Ανοιξιάτικο καλωσόρισμα με την ΑΠΙΘΑΝΗ… Αλεξάνδρα! Από την «ΟΙΚΟ…νική Πραγματικότητα» της γεωπόνου Πίτσας Στασινοπούλου.
Καλωσορίζω την Άνοιξη όπως της αξίζει με τη σημερινή μου πρωταγωνίστρια που ξεχώρισα με την πρώτη ματιά. Μπούκλες στο χρώμα του σταχιού, ματάκια – θάλασσες, χαμόγελο όλο τσαχπινιά, μυαλό ξουράφι κι ατάκες θανατηφόρες! Κι όλα τούτα συμπυκνωμένα σε μπόι λιγότερο του ενός μέτρου… Την έφερε η μαμά της στο εθελοντικό πρόγραμμα «Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης» και το πικάντικο μουτράκι της με τράβηξε σαν μαγνήτης..
– Πώς σε λένε αγάπη μου;
– Αλεξάνδρα Τ…. και επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσεις κι άλλα, είμαι 5 χρονών και πάω ΜΕΓΑΛΑ νήπια. Από τις δασκάλες μου αγαπάω μόνο την κυρία Σάλεχ (!), όχι την άλλη, και εδώ με έφερε η μαμά μου για να παίξω στον κήπο. Εσένα πώς σε λένε;
– Πίτσα…. κατάφερα να αρθρώσω μετά τον χείμαρρο, ονόματι Αλεξάνδρα.
– Πίτσα; Α, τί περίεργο! Σαν αυτή που τρώμε;
– Όχι ακριβώς. Βγαίνει από το Καλλιόπη… Καλλιοπίτσα – Πίτσα.
– Α, τώρα κατάλαβα! Όμως έχεις αστείο όνομα (εμένα μου λες!) Εγώ πάντως έχω μόνο ένα όνομα, όχι δύο…. Τί θα κάνουμε σήμερα;
Κάπως έτσι συστηθήκαμε και μπήκε στη ζωή μου η Αλεξάνδρα. Η ευλογημένη Αλεξάνδρα! Που εξαιτίας της άρχισα να κρατώ σημειώσεις από κάθε συνάντησή μας για να φυλάξω τον θησαυρό όσων απίστευτων εκστομίζει, όμως όταν είναι σε φόρμα, αδύνατον να την προλάβω… την χάνω στα μισά! Και επειδή «διαμάντια» τέτοιας ποιότητας είναι κρίμα να μην έρχονται στο φως, θέλησα να μοιραστώ κάποια πολύτιμα, με τη μορφή μικρών απρόβλεπτων στιγμών… Που τις χαρακτηρίζει η απόλυτη αθωότητα, η φαντασία, ο πηγαίος αυθορμητισμός και η πρωτογενής σκέψη ενός παιδιού με αφορμή την «περιβαλλοντική του εκπαίδευση». Άσχετα αν η Αλεξάνδρα, ήρθε υποτίθεται για να εκπαιδευτεί και κατάφερε να εκπαιδεύσει την… εκπαιδεύτρια! Κάτι που καταφέρνει άλλωστε ΚΑΘΕ παιδί…
Τα «οικολογάκια» μου κι εγώ έξω στην αυλή και τους εξηγώ ότι «όταν τραβάμε και σπάζουμε κλαδί από ένα φυτό, είναι σαν να του σπάμε το χεράκι και πονάει…ότι είναι ζωντανό και νιώθει τον πόνο όπως εμείς», κάνοντας και λίγο θεατρινίστικη αναπαράσταση. Είδα ματάκια να διαστέλλονται και κάποια ευαίσθητα να βουρκώνουν. Εκτός από της Αλεξάνδρας που με περιεργαζόταν καχύποπτα γιατί πήρε το μάτι της στην τσέπη μου ένα… κλαδευτήρι. Καθώς τα παιδιά σκάλιζαν τα παρτέρια τους για να φυτέψουμε πατάτες, εγώ παραδίπλα κλάδευα κάποια ξερά λουλούδια και 5-6 πιτσιρίκια με πλησίασαν «απειλητικά» για να μου θυμίσουν τον «πόνο»! Και πάνω που πάω να εξηγήσω τα… δύσκολα εξηγήσιμα η απρόσεκτη, πετιέται η Αλεξάνδρα και τΊ λεει! «Η κυρία δεν κόβει τώρα χεράκι αλλά μαλλιά, όπως η κομμώτρια! Πονάνε καλέ τα μαλλιά όταν τα κόβουμε; Καλά δεν λέω κυρία Πίτσα;» Μόνο καλά καμάρι μου… Υποκλίνομαι!
