Αδιανόητη η τόση ζωτικότητα… Από την Αριάδνη Καναβάκη – «Πάνδημος Μούσα».
Αδιανόητη η ξαφνική ζωτικότητα στην πολιτική μας και η τόση ορμή στις κινήσεις των πολιτικών μας, σε όραμα και σκέψη όπως επί παραδείγματι ο “νεφεληγερέτης” Α. Τσίπρας και το “γοργοπόδαρος” Γ. Βαρουφάκης. Ως τα χθες, οι κινήσεις της πολιτικής ηγεσίας και των έκαστων πολιτικών εξελίξεων ήταν προϊόν σκέψεως και προγραμματισμού μιας ολόκληρης σειράς εξαντλητικών και συντεταγμένων συνεννοήσεων. Όφειλε πρωτύτερα να εξετάσει η ρητορική μας παράδοση, η πολιτική μας ταυτότητα, οι ημέτεροι/ υμέτεροι μας, η εκκωφαντική απουσία από την κοινοβουλευτική πραγματικότητα, οι πολλαπλοί συνειρμοί της κατάστασης, τα όποια οφέλη της κοινοβουλευτικής μας σύνθεσης και στη συνέχεια να εκφραστεί η έκαστη θέση , σκέψη ή πρόταση ενώπιον του λαού.
Αδιανόητο η κοινοβουλευτική σύνθεση να είναι αρεστή και αποδεκτή από το μεγαλύτερο μέρος του λαού, του λαού που συμμετέχει στην ορμή των αιρετών αντιπροσώπων μας και δηλώνει με τη «φυσική του παρουσία» την ανάγκη μιας αλληλένδετης και συγκοινωνούσας ζωτικής ορμής, αυτής που θέλει μόνο ένα εμπρόσθιο βήμα, ενώ ταυτοχρόνως να παρατηρείται σύμπνοια μεταξύ κοινωνίας και βουλής.
Αδιανόητο μια εκλεγμένη κυβέρνηση να παρασύρει το παγκόσμιο πλήθος σε ότι αγγίζει περισσότερο το δημοκρατικό πολίτευμα και να θυμίζει όχι μια εθνική εκλογή, αλλά το απαγορευμένο στην «Ευρωπαϊκή γη» δημοψήφισμα.
Αδιανόητο η πολιτική ηγεσία να υπερασπίζεται την καθημερινότητα, την μικροοικονομία και τα του οίκου μας, αντί να πραγματεύεται μεγαλόσχημα κυβερνητικά έργα και θεματικές που θα αφήσει πίσω της, δοξάζοντας το όνομά της εις τους αιώνες των αιώνων, αφού πρώτα εξασφαλίσει ακόμα μια θητεία. Για πολλούς ιστορικούς και πολιτικούς, η φροντίδα της πολιτικής για την εξίσωση των κοινωνικών στρωμάτων παραμένει υποδεέστερη πολιτική σκέψη και θέση και υπήρξε το “Βατερλό” επαναστάσεων πχ της Γαλλικής εν αντιθέσει με την Αμερικανική επανάσταση (& πόλεμος Ανεξαρτησίας).
Αδιανόητο να ζητείται από την άρχουσα αρχή, η ανάγκη της διαπραγμάτευσης από τη «ρίζα του κακού» ή αν θέλετε του σύγχρονου Δούρειου ίππου, του χρέους, που χρησιμοποιήθηκε ενδελεχώς για την κατάρριψη αγώνων και διεκδικήσεων πολλών ιστορικών στιγμών/λαών που αυτονόητα ζήτησαν λίγη ακόμα ζωή.
Αδιανόητο να υπάρχει απόκλιση στο πρωτόκολλο ενδυμασίας της πολιτικής ηγεσίας με τον όποιο αυθορμητισμό ή συνειρμό η ίδια επιφέρει. Ο κώδικας ενδυμασίας απαιτεί “ευπρέπεια δεικτική” και ρούχο αναλόγως του συμβολισμού της θέσεως, συνοδευόμενο με το απαραίτητο ύφος της έκαστης κοινοβουλευτικής πραγματικότητας. Η ομοιομορφία στην άνωθεν περίπτωση είναι το ζητούμενο και στο σημείο αυτό να υπενθυμίσουμε ότι κατά τους ευφυείς Ιάπωνες, η ανομοιομορφία συχνά ήταν η πηγή της οξυδέρκειας και η φυσική κατάσταση της κριτικής σκέψης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του «Δωματίου του Τσαγιού» όπου εντός του δεν υπήρχε καμία ομοιότητα μεταξύ των αντικειμένων ούτε καν στα κουταλάκια… προς όφελος της γεννήσεως μιας σκέψης. Επομένως το όποιο αποκλίνον ενδυματολογικό ερέθισμα θεωρείται κατάσταση σκανδαλώδης και επιδεικτική που ωφελεί περιττές σκέψεις.
Αδιανόητος ο ερωτισμός στην πολιτική και η αποδοχή αυτού καθώς και η υποστήριξη του από τους ψηφοφόρους, κυρίως του γυναικείου πληθυσμού. Ιστορικά θεμιτή παραμένει η πορνογραφία στην πολιτική ζωή που επισύρει την αίσθηση της αηδίας και του ευτελισμού οδηγώντας επιτυχώς στην αντίστοιχη ταύτιση του εκλογικού σώματος. Ο ερωτισμός επιφέρει την αναζωογονητική φαντασίωση που πολλάκις οδηγεί σε συνειρμούς κοινωνικής και προσωπικής ευημερίας καθώς υπενθυμίζει ότι οι σφαιρικές σχεσιακές μας καταστάσεις μπορούν να είναι και υγιείς.
Αδιανόητη η νεότητα στην πολιτική ζωή, με την υπογράμμιση της αρετής/αγνότητας που προτάσσει και το σκελετό μιας άριστης επιστημονικής κατάρτισης. Καταστάσεις αναζωογονητικές που υπόσχονται σχεδόν το όνειρο ζευγαρωμένο με τη γνώση, σε επίπεδο γεωγραφικό, οικονομικό και κυρίως δημοκρατικό. Μα ποιος διαθέτει την επιθυμία της διανοίξεως ενός νέου δρόμου έναντι του Παλαιού κόσμου που υπάρχει ήδη προσυμφωνημένος και υπογεγραμμένος ;
Και εν κατακλείδι αδιανόητο να έχει σώμα και αίμα η πολιτική σκηνή εκφράζουσα επιπλέον και την επιθυμία ζωής του εκλογικού σώματος που παραμένει εναντιωμένη στους κραταιούς αριθμούς. Το σώμα και το αίμα οφείλει να περιοριστεί στα «θεάματα των άρτων» που παρασύρουν ή αν θέλετε εγκλωβίζουν στην επαναληπτικότητα/εκτόνωση το θυμικό του λαού.
Μονολεκτικά αδιανόητη η τόση ζωτικότητα…
ΥΓ: φωτογραφία Ευρωκίνηση
Φωτογραφικό υλικό
