“ΜΙΑ ΛΙΒΡΑ ΣΑΡΚΑΣ”… ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ… ΑΠΟ ΤΗΝ «ΠΑΝΔΗΜΟ ΜΟΥΣΑ» ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΚΑΝΑΒΑΚΗ.
Είναι κάμποσοι αιώνες(16ος) που ο άγγλος δραματουργός Ουίλιαμ Σαίξπηρ (William Shakespeare) δημιουργούσε για την ιστορία του «Εμπόρου της Βενετίας» (1594-1597) την περίφημη απαίτηση/ρήτρα του γερό-εβραίου Σάιλοκ προς τον έμπορο Αντόνιο “μια λίβρα κρέας από το σώμα του”, για ένα τοκοχρεολύσιο δάνειο των 3000 δουκάτων που του είχε δανείσει και ο δεύτερος είχε καθυστερήσει. Του κόσμου τα κακά και οι φουρτούνες της θαλάσσης εμπόδισαν τον Αντόνιο να φανεί συνεπής και να εξοφλήσει εγκαίρως το χρέος του. Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν συγκίνησαν τον δανειστή Σάιλοκ για να αποδεσμευτεί από την αρχική του απαίτηση, και η επιμονή του ήταν τέτοια, που έφτασε έως τo δικαστήριο του Δόγη της Βενετίας προς όφελος της αξίωσής του από το δανειζόμενο, και ενώπιον πάντα της «ακριβής» δικαιοσύνης (ακριβοδίκαιης), που όφειλε να του παραδώσει τα συμφωνηθέντα: “μια λίβρα σάρκας” από το κορμί του άτυχου Αντόνιο.
Το γράμμα του νόμου, που δικαίως τον τελευταίο καιρό μας έχει απασχολήσει αναφορικά με το δούναι και λαβείν ενός κρατικού χρέους, θυμίζει πολύ την ιστορία και ήδη οι ταυτίσεις με το άνωθεν θεατρικό έχουν δει πολλαπλώς το φως της δημοσιότητας και έχουν λεχθεί κατά πολύ από το λαϊκό αίσθημα και το θεατρόφιλο κοινό. Και είναι τέτοια η πολυπλοκότητα της συγκεκριμένης δραματουργίας με όλο της το συμβολισμό, που θορυβεί στην επικαιρότητα μέρα με τη μέρα και για το περισσότερο σύγχρονο, διαπραγμάτευση τη διαπραγμάτευση (οι συνειρμοί δικοί σας). Η υπόθεση είναι γνωστή και απλή: Χρωστάς και οφείλεις να αποδώσεις σύμφωνα με τα υπογεγραμμένα και τα οριζόμενα από τα εκάστοτε «νομικά συστήματα/δίκαια» που είχαν κατά την αμφίπλευρη υπογραφή ορισθεί.
Μυθολογικά ή αν θέλετε σαιξπηρικά, η πλοκή ήταν ακραία αλλά αρκούντως διαφωτιστική δεδομένου της αξιοθαύμαστης ικανότητας του συγγραφέα να αποτυπώνει στο χαρτί τη βιαιότητα των ανθρώπινων σχέσεων και συμφωνιών. Ναι να αποδοθεί η δικαιοσύνη, ωστόσο μήπως οι εταίροι να είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν, και κατά και μετά, από την απονομή της αποφάσεως;
Ιδού το μεδούλι της ιστορίας που χρονίζει στην επανάληψή του ανατριχιάζοντας τη θεατρική πλατεία στο πέρασμα των χρόνων και στην καθημερινότητά μας πλέον. Κατά την πλοκή του «Εμπόρου της Βενετίας» και στην κορύφωση του έργου, υπάρχει η φρικιαστική λεπτομέρεια που γεννά η συμφωνία και ναι μεν απαιτεί μια λίβρα σάρκας… αλλά χωρίς την παρουσία του πολυτιμότερου της ζωής, του αίματος. Ο σύμβουλος Μπαλτάσαρ (Πόρσια) δίνει ξεδιάντροπα/ξεκάθαρα τη λύση εις τους αιώνες των αιώνων. Να αφαιρεθεί το κομμάτι κρέατος χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίματος!
Και τούτο το πασίγνωστο και πολύ-μελετημένο εξωφρενικό “παραμυθάκι” που εμείς τόσο απλοϊκά στο παρόν κείμενο σας παραθέτουμε, έμελε να είναι από τους βασικότερους οδηγούς της χρηματοπιστωτικής ιστορίας και του τότε και του τώρα. Το φάσμα του δανεισμού, περιέχει από την ατομικότητα μέχρι τη συλλογικότητα, το απαράβατο της διατήρησης της ζωής τόσο των ιδιωτών όσο και των εθνών, όσους όρους και αν περικλείουν τα εκάστοτε οικονομικά συμβόλαια. Υπάρχουν διεθνείς συμβάσεις που κατάφορα σήμερα αδικούνται ή μάλλον σκοπίμως αγνοούνται και δεν γνωστοποιούνται στο ευρύ κοινό. Πχ Η Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (Vienna Convention on the Law of Treaties), που καταρτίστηκε στις 23 Μάιου του 1969 [και τέθηκε σε εφαρμογή στις 27 Ιανουαρίου του 1980] έχει υπογραφεί από 114 χώρες-μέλη του ΟΗΕ. Στο σώμα των κυρίων άρθρων της περιγράφει με σαφήνεια τις συνθήκες όπου οι συμφωνίες μπορούν να καταργηθούν, δεδομένου των προϋποθέσεων κατά τη διάρκεια της υπογραφής και κατά τη διάρκεια πχ της αποπληρωμής. Σαφέστατα η ανθρώπινη ζωή θεωρείται προτεραιότητα και αυτό είναι καταγεγραμμένο σε κώδικές όχι μοναχά άξια θεατρικούς, αλλά και κοινά προσυμφωνημένους νομικούς.
Ναι μια λίβρα σάρκα για την ιστορία …αλλά δίχως στάλα αίμα παρακαλώ.
Φωτογραφικό υλικό
