
Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Επειδή το γελοίο λάιφ στάιλ, οι λογής «έμποροι σαρκός», οι αργόσχολοι κουτσομπόληδες, οι ανεκδιήγητοι ινφλουένσερς και ένας συρφετός τυχάρπαστων με «άποψη των οπισθίων» μας έχουν πρήξει τα συκώτια γενικώς, ας βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη … γιατί υπάρχουν γυναίκες- αυτές είναι ο στόχος – με κάποια παραπανίσια κιλά ή με κυτταρίτιδα, ραγάδες, χαλάρωση, κάποια δυσμορφία στο κορμί κλπ. που είτε δεν τολμούν να βγουν στην παραλία στερούμενες το θαλασσινό μπάνιο επειδή δεν αντέχουν τα υποτιμητικά βλέμματα, είτε βγαίνουν κουκουλωμένες με παρεό από την κορφή ως τα νύχια τύπου μπούργκας, το βγάζουν για δευτερόλεπτα με χίλιες ενοχές και ντροπή ίσα να βουτήξουν και μόλις βγουν από το νερό ξανακουκουλώνονται βιαστικά με 45άρια στον ντάλα ήλιο, από φόβο μήπως… πληγώσουν ανεπανόρθωτα την υψηλή αισθητική των ματάκηδων με τον «έλεγχο βαθμολογίας» στο χέρι!
Ε όχι, ΔΕΝ πάει καθόλου έτσι κορίτσια και αγόρια! Και για να το ξεκαθαρίσω, δεν θα παραστήσω την υστερική του άλλου άκρου που σε οτιδήποτε βλέπει «μπούλινγκ», κραυγάζει μανιωδώς για «παρενοχλήσεις», καταγγέλλει και το πιο αθώο φλερτ… Επίσης θεωρώ την ομορφιά, τα νιάτα, την αρμονία του σώματος, μεγάλα δώρα και πολύτιμα αγαθά, που χαρίστηκαν επιλεκτικά σε κάποιους τυχερούς κατόχους χωρίς να κοπιάσουν για την απόκτησή τους… άλλωστε αυτό το «επιλεκτικά» και όχι «καθολικά» είναι που προσδίδει τη δέουσα αξία στο αγαθό- και μάλιστα αυταπόδεικτη άμα τη εμφανίσει- και ο λόγος που οι μη τυχεροί της φυσικής επιλογής καταβάλλουν τεράστιο κόπο για να το αποκτήσουν έστω «τεχνητά», έστω σε ένα βαθμό… κατανοητό για όποιον νιώθει αδικημένος να θέλει να αποκαταστήσει την αδικία βλέποντας άλλους προκλητικά ευνοημένους εκ φύσεως γύρω του…
Και επειδή πέραν της φιλοσοφικής διάστασης η ομορφιά αποτελεί επιπλέον άκρως εμπορεύσιμο αγαθό στον σύγχρονο κόσμο, έχουν καθιερωθεί για χάρη της ειδικοί «θεσμοί» επιβράβευσης σαν τα Καλλιστεία, όπου οι διαθέτουσες σωματικά προσόντα τα εκθέτουν προς αξιολόγηση σε διαθέτοντες κοφτερό μάτι και η πιο προικισμένη βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων, κερδίζει τίτλο και βραβείο για τα κάλλη της… όπου ποσώς ενδιαφέρει αν είναι φυσικά δώρα ή τεχνητά αποκτήματα ή αν συνοδεύονται από μυαλό και ψυχικά χαρίσματα… Αξιολογείται ψυχρά ένα εξωτερικό περίβλημα ως «εικαστικό θέαμα» από ειδικούς που αντιμετωπίζουν το θέμα με την καθαρά εμπορική του διάσταση, οπότε τα «κουλτουριάρικα» περί υποτίμησης κλπ. στον χώρο της show business περιττεύουν…

Και έρχομαι να ρωτήσω καταρχάς τα αγόρια: Με ποια λογική η έκθεση ενός οποιουδήποτε γυναικείου σώματος στην παραλία τίθεται σε διαδικασία αξιολόγησης όπως η έκθεση ενός αψεγάδιαστου μοντέλου στην πασαρέλα ομορφιάς; Μια γυναίκα που γέννησε και θήλασε 2-3 παιδιά, μια μεσόκοπη στα –ηντα, κάποια που λόγω κορτιζόνης έβαλε κιλά ή λόγω θυρεοειδούς αδυνατεί να ελέγξει το βάρος της, άλλη με κληρονομικά «ψωμάκια», άλλη που πάσχει από βουλιμία λόγω κατάθλιψης, κάποια που αδυνάτισε απότομα για χίλιους λόγους και «κρέμασε», κάποια που οι εγκυμοσύνες, μια αρρώστια, μια επέμβαση άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στο κορμί της κλπ., τί κοινό μπορεί να έχει με το νεαρό «αλώβητο» μοντέλο ώστε να συγκριθεί το ταλαίπωρο κορμί της με το σφριγηλό δικό του;;; Γιατί να υποστεί τη μειωτική βάσανο μιας κατάφωρα άδικης – ανόμοιας σύγκρισης που θα κλονίσει περαιτέρω έναν ήδη επιβαρυμένο ψυχισμό λόγω ανασφάλειας;; Γιατί η απλή, φυσική, αυτονόητη χαρά ενός μπάνιου στη θάλασσα να καταλήγει γι αυτήν που ανήκει στην μεγάλη κατηγορία όσων ΔΕΝ εξοικειώθηκαν με την εικόνα τους και νιώθουν μειονεκτικά, μια ενοχική δοκιμασία με το ηθικό σμπαράλια;;
