Όταν δημοσιοποιείς τις σκέψεις σου, πρέπει να ξέρεις πως γίνεσαι αντικείμενο κριτικής. Πρέπει λοιπόν να είσαι έτοιμος να αποδεχτείς και την θετική και την αρνητική κριτική. Εδώ που τα λέμε, αυτό δεν είναι εύκολο. Την αρνητική κριτική, πιστεύω πως όλοι την φοβόμαστε. Το θέμα είναι να μπορούμε να την διαχειριστούμε. Άλλες φράσεις που θέλεις να βάζεις. Δυστυχώς πάντα ο πετυχημένος συγγραφέας κρίνεται εκ των υστέρων. Την αρνητική κριτική, πιστεύω πως όλοι την φοβόμαστε. Το θέμα είναι να μπορούμε να την διαχειριστούμε.
Η Άννη Παπαθεοδώρου γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα, στην Κυψέλη. Είναι το μέρος που, όπως η ίδια λέει, έχει ζήσει όλη της την ζωή, με εξαίρεση πολύ μικρά διαστήματα, που λόγω δουλειάς κυρίως, υποχρεώθηκε να μετακομίσει σε άλλες περιοχές, στις οποίες όμως δεν ρίζωσε ποτέ. Έτσι, η Κυψέλη είναι το σπίτι της, η γειτονιά της, το μέρος όπου γνωρίζει κάθε του πέτρα.
.
Σπούδασε Οικονομικά στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έζησε τα τελευταία μαθητικά και τα φοιτητικά της χρόνια, την εποχή της μεταπολίτευσης, όταν το φοιτητικό κίνημα και η πολιτικοποίηση των νέων αλλά και των μεγαλύτερων, ήταν σε πλήρη ανάπτυξη. Έτσι, η ζωή της καθορίστηκε από την πολιτική σκέψη, αφού η ίδια θεωρεί, ότι αναπτύχθηκε ως πολιτικά σκεπτόμενο άτομο.
.
Και στα χρόνια της ακόμα, υπήρχε αρκετή ανεργία στους νέους, έτσι άλλαξε αρκετές δουλειές στον ιδιωτικό τομέα και τέλος προσλήφθηκε στην Εμπορική Τράπεζα όπου πέρασε από διάφορες θέσεις και διάφορους τομείς , πράγμα που την βοήθησε να αποκτήσει μια ευρύτερη εικόνα του τραπεζικού συστήματος αλλά και να διευρύνει περισσότερο τις οικονομικές της γνώσεις.
Αποχώρησε το 2011 από την Τράπεζα και έκτοτε είναι συνταξιούχος.
Από τα εφηβικά της χρόνια, την γοήτευε η ποίηση και η λογοτεχνία και έγραφε -όπως οι περισσότεροι έφηβοι- ποιήματα, καθώς και δοκίμια, χωρίς ποτέ να σκεφτεί να δοκιμάσει να τα εκδώσει.
Μετά την συνταξιοδότησή της, ασχολήθηκε κυρίως με θέματα της πόλης και λόγω της αγάπης της για την γειτονιά της, την Κυψέλη, αλλά και λόγω οικογενειακής παράδοσης, που όπως λέει, φαίνεται πως έχει περάσει στο dna της, αφού προέρχεται από μία οικογένεια που ασχολήθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση (ο θείος της ήταν ο πρώτος δήμαρχος της Αθήνας μετά την μεταπολίτευση).
Ανήκει σε μία άτυπη συλλογικότητα, την «Ομάδα κατοίκων Κυψέλης» που στόχο έχει την αναβάθμιση της γειτονιάς και την δημιουργία ανθρώπινων σχέσεων μεταξύ των γειτόνων.
Σημαντικό ενδιαφέρον της, είναι το σκάκι, όπου μέχρι να «μπλέξει» με το γράψιμο, έπαιρνε μέρος σε πρωταθλήματα, αφού ανήκει ως σκακίστρια στον Α.Ο. Πήγασος Κυψέλης. Έχει έναν γιό 22 ετών που σπουδάζει στο Πολυτεχνείο και ζει πάντα στην Κυψέλη.
