Το βαθύ «οικολογικό» μήνυμα της Γέννησης για πιστούς ή μη… Από τη γεωπόνο Πίτσα Στασινοπούλου –«ΟΙΚΟ…νική Πραγματικότητα».
Απευθύνομαι προφανώς στον καθένα, επίσης και στον άθεο, του οποίου την «μη πίστη» σέβομαι εξίσου. Πιστεύω δε επιπλέον, ότι αυτός είναι σε θέση λόγω αποστασιοποίησης να κρίνει ορθότερα και άνευ τεχνητής συναισθηματικής φόρτισης τους βαθύτερους συμβολισμούς, να διαχωρίσει το τελετουργικό ένδυμα από την ουσία μιας θρησκευτικής φιλοσοφίας. Την οποία μπορεί να απέρριψε, αφού όμως προηγουμένως γνώρισε και έκρινε βάσει λογικής ή ενστίκτου και όχι συναισθήματος. Θα μου πείτε εν προκειμένω ότι η πίστη – συναίσθημα αποτελεί τη βάση της αποδοχής και όχι η εγκεφαλική λειτουργία. Ότι δεν πρόκειται για επιστήμη βασισμένη στη γνώση και την έρευνα. Η ύπαρξη ή όχι του περίφημου κόμματος (,) στη αμφιλεγόμενη φράση «Πίστευε και μη ερεύνα» δίχασε για αιώνες τη θρησκευτική- φιλοσοφική κοινότητα, προκάλεσε ατέρμονες αναλύσεις του θέματος. Και πώς αλλιώς, αφού αυτό το περίφημο κόμμα που κανείς δεν ξέρει αν υπήρξε, αν σβήστηκε τυχαία από τις γραφές ή αποσιωπήθηκε εντέχνως, αντιδιαστέλλει τις έννοιες.
Προσωπικά αν με ρωτάτε, θεωρώ ότι «πίστη» και «έρευνα» συνδέονται μεν, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Τί εννοώ; Όταν ο ερευνών ξεκινά και προχωρά την έρευνά του προς συγκεκριμένο στόχο, το βασικό του εργαλείο είναι η νόηση και η λογική επεργασία των δεδομένων που συναντά. Το συναίσθημα που λειτουργεί βοηθητικά είναι όντως η πίστη, αλλά με την έννοια ότι θα φτάσει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ κάπου, σε ένα αποτέλεσμα, ΟΠΟΙΟ κι αν είναι αυτό, ακόμη και εντελώς αντίθετο από αυτό που αρχικά υπέθεσε. Η υποψία της έκπληξης αποτελεί πάντα διεγερτικό κίνητρο για οποιονδήποτε ερευνητή.
Αντίθετα, όταν «πιστεύει» ως δεδομένο το αποτέλεσμα της έρευνας, είναι μοιραίο να την κατευθύνει υποσυνείδητα προς τα «εκεί» για λόγους απλά επιβεβαίωσης. Εν ολίγοις, αφαιρεί από το παιχνίδι την αθωότητα και εντιμότητα, ξεκινά με «σημαδεμένα χαρτιά» και σε αυτή την περίπτωση δεν πρόκειται για αθώα «πίστη» αλλά για καθαρή «προκατάληψη». Καλύπτοντας με παραπλανητικό μανδύα λογικής και «αποδείξεις» κάτι που αποτελεί αντικείμενο αμφισβήτησης για κάποιους. Μα είναι μάταιο… έτσι κι αλλιώς το συναίσθημα δεν «αποδεικνύεται», απλά «βιώνεται».
