Γράφει η Ελένη Γιαννακίδου για την Κουλτουρόσουπα.
.
«Πώς να κρυφτείς απ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα …» τραγουδήσαμε όλοι μαζί, όλοι εμείς οι θεατές και ο αγαπημένος μας Τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος, ανοίγοντας την αυλαία του φετινού φεστιβάλ Επταπυργίου που αποτελεί μια διοργάνωση του Κέντρου Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.
Με τίτλο «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη», Ο Διονύσης Σαββόπουλος κατάφερε χθες το βράδυ, μια όμορφη ζεστή καλοκαιρινή βραδιά, να μας γεμίσει συναισθήματα παιδικής νοσταλγίας, ρομαντικής αγάπης, ζεστής φιλίας κι ανθρωπιάς μέσα απ τα τραγούδια του που πλημμύρισαν με μουσικές και στίχους τον επιβλητικό χώρο του Επταπυργίου. Το αίθριο του Ιστορικού Μνημείου διαμορφώθηκε κατάλληλα ώστε να δημιουργηθεί σκηνή -ορχήστρα και κοίλο για να τοποθετηθούν καθίσματα που θα φιλοξενήσουν το φιλότεχνο κοινό της Θεσσαλονίκης για τις μέρες του Φεστιβάλ.
Καθισμένοι απέναντι απ τον ένα τετράγωνο Πύργο του Μνημείου και πλαισιωμένοι δεξιά μας από κτίρια- κελιά φυλακισμένων σε άλλες εποχές- και πανύψηλα τείχη κι αριστερά μας από κτίριο- αίθουσα διδασκαλίας των κρατούντων εκεί- και κλίμακες που οδηγούν στον επάνω όροφο του περιβόλου των Τειχών, αισθανόμαστε δέος το οποίο αυξάνει, όταν στη σκηνή φτάνουν τα μέλη της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης και παίρνουν τις θέσεις τους. Σε βάθρο πίσω, πάνω στη σκηνή, κατά μήκος του Τείχους του Πύργου, 30 άνδρες και γυναίκες – μέλη της χορωδίας λαμβάνουν θέση, αριστερά το πιάνο, η άρπα και τα βιολιά, δεξιά στην άκρη τα κρουστά, μεταλλόφωνο, ντραμς, πιατίνια και τύμπανα και πιο μπροστά κοντραμπάσο, βιολοτσέλα και βιολιά, στο κέντρο μπροστά από τη χορωδία τα πνευστά, το τρομπόνι, οι τρομπέτες κι άλλα βιολιά και στη μέση ο μαέστρος Μίλτος Λογιάδης που δίνει το σύνθημα με την μπαγκέτα του κι όλη αυτή η ορχήστρα ντυμένη στα μαύρα της ρούχα ξεκινά μια « συμφωνική σουίτα» διαχέοντας στον χώρο ήχους και χρώματα, μελωδίες γνωστές που παραπέμπουν στον δικό μας Διονύση, ακούσματα με τα οποία μεγαλώσαμε, τραγουδήσαμε, χαρίσαμε στίχους κι ερωτευτήκαμε….