Υπάρχει όμως και η άλλη κατηγορία, όπου πχ ένα κορμί διαθέτει παραπάνω κιλά από «επιλογή», επειδή η κάτοχός του είναι απλά… καλοφαγού, της αρέσει το φαγητό, δεν μπορεί να αντισταθεί και δεν έχει πρόβλημα με την «στρουμπουλή» εικόνα της, ούτε πρόβλημα υγείας με τα κιλά της ώστε να πάρει μέτρα… Όσο περίεργο κι αν ακούγεται σε μια εποχή κυριαρχίας του «φαίνεσθαι» και επιβολής συγκεκριμένων προτύπων, υπάρχουν γυναίκες που σε αντίθεση με τις προηγούμενες ανασφαλείς, νιώθουν άνετα με τα επιπλέον κιλά τους, δεν αισθάνονται την ανάγκη να τα «κουκουλώσουν», δεν τις βασανίζει κανένα κόμπλεξ, δεν επηρεάζεται η αυτοπεποίθησή τους από τη ζυγαριά, εκτίθενται ελεύθερα κι ανέμελα χωρίς ενοχές, γιατί προφανώς ΔΕΝ αξιολογούν τον εαυτό τους βάσει εικόνας και μόνο… Αυτή λοιπόν η κατηγορία γυναικών που εμφανίζονται πχ. με μπικίνι στην παραλία, δέχονται τα μεγαλύτερα πυρά γιατί τολμούν να αμφισβητούν τα πανομοιότυπα πρότυπα που με τόση λύσσα μοχθεί να επιβάλλει ένα ολόκληρο λάιφ στάιλ σύστημα και η «αυθάδεια» δεν συγχωρείται, επισύρει ποινές! Ήτοι ψου-ψου με τον διπλανό, βλέμματα όλο νόημα, κράξιμο στα σόσιαλ και φόβος μήπως βρίσκεται κανένας «Ξιαρχό» δίπλα να σε βιντεοσκοπεί με το κινητό και να σε ξεφωνίζει δημόσια…

Και έρχομαι σε σάς κορίτσια, που συνειδητά ή ασυνείδητα συμμετέχετε στο ανδρικό «παιχνίδι» της πασαρέλας, συγχέοντας την παραλία με την γέφυρα της ομορφιάς! Και οι μεν αψεγάδιαστες, που ήδη μοστράρουν αβέρτα τα κάλλη τους στο διαδίκτυο… χειμώνα- καλοκαίρι, σιγά μη δεν εκμεταλλεύονταν την ιδανική ευκαιρία της πλαζ, ταίζοντας την (πολυφωτογραφημένη) ματαιοδοξία τους… Οι πολυπληθείς κατηγορίες όμως με τα «θεματάκια» που ξέρουν ότι η σύγκριση του φαίνεσθαι μοιραία τις αδικεί, γιατί να βάλουν τον εαυτό τους σε αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία;; Γιατί ας πούμε να βουλιάζει στην ανασφάλεια για τις σωματικές της ατέλειες της – όταν μάλιστα η τελειότητα είναι ανύπαρκτη ουτοπία- μια γυναίκα με γλυκό πρόσωπο, φωτεινό χαμόγελο, ζεστό βλέμμα, χαριτωμένη κίνηση, για να περιοριστώ σε αυτά που φαίνονται κι όχι τα αθέατα πνευματικά ή ψυχικά της προσόντα, που αντί ανασφάλειας για μερικά κιλά ή κυτταρίτιδα, θα έπρεπε να την γεμίζουν βαθιά περηφάνια… Κατανοώ φυσικά την γυναικεία φιλαρέσκεια- στην οποία άλλωστε ποντάρει (και επαυξάνει) το σύστημα που λέγαμε- και μακάρι ΟΛΕΣ να τα είχαμε ΟΛΑ, εντός κι εκτός, όμως ΔΕΝ…
Οπότε προς τί η μιζέρια αντί να επενδύσει καθεμιά αφενός στο πολύτιμο «μέσα» της που αποδεδειγμένα καθρεφτίζεται- εκπέμπεται προς τα έξω και αφετέρου στα δυνατά της σημεία εμφανισιακά ώστε να τονώσει την αυτοπεποίθησή της, που αν δεν πηγάζει εκ των έσω και εξαρτάται από τρίτους είναι χαμένη υπόθεση… Πάντα βέβαια με αίσθηση μέτρου, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της άλλης ακρότητας «δέστε πόσο ακομπλεξάριστη είμαι!» με αντίστροφο μήνυμα… Γιατί εδώ που τα λέμε, δεν μπορείς να απαγορέψεις σε κανέναν να βλέπει, να κρίνει, να συγκρίνει, να σκέφτεται, άσχετα που από ευγένεια, διακριτικότητα ή ενσυναίσθηση (δεν είναι όλοι κάφροι) τα κρατά για τον εαυτό του χωρίς να εκφράζεται… εσύ όμως ξέρεις από το βλέμμα του τί σκέφτεται και το στοίχημα είναι να σε αφήνει ανεπηρέαστη, να μη κλονίζει αυτά που μόνο εσύ γνωρίζεις, πιστεύεις και αγαπάς στον ΩΡΑΙΟ εαυτό σου! Και τότε πολύ πιθανόν να δεις το βλέμμα του να αλλάζει.. Χάνεις κάτι να δοκιμάσεις;;;
Ξεκίνα απλά αντιμετωπίζοντας την παραλία ως αυτό που είναι: μια χαλαρή απόλαυση που δικαιούται ο καθένας κι όχι αγχώδης πασαρέλα για διαγωνισμό καλλίγραμμων… αν πρόκειται να διαγωνιστείς, επίλεξε στίβο που είσαι δυνατή και κάντο δίκαια επί ίσοις όροις!
Φωτογραφικό υλικό