Με αυτή την έννοια λοιπόν σέβομαι και υπερασπίζομαι στον ΙΔΙΟ ΒΑΘΜΟ, τόσο το θρησκευτικό συναίσθημα καθενός ως ιερό, προσωπικό του δικαίωμα, όσο και την απουσία ή απόρριψή του. Αυτό που καταδικάζω απερίφραστα, είναι ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία, ο θρησκευτικός ρατσιμός, από ΟΠΟΥ κι αν προέρχεται. Λόγω των ημερών δεν επιθυμώ να επεκταθώ περαιτέρω, μόνο θα επισημάνω ότι η Εκκλησία, ως επίσημος φορέας της θρησκείας και παραδόξως άπειρες φορές σε πλήρη αντιδιαστολή με την ουσιαστική φιλοσοφία της, συνέβαλε τα μέγιστα στην εδραίωση ενός παράλογου φανατισμού, στη διαστρέβλωση υψηλών ανθρωπιστικών εννοιών και στην επέκταση κηρυγμάτων μίσους αντί αγάπης…
Σταματώ όμως εδώ την «παρένθεση», η παρούσα στήλη και το σημερινό της θέμα στοχεύει αλλού. Στο επίκαιρο μήνυμα της Θείας Γέννησης, είτε ως υπαρκτό ιστορικό γεγονός για τους θρήσκους, είτε ως φιλοσοφικός – κοινωνικός «συμβολισμός» για τους άθεους. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκει ο καθένας μας, το γεγονός ή συμβολισμός, προσφέρει μια δυνατή σημειολογία και ως εκ τούτου, ιδιαίτερα θρεπτική τροφή για σκέψη και όχι μόνο…
Η αναπαράσταση με την δυνατή της εικόνα, επιβεβαιώνει πανηγυρικά το «μια εικόνα, χίλιες λέξεις». Παρά το προσωπικό μου κουσούρι των «χίλιων και…» λέξεων, δεν μπορώ παρά να «διαβάσω» τεράστια και σπουδαία…. «κείμενα» στην εικόνα της Θείας Γέννησης. Όπου κατά τας γραφάς, ο Υιός του Θεού, προορισμένος για ύψιστη αποστολή, βλέπω να γεννιέται μέσα σε στάβλο, με μοναδική συντροφιά δυο φτωχοντυμένους «γονείς», κάποιους βοσκούς και λίγα ζώα… Όταν το βρέφος ακόμη κι ενός απλού αστού της εποχής εκείνης υποτίθεται, απολάμβανε στοιχειώδη φροντίδα και άνεση τουλάχιστον, το Θείο Βρέφος ξάπλωσε σε αχυρένιο στρώμα, σκεπάστηκε μέσα στην παγωνιά με προβιές, ζεστάθηκε από τα χνώτα των ζώων… με μόνο θεϊκό σημάδι, ένα περίεργο, ξεχωριστό αστέρι που φώτισε απρόσμενα την χειμωνιάτικη νύχτα.
Μια εικόνα με κρυμμένες λέξεις αξεπέραστες στους αιώνες… μια εικόνα- σύμβολο και πηγή κάθε φιλοσοφίας που θέλει να λέγεται «ανθρωπιστική»… μια εικόνα – κώδικας και οδηγός Ζωής. Χωρίς ανούσια σπατάλη περίπλοκων λέξεων σε κηρύγματα ή αναλύσεις, Η στέρεα δύναμη του πρωτογενούς…
Αυτό που ενίοτε στην μεταμοντέρνα ορολογία μπορεί να βαφτίζεται και «εναλλακτικό», θολώντας κι αλλοιώνοντας την σπουδαία έννοια του «αυθεντικού». Γιατί το πρωτογενές είναι εξ ορισμού αυθεντικό κι ας μη χανόμαστε στη… μετάφραση. Με εξαιρετικό δείγμα εν προκειμένω την εικόνα της Γέννησης, έναν ύμνο στην αυθεντικότητα, στην ΑΛΗΘΕΙΑ. Μια μέγιστη αξία που πάντα θα γεννιέται γυμνή, χωρίς σκεπάσματα, χωρίς στολίδια, χωρίς στηρίγματα… θα κρυώνει στις παγωνιές… θα είναι μόνη… Κοινοί θνητοί και άρχοντες θα την κοιτούν καχύποπτα, θα αποφύγουν να τη συνδράμουν, θα αποστρέψουν το πρόσωπο. Ο πλούτος, η χλιδή και οι ανέσεις θα κρατήσουν ασφαλείς αποστάσεις, θα αποφύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να συγχνωτιστούν μαζί της. Κι αυτή μέσα στο μεγαλείο της ταπεινότητάς της θα συμπορευτεί μονάχα με ανάσες φτωχών βοσκών και άδολων ζώων. Με σκέπασμα από τομάρι, στρώμα από άχυρα και ζεστασιά από χνώτα.Μόνο που… θα έχει πάντα πάνω της ένα ξεχωριστό αστέρι να φωτίζει τις κρύες νύχτες της… Και ίσως κάποτε την επισκεφτούν και Μάγοι με δώρα… Ίσως και όχι.
