Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Πρώτη του Μάρτη σήμερα που γράφω…Πρώτη μέρα της Άνοιξης για το επίσημο ημερολόγιο… και πρώτη φορά που δεν δίνω δεκάρα αν ο Μάρτης αποδειχθεί «γδάρτης και παλουκοκάφτης», αν πλακώσει κρύο τσουχτερό, αν μας σαπίσουν οι βροχές, αν λυσσομανούν βοριάδες, αν προβλέψει η «νονά» ΕΜΥ κακοκαιρίες με ευφάνταστα βαφτίσια… γιατί για μένα και τη χώρα μου, σε πείσμα όλων των δυσοίωνων «προγνώσεων», η ΆΝΟΙΞΗ μπήκε θεαματικά, απρόσμενα, πανηγυρικά, σαρώνοντας αμέτρητους παγωμένους χειμώνες που με έκαναν να χάσω κάθε ελπίδα ότι η εγχώρια χειμερία νάρκη με την ατέρμονη διάρκεια, μπορούσε ποτέ να τερματιστεί, αφυπνίζοντας μαζί με τη φύση και τους ιθαγενείς τούτου του τόπου… Κάπως σαν τον βαριά ασθενή που πέφτει σε κώμα, χωρίς συνείδηση, χωρίς επαφή με το περιβάλλον, χωρίς ζωτικές λειτουργίες και οι γιατροί απελπισμένοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά εναποθέτοντας τις όποιες πενιχρές ελπίδες «μόνο σε ένα θαύμα»…
Και στην περίπτωση του δικού μας «ασθενούς» λαού σε κωματώδη κατάσταση, το ανέλπιστο θαύμα έγινε! Μπορεί να άργησε επί χρόνια, να εξάντλησε την υπομονή μας, να δοκίμασε ανελέητα τις αντοχές μας, αλλά επιτέλους έγινε, την παραμονή της πρώτης ανοιξιάτικης μέρας, αποχαιρετώντας εκκωφαντικά τον βαθύ λήθαργο ατέλειωτων χειμώνων! Δεν ξέρω αν με κάποιο τρόπο το σύμπαν… συνωμότησε για την «ημερολογιακή» συγκυρία, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω τον αναπόφευκτο συμβολισμό, όπου το θαύμα της μαζικής αφύπνισης ενός ολόκληρου λαού στους δρόμους συνέπεσε με τον ερχομό της Άνοιξης, σηματοδοτώντας την αναγέννηση ναρκωμένων συνειδήσεων επί δεκαετίες, πάνω που πιστεύαμε ότι αυτό το «κώμα» θα καταπιεί τους πάντες και τα πάντα ως βλάβη μη αναστρέψιμη! Κι εκεί που η επιστήμη παρέδωσε τα όπλα αδυνατώντας να αναστήσει το φθαρτό σώμα, ήρθε η μεγαλειώδης ψυχή να αναλάβει το τιτάνιο έργο και κατάφερε το ακατόρθωτο! Να σηκώσει τον τελειωμένο ασθενή ξανά όρθιο στα πόδια του!
Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω την τεράστια, αυθόρμητη, ακομμάτιστη συμμετοχή του κόσμου στα ογκωδέστατα παλλαϊκά συλλαλητήρια της 28ης Φλεβάρη από άκρη σε άκρη της χώρας αγνοώντας τον διχασμό: στη δύναμη της «συλλογικής ψυχής» που όταν αφυπνιστεί είναι ικανή να μετακινήσει βουνά κι ας μη το ξέρει, αρκεί να βρεθεί η κατάλληλη σπίθα που θα ανάψει το φυτίλι για τη θεαματική έκρηξη! Κι εδώ δεν ήταν απλά «σπίθα»… ήταν ανείπωτη τραγωδία με νεκρά νέα παιδιά, ήταν διαρκές έγκλημα κυβερνήσεων, απαράδεκτοι χειρισμοί, απανωτά μυστικά και ψέματα, δόλιες σκοπιμότητες, αναλγησία, προσβολή νεκρών, που σαν μοιραίες «σταγόνες» έκαναν το ποτήρι της οργής να ξεχειλίσει, να γίνει ποτάμι, ορμητικός χείμαρρος, να ξεχυθεί στους δρόμους και να απαιτήσει Κάθαρση, αυτή που στις δικές μας αρχαίες τραγωδίες επιφέρει τη λύτρωση, έστω με τίμημα… Στις 28 Φλεβάρη οι απόγονοι της Αντιγόνης αψήφησαν τους διάτρητους, διεφθαρμένους νόμους και τις απειλές του ανάλγητου «Κρέοντα» που διέπραξε Ύβρη και απαίτησαν έμπρακτο Σεβασμό και Δικαιοσύνη για στους νεκρούς, που τα μέλη τους κείτονται άταφα στα συντρίμμια… και μπορεί η Αντιγόνη να πλήρωσε βαριά την αποκοτιά της για να υπερασπιστεί τον υπέρτατο ηθικό νόμο, ωστόσο όλοι ξέρουμε το τραγικό τέλος που επιφέρει η Νέμεση στους αλαζόνες Κρέοντες του κόσμου τούτου…
