Οι σπουδαίοι ENCARDIA μας… έκλεψαν την καρδιά στο «Παρά θιν αλός»! Είδαμε, ακούσαμε, σχολιάζουμε…
Πώς να μη κλέψουνε καρδιές! 6 Καλλιτέχνες στη σκηνή που έκαναν τη σπουδαία τέχνη τους αυθεντική γιορτή και πανηγύρι, γεμάτα μηνύματα κι ευαισθησία… Που τραγουδούν όλοι μαζί, παίζουν από 2-3 όργανα ο καθένας, χορεύουν, μοιράζονται σκέψεις και αισθήματα, επικοινωνούν τον έρωτα και την κοινωνική διαμαρτυρία με τρόπο θαρρείς παραμυθένιο, απελευθερώνουν απίστευτη θετική ενέργεια στην ατμόσφαιρα… Το αδιαχώρητο στην πλατεία «Προσφυγικού Ελληνισμού» του Δημαρχείου που φιλοξένησε τους ENCARDIA στα πλαίσια του «Παρά θιν αλός» του Δήμου Καλαμαριάς. Μια πλατεία τεράστια , ασφυκτικά γεμάτη από καρέκλες που στις 9.15’ η μόνη πιθανή θέση που μπορούσε να σε φιλοξενήσει ήταν η ακρούλα μιας… ζαρντινιέρας και ΑΝ. Διαφορετικά όρθιος σαν τους πολλούς από γύρω. Καθότι το δροσερό Κυριακάτικο βράδυ δεν θα μπορούσε να προσφέρει σε σταθερούς περιπατητές της πλατείας και θαμώνες της συναυλίας, ωραιότερο δώρο από μια υπέροχη μουσική γιορτή και μάλιστα με «ελεύθερη είσοδο»!
Διαβάζοντας στο δελτίο τύπου για «ήχους και φωνές με τα χρώματα και τα αρώματα του Ιταλικού Νότου που τραγουδούν για τον έρωτα, υμνούν τη χαρά, αμφισβητούν τις εξουσίες, με κιθάρες και βιολιά, με κύμβαλα κάθε λογής και χορούς εκστατικούς…», δεν μπορείς να φανταστείς από την απλή περιγραφή, ΑΥΤΟ που θα εισπράξεις δια ζώσης! Δεν είναι μόνο η ιδιαίτερη μουσική, ούτε ο έντονος ρυθμός, ούτε ο χορός, είναι μια ξεχωριστή αύρα από το συνδυασμό όλων των τεχνών που δένει αρμονικά με την ενέργεια των εκτελεστών και μεταφέρεται αβίαστα, σχεδόν μαγικά στο κοινό. Όμως για άλλη μια φορά, τίποτα δεν είναι τυχαίο… Πρόκειται για ένα συγκρότημα με πολύ ιδιαίτερο και δικό του «στίγμα» που τραγουδά/ συνθέτει/ εμπνέεται από τα τραγούδια της Κάτω Ιταλίας και του μεσογειακού Νότου γενικότερα, στη γλώσσα «γκρεκάνικα» καθώς και σε άλλες διαλέκτους, εστιάζοντας κατά βάση στον… ανεβαστικό ρυθμό της ταραντέλλας! Με πορεία άνω των 10 χρόνων, σπουδαίες συνεργασίες και συμμετοχές, δική τους δισκογραφία, πάμπολλες εμφανίσεις και όπως φάνηκε με φανατικό, νεανικό κυρίως, κοινό!
Ακούσαμε πολλά και είδαμε πολλά! Απολαύσαμε υπέροχες μελωδίες με άρωμα νοσταλγικής μπαλάντας, αλλά και έντονους, ξεσηκωτικούς ρυθμούς του Νότου… Ακούσαμε για τους αιώνιους καημούς του έρωτα, τις χαρές της ζωής, μα και για σύγχρονες κοινωνικές «πληγές», όπου κατά τον ερμηνευτή Κώστα Κωνσταντάτο – ψυχή του συγκροτήματος, «πάσα ομοιότης των στίχων με πρόσωπα και πράγματα ΔΕΝ είναι καθόλου συμπτωματική». Ακούσαμε επίσης ένα τραγούδι αφιερωμένο στο έργο του Ντάριο Φο «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» με σχετική αναφορά στο τραγικό περιστατικό και αιχμές για τα προσωπεία της εξουσίας… όπως και κάποια τραγούδια αφιερωμένα «σε αυτούς που ψάχνουν πατρίδα, αλλά σε μας που ψάχνουμε τη δική μας…», επίσης με αναφορά στους πρόσφυγες της Συρίας, καθώς άλλωστε υπήρχαν στο χώρο κάδοι συλλογής τροφίμων κλπ. με προορισμό την Ειδομένη. Μια δράση που δεν θα μπορούσε να βρει πιο «φυσικό» χώρο, από μια «πλατεία Προσφυγικού Ελληνισμού» με τους συνειρμούς που ανακαλεί στη μνήμη…
