«Η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΤΩΝ ΛΥΓΜΩΝ». Από την «ΠΑΝΔΗΜΟ ΜΟΥΣΑ» της ΑΡΙΑΔΝΗΣ ΚΑΝΑΒΑΚΗ.
«Η εντός και καθ΄ ημάς λεγομένη θάλασσα» (Μεσόγειος) με τους πρόσφατους (προσφυγιά) πνιγμούς που διαδραματίζονται εντός της, δεν καταγράφεται για τους περισσότερους παρά ως μια ακόμα ατυχής/τραγική στιγμή που συμβαίνει ένεκα ενός γειτονικού πολέμου. Και μπορεί μια ιστορική χώρα να καταστρέφεται, η αξιοθαύμαστη Συρία, αλλά ταυτοχρόνως εξοντώνεται και ο πληθυσμός της σε απάνθρωπες συνθήκες για τα “πολιτισμένα έτη” που διανύουμε.
Στην εντός και καθ΄ ημάς θάλασσα στατικοί σχεδόν παρακολουθούμε θανάτους παιδιών, γυναικών και αντρών στην προσπάθειά τους για τη ζωή. Και μπορεί στη σημειολογία του το φαινόμενο να είναι τραγικό ή απλά ειδησεογραφικό ωστόσο η φιλοξενία της Μεσογείου είναι ένα ιστορικό αρχέτυπο για όλους τους παράκτιους λαούς που τούτη περικλείει, καθώς και «η σύντροφος» πολλών ιστορικών διωγμών και τραγικών συμβάντων που βρήκαν την ταχύτερη απεγνωσμένη έξοδο, τη θαλάσσια. Δια θαλάσσης συμβαίνει, εξελίσσεται ή συνεχίζεται βίαια η ιστορία και όχι πάντα με αίσιο τέλος, εν αντιθέσει με τους διωγμούς της στεριάς. Είναι η βιαιότητα και η απόγνωση που οδηγεί στον θαλάσσιο ορίζοντα καθώς και η ταυτότητα της αγριότητας , με όλα τα ανάμεικτα συναισθήματα που έχει πάντα ο συγκεκριμένος διωγμός. Ένας ακόμα διωγμός στη φιλόξενη Μεσόγειο που στις μέρες μας και αν και απέχουμε από τα αιματοκυλίσματα των γειτονικών συμβάντων ,χαρακτηρίζεται θανατερός (υγρό αίμα) με πολλούς και άδικους πνιγμούς.
Αλλά γιατί να μην επιλέξουν οι πρόσφυγες την ξηρά, την ασφάλεια της στεριάς; Αυτό είναι ερώτημα των ήσυχων (ημών των ιδίων) που δεν διατρέχουμε ούτε τον πανικό ούτε την απόγνωση των στιγμών και δεν επιθυμούμε την ταχύτερη ριψοκίνδυνη έξοδο από ένα εξίσου ριψοκίνδυνο θάνατο δια βομβαρδισμού. Εξ ορισμού λοιπόν θεωρείται ως ρητορικό και όχι βιωματικό. Γιατί να τους υποδεχτούμε από τη θάλασσα, γιατί το ρίσκο και η εκμετάλλευση μιας μαζικής εξόδου με πολλαπλούς και ανυπολόγιστους κινδύνους να είναι στη Μεσόγειο ξανά; Γιατί η Μεσόγειος χαρακτηρίστηκε εξ αρχής φιλόξενη λόγω του ηπιότερου κλίματος που έχει και ως μια εγκόλπωση για όλους τους λαούς που το κύμα της βρέχει. Από το πορθμό του Γιβραλτάρ δυτικά μέχρι τη διώρυγα του Σουέζ ανατολικά (μέχρι της ακτές της Συρίας) η θάλασσα της Μεσογείου υπήρξε η μεγάλη αγκαλιά, η μεγάλη λίμνη ή η Μare Νostrum (ημέτερη θάλασσα) κατά τους Ρωμαίους. Είναι συνειδησιακή η έξοδος δια της Μεσογείου για όλους τους περιλαμβάνοντες λαούς της ,είναι συνειδησιακή ταυτόχρονα η υποδοχή- υποχρέωση για όλους όσους συμμετέχουν γεωγραφικά σ΄ αυτήν. Είναι υποχρέωση και όχι πολιτική απόφαση η υποδοχή των προσφύγων. Υποχρέωση γεωγραφική, περιβαλλοντική και ιστορική που μας δεσμεύει συναισθηματικά, λογικά ,εξελικτικά και κυρίως θαλασσινά /οικογενειακά.
Αυτό το νιώθουν περισσότερο οι θαλασσινοί (ατομικό αίσθημα) παρά οι πολιτικοί (συλλογικό αίσθημα) και σίγουρα είναι αίσθημα μακρινό για τους κατεξοχήν στεριανούς (πχ οι συνοριακοί μας γείτονες). Ωστόσο η Ελλάδα στον παρόντα χρόνο διαδραματίζει ακριβώς το προγονικό και μελλοντικό της καθήκον πράττοντας την υλοποίηση-υποδοχή των προσφύγων όσον το δυνατόν καλύτερα μπορεί, με γνώμονα την ηθική και αλληλέγγυα υποχρέωση που ως γεωγραφία διατηρεί. Η Μεσόγειος [Mare Mediterraneum/ Σολίνος (3ος αιώνας)& Μελέτιος (1707) ] η θάλασσα σήμερα των λυγμών είναι πρωτίστως και οφείλει να είναι η «mare insentinum» (εσωτερική θάλασσα) της αγκαλιάς και της εγκόλπωσης.
ΥΓ: «Η εντός και καθ΄ ημάς λεγομένη θάλασσα» Στράβων (64 π.Χ. – 24 μ.Χ.).
Φωτογραφικό υλικό
