Κάθε Παρασκευή στην Κουλτουρόσουπα.
Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα.
.
Σαλάτα επικαιρότητας
Θα έλεγα ότι τώρα είναι που θα αρχίσουν τα όργανα με τους διαχωρισμούς με τα νέα μέτρα άλλα είπαμε η μουσική είναι επικίνδυνη και απαγορεύεται.
Βγήκαν και πριν λίγο καιρό κι άλλες εξαγγελίες για να πουσαριστεί ο εμβολιασμός κι εγώ είμαι μέσα. Όπως οι πρόεδροι με τα πριμ, έτσι και οι πολιτικοί ηγέτες. «Εμβολιάσου εσύ παιδί μου κι εγώ σου γράφω τα χωράφια κάτω στην Ιτέα». Εγώ πάντως με ένα Playstation 5 ή κάνα gaming laptop, όχι μόνο τρίτη, τέταρτη ή και έκτη δόση κάνω άλλα με βάζω στη διάθεσή τους σε οποιοδήποτε πειραματικό ή μη εμβόλιο έχουν στην κάβα. Χώστε μου ό,τι θέλετε, στο όνομα της επιστήμης (και του Playstation), δε με πειράζει και ουρά να αποκτήσω!
Να ρωτήσω παρεμπιπτόντως- εγώ μπορώ να με ανακηρύξω πολίτη κάποιου άλλου πλανήτη; Του Άρη ας πούμε ή κάποιου άλλου του οποίου η τοξικότητα και η απωθητικότητα θα θυμίζει την ιδιοσυγκρασία μου; Θα ‘χω εκεί τα εκλογικά μου δικαιώματα, θα πληρώνω εκεί τους φόρους μου, θα κάνω εκεί τις επαναστάσεις μου (εξ αποστάσεως, μη κινδυνέψουμε κιόλας) και δεν θα ενοχλώ κανένα εδώ πέρα από σας τους ενοχλητικούς γήινους. Δηλαδή γιατί όχι, γιατί πρέπει να είμαι παγιδευμένος σε αυτά τα φαιδρά, υλικά σύνορα; Φεῦ, όνειρο πνευματικής νυκτός…
Πέφτουν και τα σόσιαλ μύδια για παραπάνω από εφτά μιλισεκόντ και παθαίνουμε και ταραχή- Μαρκ, μη μας τα κάνεις αυτά απροειδοποίητα, ήμαστε και κάποιας αντοχής= μηδενικής. Δηλαδή πόσα χτυπήματα να αντέξει ο σύγχρονος άνθρωπος ο οποίος υπολογίζει την ποιότητα της ψυχαγωγίας του σε συνάρτηση με την βαθμό scrolling που κάνει.
Τους influencers; Δεν τους σκέφτεται κανείς, τους influencers, αυτοί ψυχή δεν έχουν; Θα αποζημιωθούν οι διάφοροι ανθυποσελέμπριτιζ για τις εργατοώρες που χάθηκαν; Για τα giveaways που δεν έγιναν; Τα stories που δεν ανέβηκαν; Ε; Αν ο ψυχισμός και ο ναρκισσισμός μας είναι πελώριοι όσο και εύθραυστοι άλλο τόσο είναι και αυτών, με το κακό είναι ότι αυτοί βγάζουν το μερτικό τους απ’ αυτά. Θεομηνίες παντού, god dammit!
ΥΓ. Να σημειωθεί βέβαια πως όσο εύκολη τροφή για κριτικόμορφη σκέψη είναι οι influencers, άλλο τόσο θα ‘πρεπε να σκεφτούμε ποιοι τους συντηρούν. Ή να κάνουμε μια βόλτα μέχρι τον πλησιέστερο καθρέφτη.
Ψωμί, παιδεία, εξ αποστάσεως διδασκαλία
Εν τω μεταξύ ανοίγουν και τα πανεπιστήμια. Βέβαια δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω το ανοίγουν σε εισαγωγικά. Μα ούτε και οι υπεύθυνοι το ξέρουν αυτό, οπότε ας γελάσουμε σαρδόνια με την κακοτυχία των κακομοίρηδων των φοιτητών! Δεν είναι ας πούμε ότι υπήρχε ολόκληρο καλοκαίρι, για να δουν οι υπεύθυνοι τι θα γινόταν. Αλλά ξέρω, ξέρω- η ρευστότητα της κατάστασης, τα μεταβαλλόμενα δεδομένα, κτλ, κτλ. Ε σιγά, τι στερούνται τα παιδιά, κάτι φοιτητικά χρόνια, πώς κάνουν έτσι;
Τελείως ό,τι να ‘ναι ιδέα: αν έλεγαν τελείως παράλογα, ίσως ακόμη και παράνομα, στους φοιτητές να απολυμάνουν τις αίθουσες και τα αμφιθέατρα, να βρουν εναλλακτικούς χώρους για διαλέξεις και γενικά να οργανωθούν μοναχοί τους μήπως και ανοίξουν (χωρίς εισαγωγικά) τα πανεπιστήμια, μάλλον καλύτερα θα ‘ταν η κατάσταση από αυτή που είναι τώρα. Θα μαζεύονταν όλοι τους και για το κοινό καλό κάπως πιο οργανωμένα θα προσπαθούσαν. Έτσι νομίζω.