«Παιδιά σήμερα θα μαζέψουμε όσα σκουλήκια βρούμε στο χώμα και θα τα βάλουμε στον κάδο κομποστοποίησης», εξηγώντας πώς τα σκουλήκια «ζυμώνουν» και βοηθάνε τα οργανικά σκουπίδια που μαζεύουμε στον ειδικό κάδο να γίνουν κομπόστα – λίπασμα για τα λουλούδια μας. Τα παιδιά ορμούν με πρωτοφανή λαχτάρα στο πρωτότυπο «κυνήγι σκουληκιών» σκαλίζοντας κάθε πιθανή κι απίθανη γωνιά με φωνές ενθουσιασμού. Εκτός από τη «συνήθη ύποπτο» πια Αλεξάνδρα, που κάθεται απόμερα μουτρωμένη. «Γιατί γλυκειά μου δεν ψάχνεις κι εσύ μαζί με τους φίλους σου;» «Πρώτον δεν είναι ΟΛΟΙ φίλοι μου.. μόνο μερικοί… και δεύτερον δεν μου αρέσει να χωρίσω μια οικογένεια.» «Τί εννοείς;» «Γιατί να πάρω μια σκουληκο-μαμά ή έναν σκουληκο-μπαμπά από τα παιδιά τους; Ή να χωρίσω τα σκουληκο-παιδιά τους και να κλαίνε… Είναι σωστό τώρα αυτό;» Κάγκελο η εκπαιδεύτρια! Που πέρασε άυπνη ολόκληρο βράδυ να αναρωτιέται αν είναι σωστό… Α ρε Αλεξάνδρα τί μου κάνεις!
Μιλάμε για το πόσο πολύτιμο είναι το νερό και εξηγώ στα παιδιά ότι κάποιες φορές το σπαταλάμε άδικα, όταν π.χ. πλένουμε τα δόντια και αφήνουμε τη βρύση να τρέχει. Τα βλέπω να ψιλοβαριούνται και ετοιμάζομαι να περάσω στο «παιχνίδι του νερού», όταν ακούω το γέλιο της Αλεξάνδρας. Την κοιτώ με έκπληξη και την ακούω να λέει: «Χα, χα…τί λες κυρία! Εμάς στο δρόμο μας έσπασε μια σωλήνα μου είπε ο μπαμπάς και έτρεχε το νερό σαν ποτάμι… ξέρεις πόσες μέρες; Άργησαν πολύ να τη φτιάξουν… Σ’ αυτούς να πεις που σπατάλησαν τόσο νερό! Εγώ όταν πλένω τα δόντια μου την κλείνω τη βρύση» Αχ άτιμη Αλεξάνδρα… με (ξανα)έστειλες! Έχεις και άποψη, να σε χαρώ! Και να πω ότι έχεις άδικο; Άσε που περνώντας την πόρτα με είδε να μιλάω με κάποιο (άγνωστό της) και όταν καθήσαμε μου λέει εμπιστευτικά: «Άλλη φορά να μη μιλάς με…. αγνώριστους! Έτσι μου λέει ο μπαμπάς…»
Ζητώ από τα παιδιά να ζωγραφίσουν ένα δάσος με όλα όσα μπορούμε να συναντήσουμε μέσα σε αυτό. Προσηλώθηκαν με χαρά στα χρώματα και έδειξαν στην ομάδα ζωγραφιές με δένδρα, λουλούδια, πεταλούδες, ζωάκια, ρυάκια…Έδειξε και η Αλεξάνδρα: τρία δενδράκια και ανάμεσα κάτι… ακατάληπτα… μισογεωμετρικά, μισοάτσαλα. «Τί είναι αυτά Αλεξάνδρα;» «Αυτό είναι ένα σπασμένο τραπέζι, αυτό κάτι σαν μεγάλη τσάντα, αυτό ένα κασόνι, αυτά εδώ είναι ρόδες κι αυτό μια ομπρέλλα! Α, κι αυτά τα μικρά εδώ είναι κάτι εργαλεία, έτσι μου είπε η μαμά όταν πήγαμε.» Απίθανο το «οικοσύστημα» της Αλεξάνδρας! Από μικρό κι από τρελό που λένε… Βέβαια μου έδωσε τρομερή πάσα για να μιλήσουμε περί ρύπανσης, μόνο που όταν της ζήτησα να παίξει το ρόλο του δένδρου αρνήθηκε κατηγορηματικά: «όχι δεν θέλω… μπορεί να μου βάλουν φωτιά και να βγω αμέσως από το παιχνίδι!»
