Έντουαρντ, η Έλεν, ο Ανάν….
Άφησε ένα λουλούδι στο γρασίδι. Στάθηκε εκεί για πολύ ώρα, νόμιζε πως ήξερε αυτόν που ο Σιωπηλός Στρατιώτης υπηρετούσε. Περίεργο πράγμα αυτή η τυχαία «συνάντηση». Δεν ήταν όμως τίποτε παραπάνω από μια βόλτα με την παρέα της, σε ένα παλιό στρατιωτικό κοιμητήριο. Έφυγε γιατί άκουσε τις φωνές των φίλων, που της θύμιζαν πως η πορεία των μαθητών στο κέντρο της πόλης ξεκινά σε μία ώρα και έπρεπε να είναι εκεί. Υποσχέθηκε να ξαναπεράσει.
Λίγο μετά σήκωσε την σφιγμένη της γροθιά με δύναμη ψηλά, απέναντι στις ορδές των μισθοφόρων. Φώναξε δυνατά αυτά που της θύμισε ο Σιωπηλός Στρατιώτης.
Δεν ξέχασε.
Σταύρος Παρχαρίδης 29-1-2021
Γιάννη Σιταρίδη σε ευχαριστώ για την φωτογραφία και την εμπιστοσύνη.
Δείτε όλες τις δημοσιευμένες ιστορίες των «Εικόνων Λέξεις» με μια ματιά, εδώ
—
«Εικόνων Λέξεις»:
Η εβδομαδιαία (κάθε Κυριακή) στήλη του Kulturosupa.gr και Σταύρου Παρχαρίδη προκαλεί και προσκαλεί καλλιτέχνες & αναγνώστες.
.
Απαθανατίστε στέλνοντας μας μια εικόνα και με αφορμή την φωτογραφία σας θα γραφτεί μια ιστορία στην “Κ” από τον Σταύρο Παρχαρίδη που αργότερα θα εκδοθεί σε ένα βιβλίο, έτσι οι «κρυφές ιστορίες αδάμαστων εικόνων» θα γίνουν ο σιωπηλός μάρτυς των λέξεων που κρύβουν οι εικόνες. Δείτε σχετικά εδώ.
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
Φωτογραφικό υλικό
