Γράφει για την Κουλτουρόσουπα
Εδώ και καιρό σχεδόν κάθε εβδομάδα εμφανίζεται μια νέα υπόθεση παιδοφιλίας, η οποία δίνει υλικό στις ψυχαγωγικές/ενημερωτικές εκπομπές να δημιουργήσει το δικό της σενάριο που γίνεται καθημερινό ή εβδομαδιαίο σήριαλ. Μήπως τελικά έτσι έχουμε γίνει ηδονοβλεψίες μιας αρρωστημένης κατάστασης;
Γιατί σε τι προσφέρει η «δημοσιογραφική» έρευνα που κοιτάει μέσα από κλειδαρότρυπες, που ψάχνει στοιχεία που αμαυρώνουν δημοσίως και σκοπίμως το πρόσωπο αυτού που κατηγορείται ώστε να αποδείξουν την ένοχη του; Οι απανταχού παρουσιαστές και πανελίστες έχουν πάρει το ρόλο του ψυχολόγου/ψυχιάτρου, αστυνόμου και δικαστή. Είναι δηλαδή σαν να έχουν πάρει το νόμο στα χέρια τους, ένα είδος τηλεοπτικής αυτοδικίας. Άνθρωποι που το επόμενο λεπτό θα σχολιάσουν με το ίδιο πάθος και ενδιαφέρον τι έγινε στις χθεσινές αποχωρήσεις στα ριάλιτι σόου και γιατί χώρισε κάποιο «επώνυμο» ασήμαντο ζευγάρι για να ελαφρύνει η ατμόσφαιρα με το τι φόρεσαν γνωστές κυρίες σε κάποια εκδήλωση.
Μέσα σε αυτή την τηλε-οπτική τέρψη το κοινό πώς εισπράττει τη σοβαρότητα και την κρισιμότητα της πρώτης είδησης; Τι γίνεται όταν στερεύει η απέχθεια, η οργή, η απογοήτευση για τον κόσμο που ζούμε και βομβαρδίζεται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του γεγονότος; Δεν γίνεται κατά κάποιο τρόπο συμμέτοχος σε αυτό; Ενώ από την άλλη θα διοχετεύσει όλο το μένος του στα σόσιαλ μίντια για τους «κακούς» αντί να εκπαιδεύσει αναλόγως τα παιδιά του για το πώς μπορούν να αναγνωρίζουν και να αντιμετωπίζουν ανάλογες καταστάσεις. Γιατί ο καθένας θεωρεί ότι έχει την «Αγία οικογένεια», αλλά όταν προκύπτουν τέτοιες ειδήσεις, θα θυμηθεί και κάτι σχετικό που του συνέβη όταν ήταν παιδί ή άκουσε από κάποιο γνωστό του.
Υποθέσεις παιδοφιλίας έφταναν πάντα στις αστυνομικές αρχές, αλλά δεν γίνονταν πρώτη είδηση στην τηλεόραση. Δεν θα ξεχάσω τη δήλωση γυναίκας αστυνομικού πριν αρκετά χρόνια να λέειστη μητέρα της να μην αφήνει ποτέ τα παιδιά της μόνα με τον ίδιο της τον πατέρα! Η γυναίκα αυτή δεν υποψιαζόταν ότι ο πατέρας της ήταν επιρρεπής σε τέτοιες ορέξεις, αλλά είχαν δει τόσα πολλά τα μάτια της από την επαγγελματική της εμπειρία που δεν εμπιστευόταν κανένα. Η δημοσιοποίηση λοιπόν τέτοιων γεγονότων μπορούν να μας γνωστοποιήσουν και να μας κρατήσουν σε εγρήγορση για τέτοια περιστατικά και να καταρριφθούν κάποιες αντιλήψεις ταμπού. Σε δεύτερη φάση χρειάζεται άμεσα η κατάλληλη εκπαίδευση σε γονείς και παιδιά από κάθε φορέα που έχει τη σχετική γνώση για να βοηθήσει.
Κάθε άλλο είναι μια τηλεοπτική αρένα που απλά πολλαπλασιάζει αισθήματα μίσους, αρνητική ψυχολογία και φυσικά την υποκρισία που υπάρχει άπλετη στην ελληνική κοινωνία και η οποία τρέφει ανάλογες αρρωστημένες καταστάσεις τόσο πριν όσο και μετά το «κακό». Ασχολήθηκε ποτέ κανείς με το τι συμβαίνει στα θύματα αφού η υπόθεσή τους έχει πάει στη δικαιοσύνη; Ποτέ δεν ασχολούμαστε με ωριμότητα και με την ουσία ενός θέματος. Και κάπως έτσι τα παιδιά αυτά στοιβάζονται σε ακατάλληλες για την περίπτωσή τους δομές όπου ξαναπέφτουν θύματα βιασμού.
Δείτε όλα τα άρθρα της Ρ.Κ. με μια ματιά εδώ