Διάβασε η Λουκοβίτου Μαρία και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
Το Παιδί του Φερνάντο Αραμπούρου, σε μετάφραση της Τιτίνας Σπερελάκη και από τις Εκδόσεις Πατάκη, δεν είναι ένα «εύκολο» ανάγνωσμα – και ούτε προσπαθεί να είναι. Πρόκειται για ένα αφήγημα σκληρό, άμεσο, που βάζει τον αναγνώστη να κοιτάξει κατάματα την παιδική ηλικία και τις σκοτεινές πλευρές της, χωρίς φίλτρα.
Ο Aramburu, γνωστός στο ελληνικό κοινό κυρίως από το μνημειώδες Πατρίδα, εδώ αφήνει την τρομοκρατία της Χώρας των Βάσκων και πιάνει την ατομική, πιο «σιωπηλή» τρομοκρατία: τη βία που κουβαλάει το παιδί μέσα του, την αθωότητα που συχνά λερώνεται από το περιβάλλον.
Θετικά (+)
Στιλ γραφής: Κοφτό, ειλικρινές, με γλώσσα που δεν χαϊδεύει, αλλά κεντάει. Δεν κουράζει με φιοριτούρες· είναι λιτό και γερό σαν παλιό κρασί.
Δύναμη εικόνων: Ο συγγραφέας καταφέρνει να βυθίσει τον αναγνώστη στο μικρόκοσμο ενός παιδιού με τρόπο σχεδόν κινηματογραφικό – βλέπεις, ακούς, μυρίζεις τα πάντα.
Μετάφραση: Η δουλειά της Τιτίνας Σπερελάκη είναι πραγματικά στιβαρή. Δεν μεταφέρει μόνο λέξεις, αλλά και ρυθμό, χρώμα, ατμόσφαιρα.
Συναισθηματικό αποτύπωμα: Το βιβλίο σού μένει. Δεν το αφήνεις πίσω όταν κλείσεις το εξώφυλλο· το κουβαλάς σαν μια μικρή σκιά.
.jpg)
Αρνητικά (–)
– Βαρύτητα θεματικής: Για κάποιους αναγνώστες, το θέμα μπορεί να πέσει σαν μολύβι στο στήθος. Δεν είναι για ανάγνωση χαλάρωσης.
– Αφηγηματική μονοτονία: Σε σημεία η συνεχής σκοτεινιά κάνει το κείμενο να μοιάζει λίγο επίπεδο – σαν να λείπει η ανάσα, μια μικρή διακοπή φωτός.
– Στενότητα οπτικής: Επειδή μένει αποκλειστικά στον παιδικό φακό, ενίοτε μοιάζει να περιορίζει την πολυπλοκότητα της ιστορίας.
Ο Aramburu μάς δίνει ένα κείμενο που δεν καλοπιάνει τον αναγνώστη. Σε προκαλεί, σε ταρακουνά και σε αφήνει με ερωτήματα. Το Παιδί δεν είναι βιβλίο που θα αγαπήσουν όλοι· είναι όμως βιβλίο που κανείς δεν θα μπορέσει να αγνοήσει. Και αυτό, στη λογοτεχνία, είναι χρυσάφι.
Αξιολόγηση: ⭐⭐⭐⭐☆ (4/5)
Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ
