Από το μουσικό Φώτη Τουμανίδη
Γιατί ακούμε “σκουπίδια”; Τι είναι αυτό που κάνει ελκυστική την κάθε αηδία που μας παραθέτει ο οποιοσδήποτε δήθεν μουσικός;
Εντάξει. Υπάρχουν τα ευκολάκουστα “εύπεπτα” τραγουδάκια, που κάποιες φορές μας θυμίζουν αυτά που τραγουδούσαμε όταν ήμασταν τριών χρονών. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν συνθέτες που γράφουν με τις πρώτες δύο συγχορδίες που έμαθαν. Αυτό δεν είναι κακό. Στη μουσική το κύριο ζητούμενο είναι να περνάς καλά, να μεταφέρεις τα συναισθήματά σου και να είσαι ειλικρινής με αυτό που κάνεις. Το κακό είναι όταν, είσαι παρασκευαστής εύκολων τραγουδιών για το εύκολο χρήμα. Όταν παριστάνεις τον μουσικό, ενώ στην πραγματικότητα έχεις βιοτεχνία παρασκευής σκουπιδοτράγουδων. Παρασκευάζεις καμιά πενηνταριά την ημέρα με ό, τι χαζομάρα σου έρθει στο μυαλό, και μετά βγαίνεις στα λαϊκά κέντρα για να βρεις αγοραστές που θα τα ενορχηστρώσουν και θα τα εκτελέσουν. Κακό είναι όταν παριστάνεις τον μουσικό, ενώ στην πραγματικότητα είσαι χειριστής ηλεκτρονικού υπολογιστή. Αντί να παίξεις πασιέντζα ή φάρμα, παίζεις με προγράμματα παραγωγής τραγουδιών. Και ακόμα και αυτό το κάνεις στα πεταχτά, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, γιατί μετά έχεις να βγεις για ποτάκι με τα φιλαράκια. Όχι αγαπητέ. Κανένας δεν έκανε κάτι πραγματικά ωραίο χωρίς κόπο, χωρίς άπειρες ώρες δουλειάς, χωρίς να “θυσιάσει” την έξοδο με τα φιλαράκια του.
Πραγματικά δεν έχω καταλάβει γιατί ακούει ο κόσμος αυτόν τον τυπά που αντί να πάει να κοιμηθεί στο σπίτι του, πήγε στο στούντιο να ηχογραφήσει. Αφού νυστάζεις παλληκάρι μου, άσ’ το αυτοκίνητο με τη “μαμά” του και άμε στο κρεβατάκι σου. Κι αμέσως φυσικά να σπεύσουν όλοι να το κάνουν μόδα. Περπατάς στο δρόμο, περνάει ένα αυτοκίνητο με το τραγουδάκι στη διαπασών. Ανοίγεις τηλεόραση, έχουν τον τυπά για συνέντευξη, (λίγο πριν κοιμηθεί πάλι).
.
Είχαμε κάποτε το αχτύπητο μουσικο -τηλεοπτικό δίδυμο Νίκος-Ανίτα, που έβγαλε δυο-τρεις σεζόν με τις επιτυχίες που έγραψε ο πρώτος για τους καλεσμένους της δεύτερης. Κοροϊδεύοντας τα χαρακτηριστικά τους και πατώντας στην προδιάθεση όλων προφανώς των ανθρώπων να γίνουμε διάσημοι, έγραψε κάτι χαζοτράγουδα και κατάφερε να εκπληρώσει την επιθυμία τους. Εγώ τον Καρβέλα τον είχα για έξυπνο “κλέφτη”. “΄Εκλεψε” το “Kiss” του Prince και κανένας δεν πήρε χαμπάρι. Τώρα, τι ανάγκη κάλυπτε γράφοντας εκείνες τις χαζομάρες δεν ξέρω, ίσως να έφταιγε ο έρωτας.
Αλλά, η απορία μου δεν μόνο στο γιατί κάποιοι γράφουν χαζοτράγουδα. Αυτό το ξέρουμε ήδη, θέλουν να βγάλουν εύκολο χρήμα. Η απορία μου έχει στο στόχαστρο και τους ακροατές. Πώς γίνετε να έλκονται όλοι από αυτά και να τα μεταδίδουν νυχθημερόν με όποιο μέσο διαθέτουν; Είναι κάτι σαν τον τρελό του χωριού που τον κορόιδευαν τα παιδιά; Νοιώθεις ότι δεν είσαι μέλος της κοινωνίας αν δεν ακούσεις κι εσύ την καινούρια χαζομάρα; Δεν θα αφήσουμε τίποτα από το 1984 του Oργουελ, όπου μηχανές γράφανε κάθε εβδομάδα ένα καινούριο χαζοτράγουδο, προς κατανάλωση από τους προλετάριους; Εδώ θα χρειαστώ τη βοήθεια κάποιου ψυχολόγου, εγώ σηκώνω τα χέρια.
Και το χειρότερο είναι ότι, μου λένε κάποιοι πως όλα είναι μουσική είτε μου αρέσει είτε όχι. Μέχρι ένα σημείο συμφωνώ, αλλά υπάρχουν και όρια. Όχι, κάποια σκουπίδια δεν είναι μουσική, είναι σκουπίδια.
.
«Κυλιόμενοι λίθοι».
Κάθε 7, 17 και 27 του μηνός στις σελίδες της “Κ”.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