1. Ποιο είναι το επάγγελμά σας;
Έχω σπουδάσει οικονομικά. Δούλεψα κάποια χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και μετά στην Εμπορική Τράπεζα, από όπου πήρα και σύνταξη. Θα μπορούσα να δηλώσω επομένως είτε οικονομολόγος, είτε τραπεζικός, είτε συνταξιούχος, είτε και τα τρία μαζί: Συνταξιούχος οικονομολόγος-τραπεζικός.
2. Πώς περνάτε τη μέρα σας;
Όπως όλες οι γυναίκες συνταξιούχοι που έχουν οικογένεια: Ασχολούμαι με οικιακά. Βέβαια, επειδή ασχολούμαι και με θέματα γειτονιάς και είμαι μέλος μιας άτυπης Ομάδας – της Ομάδας κατοίκων Κυψέλης – περνάω αρκετό χρόνο και για τις δραστηριότητες αυτής της ομάδας. Διαβάζω πολύ και τον τελευταίο χρόνο γράφω κιόλας.
3. Δυο λόγια για το μυθιστόρημά σας.
Η «Ευτοπία -Τα χρόνια του μανιφέστου» είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας. Είναι νομίζω επίκαιρο, γιατί αφορά την σημερινή πραγματικότητα. Τον κόσμο που ζούμε. Αυτόν τον κόσμο της κρίσης. Από εκεί ξεκινάει και συνεχίζεται στο μέλλον.
Στην ουσία είναι ένα παζλ. Κομμάτια που έχουν ενωθεί και έχουν δημιουργήσει ένα νέο μεγάλο κομμάτι: Τον κόσμο ανάποδα. Στην ουσία πήρα τον κόσμο που ζούμε, αυτόν τον κόσμο της κρίσης. Και φαντάστηκα την χειρότερη εκδοχή του. Και την έφτασα στο τέρμα της. Έτσι προέκυψαν τα χρόνια του Μανιφέστου.
Αυτό όμως που ήθελα, δεν ήταν να μείνουμε εκεί. Στα χειρότερα δηλαδή. Σε καμμία περίπτωση. Αυτό που ήθελα ήταν μια ελπίδα. Μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Έτσι θέλησα να φτιάξω αυτό ακριβώς. Την αντίδραση, την άμυνα. Και την έστησα κι αυτήν. Ανατρεπτικά ίσως, αλλά την έστησα κι αυτήν.
Το βιβλίο βασίζεται σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα, πραγματικές καταστάσεις που ζούμε σήμερα, αλλά και υπαρκτές θεωρίες και τεχνολογίες.
Το βιβλίο παρακολουθεί τη ζωή μιας οικογένειας, τις μεταπτώσεις τους, τις αλλαγές τους, την αφύπνισή τους. Μέσα από τους ήρωες προσπάθησα να στήσω έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό ακριβώς είναι η μυθοπλασία. Αυτόν τον καλύτερο κόσμο, που αναδύεται σιγά σιγά, και που δεν είναι παρά ένα όραμα, μια ελπίδα, τον ονόμασα ευτοπία.
4. Σκέψεις για το επόμενο μυθιστόρημα…
Το επόμενο μυθιστόρημα, που έχει ήδη ξεκινήσει, είναι η δεύτερη συνέχεια της «Ευτοπίας» και θα ακολουθήσει η τρίτη.
5. Αισθάνεσθε συγγραφέας;
Δεν ξέρω πως αισθάνεται ένας συγγραφέας και δεν νομίζω πως θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου συγγραφέα. Τον θεωρώ ιδιαίτερα μεγάλο τίτλο για να τον δώσω εγώ στον εαυτό μου. Αυτό που συμβαίνει σε μένα, είναι πως έχω αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση με τις λέξεις, αλλά κυρίως με τους ήρωες του βιβλίου μου. Μ’ αρέσει να γράφω. Οι λέξεις, η μία δίπλα στην άλλη, που φτιάχνουν προτάσεις, παραγράφους, σελίδες και τελικά νοήματα, είναι κάτι που με γοητεύει.