Μαζεύουμε φθινοπωρινά φύλλα να ετοιμάσουμε φυτολόγιο και με τα υπόλοιπα να ντύσουμε τις φωλιές των πουλιών που ήδη φτιάξαμε από κλαδάκια και πηλό. Τα παιδιά γεμίζουν με ζήλο σακούλες, μόνο που η Αλεξάνδρα κάθεται σκεφτική στο παγκάκι με λίγα φύλλα στην ποδιά της. «Δεν θέλεις να μαζέψεις άλλα; Έχει τόσα πολλά!» «Αχ είμαι κουρασμένη σήμερα. Διάλεξα μόνο αυτά που μου άρεσαν για το φυτολόγιο. Δεν μπορώ να κουράζομαι και για τα πουλιά! Ας βρουν μόνα τους… τί τεμπελιάζουν! Εμείς τους φτιάξαμε τις φωλιές.. ας κάνουν κάτι κι αυτά!» «Μα τα βοηθάμε να βάλουν σε ένα μαλακό και ζεστό μέρος τα αυγά τους» «Και τί δηλαδή; Άμα δεν ήμασταν εμείς θα τα έσπαζαν;» Εδώ σε θέλω! Άντε να εξηγήσεις στην «κουρασμένη» Αλεξάνδρα το νόημα της δράσης, χωρίς να σε κολλήσει στον τοίχο…
Άνοιξη με ζέστη και τα «οικολογάκια» φυτεύουν ντοματιές, με το κουνούπι γύρω σύννεφο! Φτιάχνουμε αυτοσχέδιο «αντικουνουπικό» με τα φύλλα ενός ευκάλυπτου παραδίπλα που τρίβουμε πάνω μας. Η Αλεξάνδρα άνετη, αλώβητη από τα κουνούπια, δεν θέλει να τριφτεί με φύλλα. «Εμένα δεν με τσιμπάνε. Έχω 5 (!) νεράιδες που με προστατεύουν! Μια κόκκινη, μια μπλε, μια ροζ, μια κίτρινη και μια μωβ…» «Τί λες βρε Αλεξάνδρα! Δεν μου χαρίζεις και μένα μία να με προστατέψει γιατί με έχουν κατατσιμπήσει;» «Θες να πεις να σου δανείσω, ΟΧΙ να σου χαρίσω!» «Ναι, να μου δανείσεις, εκεί θα τα χαλάσουμε;» «Και ποιο χρώμα θέλεις;» κάνει μαγκωμένα. «Την κόκκινη που μου αρέσει» Περισυλλογή… «Αχ τί κρίμα! Η κόκκινη είναι η πιο μικρή και φυλάει μόνο μικρά παιδιά, όχι μεγάλους!» «Τότε την μώβ… ή όποια τελοσπάντων είναι και για μεγάλους» Ξανά βαθιά περισυλλογή… «Λυπάμαι… τις ρώτησα και δεν θέλει καμία! Δεν γίνεται με το ζόρι…» Αμ γίνεται;
Ατέλειωτες οι απίθανες ιστορίες της Αλεξάνδρας με τα ματάκια – θάλασσες, άλλοτε γαλήνιες κι ακύμαντες κι άλλοτε φουρτουνιασμένες με μυστηριώδες κύμα… Με το τσαχπίνικο μουτράκι και τις βαθιά… φιλοσοφημένες, οικολογικές απόψεις που σου στερούν την ευχέρεια της «υπεράνω» απάντησης. Με το ακονισμένο, ανόθευτο μυαλό που μόνο το «μέσα σου παιδί» μπορεί να αντιμετωπίσει… ΑΝ καταφέρεις να το ανασύρεις. Να ήξερες καλή μου, πόσο περήφανη νιώθω που κέρδισα την εμπιστοσύνη σου… να ήξερες πόσα μου δίδαξες χωρίς να το καταλάβεις… να ήξερες πόσο ομόρφυνες τον κόσμο μου… Απλά σ’ ευχαριστώ και σου αφιερώνω από καρδιάς αυτό το άρθρο, έστω κι αν δεν μπορείς να το διαβάσεις. Πού ξέρεις… μπορεί κάποτε να ξανασυναντηθούμε κι εγώ θα σου το φυλάξω…
Κι εύχομαι να ‘ναι πάλι Άνοιξη…
Φωτογραφικό υλικό
