Ήταν και η Kulturosupa εκεί, στο αναμφισβήτητα μουσικό γεγονός της χρονιάς, μη σας πούμε και της δεκαετίας και καταγράφουμε με λόγια, τι σημαίνει το The Wall live του Roger Waters… no photo, no video, ξέρετε γιατί…
Η ιστορία της rock
Το όνομα του Roger Waters ανακοινώθηκε γύρω στον Απρίλιο από τα Μ.Μ.Ε. για τη τέλεση 2 συναυλιών, στα πλαίσια της φετινής του περιοδείας με τίτλο The Wall. Ο δίσκος σχεδόν ορόσημο για πολλούς οπαδούς της rock θα παρουσιαστεί (παρουσιάστηκε) στην Ελλάδα! Ζήτω!!!
Η προπώληση ήταν τόσο μεγάλη, όλους αυτούς τους μήνες, που ανάγκασε τους διοργανωτές να προχωρήσουν στη δημιουργία μιας τρίτης μέρας.
Εξωπραγματικό θα έλεγα. Το εισιτήριο αρκετά τσουχτερό, 55 ευρώ το φτηνότερο μα πολλοί φάνηκε να κάνουν ακόμη μια οικονομία για να παραβρεθούν σε ένα ιστορικό live. Το Wall των Pink Floyd γιορτάζει φέτος, κλείνει τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του και ο δημιουργός του Roger Waters επέλεξε τον κατάλληλο τρόπο για να το γιορτάσει με το να μεταφέρει επί σκηνής αυτό το υπερθέαμα, τη rock opera, το album, το συναπάντημα πολλών ειδών τέχνης μαζί, πείτε το όπως θέλετε.
Κεντρικός ήρωας στο σενάριο του The Wall είναι η φιγούρα του Pink, ο οποίος χάνει τον πατέρα του κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια καταφέρνει και ζει σε ένα ασφυκτικό γι’ αυτόν περιβάλλον. Προβλήματα με τη μητέρα του, με τους δασκάλους, στη συνέχεια με τη γυναίκα του, ζει ένα δράμα κοινωνικής αποξένωσης που έχει επίπτωση στην ψυχολογία του. Μεταφερόμαστε καθώς εξελίσσεται το κορδόνι της ζωής του Pink σε ένα κόσμο μοναξιάς και ζούμε το ψυχικό δράμα του ήρωα. Το σενάριο αυτό του Roger Waters έχει να κάνει με πολλές προσωπικές εμπειρίες, καθώς στοιχεία έχουν αντληθεί τόσο από τη προσωπική του ζωή όσο και από τις σχέσεις των τότε μελών του συγκροτήματος Pink Floyd καθώς και μέρος από την αποξένωση της σχέσεως καλλιτέχνη – κοινού. Με το πέρασμα του χρόνου και ύστερα από σκέψεις πάνω στο έργο πολλά άλλα στοιχεία προστέθηκαν με αντιπολεμικό μήνυμα αφού μας παρουσιάζονται τα οράματα του Pink σε δικτάτορα και διάφορες άλλες λεπτομέρειες που συνθέτουν το μύθο.
Πρόκειται καθαρά για ένα έργο ζωής, ένα πλέον δημιούργημα που μέσα στην πορεία των χρόνων έχει επηρεάσει, μεγαλώσει- αναθρέψει, δύο και τρεις γενιές. Και τώρα να, είναι μπροστά σου ο εμπνευστής του έργου και στο παρουσιάζει, δυστυχώς όμως όχι με τα μέλη των Pink Floyd μα με άλλους πολύ καλούς μουσικούς . Φτάνοντας στο χώρο του Ο.Α.Κ.Α. ένοιωθα όλο και πιο πολύ έντονη τη διάθεση για να ακούσω και να δω με ανοιχτά μάτια να ξετυλίγεται μπροστά μου όλη αυτή η ιστορία. Η έναρξη με βρήκε στις πιο ψηλές θέσεις (συγκαταλέγομαι στους τυχερούς που είχαν θέσεις, πολλοί καθόντουσαν στα σκαλάκια) να κοιτάω με μια περιέργεια λαγνείας τη σκηνή. Στις 21:30 ακριβώς τα φώτα έκλεισαν ενώ ένα μήνυμα του Waters μαγνητοσκοπημένο προβλήθηκε ( για τη μη χρησιμοποίηση των κινητών) και αμέσως μπήκαμε στο ψητό. In The Flesh? Με μια σειρά από εκρήξεις πυροτεχνημάτων και φωτιών να συνοδεύουν την είσοδο του Waters και ύστερα της μπάντας.