6. Τι σκέπτεστε όταν σας ασκούν κριτική για κάποιο έργο σας με την οποία δεν συμφωνείτε;
Καθώς μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο μου, που είναι και το πρώτο, δεν έχω μέχρι στιγμής ακούσει κάποια τέτοια κριτική. Υποθέσεις μόνο μπορώ να κάνω. Προφανώς για να γράψει και να εκδώσει κάποιος ένα βιβλίο, ένα δικό του γραπτό δημιούργημα, πρέπει να έχει αποδεχτεί το γεγονός της αυτοέκθεσης. Όταν δημοσιοποιείς τις σκέψεις σου, πρέπει να ξέρεις πως γίνεσαι αντικείμενο κριτικής. Πρέπει λοιπόν να είσαι έτοιμος να αποδεχτείς και την θετική και την αρνητική κριτική. Εδώ που τα λέμε, αυτό δεν είναι εύκολο. Την αρνητική κριτική, πιστεύω πως όλοι την φοβόμαστε. Το θέμα είναι να μπορούμε να την διαχειριστούμε.
7. “Κουβαλάτε” για καιρό τους ήρωες των μυθιστορημάτων σας;
Καθώς πρόκειται για το πρώτο μου μυθιστόρημα, αυτό που συνέβη σ’ αυτό ήταν η γέννηση των ηρώων. Δέθηκα τόσο πολύ μαζί τους, που αυτοί με ακολουθούν και στο επόμενο. Σας είπα ήδη πως πρόκειται για τριλογία. Η αλήθεια είναι, πως παρά το ότι οι ήρωές μου αυτονομήθηκαν από μένα κάποια στιγμή, αποτελούν πια μέρος της ζωής μου. Τους κουβαλάω μαζί μου και νομίζω πως θα τους κουβαλάω πάντα. Τους έχω ήδη πονέσει και δεν μπορώ να τους αφήσω.
8. Πείτε μου κάτι που δε θα λέγατε ποτέ δημόσια.
Δεν θα έλεγα ποτέ δημόσια κάτι που θα έθιγε ή θα πρόσβαλε κάποιον άλλον άνθρωπο. Για τον εαυτό μας μπορούμε να μιλάμε όσο και όπως θέλουμε, αλλά σίγουρα αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε για άλλους.
9. Το μυθιστόρημά σας έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης;
Σίγουρα ναι. Για μένα έχει αρκετά επίπεδα. Και δεν θα έλεγα ότι είναι κρυμμένα. Είναι ελεύθερα στην κοινή θέα. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να αποκρυπτογραφηθούν. Είναι φανερά.
10. Όταν γράφετε έχετε στο μυαλό σας τους αναγνώστες;
Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το μυθιστόρημα, καθώς ήταν και το πρώτο, δεν ήξερα την συνέχεια. Δεν ήξερα τι θα έβγαινε, αν θα ήταν καλό, αν θα ολοκληρωνόταν και φυσικά αν θα εκδιδόταν. Οπότε δεν είχα στο μυαλό μου τους αναγνώστες. Δεν ήξερα καν αν θα υπάρξουν αναγνώστες. Το περίεργο ήταν, πως αυτό βγήκε μόνο του. Σαν να άνοιξα μια μικρή βρυσούλα και ξαφνικά ένας καταρράκτης ξεχύθηκε από μέσα. Αυτό συνέβη με αυτό το βιβλίο.
