Ψυχογραφώντας Θεατρικές παραστάσεις, Κινηματογραφικές ταινίες, Τηλεοπτικές σειρές, Πέρα απ’ αυτό που βλέπεις (Κάθε Τρίτη & Παρασκευή).
Δεν είναι εύκολο να μαθαίνεις ότι έχεις τον ίδιο εραστή με τη φίλη σου. Καταρχάς δεν είναι εύκολο να έχεις εραστή. Ούτε είναι εύκολο να ανακαλύπτεις πως αυτά που έκανε μαζί σου, τα κάνει και με τη φίλη σου και ίσως με μεγαλύτερη επιθυμία.
Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.
Το ζέσταμα
Με το που διάβασα τον τίτλο αυτής της παράστασης είχα ήδη τις ενστάσεις μου. Destiny σημαίνει μοίρα, πεπρωμένο. Κι εγώ αυτό που ξέρω καλά από τη δουλειά μου είναι πως αυτά που δε θέλουμε να αντιμετωπίσουμε ή να εξηγήσουμε, τα αποδίδουμε στη μοίρα και το πεπρωμένο. Ήμουν λοιπόν πολύ περίεργη να δω αν θα συναντούσα μια αντίστοιχη συμπεριφορά των πρωταγωνιστριών επί σκηνής. Κι όσο περίμενα μέχρι να ακούσω το τρίτο κουδούνι σκεφτόμουν τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη: «Γιατί, καθώς όταν βαρούν απανωτές αναποδιές τους ίδιους τους ανθρώπους πάντα, συνηθάν εκείνοι στο Κακό, τέλος του αλλάζουν όνομα, το λεν Γραμμένο ή Μοίρα».
Η δράση
Όμορφο σκηνικό που παραπέμπει στο καθιστικό μιας νέας κοπέλας, η οποία διαθέτει λίγο από όλα. Είναι μοντέρνα βάσει διακόσμησης, είναι και ρομαντική αν κρίνω από τον τεράστιο αρκούδο που έχει σε περίοπτη θέση. Εμφανίζονται η Κωνσταντίνα και η Τόνια, δυο φίλες που ξέρουν να φλυαρούν μεταξύ τους περνώντας καλά και μιλώντας άλλοτε για σημαντικά και άλλοτε για εντελώς ανούσια πράγματα. Επιφανειακές συζητήσεις μεταξύ δύο γυναικών σκέφτομαι και αμέσως μετά διαπιστώνω πως πίσω από αυτές τις επιφανειακές συζητήσεις κρύβονται καυτά θέματα. Ανασφάλειες, ζήλιες, ανταγωνισμοί. Θέματα που δε διατυπώνονται ποτέ ξεκάθαρα γιατί αν ειπωθούν ξεκάθαρα θα πρέπει μετά να γίνει κάτι γύρω από τις αλήθειες που θα έχουν ακουστεί. Κι οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους όταν λένε αλήθειες. Ούτε είναι έτοιμοι να υποστούν τις συνέπειες όταν ακούνε αλήθειες. Άλλωστε αυτό που δε θέλει κανείς να ξέρει για τον εαυτό του, σύμφωνα με τον Καρλ Γιουνγκ, καταλήγει να επέρχεται σαν πεπρωμένο. Είναι πολύ βολικό για όλα να φταίει το πεπρωμένο.
Μετά την πρώτη χαριτωμένη και οριακά εφηβική αλληλεπίδραση των δύο νεαρών γυναικών ακολουθεί ένας δεύτερος κύκλος στον οποίο αποκαλύπτεται το μυστικό τους. Ένα μυστικό που θα δοκιμάσει τη δύναμη της φιλίας τους και θα αποδείξει πως κάθε γυναίκα έχει τις δικές της ψυχικές αντοχές αλλά και τη δική της ερμηνεία που δίνει στα γεγονότα. Δεν είναι εύκολο να μαθαίνεις ότι έχεις τον ίδιο εραστή με τη φίλη σου. Καταρχάς δεν είναι εύκολο να έχεις εραστή. Ούτε είναι εύκολο να ανακαλύπτεις πως αυτά που έκανε μαζί σου, τα κάνει και με τη φίλη σου και ίσως με μεγαλύτερη επιθυμία. Κι όμως αντί να το βάλεις στα πόδια όσο πιο γρήγορα μπορείς, μένεις σε αυτήν την τοξική σχέση ελπίζοντας να πάρεις απαντήσεις ή να κλείσεις ανοιχτούς λογαριασμούς. Λες και οι άνθρωποι που επιλέγεις να έχεις στη ζωή σου για λίγες μέρες ή λίγους μήνες σου χρωστάνε εξηγήσεις και οφείλουν να μη σε αφήσουν με ανοιχτούς λογαριασμούς. Κι εσύ τι κάνεις; Ό,τι έκανε η μία από τις δύο φίλες. Δε ζήτησε ποτέ εξηγήσεις παρά μόνο όταν έμαθε από τη φίλη της ότι μοιραζόντουσαν εν αγνοία τους τον ίδιο άντρα.
