Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης αξιολογεί τις νέες ταινίες της εβδομάδας 12 – 18 Δεκεμβρίου 2013
Ο κριτικός κινηματογράφου Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, χωρίς εισαγωγικά και πολλά – πολλά, αξιολογεί τις νέες ταινίες της εβδομάδας 12 – 18 Δεκεμβρίου 2013.
1.12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ.
Με τις υποψηφιότητες του Σωματείου Ηθοποιών ενισχύεται η δυναμική αυτής της ταινίας για τα Οσκαρ- μια και δεν έχουμε δει τις περισσότερες ώστε να βγάλουμε οι γνωρίζοντες ασφαλή συμπεράσματα κι όχι να αναμασάμε αυτά που υπαγορεύουν οι ατζέντηδες.
Η δύναμη της ταινίας θα μπορούσε να αντλείται μόνο από το θέμα της.
Η δύναμη της ταινίας θα μπορούσε να αντλείται μόνο από το θέμα της.
Πως ένας ελευθερωμένος μαύρος, στα χρόνια της δουλείας, απάγεται από δουλέμπορους και ζει επί 12 χρόνια σαν σκλάβος μέχρι να έρθει η ώρα των αποκαλύψεων. Όμως η αξία της έχει να κάνει και με άλλα πράγματα, με τον σκηνοθέτη Στιβ Μακ Κουίν και με το casting που ο σκηνοθέτης διάλεξε ή που ενέκρινε. Με τον Τσιούιτελ Ιτζίοφορ δοκίμασα μεγάλη χαρά, που επιτέλους βρέθηκε ο ρόλος που θα αφήσει το ταλέντο να φανεί. Δέκα χρόνια μετά την “γνωστοποίηση” του από τον Φρίαρς στο “Dirty pretty things” περίμενα να δω αν θα του χαμογελούσε η τύχη και θα του ερχόταν ποτέ ο ρόλος της ανάδειξης ή θα ακολουθούσε το “από δω πάνε κι οι άλλοι” που ίσχυσε για πολλούς που φαίνονταν ταλαντούχοι αλλά που οι ρόλοι δεν ήρθαν. Εχει γλυκύτητα αλλά όχι γλυκερότητα, έχει δυναμισμό μα ξέρει και να τον ελέγχει. Αναδεικνύεται από το ρόλο κι αναδεικνύει το ρόλο. Τα ίδια ισχύουν και για όλο το supporting cast, από τον αφέντη του Μάικλ Φασμπέντερ ως τη μαύρη σέξυ σκλάβα της Λουπίτα Νυονγκό κι όλους τους άλλους- για να μην κάθομαι τώρα κι αραδιάζω ονόματα. Αυτό που μου άρεσε, επίσης, ως προς τη δουλειά του σκηνοθέτη Στιβ Μακ Κουίν είναι το ντεκουπάρισμα των σκηνών κι η σκηνοθέτηση των χρόνων, μέσα από μονοπλάνα που περικλείουν περιεχόμενο,
Τι δεν μου άρεσε;
Τι δεν μου άρεσε;
Σαφώς κι είναι από τις καλές της χρονιάς και βαδίζει στη λεωφόρο για το Οσκαρ. Ομως, να πάρει η οργή, οι ταινίες οι σημερινές, τουλάχιστον οι αμερικάνικες, έχουν χάσει κάτι από τη γλύκα που είχαν. Και σίγουρα από αυτή την έλλειψη γλύκας βγαίνει ζημιωμένος ο κινηματογράφος. Ναι, διότι μου άρεσε, το εκτίμησα, το επαινώ αλλά δεν με απογείωσε, δεν με ξεσήκωσε, δεν με έκανε να μην έχω άλλη σκέψη τα δύο πρώτα 24ωρα. Εκτός αν υπάρχουν κάποιες καλύτερες ταινίες από αυτές που ακόμα δεν έχουμε δεί, οπότε η ένσταση βρίσκεται μέσα σε λογικά πλαίσια.
2. ΧΟΜΠΙΤ: Η ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΙΣΤΗ.
Θα μιλήσω κι ως κριτικός αλλά κι ως θεατής. Ως προς το δεύτερο λοιπόν, ξεκαθαρίζω ότι ως είδος δεν με τραβάει, ότι κι η τριλογία του “Άρχοντα” μου ήταν προσωπικά βαρετή. Οπότε εδώ η προσωπική βαρεμάρα γίνεται αφόρητη. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα κι εδώ τελειώνουμε με το προσωπικό γούστο.
Ως κριτικός: Ο Πίτερ Τζάκσον σκηνοθετεί το δεύτερο μέρος του “αρχοντικού” prequel με κέφι, με όρεξη, με κατακτημένη γνώση. Χειρίζεται και διαχειρίζεται τα εφφέ του, τα σκηνικά του, τον κατά Τζάκσον Τόλκιν του έτσι όπως μόνο αυτός μπόρεσε να τον κάνει προσωπική υπογραφή.
Ομως, το κάνει μεν καλά, αλλά επαναλαμβάνεται. Δεν υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης, όλα αυτά τα γνωρίζουμε. Γι αυτό και ξαναγυρνάμε στον “θεατή” και λέω πως εκείνοι οι πολλοί που είναι fan, θα απολαύσουν αυτό που περιμένουν να δουν.
Οι σαν και μένα, δεν θα έχουν ούτε το στοιχείο της έκπληξης. και σε αυτού του είδους τα έργα, αν δεν συμμετέχεις ως fan, είναι σαν να παρακολουθείς ποδοσφαιρικό αγώνα με δύο ομάδες που σου είναι εξίσου αδιάφορες
Φωτογραφικό υλικό
