Κάθε Τρίτη στην Κουλτουρόσουπα
Τάχα Θέλω Να Σου Πω.
.
Γράφει η Νέλη Βυζαντιάδου για την Κουλτουρόσουπα.
–Εγώ φταίω που θυσίασα τόσα για σένα, είπε η μητέρα που είχα απέναντι μου και βρισκόταν εδώ και ώρα σε μια έντονη σύγκρουση με τον έφηβο γιο της. Είχα δεχθεί να τους δω και τους δυο ελπίζοντας πως θα μπορούσε να αλλάξει κάτι στη μεταξύ τους επικοινωνία.
–Μη μου το παίζεις θύμα.Σου ζήτησα εγώ να θυσιάσεις τόσα για μένα; Με ρώτησες ποτέ αν θέλω να θυσιάσεις κάτι και σου έδωσα την άδεια μου;, απάντησε αγανακτισμένος εκείνος. Ένα δίκιο το είχε. Μην πω και δύο και τρία…
-Ωραίος τρόπος να μιλάς στη μητέρα σου, έσπευσε να πει η μητέρα που μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Λυπάμαι πολύ για σένα.Αυτά σου έμαθα εγώ; Να μη με σέβεσαι; Να μου αντιμιλάς;
–Όχι, εσύ μου έμαθες κάτι χειρότερο. Να νιώθω υποχρεωμένος απέναντι σου για μια ζωή χωρίς να έχω καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό που σου χρωστώ, δήλωσε ο έφηβος γιος εντυπωσιάζοντας με. Αυτός ο έφηβος έβαζε κάτω πολλούς «ενήλικες» τελικά.
– Μα είσαι υποχρεωμένος, συνέχισε η μητέρα χωρίς να αντιλαμβάνεται πως κάθε της λέξη ήταν εναντίον της.
–Αλήθεια; Και γιατί είμαι υποχρεωμένος; Επειδή έβαλες στην άκρη αυτά που προφανώς δεν χρειαζόσουν ή μήπως επειδή έπεσες με τα μούτρα πάνω μου από τότε που χωρίσατε με το μπαμπά; Να λες τα πράγματα με το όνομά τους και όχι όπως θέλεις να τα παρουσιάζεις.
–Είσαι ανάγωγος, είπε εξοργισμένη. Πέρασα τόσες δυσκολίες και έχω τώρα εσένα να μου λες ότι δεν πρέπει να νιώθεις υποχρεωμένος απέναντι μου. Θα έπρεπε να νιώθεις ευγνώμων για τη μητέρα που έχεις.
–Δεν εκβιάζεται η ευγνωμοσύνη μάνα. Κατάλαβε επιτέλους πως όσο παραπάνω ζητάς το «ευχαριστώ» μου, τόσο λιγότερο θέλω να σου το πω.
–Εγώ φταίω που έκανα τόσα για σένα. Έτσι είναι όμως. Μια ζωή αδικημένη από όλους. Ακόμα κι από το ίδιο μου το παιδί, ο μονόλογος της μάνας που νιώθει θύμα των περιστάσεων συνεχιζόταν κανονικά. Όσο κι αν σκεφτόμουν να καθρεφτίσω κάτι, αποφάσισα να αφήσω αυτήν την επικοινωνία να εξελιχθεί.
–Και πώς σε αδικώ;, ήταν η απορία του γιου.
–Δεν αναγνωρίζεις αυτά που έκανα για σένα. Ούτε αναγνωρίζεις αυτά που πέρασα, είπε το ‘θύμα’.
–Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να πω, απάντησε γυρίζοντας προς την πλευρά μου. Λες και αναζητούσε σύμμαχο. Εγώ βέβαια είχα αποφασίσει να απέχω μέχρι να μου ζητούσαν βοήθεια. Μου ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω να καθρεφτίζω αυτά που έβλεπα να διαδραματίζονται μεταξύ τους. Δεν ήθελα όμως να τους δώσω μασημένη τροφή.