Αν αυτή η αυθεντική αλήθεια μέσα από το συμβολισμό της εικόνας, δεν είναι το πιο βαθύ «οικολογικό» μήνυμα, άμεσα συνδεδεμένο με την ουσία της ύπαρξης, τότε ποιο θα μπορούσε να είναι; Τί άλλο είναι η οικολογία, στον πυρήνα της έννοιας, αν όχι η ουσιαστική συνύπαρξη φυσικών πλασμάτων, απαλλαγμένων από περιττά, με συντροφιά μόνο τα πολύτιμα χρειώδη και τις ζεστές ανάσες της καρδιάς; Τί πιο… αυτονόητα «οικολογικό» από τη γέννηση ως κορυφαίο μυστήριο; Όπου κάθε πλάσμα του κόσμου τούτου γεννιέται αγνό, «απογυμνωμένο», κομμάτι της γεννήτριας φύσης και σε απόλυτη αρμονία μαζί της, με μόνη του προίκα ένα πρωτογενές ένστικτο – σοφό οδηγό επιβίωσης, εντελώς αφαιρετικό όπου μόνο τα ουσιώδη έχουν θέση. Με τον ευνοημένο άνθρωπο να δέχεται ως επιπλέον προίκα το πνεύμα.
Μια «πρώτη ύλη» παντοδύναμη, ικανή να κινήσει ένα σύμπαν ολόκληρο, που όμως ο «ευνοημένος» αναλώνει περίεργα… με εξαιρετικές επιδόσεις στον τομέα «(αυτο)καταστροφή», διαστρεβλώνοντας την αξία της ΑΛΗΘΕΙΑΣ σε βαθμό κακουργήματος. Πάνω στο προκρούστειο κρεβάτι να την πετσοκόβει κατά το δοκούν…
Βάφτισε τα περιττά κι αχρείαστα ως παράλογες «ανάγκες» και έβαλε ένα ολόκληρο οικοσύστημα στην υπηρεσία τους, το οποίο σε περίπτωση… «μη συνεργασίας», υφίσταται αδίσταχτα βιασμό! Τυφλώθηκε από την ύπουλη λάμψη της ύλης, την αλαζονία του κυρίαρχου ακόμα και πάνω στους φυσικούς νόμους στους οποίους οφείλει την προσωρινή ΄του ύπαρξη κι απόστρεψε το βλέμμα από τη ζεστασιά της ανάσας του ταπεινού βοσκού… από την προσήνεια του αθώου ζώου… από το μητρικό κύτταρο της φύσης. Που γεννήθηκε ως αυθεντικό κομμάτι της και μεταλλάχτηκε αναίτια σε σκληρό πολέμιό της. .. Εστίασε μονάχα στον «χρυσό» του Μάγου, αυτός τον θάμπωσε, αυτόν κυνήγησε, δεν είδε ΤΙΠΟΤΑ άλλο στην εικόνα. Μα και οι «κήρυκες» μονάχα ΑΥΤΟΝ είδαν και κολυμπούν αιώνες τώρα στα χρυσάφια, τα ασήμια, τα πετράδια…
Ξέρω… τώρα που μιλάμε, ετοιμάζεσαι να γιορτάσεις. Και ίσως ανήκεις σ΄αυτούς που ο γιορτινός στόχος αρχίζει και τελειώνει στο να «καταπλήξουν τα πλήθη» στο λαμπερό ρεβεγιόν… Αφού βέβαια κάλυψαν στο έπακρο τις πολύτιμες «ανάγκες» τους σε φανταχτερά, ακριβά δώρα – τα μισά ανεπιθύμητα, σε άφθονα γκουρμέ εδέσματα – τα μισά για πέταμα, σε κομμένα φυσικά δένδρα – όλα στα σκουπίδια… Αφού ξεσήκωσαν όλες τις απολύτως «χρήσιμες» συμβουλές ειδημόνων για το φανταιζί μακιγιάζ- κόμμωση – τουαλέτα του ρεβεγιόν. «ΠΡΕΠΕΙ να λάμπεις, χρυσή μου!» Κι έρχομαι εγώ η απροσάρμοστη, εν μέσω χλιδάτης ατμόσφαιρας να κάνω λόγο για… προβιές και τομάρια, για αχυρένια στρώματα, για στάβλους με ζώα, για άξεστους τσομπάνους… Έλεος! (λες μέσα σου και το ξέρω) Ξεχνάς όμως ότι, ακόμα κι αν μαζευτεί ΟΛΗ τη λάμψη από ΟΛΑ τα γιορτινά φώτα και στολίδια του κόσμου, δεν θα καταφέρει να αγγίξει ούτε στο…νυχάκι τη λάμψη εκείνου του μοναχικού, ξεχωριστού αστεριού της Γέννησης πάνω από το στάβλο… προορισμένο να φωτίζει από τότε μονάχα αληθινές, ταπεινές «φάτνες»….
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ με αληθινή αγάπη!
Φωτογραφικό υλικό