Αλλά έχει έρθει επιτέλους η ώρα να πούμε ένα ηχηρό μπράβο στις πανεπιστημιακές κομματικές νεολαίες- άσχετο αλλά πρέπει. Είναι παρεμπιπτόντως τόσο αστεία αυτή η ακολουθία λέξεων, κομματικές νεολαίες, όσο και δεν είναι… Αλλά παρεκκλίνω: βλέπω φωτογραφίες απ’ τα εσωτερικά των πανεπιστημίων και πραγματικά νομίζω ότι οφείλουμε να συγχαρούμε τα παιδιά που επιμελούνται την εσωτερική διακόσμηση του χώρου με τις αφίσες του κάθε κόμματος να φωτίζουν λίγο παραπάνω την φοιτητική τους καθημερινότητα. Δε ξέρεις πια αν σπουδάζουν αυτό που λέει το μηχανογραφικό τους ή Διακόσμηση Εσωτερικών Χώρων, με την επιμέλεια και τη στοχοπροσήλωση που επιδεικνύουν. Θα μπορούσαν και ECTS να απαιτούν αλλά το κάνουν για το καλό της παράταξης και της πατρίδας. Μπράβο τα παιδιά.
Συχνότητες για να συχνάζει κανείς
Στο μεταξύ η κρατική τηλεόραση αρχίζει και μου γίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Η αλήθεια είναι ότι δε συνηθίζω να ψωνίζω από κει, κι από αλλού όσον αφορά το brand Ελληνική ΤηλεόρασηTM αλλά φρονώ ότι δεν αστειεύονται οι ιδιοκτήτες και μπράβο. Παραγωγές που αν συνεχίσουν το ίδιο φιλόδοξα και προσεγμένα, πραγματικά έχουν τα φόντα να αποτελούν κοσμήματα στην αρχειοθήκη της. Εκεί δηλαδή που την είχα συνδυασμένα με πολιτικά παράθυρα σχεδιασμένα να σε κάνουν να θες να πηδήξεις απ’ το δικό σου, βγάζουν κάτι που παραγωγές ύποπτα ποιοτικές, φυσικά καλαίσθητες.
Είτε νέες παραγωγές (βαρύ πυροβολικό) μάλιστα είτε αυτές που συνεχίζουν (το πυροβολικό που δεν παρακολουθώ αλλά χαίρομαι που υπάρχει), φαίνεται ότι κάτι έχουν να πουν και τουλάχιστον το βουητό και η ανυπομονησία στα ίντερνετς για τα επόμενα επεισόδια δείχνουν ότι η πόρτα που κρούεται δεν ανήκει σε βαρήκοους. Επιφυλακτικά ας ανοίξει η πόρτα λοιπόν. Απλώς, επειδή η ελληνική τηλεοπτική μυθοπλασία είναι μια συνεπής σαπουνοβιομηχανία, μακάρι να μην πάνε προς τα κει και τα νέα εγχειρήματα της κρατικής ΤV. Πράγμα που κόβω προς-το-δύσκολο γιατί δεν πρόκειται για καθημερινάδικα αλλά είδομεν.
ΥΓ. Τι κάνετε ειδικές μνείες στο πολύπλευρο ταλέντο μερικών καλλιτεχνών; Δεν ξέρετε ότι ταλέντο δεν έχει διακόπτη on/off κι ότι όπου και να το βάλεις πάλι θα φωτίζει;
Ναι, γεια σας, για τη θέση του Senior Παίκτη Reality σας τηλεφωνώ…
Τι κόστος έχουν κι αυτά τα ριάλιτυ όμως… Για όλες τις πλευρές.
Οι παίκτες; Μα, παίκτες έχουν τα παιχνίδια και αυτά δεν είναι παιχνίδια, διαγωνισμοί είναι. Έτσι διαφημίζεται κιόλας το προϊόν, δεν έχεις δικαίωμα για επιστροφή όταν ξες τι παίρνεις. Το παιχνίδι, λοιπόν, έχει την έννοια της χαράς, της ξεγνοιασιάς. Το παιχνίδι είναι αλαφροΐσκιωτο, είναι το κουνελάκι που έρχεται κάνει τον κήπο σου σκατά και φεύγει. Αλλά δεν του θυμώνεις γιατί δίνει μια απρόσμενη νότα στη ζωή, σου θυμίζει απλούστερες καταστάσεις. Ο διαγωνισμός είναι κάτι σίγουρα πιο βαρύ και επιβλητικό. Είναι ο ρινόκερος που δεν έρχεται απλά στον κήπο σου και τον επιμελείται ελαφρώς συθέμελα, αλλά στουκάρει και στον τοίχο του σπιτιού σου, τον γκρεμίζει και σε παίρνει και στο κατόπι.
Και δεν είναι που βγαίνουν στους παίκτες τα χειρότερα ή πιο βίαια ένστικτα. Μιλάω βέβαια για ψυχολογική βία, για ψυχολογική βουλιμία. Είμαστε κι εμείς που τα παρακολουθούμε, τα πρεζόνια παύλα μπανιστήρια που κρυφοκοιτάμε ενώ βαράμε την απαραίτητη δόση μας. Εφόσον οι παραγωγές είναι συνήθως τίμιες, τίμιες όσον αφορά τον όρκο τους στην εμπορικότητα, παράγουν τους καλούς, τους κακούς, τους περίεργους ανάλογα με την ανατροφοδότηση που το κοινό τόσο εύκολα, πρόθυμα, υπερπρόθυμα παρέχει. Οπότε κανιβαλίζουμε εμείς, αυτοί ψαρεύουν τους επόμενους διαφημιζόμενους και οι παίκτες εξακολουθούν να ζουν τα δεκαπέντε λεπτά -που δεν ξέρω με πόσες ώρες ψυχοθεραπείας- δημοσιότητάς τους.
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..