Όπως ξέρουμε και όλα τα «γιατί» που τα χθεσινά συλλαλητήρια κατάφεραν μετά από πολλά χρόνια προκλητικής απάθειας, να σηκώσουν κάθε βολεμένο από τον καναπέ του και να τον ωθήσουν σε εξωστρεφή, πραγματική δράση, πέρα από τη ψευδαίσθηση της εικονικής σε μια οθόνη με ένα πληκτρολόγιο… Γιατί εδώ η «σπίθα» πυροδότησε κατευθείαν το θυμικό των ανθρώπων και δεν υπάρχει δυνατότερο κίνητρο από το συναίσθημα, όπως γνωρίζουν άριστα οι απανταχού επικοινωνιολόγοι… Γιατί η ταύτιση με το τραγικό συμβάν ως κάτι που μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμβεί σε οποιονδήποτε ταξιδιώτη τρένου είναι αναπόφευκτη και μοιραία… Γιατί επρόκειτο για συνειδητό και προδιαγεγραμμένο έγκλημα εφόσον οι κυβερνώντες (νυν και πρώην) γνώριζαν τις τρομακτικές ελλείψεις ασφάλειας ρισκάροντας ανθρώπινες ζωές… Γιατί οι νεκροί ήταν κυρίως νέα παιδιά και εντελώς τυχαία όχι τα δικά μας…Γιατί αυτά που ακολούθησαν και στο επίσημο πόρισμα χαρακτηρίζονται (κομψά) «όλα λάθος», είτε οφείλονται σε ανικανότητα είτε σε σκοπιμότητα, προκαλούν σε βαθμό κακουργήματος… Γιατί η αποποίηση ευθυνών και ατιμωρησία των πολιτικών ακόμα και για ειδεχθή εγκλήματα ΔΕΝ είναι πλέον ανεκτή ως παγιωμένη κατάσταση…
Και όσοι, αφελώς ή δολίως, υποβάλλουν ερωτήματα του τύπου ”γιατί μόνο στα Τέμπη και όχι σε άλλες τραγωδίες πχ, σαν το Μάτι με διπλάσιους νεκρούς ή τη Μάντρα;», επιχειρώντας έτσι κι αλλιώς ανήθικους συμψηφισμούς με συγκρίσεις νεκρών, ας αναλογιστούν καταρχάς την τεράστια ειδοποιό διαφορά μεταξύ μιας ανεξέλεγκτης φυσικής καταστροφής όπως η πυρκαγιά ή η πλημμύρα και ενός προμελετημένου εγκλήματος όταν στέλνεις ανθρώπους εν γνώσει σου σε ανεπαρκή τρένα θανάτου που το μοιραίο είναι θέμα χρόνου να συμβεί και όταν συμβαίνει αφανίζει νέα παιδιά με τον φρικτότερο τρόπο, ενώ οι επιζώντες λογίζονται ως ζωντανοί νεκροί εφ’ όρου ζωής… Το μόνο κοινό στοιχείο σε όλες της τραγωδίες τούτης της χώρας, είναι η άθλια μετέπειτα διαχείριση από ανίκανους ή διαπλεκόμενους φορείς που με το μπάχαλο των ενεργειών τους προσθέτουν ακόμα μια τραγωδία στην πρώτη, ίσως χειρότερη… Κι επίσης όσοι αναρωτιούνται «γιατί τώρα, δυο χρόνια μετά και όχι πριν;», ας συγκρίνουν τα τότε ανύπαρκτα δεδομένα και τα τωρινά με τις σοκαριστικές αποκαλύψεις που η έρευνα των συγγενών έφερε στο φως και θα βρουν μόνοι την απάντηση…
Τέλος όσοι βρίσκουν την μαζική κινητοποίηση «υπερβολική που έχει ξεφύγει από το βασικό αίτημα για Δικαιοσύνη αποκτώντας πολιτική χροιά», η απάντηση είναι προφανής: εφόσον για την τραγωδία ευθύνονται καθαρά πολιτικές επιλογές και εφόσον η Δικαιοσύνη είναι θεσμός της Πολιτείας, αυτονόητα η κινητοποίηση αποκτά πολιτικό χαρακτήρα, απαιτώντας σωστή λειτουργία της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα! Ένα εύλογο αίτημα που προφανώς δεν μπορεί να αφορά επιλεκτικά συγκεκριμένους μόνο τομείς της ζωής μας και να… απομονώνει άλλους για να κάνει το χατίρι των κυβερνητικών παπαγάλων κι ας μη ξεχνάμε τους τόνους συσσωρευμένης οργής κι απογοήτευσης που βαραίνουν ασήκωτα την ψυχή μας τα τελευταία χρόνια κι αναζητούν αφορμή για διέξοδο σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης για να μη σκάσει η χύτρα με πάταγο! Κάτι σαν – τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως- την κηδεία του Σεφέρη επί χούντας το 1971, όπου με αφορμή την απώλεια του νομπελίστα ποιητή, ο καταπιεσμένος λαός βρήκε ιδανική αφορμή να πλημμυρίσει τους δρόμους μετατρέποντας την κηδεία σε πάνδημο συλλαλητήριο για να διαδηλώσει την ανάγκη του για ελευθερία…
ΔΕΝ με νοιάζει λοιπόν τί καιρό θα κάνει τον Μάρτη, για μένα σήμερα ήρθε η Άνοιξη με έναν ολόφωτο ήλιο να ζεσταίνει τους φυτρωμένους σπόρους της Ελπίδας μέχρι να ανθίσουν και το δυνατό τους άρωμα να σκορπίσει τη θλιβερή δυσωδία!