11. Κάθε μήνα εκδίδονται καινούργια μυθιστορήματα. Πώς θα ξεχωρίσει ο αναγνώστης του 2018 το λογοτεχνικό από το λιγότερο λογοτεχνικό;
Ζούμε σε μια εποχή που το χαρακτηριστικό της είναι η ευκολία πληροφόρησης. Ο αναγνώστης έχει πολλούς τρόπους να βρει πληροφορίες για τα καινούργια μυθιστορήματα. Μπορεί μέσω διαδικτύου ασφαλώς να πληροφορηθεί τόσο για τις νέες εκδόσεις, όσο και για τα ιδιαίτερα στοιχεία κάθε βιβλίου. Φυσικά πάντα υπεισέρχεται το προσωπικό στοιχείο και το προσωπικό γούστο του καθενός.
12. Ποιους συγγραφείς θεωρείτε πετυχημένους;
Αυτούς που το έργο τους είναι διαχρονικό. Αυτούς που αντέχουν στον χρόνο. Αυτούς που διαβάζονται σήμερα, αλλά θα διαβάζονται και αύριο και μεθαύριο και σε 100 χρόνια. Δυστυχώς πάντα ο πετυχημένος συγγραφέας κρίνεται εκ των υστέρων.
13. Στην εποχή μας ένας συγγραφέας μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τους νέους;
Δεν ξέρω αν ο συγγραφέας μπορεί να αποτελέσει πρότυπο ή το έργο του συγγραφέα. Νομίζω πως το πρότυπο που μπορεί να δώσει ένας συγγραφέας είναι ακριβώς μέσα από τα γραπτά του, μέσα από τους ήρωές του, μέσα από τις καταστάσεις που περιγράφει και μέσα από τις αξίες που προωθεί. Υπάρχουν βιβλία που αγαπιούνται και πάντα θα υπάρχουν τέτοια. Οπότε ναι, μέσα από αυτά, μπορεί ίσως κάποιος να προωθήσει κάποια πρότυπα ή ίσως κάποιες ξεχασμένες αξίες.
14. Μια φράση που να σας αντιπροσωπεύει σήμερα.
Η φράση του Αλμπέρ Καμύ: «Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα».
15. Μια φράση που σας αντιπροσώπευε κατά το παρελθόν και πλέον δε σας αντιπροσωπεύει.
Η φράση του Όσσο: «Να είσαι! Να μην προσπαθείς να γίνεις».
16. Πόσα βιβλία διαβάζετε κάθε μήνα;
Διαβάζω συγχρόνως 3 βιβλία. Συνήθως ένα οικονομικό ή πολιτικό, ένα φιλοσοφικό ή δοκίμιο και ένα μυθιστόρημα για πιο χαλαρά. Κατά μέσο όρο, διαβάζω περίπου 3 με 4 βιβλία το μήνα.
17. Ένα βιβλίο ενός Έλληνα συγγραφέα που θα θέλατε να έχετε γράψει εσείς;
Την «Μύηση» του Γιώργου Μιχαηλίδη ή το «Χνώτα στο Τζάμι» ένα νεανικό αστυνομικό μυθιστόρημα του Βασίλη Παπαθεοδώρου.
18. Εκδότες στην Ελλάδα του 2018…
Είναι μικρή η εμπειρία μου από εκδότες, μια και όπως ήδη σας είπα, αυτό είναι το πρώτο μου βιβλίο. Θεωρώ όμως πως είμαι μάλλον τυχερή, γιατί ο εκδοτικός οίκος με τον οποίο συνεργάστηκα η «Άνεμος Εκδοτική» με αγκάλιασε κι εμένα και το βιβλίο μου με πάρα πολλή αγάπη. Φυσικά το βιβλίο πέρασε αξιολόγηση και αφού εγκρίθηκε, προχωρήσαμε για τα περαιτέρω. Όμως εκτός από τον αξιολογητή και ο ίδιος ο εκδότης το διάβασε, όπως και ο υπεύθυνος εκδόσεων και αφού και οι τρεις το ενέκριναν, το αγκάλιασαν και προχώρησαν στην έκδοση.
Ευχαριστώ πολύ!
#Τάσος_Αγγελίδης_Γκέντζος #Συγγραφέας #Μυθιστόρημα #Εκδόσεις #Συνέντευξη
Φωτογραφικό υλικό