Τα υπέροχα ακούσματα με μελωδίες και ρυθμούς απρόσμενα οικείους που θυμίζουν την κοινή καταγωγή λαών συγγενικών, έφτασαν ιδανικά στα αυτιά μας μέσα από τον ήχο μιας μπάντας απόλυτα δεμένης, αποτελούμενης από εξαιρετικούς μουσικούς και μέσα από ατμοσφαιρικές ενορχηστρώσεις. Ως πολυσύνθετα ταλέντα όμως όλοι τους, δεν αρκέστηκαν σε έναν τομέα… Πέραν των πολλών οργάνων που άλλαζαν χέρια, κάποιοι χόρευαν και μάλιστα ο ακορντεονίστας παρέδιδε επί σκηνής… μαθήματα ταραντέλλας οδηγώντας το κοινό, ενώ όλοι συμμετείχαν σε φωνητικά- από τα πιο δυνατά στοιχεία του συγκροτήματος. Ο δε Κωνσταντάτος, ως κεντρικό… πολυεργαλείο, δεν έπαψε στιγμή να παίζει διαδοχικά 3 όργανα, να τραγουδά, να χορεύει ενδιάμεσα με το ντέφι, να προλογίζει τα τραγούδια, να αστειεύεται, να ενθαρρύνει τη συμμετοχή του κοινού. Κι αυτά όλοι τους με έναν τρόπο φυσικό, αβίαστο, σχεδόν ενστικτώδη… Όσο για τη βασική γυναικεία φωνή Ναταλία Κωτσάνη, θεωρούμε ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστό ηχόχρωμα στις συγκεκριμένες επιλογές. Ένα μέταλλο φωνής, φτιαγμένο για παρόμοιες ερμηνείες, με μεγάλη έκταση και ακρίβεια, εξαιρετικούς λαρυγγισμούς που πλαισιωνόταν από εξίσου δουλεμένες ανδρικές φωνές σε καταπληκτικές πολυφωνίες. Εν ολίγοις, ένα χάρμα… ώτων!
Παράλληλα όμως και χάρμα οφθαλμών, με μια αέρινη παρουσία, τη χορογράφο και χορεύτρια Ιωάννα Μήτσικα να στροβιλίζεται ξυπόλητη στη σκηνή με τις φιγούρες της ταραντέλλας, ανεμίζοντας το κόκκινο φουστάνι και το άσπρο της μαντήλι, με απαράμιλλη χάρη, πλατύ χαμόγελο, αστείρευτη ενέργεια! Μια αυθεντική φιγούρα του Νότου, με όλη τη θέρμη, το ταμπεραμέντο, την εξωστρέφεια της ιδιαίτερης περιοχής της Μεσογείου. Και οποία έκπληξη!… Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι υπάρχουν τόσα νέα παιδιά με εξαιρετικές επιδόσεις στο συγκεκριμένο χορό! Αρχικά έβλεπα δίπλα μου 2-3 κορίτσια να χορεύουν με κέφι και πραγματική δεξιοτεχνία. Όταν όμως δόθηκε από σκηνής το σύνθημα «ελάτε μπροστά παιδιά», ξαφνικά σαν τα μανιτάρια ξεπετάχτηκαν κορίτσια και αγόρια από παντού, γέμισαν το χώρο μπροστά στη σκηνή και κυριολεκτικά έδωσαν ρέστα χορεύοντας με πάθος, άψογο ρυθμό και κίνηση, ταραντέλλα! Τόσο που η χορογράφος κάλεσε δυο κοπέλες στη σκηνή και οι τρεις τους έδωσαν μια χορευτική παράσταση επαγγελματικού επιπέδου! Σπρωγμένη από περιέργεια δεν άντεξα και ρώτησα «Κορίτσια είστε από σχολή χορού;» «Όχι, απλώς μας αρέσει!» μου απάντησαν γελώντας, κατακόκκινες απ’ την ένταση κι εγώ απλά… υποκλίθηκα στα υπέροχα νιάτα!
.
Όταν στις 11 και κάτι οι ENCARDIA θέλησαν να μας αποχαιρετήσουν με ένα τελευταίο τραγούδι, ευχόμενοι «καλό αποκαλόκαιρο», το θερμό χειροκρότημα του κοινού που δεν εγκατέλειπε τις θέσεις του, τους έκανε να μετανιώσουν… και μας χάρισαν το κλασικό του είδους «Άνδρα μου πάει» εξαιρετικά ερμηνευμένο… και μετά ένα άλλο… και πάλι ξέφρενος χορός… «Μήπως θέλετε κι άλλο;» Το τρανταχτό μαζικό «ΝΑΙ» τους έκανε τελικά να πουν μερικά ακόμη γιατί όπως ομολόγησε ο Κωνσταντάτος «Εμείς δεν θέλουμε παρακάλια, δεν φεύγουμε εύκολα απ’ τη σκηνή, το κάνουμε σαν την… αρμένικη βίζιτα!» Κι εμείς ως κοινό απαντάμε: «Όταν οι βίζιτες είναι τόσο γενναιόδωρες, ΕΤΣΙ τις θέλουμε… αρμένικες!» Μπράβο ENCARDIA, πάντα τέτοια!!!
Φωτογραφικό υλικό