Ο ήχος άγγιζε τα όρια της τελειότητας ακόμη και εκεί πάνω στα τελευταία καθίσματα. Η μαγεία των οπτικών εφέ διαγράφονταν στον τοίχο και το κουτί του Wall άνοιγε τραγούδι με το τραγούδι. Η τεράστια μαριονέτα-φιγούρα του δασκάλου στο The Happiest Days Of Our Lives και της μητέρα αργότερα, τα αντιπολεμικά μηνύματα με σύμβολα κλειδιά που πέφτανε σαν βόμβες από τα αεροπλάνα (σύμβολα της Shell, Mercedes, σβάστικα, σταυροί, εβραϊκά σύμβολα, ναζιστικά, σφυροδρέπανα, το δολάριο, των MacDonald’s) δίνανε διαρκώς το πνεύμα του οράματος καθώς η ζωή προχωράει αμέριμνη στα χρόνια που ποτέ δε γυρίζουν πίσω. Έτσι το τοίχος τούβλο με τούβλο, εμπειρία με εμπειρία, στηνότανε μπροστά μας καθώς η παιδική χορωδία έκανε την εμφάνισή της στη σκηνή και τα αλησμόνητα solo του Gilmour (παιγμένα με λίγες παραλλαγές) δονούσαν τα αυτιά ενός κοινού φανταστικού. Όλοι εκστασιασμένοι, όλοι έτοιμοι να δώσουν τα σωθικά των φωνών τους και μετά το πέρας κάθε τραγουδιού, όρθιοι αποθεώνανε τον Waters και τη μπάντα του. Το τοίχος σφραγίστηκε με το Goodbye Cruel World στην σκηνή των 75 μέτρων μήκους , τούβλα σε ύψος 11 μέτρων να σφραγίζουν ένα πρώτο μέρος άξιο των προσδοκιών του κοινού μα και του έργου.
Μετά από ένα δεκαπεντάλεπτο διάλλειμα ξεκίνησε το δεύτερο μέρος που κατά τη γνώμη μου έχει τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια. Hey You, Is There Anybody Out There?, Bring The Boys Back Home, Comfortably Numb, Run Like Hell είναι απλά τραγούδια απείρου κάλους. Η μπάντα να παίζει πίσω από το τοίχος με τον Waters να κάνει την εμφάνισή του στα σκοτεινά της σκηνής, να φωτίζεται και τα σολιστικά κιθαριστικά μέρη (ιδίως στο Comfortably Numb) να γίνονται πάνω στο τοίχος. Ρίγη και ανατριχίλα, ένα ίχνος δακρύων και οι αναθυμιάσεις των παιδικών αναμνήσεων που ξυπνάνε η μια μετά την άλλη μαζί με την συλλογή του καπνού από τα πυροτεχνήματα του πρώτου μέρους (κακή επιλογή για κλειστό χώρο) δημιούργησαν μια άκρως προσωπική, ρομαντική θα έλεγα, κατάσταση στα όρια της ένωσης του ήρωα Pinkμε κάθε μονάδα του κοινού ξεχωριστά.
Η κορύφωση του έργου ήρθε με το The Trial και την οριστική πτώση του τοίχους, μια πτώση που την παρακολουθήσαμε όλοι όρθιοι ενώ οι πρώτες σειρές είχαν την ευκαιρία να αρπάξουν ένα σουβενίρ από τον τοίχο καθώς δύο τούβλα έπεσαν στο κοινό και διαμελίστηκαν. Οι τίτλοι τέλους έπεσαν μέσα σε μια αποθεωτική ατμόσφαιρα με τον Waters μεγάλο νικητή του εγχειρήματος. Η πρόοδος της τεχνολογίας και η προσωπική του δουλειά δώσανε νέα ώθηση στο κλασικό πλέον αριστούργημα και μια ευκαιρία σε όλους εμάς να το απολαύσουμε από κοντά κάτι που μόνο σε dvd βλέπαμε ή ονειρευόμασταν. Ήμασταν εκεί και αυτό μετράει.
Είναι μια εμπειρία που παίρνεις και μοιράζεσαι, αποτελεί πλέον άριστο λόγο για συζήτηση μετά οινοπνεύματος στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας για αρχή και έπειτα για μια ζωή…
κείμενο, Κωνσταντίνος Πρωτόπαππας
Φωτογραφικό υλικό