–Να πεις ότι είσαι τυχερός που έχεις τέτοια μάνα.
–Μόνο αν πεις κι εσύ ότι είσαι τυχερή που έχεις τέτοιο γιο.
–Εγώ είμαι μεγαλύτερη.
–Κι εγώ μικρότερος.
–Εγώ έκανα τόσα για σένα.
–Κι εγώ άλλα τόσα.
–Σαν τι δηλαδή έκανες για μένα;, ρώτησε γεμάτη απορία η μητέρα – μάρτυρας.
–Σε ανέχομαι. Ανέχομαι τις υστερίες σου, τα συναισθηματικά σου παιχνίδια, τους εκβιασμούς και πάνω από όλα γεμίζω τα κενά σου. Κάνω πράγματα που δεν θα έπρεπε να κάνει κανένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο. Κι όμως εγώ συνεχίζω αδιαμαρτύρητα να είμαι δίπλα σου. Κι ας ξέρω ότι με εκμεταλλεύεσαι, αυτό το τελευταίο μπήκε σαν καρφί στην καρδιά της.
–Έφτασε η στιγμή να ακούσω από το ίδιο μου το παιδί ότι το εκμεταλλεύομαι κιόλας, είπε δακρύζοντας. Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη αν τα δάκρυα της ήταν δάκρυα θλίψης ή δάκρυα θυμού. Υπήρχαν όμως εκεί και δεν σκόπευα να τα αγνοήσω.
–Φαίνεται να σε άγγιξε πολύ αυτό που σου είπε, της είπα κοιτάζοντας ταυτόχρονα το γιο της. Θα ήθελες να δοκιμάσεις να του μιλήσεις διαφορετικά; Θα ήθελες να δοκιμάσεις να του πεις κάτι άλλο πέρα από το να του θυμίζεις όλα αυτά που θυσίασες για εκείνον; Προσπάθησε να είσαι απλή και ανθρώπινη με το γιο σου. Πες του τι χρειάζεσαι και όχι τι σου χρωστά. Πες του τι νιώθεις και όχι τι θα έπρεπε εκείνος να νιώθει. Μίλησε του μέσα από την καρδιά σου, ήταν η παρότρυνσή μου προς αυτή τη μητέρα που είχε μάθει να παρουσιάζεται ως μάρτυρας και θύμα ξεχνώντας πως με αυτόν τον τρόπο θυματοποιούσε το ίδιο της το παιδί.
Όσο για τον έφηβο γιο της δεν είχα καμία απολύτως ανησυχία. Είχε βρει τη φωνή του από νωρίς και αυτό ήταν εξαιρετικά καθησυχαστικό. Σημασία είχε να διατηρούσε την καθαρότητα και την ένταση της φωνής του μεγαλώνοντας. Και κάτι μου έλεγε ότι θα τα κατάφερνε μια χαρά. Άλλωστε είχε ήδη πετύχει να ονοματίσει αυτό που έβλεπα τόσο καθαρά στη σχέση των δυο τους. Τη μητέρα που προσπαθούσε σαν βαμπίρ να ρουφήξει όσα παραπάνω μπορούσε από το γιο της προκειμένου να χορτάσει και το γιο που αντιστεκόταν στην τοξικότητα της σχέσης τους.
Τι ωραίο να αντιλαμβάνεται κανείς τα παιχνίδια των άλλων… τι ωφέλιμο να μπορεί να τα αναγνωρίσει και να προσπαθεί να τα αποφύγει… τι ενδιαφέρον να μη μπλέκεται σε παγίδες μόνο και μόνο για να είναι, να νιώθει ή να δείχνει «καλό παιδί»… και φυσικά το καλύτερο όλων να μπορεί ο ίδιος ο γιος να προστατευθεί από την ακατάλληλη μητέρα…
Τάχα θέλω να σου πω… μη μου το παίζεις θύμα…
Δείτε όλα τα άρθρα της Ν.Β. με μια ματιά εδώ