Διάβασε και σχολιάζει η Μαρία Διαμαντοπούλου.
Οι «Χαρακιές στο χρόνο» χαράσσουν τη δική τους ιδιαίτερη πορεία στην ελληνική λογοτεχνία.
Ελλάδα-Λατινική Αμερική, σημειώσατε Χ. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα αμέσως μόλις διάβασα την τελευταία σελίδα του νέου βιβλίου της Αφροδίτης Βακάλη, τις «Χαρακιές στο χρόνο», από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα βιβλίο, που ξεκίνησα –το ομολογώ-κάπως προκατειλημμένη, αλλά που τελικά με εξέπληξε και με κέρδισε, με το δικό του, τόσο ιδιαίτερο τρόπο! Διαβάζοντάς το, πολλές φορές γύριζα στο εξώφυλλο, ώστε να επιβεβαιώσω ότι πρόκειται για Ελληνίδα συγγραφέα και μάλιστα όχι πρωτοεμφανιζόμενη. Με έναν δικό της, ιδιαίτερο τρόπο γραφής και θέασης του κόσμου, έναν τρόπο που μου θύμισε τόσο έντονα λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, Αλιέντε και Μαρκές. Καθώς, δε, οι σελίδες διαδέχονταν η μία την άλλη, μια απορία τριγύριζε στο μυαλό μου: γιατί δεν την είχα ανακαλύψει τόσο καιρό;;;; Πως μου ξέφυγε αυτό το «διαμαντάκι»; Κάλλιο αργά, βέβαια, παρά ποτέ!
Από την πρώτη σελίδα του βιβλίου, καταλαβαίνει κανείς ότι μπαίνει σε έναν κόσμο που δε συνηθίζεται στα ελληνικά γράμματα. Ένα σύμπαν που υφαίνεται με νήματα πραγματικότητας, αλλά και φαντασίας. Έναν κόσμο αληθοφανή, που οι χαρακτήρες και τα γεγονότα κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι υπαρκτά. Κάπου εκεί, όταν έχεις αιχμαλωτιστεί στον ιστό της ιστορίας, σε έχουν συναρπάσει οι χαρακτήρες και τα γεγονότα, ανοίγει η μαγική καταπακτή, που απογειώνει ακόμα περισσότερο το βιβλίο. Ως μια άλλη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, προσγειώνεσαι στο ανώνυμο χωριό της ιστορίας, σε έναν χρόνο απροσδιόριστο, γιατί τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Ποιός τα χρειάζεται, όταν υπάρχουν οι τόσο άρτια χτισμένοι χαρακτήρες, η διήγηση που κυλάει αβίαστα και κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση… Ένα γαϊτανάκι γεγονότων και χαρακτήρων που καταλήγει στο συγκλονιστικό τέλος που δεν αφήνει κάποιον παραπονεμένο ή ξεκρέμαστο. Και αυτό είναι η μισή υπόθεση, καθώς το βιβλίο περιέχει τόσο δυνατά μηνύματα, σε τραντάζει τόσο πολύ με όσα σε βάζει να σκεφτείς, ώστε καταλαβαίνεις τελικά ότι η ιστορία ήταν απλά η πρόφαση. Το ταξίδι δεν είναι μακρινό, αλλά πολύ κοντινό : είναι μέσα σου, στο μυαλό και στην καρδιά σου.
Η υπόθεση : σε έναν τόπο και χρόνο απροσδιόριστο, οι άνθρωποι ενός μικρού χωριού, ενώνονται με έναν τρόπο σχεδόν καρμικό : η Φανουρία, η γυναίκα που χάνει τόσο ξαφνικά τον άντρα που αγαπά, μεγαλώνει μέσα σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα το μοναχογιό της, που λατρεύει εμμονικά τη Βασιλική, μια κοπέλα που θα πνίξει με την αρρωστημένη του αγάπη. Ο Σίμος, ένα παιδί διαφορετικό, που αντιμετωπίζεται με όλη την προκατάληψη και την απονιά των μικρών κοινωνιών. Η Στασινή, μια ψυχή τόσο ταλαιπωρημένη και δοτική, που θα δράσει καταλυτικά και θα φέρει την κάθαρση, τόσο στους ήρωες, όσο και στους αναγνώστες. Ένας έρωτας και ένα έγκλημα που θα τα αλλάξουν όλα και θα ενώσουν τον πάνω και τον κάτω κόσμο. Δύο παιδιά που κουβαλούν παλιές αμαρτίες, αλλά διψάνε για απαντήσεις. Γύρω τους, ως δορυφόροι, άνθρωποι και ιστορίες, που συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο μαγικό και μοναδικό.

.
Διαβάστε το : για την ιστορία που στήνεται τόσο αριστοτεχνικά, με συνοχή και αληθοφάνεια ,σαν εκλεκτό υφαντό, που θα σε ζεστάνει με την αφηγηματική του δύναμη! Με δράση σχεδόν κινηματογραφική, ταυτόχρονα ρεαλιστική και παραμυθένια! Για τη γλώσσα του, την τόσο γλαφυρή, αιχμηρή και εύστοχη, που μας βάζει στην καρδιά των γεγονότων και των συναισθημάτων χωρίς περιττές φιοριτούρες. Για τα τόσο σημαντικά θέματα που θίγει: τη διαφορετικότητα, την προκατάληψη, τα όρια της Αγάπης, τις εμμονές και όσα μας κρατούν δέσμιους, την αναζήτηση της Αλήθειας και το θάρρος να δούμε τους φόβους μας κατάματα. Να στηριχθούμε στην ελπίδα και να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή.
Μη το διαβάσετε : αν θέλετε τα πάντα στη ζωή και στα βιβλία σας να είναι απόλυτα προβλέψιμα και «λογικά». Αν δε σας αρέσει να βλέπετε πίσω από τις λέξεις και τα πρόσωπα και απλά θέλετε μια ιστοριούλα για να περάσει ευχάριστα η ώρα, χωρίς πολλές σκέψεις και σκοτούρες. Το βιβλίο απευθύνεται σε βαθιά αισθανόμενους και σκεπτόμενους αναγνώστες!
Βαθμολογία:
4,4/5
.
Φωτογραφικό υλικό