Κι όλα αυτά με δεδομένο ότι ο άντρας αυτός ανήκει ήδη κάπου αλλού και για να γίνω πιο συγκεκριμένη ανήκει στο γάμο του. Αν μπορεί κανείς να πει για έναν άνθρωπο, που δεν ξέρει να αφοσιώνεται και να δεσμεύεται αποκλειστικά, ότι ανήκει κάπου. Πάντως η γυναίκα αυτού του δραστήριου εραστή αναρωτιέται φωναχτά «Πάλι ρε;» όταν τον πιάνει στα πράσα με την ερωμένη του. Κι αυτό το «πάλι ρε;» δεν είναι ικανό να βάλει φρένο στις ανάγκες και των δυο γυναικών να συνεχίσουν να δίνουν αξία και θέση στη ζωή τους σε αυτόν τον άντρα. Κι είναι τότε που σκέφτομαι αυτό που είπε ο Ralph Waldo Emerson: «Οι προσπάθειες που κάνουμε για να ξεφύγουμε από το πεπρωμένο μας, έχουν σαν μοναδικό αποτέλεσμα να μας οδηγήσουν σε αυτό». Με άλλα λόγια όσο πιο πολύ αποφεύγουμε κάτι, τόσο πιο κοντά του βρισκόμαστε. Από επιλογή όμως κι όχι επειδή είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα βρεθούμε κοντά του, μονολογώ μέσα μου την ώρα που παρακολουθώ τις άκαρπες προσπάθειες των πρωταγωνιστριών να βάλουν μια τελεία στη σχέση τους με αυτόν τον άντρα. Και δεν είναι οι μόνες που δυσκολεύονται να βγουν από μια προβληματική κατάσταση. Είναι πολλές οι γυναίκες που δέχονται να έρχονται δεύτερες ή τρίτες στη ζωή ενός άντρα. Είναι πολλές οι γυναίκες που προτιμούν να παραμυθιάζονται από το να δουν ποια είναι η πραγματικότητα. Είναι πολλές οι γυναίκες που επιλέγουν να είναι κομπάρσοι παρά πρωταγωνίστριες. Είναι πολλές οι γυναίκες που κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο και στη συνέχεια τα αποδίδουν όλα στην κακή τους τύχη. Δεν στάθηκαν τυχερές στη ζωή τους. Αυτό ισχυρίζονται προκειμένου να δικαιολογήσουν τις ακατάλληλες επιλογές τους. Ο Arthur Schopenhauer ισχυρίζεται βέβαια κάτι άλλο. Λέει πως εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν μοίρα, στην ουσία είναι ένα σύνολο ανοησιών πουέκαναν. Τείνω να συμφωνήσω μαζί του.
Τελικά ο περιβόητος Destiny δεν εμφανίζεται ποτέ στη σκηνή γιατί ποτέ δεν ήταν σημαντικός. Σημαντικό είναι αυτό που αποφάσισαν η Κωνσταντίνα και η Τόνια να κάνουν μαζί του. Σημαντικό είναι επίσης το όνειρό τους να φύγουν μακριά. Να πάνε κάπου που θα έχει καλοκαίρι. Κι όταν θα έχει φθινόπωρο πάλι ωραία θα είναι εκεί που θα πάνε. Αν αποφασίσουν ποτέ να πάνε. Κι όσο τις ακούω να ονειρεύονται σκέφτομαι πως όσο μακριά κι αν προσπαθήσει να πάει κανείς για να γλυτώσει ή να διορθώσει τα λάθη του ή να βελτιώσει τη ζωή του, δε θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει από τον ίδιο τον εαυτό του. Από τον εαυτό του που θα του θυμίζει πάντα αυτά που έκανε και εκείνα που δεν έκανε. Από τον εαυτό του που θα ζητά εξηγήσεις και θα παραμένει με ανοιχτούς λογαριασμούς. Η χιλιομετρική απόσταση ανακουφίζει προσωρινά σαν παυσίπονο. Η διάρκεια όμως αυτής της ανακούφισης είναι μικρή και μετά επανέρχεται ο πόνος. Και κάποιες φορές ο πόνος, που επανέρχεται, είναι εντονότερος. Μόνο αν προσανατολιστεί κανείς στη θεραπεία αυτού που νοσεί μέσα του, θα καταφέρει να μη χρειάζεται να φύγει μακριά για να αλλάξει αυτά που του συμβαίνουν. Μόνο αν έρθει αντιμέτωπος με αυτά που προσπαθεί να αποφύγει, θα σταματήσει να τα προκαλεί.
Κι αν στη σκηνή το happyend είναι μια ωραία συνταγή για να φύγει κανείς ευχαριστημένος, στην πραγματική σκηνή το καλό τέλος δεν είναι ποτέ δεδομένο. Ούτε απαραίτητο είναι. Απαραίτητο είναι να δίνει κανείς συνεχείς αγώνες με τον εαυτό του για να ξεπερνά αυτά που ο ίδιος βάζει σαν εμπόδια στο δρόμο του προς την ευτυχία. Απαραίτητο είναι να σέβεται τον εαυτό του και να κάνει επιλογές που υποστηρίζουν τη συναισθηματική του ασφάλεια και την ευτυχία του. Απαραίτητο είναι να μοιράζεται και όχι να σκορπίζεται. Απαραίτητο είναι να επενδύει και όχι να ξοδεύεται.
Το κλείσιμο
Λίγο πριν βγω από την αίθουσα άκουσα δυο κοπέλες, που ετοιμαζόντουσαν κι αυτές να βγουν, να λένε πως η τελευταία σκηνή τους θύμισε τη δική τους επιθυμία να φύγουν μακριά για να βρουν την ευτυχία. Προς στιγμή ήμουν έτοιμη να μπω στην κουβέντα τους και να πω πως πουθενά δε θα βρουν ησυχία αν δεν τη δημιουργήσουν μέσα τους. Μετά όμως σκέφτηκα ότι κανείς δεν μου έδινε το δικαίωμα να γίνω αδιάκριτη. Δικές τους οι ζωές, δικές τους και οι αποφάσεις.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ:
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου, ώρα 18.00: «Το κουβάρι της αγάπης»: διαδραστική ομιλία της Νέλης Βυζαντιάδου στο θέατρο Αυλαία με ελεύθερη είσοδο
.
“Μαθήματα στη γλώσσα της αγάπης”:
(πληροφορίες και online αγορά, εδώ)
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media