ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ Μας ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ.
Γράφει η Αριάδνη Καναβάκη.
Όσο να σε λυπηθεί
της αγάπης ο Θεός
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να με καλέσει ο λυτρωμός
Ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!
Και θα ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν τον κόρφο το γυναικείο ,σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για το ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αισθανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά
Τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ
Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ [ΛΟΓΟΣ Η΄]
Των παθών μας το ένδυμα, αγαπητοί μου αναγνώστες, ανήμερα στων παθών μας την Ανάσταση και στην επικαλούμενη μέσα στη χρονιότητα λύτρωση -τη ζητούμενη – εαυτού και αλλήλων. Λύτρωση, ως λέξη θαρρείς βγαλμένη από το όνειρο και την ευχή, που στην πραγματικότητα το όποιο της αποτύπωμα βρίσκεται που αλλού, μα φυσικά στην επιθυμία, εκείνου που θα θέλαμε και εκείνου που θα μπορούσαμε εν δυνάμει να είμαστε. Όλα ξεκινούν από τον κύκλο του πένθους που κάθε χρόνο παρακολουθούμε σχεδόν ψυχαναγκαστικά και με όποιο τρόπο, θρησκευτικό ή μη, συνεχίζουμε να το ιερουργούμε ή αν προτιμάτε να το “τελετή-ιερουργούμε”. Και το ερώτημα είναι, σε τι μας εξυπηρετεί και που αποσκοπεί στην αρχή της άνοιξης αυτή η διαδικασία;
Μα το καλυμμένο πένθος [σφαιρικά] είναι που συνδέεται άμεσα με τη χαμένη μας επιθυμία -«προσωπικό παράδεισο»- και μας αναγκάζει τρόπο τινά να φορούμε το ένδυμα των παθών μας και των αμέτρητων ασυνείδητων λαθών μας. Το φοράς το ρούχο πριν αρχίσεις την κρασοκατάνυξη και την γνωστή του αμνοεριφίου θυσία και δεν καταλαβαίνεις ότι και του χρόνου τα ίδια θα κάνουμε. Το φοράς και όσες φορές κι αν Τον σταυρώσουμε, εμείς δε θα αφαιρέσουμε το ένδυμα της αμαρτίας και πιθανόν να μην φτάσουμε ποτέ στο νερό της προσωπικής μας επιθυμίας. Υπάρχει φυσικά ο συμβολισμός -Σταυρός, της ιστορίας και αυτού του παγκόσμιου μύθου της αγάπης, αλλά ποιος πραγματικά τον βλέπει, είτε πιστεύει είτε όχι;
Είναι οι ποιητές που εμβαθύνουν στα νοήματα των μύθων, είμαστε και εμείς που αργούμε να καταλάβουμε το συμβολισμό του Γολγοθά και της άνοιξης το κάλεσμα. Συνήθως παραμένουμε στην ίδια ιστορία, γιατί όλα τούτα αφορούν κάποιους άλλους και ποτέ εμάς τους θεατές και τους ανομολόγητους παθητικούς. Όλα αυτά, όσοι ποιητές και θρησκείες κι αν μας το πουν ,μάλλον δε μας αφορούν! Και δε λέμε να σταυρωθούμε, αλλά να ξεστραβωθούμε επιτέλους ,από την επανάληψη που καρφώθηκε με τα γνωστά “καρφιά”, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντά μας και ξεδιπλωμένοι επιτέλους να εκφραστούμε, να μιλήσουμε! [εδώ ταιριάζουν ποιητές μας].
Και κατά την αγαπημένη μας ψυχαναλύτρια Τζούλια Κρίστεβα [Julia Kristeva] … “ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία που ανέπτυξε καλύτερα τη συμβολική και σωματική εμβέλεια της πατρικής λειτουργίας πάνω στο ανθρώπινο όν. Η ταύτιση μ’ αυτόν τον τρίτο[βιολογικός πατέρας],χωρίζει το παιδί απ’ τη μητέρα του, το αποσπά από μια σχέση αγαλλίασης σώμα με σώμα [χαμένος παράδεισος], αλλά και καταστροφής μαζί της ,και το καθιστά υποκείμενο μιας άλλης διάστασης, υποκείμενο της συμβολικότητας όπου πέρα από τη στέρηση και την απουσία ξεδιπλώνεται η γλώσσα. Ακόμα περισσότερο, έχοντας επιμείνει σ’ αυτήν την πατρική λειτουργία, ο χριστιανισμός οδηγεί στην προσυνειδησιακή διαμόρφωση των ουσιαστικών φαντασιώσεων που σηματοδοτούν τις επιθυμίες των ανθρώπων”.*
Και συνοψίζοντας αναγνώστες μου και μέρα που είναι, ας διαχειριστούμε επιτέλους το μελαγχολικό μας άγχος, ας φυλάξουμε των παθών μας το ένδυμα και ας προσπαθήσουμε να Αναστηθούμε ενδημικά-πάνδημα εκφραζόμενοι, με ότι ακόμα μας αφορά στην προσωπική μας μυθολογία και στη συλλογική μας συν-λειτουργία.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
*Julia Kristeva “Στην αρχή ήταν η αγάπη-Ψυχανάλυση και πίστη” εκδόσεις ΑΓΡΑ.
Φωτογραφικό υλικό
