Διάβασε η Λουκοβίτου Μαρία και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Υπάρχουν κάποια βιβλία που δεν τα διαλέγεις απλώς για να περάσεις την ώρα σου. Τα διαλέγεις γιατί ψάχνεις κάτι άλλο. Κάτι που δεν είναι ούτε ξεκάθαρα ρεαλιστικό, ούτε όμως απόλυτα φανταστικό. Κάτι που να κινείται ανάμεσα στο τώρα και το μέσα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το μυθιστόρημα «Το παιδί και ο άγγελος» του Αλέξη Σταμάτη.
Ένα βιβλίο που δεν διαβάζεται σαν ένα ακόμα «καλοκαιρινό ανάγνωσμα», αλλά λειτουργεί σαν υπόγειος μονόλογος. Ένας εσωτερικός ψίθυρος που σου λέει ότι, κάπου εκεί μέσα σου, υπάρχει ακόμα εκείνο το παιδί που περιμένει έναν «άγγελο» για να το καταλάβει – ή για να το σώσει.
Το παιδί και ο άγγελος: Όταν η απώλεια γίνεται παραμύθι για ενήλικες
Στα θετικά (+) Η μεγαλύτερη δύναμη του μυθιστορήματος είναι η υβριδική του μορφή: δεν είναι ακριβώς ρεαλιστικό, δεν είναι φανταστικό, δεν είναι παιδικό αλλά ούτε και εντελώς ενήλικο. Είναι ένα παραμύθι που απευθύνεται σε μεγάλους, και γι’ αυτό καταφέρνει να αγγίξει πιο βαθιές, προσωπικές χορδές.
+ Ο ήρωας –ένα παιδί σε κρίσιμη ψυχική κατάσταση, στο όριο του αληθινού και του αλλού– συναντά έναν άγγελο. Όχι με φτερά και χρυσό φως, αλλά με ανθρώπινη παρουσία και στοχαστική σιωπή. Αυτή η συνάντηση γίνεται η αφορμή για να ξεκινήσει ένα εσωτερικό ταξίδι, που διαβάζεται σαν θεραπευτικός διάλογος μεταξύ του τραυματισμένου εαυτού και εκείνης της φωνής που μας κρατά ακόμα όρθιους.
+ Η γλώσσα του Σταμάτη είναι καθαρή, στοχαστική και ποιητική, χωρίς να γίνεται εξεζητημένη. Το κείμενο είναι γεμάτο μεταφορές και συμβολισμούς, χωρίς να κουράζει ή να φλυαρεί. Αυτό του δίνει την υφή ενός ήσυχου στοχασμού, σχεδόν προσευχής.
Στα αρνητικά (-) Η ιδιότυπη αφήγηση και το έντονα εσωτερικό ύφος μπορεί να ξενίσουν τον ανυποψίαστο αναγνώστη. Αν κάποιος περιμένει μια συμβατική ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ίσως αισθανθεί ότι «δεν διαβάζει μυθιστόρημα», αλλά κάτι ενδιάμεσο μεταξύ θεατρικού μονολόγου και ποιητικής πρόζας.
– Παρότι μικρό σε έκταση, το βιβλίο απαιτεί συγκέντρωση και διάθεση εσωτερικής ανάγνωσης. Δεν διαβάζεται εύκολα σε εξωτερικό περιβάλλον, με φωνές και ήλιο· χρειάζεται εσωτερικό χώρο, σχεδόν σιωπή.
– Ορισμένοι αναγνώστες ίσως το βρουν αφαιρετικό ή “παραβολικό” σε σημείο που να χάνεται η σύνδεση με την πραγματικότητα. Η μορφή του αγγέλου, οι υπαινιγμοί για την ψυχική κατάσταση του παιδιού, η διαχείριση του πένθους – όλα λειτουργούν συμβολικά, αλλά δεν εξηγούνται ποτέ πλήρως. Για άλλους αυτό είναι πλεονέκτημα· για άλλους, κενό.
Το παιδί και ο άγγελος δεν είναι ένα ακόμα μυθιστόρημα. Είναι μια αλληγορία για την απώλεια, τη μοναξιά και την ανάγκη για φως. Δεν προσφέρει λύσεις, δεν κλείνει κύκλους – αλλά ανοίγει εσωτερικούς διαλόγους. Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται καλύτερα σιωπηλά, σαν προσωπική εμπειρία. Αν είσαι έτοιμος να ακούσεις τις εσωτερικές σου σκιές, τότε αυτό το βιβλίο μπορεί να σου μιλήσει αληθινά.
Βαθμολογία:
⭐⭐⭐⭐,1☆ (4,1/5)
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο εδώ
