Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης αξιολογεί τις νέες ταινίες της εβδομάδας 14 – 20 Νοεμβρίου 2013
Χωρίς εισαγωγικά και πολλά – πολλά λόγια, ο κριτικός κινηματογράφου Παναγιώτης Τιμογιαννάκης αξιολογεί τις νέες ταινίες της εβδομάδας 14 – 20 Νοεμβρίου 2013
ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΤΗΣ
(Fill the void).
Άμα λέμε ότι το σινεμά μας προσφέρει τη δυνατότητα να ερχόμαστε σε επαφή με άλλες κουλτούρες και να κατανοούμε τους λαούς, έστω τους ανθρώπους, κάποιων άλλων χωρών ή κοινοτήτων, αυτή η ισραηλινή ταινία γίνεται το υπόδειγμα.
Τι συμβαίνει σε μιά κοινότητα “Ορθόδοξων Εβραίων’ όταν πεθαίνει η γυναίκα, σχεδόν στη γέννα, κι ο άντρας πρέπει να παντρευτεί το συντομότερο ώστε το παιδί να μεγαλώσει με μητέρα! Η μαγκιά είναι πως το link με την ιδιόρρυθμη αυτή νοοτροπία λέγεται ωραίο σενάριο κι ενδιαφέρουσα ιστορία.
Η σκηνοθέτης ονομάζεται Ράμα Μπερνστάιν
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ.
Του Γιώργου Τσεμπερόπουλου.
Το μεγάλο προσόν του είναι η στέρεη σεναριακή δομή του, γνώριμο χάρισμα του Τσεμπερόπουλου , και πράγματι μας βάζει σε λογική “περιέργειας” αστυνομικού έργου, χωρίς να είναι αστυνομικό με τη θεσμική έννοια του όρου. Εμπνέεται από την κατάσταση στην Αθήνα των τελευταίων ετών με εγκληματικότητα, λαθραίους μετανάστες, φοβισμένους μικροαστούς, ακροδεξιούς θύτες και θύματα και με τον ανθρώπινο παράγοντα. Δύο ενστάσεις: Η πρώτη αφορά στο cast. Οι ηθοποιοί μπορεί να παίζουν καλά αλλά κατά τη γνώμη μου είναι μείον για την όψη της ταινίας να “κατεβάζεις” το cast στο “επίπεδο” των μικροαστών χαρακτήρων της ταινίας. Κερδίζεις σε ρεαλισμό, χάνεις όμως σε μέγεθος και σε “επισημότητα”. Η δεύτερη ένσταση είναι γενικότερη, αφορά στο φινάλε, στην τάση που παρατηρούμε σε πολλές ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου (που κρατά δεκαετίες), να κλείνουν με φινάλε “σβησμένο” ή ασαφές, σαν να μη θέλουν να πάρουν θέση είτε ιδεολογική είτε καλλιτεχνική. Οταν αφήνεις το φινάλε έστω κι ελαφρά ανοιχτό, “μπάζει” σίγουρα το έργο.
Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΗ ΓΟΥΝΑ
(venus in fur).
Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ο Μπερτολούτσι, τούτη είναι ο Ρομάν Πολάνσκι. Δεν βρίσκεται σε καλή ώρα, είναι πάλι σε κάμψη, μα και στο παρελθόν ξανα ήταν σε κάμψη ώσπου έκανε τον “Πιανίστα” και μας έστειλε αδιάβαστους…
Επιστροφή στο παρόν, όμως, κι όπως ο Μπερτολούτσι μπορεί μεν να είναι σε κάμψη αλλά όταν βάζει τις κάποιες πινελιές του καταλαβαίνεις ότι έχεις μπροστά σου ένα μεγάλο σκηνοθέτη έστω κι αν μοιάζει ανέμπνευστος. Καλύτερο πάντως από το παρόμοιας σκηνοθετικής νοοτροπίας “Θεός της σφαγής”.
Έργο δύο προσώπων, το παιχνίδι της έλξης και της κατάκτησης, τίτλος δανεισμένος από τον Μαζόχ- άσχετο, αλλά με αυτό τον τίτλο είχε παιχθεί στην Ιταλία, το “Butterfield 8”, το πρώτο Οσκαρ της Ελίζαμπεθ Τέιλορ. “Εγκυκλοπαιδική” πληροφορία. Με την Εμανουέλ Σενιέ και τον Ματιέ Αμαλρίκ. Αυτή ωριμάζει τη βοηθεία του συζύγου Πολάνσκι, ο Αμαλρίκ σκηνοθετείται από τον Πολάνσκι ως Πολάνσκι.
Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ
(Emperor).
Παραδοσιακό Χόλυγουντ, από εκείνα τα φιλμ που δεν δυσαρεστούν κανένα θεατή αλλά δεν του δίνουν και τίποτε το καινούργιο. Μια ιστορία από το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου στην Ιαπωνία και γύρω από τις έρευνες για το αν ο αυτοκράτωρ Χιροχίτο πρέπει να δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου. Ο Τόμι Λι Τζόουνς παίζει με τη στερεότητα του (αλλά και με τη μανιέρα που διείδαν και του στέρησαν το Οσκαρ στον “Λίνκολν” έναντι του φρέσκου κι ανανεωτικού παιξίματος του Κριστόφ Βαλτς)κι επιβάλλεται τόσο ως στρατηγός Μακάρθουρ όσο κι έναντι του ωστόσο αγνώριστου Μάθιου Φοξ.
Οι υπόλοιπες τέσσερις ταινίες της εβδομάδας δεν με ενδιέφεραν ώστε να ασχοληθώ…
Φωτογραφικό υλικό