Μετά το πρώτο χειροκρότημα ανεβαίνει κι ο Σαββόπουλος στη σκηνή . Με την αρχοντική του φιγούρα, τα γυαλιά και το ψάθινο με κορδέλα σε γήινους χρωματισμούς στο γείσο του καπέλο και φορώντας τα μαύρα του ρούχα αρχίζει το μουσικό ταξίδι με μια Ιστορία, εκείνη του Κότσυφα και δίνει το ρυθμό κι έτσι πολύ απλά, σχεδόν συνωμοτικά, όλοι γινόμαστε ένα και χτυπάμε παλαμάκια στο ρυθμό που δίνει ο Συνθέτης και τραγουδάμε…
Παίρνει την κιθάρα στη συνέχεια ο Σαββόπουλος και τραγουδά το «Μη μιλάς άλλο για αγάπη» κι ευφραίνεται η καρδιά μας, γιατί θυμόμαστε τα πρώτα ερωτικά μας καρδιοχτύπια.. Ο καλλιτέχνης μοιράζεται μαζί μας στιγμές σημαντικές της ζωής του, μας μιλά για τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι, για τα νεανικά του όνειρα, για τη γνωριμία του με τη γυναίκα – σύντροφο της ζωής του 54 χρόνια τώρα- αλλά και για τη χούντα και τη φυλάκισή του. Εκείνη τη στιγμή μας τραγουδά το « Σαν βγω απ αυτή τη φυλακή» και αυτόματα επικρατεί απόλυτη σιγή. ‘Ολοι ακούμε το στίχο και τους ήχους των ποικίλων οργάνων σχεδόν ευλαβικά. Τούτο το τραγούδι όλοι μας το χουμε ακούσει αμέτρητες φορές από διάφορους καλλιτέχνες σε συναυλίες, όμως εδώ στο Γεντικουλέ, σ αυτό το χώρο που κάποτε ήταν σκληρός χώρος κράτησης και φυλάκισης πολιτικών κρατουμένων αλλά και βαρυποινιτών, ενίοτε και αθώων πολιτών, επαναστατών και αντισυστημικών , αυτό το τραγούδι αποκτά άλλη διάσταση… Πόσο μάλλον, όταν το τραγουδά ο ίδιος ο δημιουργός του, γέννημα -θρέμμα αυτής της πόλης, που κάπου αλλού έχει φυλακιστεί και βασανιστεί για τις ιδέες του υπερασπιζόμενος τη Δημοκρατία κι έχει αντλήσει δύναμη να γράψει αυτούς τους στίχους…
Ο Καλλιτέχνης αναφέρεται στις ρίζες του και στον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία και τη Θράκη κι όλοι μαζί αρχίζουμε ν αναπολούμε τραγουδώντας « Με αεροπλάνα και βαπόρια» κι όλα τ άλλα τα χρωματισμένα από τη λαϊκή ζωντανή παράδοσή μας τραγούδια που με μαεστρία ο Σαββόπουλος συνταιριάζει στις μουσικές του. Η Μουσική βραδιά αποκτά και μια αέρινη καλοκαιρινή αύρα, όταν στη σκηνή ανεβαίνουν η Κατερίνα Πολέμη ντυμένη στα Λευκά κι ο Φώτης Σιώτας που με τις φωνές τους μέσα από τις δημιουργίες του Σαββόπουλου μάς ταξιδεύουν στα καλοκαίρια, στα τοπία και στις Ιστορίες του τόπου άλλοτε έντονα συναισθηματικές κι άλλοτε με πολιτικά μηνύματα και ύμνο στις ανθρώπινες αξίες, ιδανικά πλεγμένες…
Οι γαλάζιες ακτίνες φωτός που διαχέονται στο χώρο απ τα παράθυρα των Πύργων του μνημείου, σε συνδυασμό με τα φώτα που από έντονο μπλε καθώς νυχτώνει γίνονται βαθύ κίτρινο και μετά κόκκινο αφήνοντας το ερυθρό στις στέγες των κτισμάτων, συνηγορούν στο άριστο αισθητικό αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο Σαββόπουλος τονίζει πως οι φωνές των μελών της χορωδίας κι η ενορχήστρωση των Σουσάμογλου και Τσαβδαρίδη με την Συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης έδωσαν το αρτιότερο αποτέλεσμα στην εκτέλεση των τραγουδιών του σ αυτή τη συναυλία.
Με το πέρας της συναυλίας νιώθουμε ένα ελάφρωμα στην ψυχή, αφού προηγουμένως όλοι ως ένα ενιαίο μουσικό σώμα έχουμε τραγουδήσει «τον Καραγκιόζη», το «Ας κρατήσουν οι χοροί» και «τη Μικρή θάλασσα». Ενώ έχουμε αφήσει το Επταπύργιο, πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο κι έχοντας χαθεί στα στενά σοκάκια της Άνω Πόλης κάτω απ τις Φούλιες και το Αγιόκλημα, πιάνουμε τους εαυτούς μας να σιγοτραγουδάμε το ρεφρέν απ το τόσο μα τόσο όμορφο τραγούδι « Πώς με κατάντησε η αγάπη, μέσα στο αίμα περπατώ, σε σένα έρχομαι, σε σένανε χρωστώ. Πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνήσω και τελευταία πριν κοιμηθώ, απ το σημάδι σου ποτέ μη γιατρευτώ!
.
photos: Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας
.
Δείτε όλα τα άρθρα της Ελένης Γιαννακίδου με μια ματιά εδώΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΟΥ: Facebook – Instagram
—
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media